παρακμή

 

Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ τις νύχτες,  ξυπνάω νωρίς το πρωί κι έρχομαι και σου χτυπάω την πόρτα της βεράντας ενώ ο ήλιος δεν έχει ακόμη ανατείλει  Λέμε δυό κουβέντες,  γελάμε και νιώθω σαν σκίουρος που ανακάλυψε ένα βελανίδι μέσα στο καταχείμωνο,  πόσο αγαπώ αυτή τη στιγμή είναι κυριολεκτικά η πρώτη χαρά της μέρας!

Κάνει ψύχρα εδώ στα βόρεια.  Φοράω χειμωνιάτικες πυτζάμες,  κουκουλώνομαι με το πάπλωμα μου,  και στη διάρκεια της μέρας,  τις ώρες που δεν είναι ο ήλιος ψηλά φοράω ζακέτα.  

Τον Οκτώβρη η ψύχρα ή αν θες το κρύο,  με πονάει.  Δεν το αντέχει το δέρμα μου,  ειδικά κατά τη διάρκεια του ύπνου.  Ειδικότερα τώρα που λείπεις.  Δεν μας βόλεψε το ένα,  δεν μας βόλεψε το άλλο,  ακυρώσαμε όλα τα μέσα που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να επικοινωνούμε.  Έμεινε η εμφάνιση στο viber,  καθώς βάζω στην αναζήτηση το όνομα σου,  να μου φανερώνει πως μπήκες πριν τριαντατέσσερα λεπτά,  πριν δεκαπέντε λεπτά ή πως είσαι σε σύνδεση.

Μαζί με τη δική μας,  οι καταστάσεις φθείνουν συνεχώς.  Τα γεγονότα της ημέρας διαδραματίζονται με τρόπο ζοφερό.  Τα κρούσματα από τον κορονοιό έχουν φτάσει τα 667(χθες),  865(σήμερα),  στην Ευρώπη επιβάλεται το lockdown,  εδώ πετάμε χαρταετό.  Στοχοποιούμε επαρχιακές πόλεις για να μην πάρουμε τα μέτρα που είναι αναγκαία σε πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα.  

Έχω γύρω στα 5 χρόνια να κατέβω Αθήνα.  Μου έχει λείψει,  κυρίως εκείνες οι αγορές από τις εκθέσεις δώρων,  το σπίτι και οι βόλτες στη Γλυφάδα,  το έχω ξαναπεί χαζεύοντας εκείνες τις βιτρίνες στην αγορά,  ένιωθα πως η τσέπη μου είναι γεμάτη χρήματα.  Δέος!

Αναμφισβήτητα περπάτημα στα δρομάκια της Πλάκας,  Μοναστηράκι,  Αθηνάς!  

Να που πάλι,  παρόλες τις προσπάθειες μου να μην,  ξαναγυρίζω στο παρελθόν.  Νιώθω ένα ένα τα στοπ που κατά καιρούς μαζί πατήσαμε,  νιώθω πως έχουν γίνει ένας τοίχος αδιαπέραστος τώρα πια.