Σκέφτομαι τις ψυχές που καθρεφτίστηκαν σ' αυτούς τους παλιούς καθρέφτες, τα μαγειρέματα, τα ζευγαρώματα, τα φιλιά και τις αγκαλιές, τα μαλώματα, τα παιδιά και τα εγγόνια, τα νιάτα και τα γεράματα, και στο τέλος τί; Αναμνήσεις, κι η ίδια η ζωή με τα συν της και τα πλην της κατά πρόσωπο!
Καθόλου δεν διαφέρουμε στα βασικά εμείς οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως εποχής και χρονολογίας, οσάκις μιλάμε μεταξύ μας ανακαλύπτουμε μόνο κοινά, η διαφορά βρίσκεται στους τόνους, στις αποχρώσεις, στη ματιά!
Είναι κι ο εγωισμός που μας προδιαθέτει να υπογραμμίζουμε τα όποια σημεία στα οποία είμαστε διαφορετικοί, να εκφράζουμε αντιθέσεις, να αντιδρούμε πολλές φορές μόνο για την έπαρση της αντίδρασης, για να (απο)δείξουμε ότι έχουμε άποψη και γνώμη!
Αχ αυτοί οι παλιοί καθρέφτες. Πολύ συχνότεροι στα παλιά σπίτια. Και με την "πραμάτεια" τους πλούσια σε βιώματα, αναμνήσεις.
ReplyDeleteΜου ξύπνησες παλιές μέρες τώρα Στέλλα.
Οι καθρέφτες είμαστε εμείς οι ίδιοι οι κύκλοι των συναισθημάτων μας και οι ο κύκλος της ζωής μας..και προπαντός δεν ξέρουν να λένε ψέματα ...
ReplyDeleteκαλό σου απόγευμα.. ⛱