Thursday, June 04, 2020

της ημέρας





Εγώ πάλι δεν θέλω να βγάζω πικρίες και αντιθέσεις στους φίλους μου,  θα μιλήσω αλλά τόσο όσο,  μόλις διακρίνω ότι τους πάω στα βαθιά τραβιέμαι ξανά στην ακτή κι ας μην βγάλω τα απωθημένα μου καθόλου δεν με πειράζει.

Αν το άντεχες πχ σήμερα θα σου έλεγα πως πήγα για πρώτη φορά στο οστεοφυλάκιο και προσπαθώ να σκεφτώ τί ακριβώς δεν μου άρεσε.
Δεν μου άρεσε που δεν έχει απομείνει καμμία προσωπική επαφή,  που με οδήγησαν στο δωμάτιο 13 δυό ξένοι,  άνοιξαν την πόρτα δυό ξένοι,  ήταν συνεχώς δίπλα μου δυό ξένοι,  δεν υπήρχε πια το εγώ κι αυτός και οι οποιεσδήποτε σκέψεις ή αναμνήσεις ανάμεσα μας.  Δεν υπήρχε κάτι να ανάψω ή να καθαρίσω ή να χαιδέψω ή να ξεχορταριάσω.  Δεν υπήρχε φωτογραφία να κοιτάξω κι ούτε θα το ήθελα να πω την αλήθεια.  Δεν υπήρχε καν κάτι πολύ κοντά να ανάψω ένα κεράκι παρά μόνο αρκετά μακριά.
Οπότε ποιο το νόημα;

Αυτό θα σου έλεγα σήμερα αν μιλούσαμε κι έχω ήδη την απάντηση σου έτοιμη μέσα μου.
Σίγουρα εγωκεντρική!  Εγώ δεν αυτό,  εγώ δεν εκείνο ή εγώ έτσι κι εγώ αλλιώς.
Θα μετάνοιωνα που σου μίλησα για κάτι τόσο προσωπικό μου κι εκεί θα τελείωνε η κουβέντα μέχρι την επόμενη φορά!

7 comments:

  1. Ίσως από εσωτερική χρεία ανοίγεις την κερκόπορτα κι αφήνεις όλες τις σκέψεις χωρίς δισταγμό να εκτεθούν στο φως, με διάθεση εξομολογητική. Ενδοσκόπηση και αυτογνωσία στην αναμέτρηση της προσωπικής μνήμης (λες, χωρίς μια φωτογραφία) και τις απουσίας που αγγίζει κάποιες πτυχές της ψυχής και μεταμορφώνει την εικόνα σε μορφή.
    Είναι ένας τρόπος να κρατηθεί ζωντανή η ψευδαίσθηση της ανθρώπινης παρουσίας μέσα στον κόσμο της σιωπής. (δεν ξέρω αν νιώθεις κάποιες φορές έντονη την παρουσία δίπλα σου)
    Ο χρόνος, η απουσία, η φθορά, η μνήμη, όλα συναντώνται σαν αισθήσεις που άφησαν το αποτύπωμα της ζωής κι αυτό είναι που έχει σημασία. Όλα τ’ άλλα, στοιχεία φθαρτά και ξένα χωρίς νόημα και ουσία.
    Το προσωπικό άλγος και η συναισθηματική ένταση που προκαλεί μια τέτοια επίσκεψη δεν είναι εύκολη υπόθεση αλλά χωρίς να θέλω να παραβιάσω προσωπικά όρια και επιλογές τις μνήμες πρέπει να τις φυλάξουμε, έτσι μόνο θα γλυκάνουν τις απουσίες και οι απόντες θα έχουν τη θέση τους στη ζωή μας.
    Στέλλα να είσαι καλά!
    Όσο θα τον θυμάσαι θα είναι δίπλα σου.
    Καλό βράδυ!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αννίκα μου σ' ευχαριστώ.
      Είναι μέσα στην καρδιά μου. όχι με τον ίδιο τρόπο και όχι έντονα όπως στις αρχές. Δεν πληγώνομαι, δεν έχω συναισθήματα, δεν σκέφτομαι σε βάθος αυτό που συμβαίνει.
      Είναι μια απουσία που δεν θα αντικατασταθεί. Όμως με απαλότητα, με τρυφερότητα έχει μια γλύκα αυτός ο πόνος τώρα πια.
      Δεν μπορώ να πω ότι τον νιώθω δίπλα μου όπως τον πρώτο καιρό. Θα ήθελα, όμως έχει φύγει. Από την άλλη πάλι το σπίτι της μαμάς μου δεν είναι πια άδειο. Ίσως, σκέφτομαι να είναι όχι ότι συνηθίσαμε την απουσία του αλλά ότι πια η παρουσία του κατ αυτό τον τρόπο είναι δεδομένη.
      Θα τον θυμάμαι δεν ξεχνιέται αυτός :)

      κορίτσι μου σ'ευχαριστώ :)

      Delete
  2. Πολλές φορές Στέλλα μου, η παρουσία μεγάλων μορφών στη ζωή μας, δικών μας ανθρώπων, αλλάζει τρόπο και ένταση επιρροής. Άλλες φορές τους νιώθουμε απόλυτα κοντά μας, άλλες φορές πολύ μακριά μας. Και αυτό ξέρεις γίνεται επώδυνο και βασανιστικό. Το έχω ζήσει και εγώ πολλές φορές. Η μνήμη αλλά το συναίσθημα, πολλές φορές, παίζει άσχημα παιχνίδια μαζί μας. Όμως πιστεύω ότι ξεκαθαρίζει αυτό. Ένα εμβληματικό πρόσωπο στη ζωή μας δεν μπορεί να είναι "απών". Θα παρεμβαίνει πάντοτε, άμεσα ή έμμεσα στη ζωή μας και στην καθημερινότητά μας.
    Καλησπέρα καλή μου φίλη.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιάννη μου σε ευχαριστώ.
      Να είμαστε καλά, να έχουμε την υγεία μας και την ηρεμία μας να τους θυμόμαστε και να ζούμε με αξιοπρέπεια την δική μας ζωή που μας αναλογεί.

      καλό βράδυ σου εύχομαι

      Delete
  3. Είναι κάποιες φορές που κάποιες στιγμες, έχουν τόσο μεγάλη αλήθεια, που δεν ξέρω αν τελικά ανοίκουν στον χωροχρόνο ή την καρδιά μας.
    Μα δυστυχώς ή ευτυχώς, υπάρχουν κι αυτές. Και γεννούν συναισθήματα! Κι εμείς δεν μπορούμε παρά να τα νιώσουμε!
    Καλό ξημέρωμα Στέλλα μου! Να είμαστε καλά να θυμόμαστε όλους εκείνους που λείπουν από τη ζωή μας!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ίσως υπάρχει ένα σημείο στον χωροχρόνο που ενώνεται με την καρδιά μας άμεσα Μαρίνα μου.

      Ναι, να είμαστε καλά για να θυμόμαστε.

      Σε φιλώ

      Delete
  4. Οσο υπάρχουμε υπαρχουν μέσα μας όσοι αγαπήσαμε και εχουν φύγει..ο χρόνος ξέρει να απαλύνει και να αφήνει στην καρδιά και στην θύμηση μας την γαλήνη και την αποδοχή της απώλειας...
    Στέλλα μου να ζεις να θυμάσαι.. καλό σου ξημέρωμα .. 🌙🌼

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...