Δημήτρης

 

Τη σημερινή γιορτή, που γιορτάζει ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος σ'αυτή τη γη,  πολύ νεότερη,   τη φανταζόμουν με  το σπίτι γεμάτο με γλυκά και λουλούδια και πολλούς επισκέπτες,  καναπέδες,  αφράτα βελούδινα μαξιλαράκια και σπιτικό λικέρ κεράσι στα ανάλογα κρυστάλλινα ποτήρια.

Βέβαια όλα αυτά μεγαλώνοντας κατάλαβα πως θέλουν μια ιδιαίτερη προετοιμασία και υποστήριξη που καθόλου δεν ήμουν διατεθημένη να κάνω.  Άλλωστε γιορτή ήταν έτσι κι αλλιώς είτε βρισκόμασταν σε κάποια εκδρομή ή ταξιδάκι,  είτε στο σπίτι με παρέα,  είτε μόνοι μας σε μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα που έσπαγε με τα τηλέφωνα που κουδούνιζαν,  τα ''σας εύχομαι τα χρόνια μου πολλά'' και τα ''σας στέλνω πολλά φιλιά'' στα μηνύματα των διάφορων φίλων και γνωστών που τυχαίνει να θυμηθούν την εν λόγω γιορτή.

Ωστόσο σήμερα,  είμαι εκνευρισμένη που δεν θα δοκιμάσω από τη μηλόπιτα που έχω φτιάξει,  προσωπική επιλογή ευτυχώς,  που μου δημιουργεί όμως ένταση.  Προς το παρόν μυρίζει το σπίτι ψημένα μήλα με κανέλα και ζυμάρι (αχ),  και απολαμβάνω τη μυρωδιά.

Και μια που σας είπα για τη γιορτή του Δημήτρη,  να σας πω και πως σκεφτόμουν σήμερα όλες αυτές τις συγκυρίες που συμβαίνουν στη ζωή μας και γνωρίζουμε ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μας για ένα συγκεκριμένο σκοπό.  Κυριολεκτικά από το πουθενά.  Κι όμως,  μας δίνουν κάτι το οποίο το χρειαζόμαστε,  είτε είναι άνθρωποι της μιας ζωής είτε του λεπτού.