διαγραφές

 

Είναι γεγονός ότι έχει συμβεί πολλές φορές.  Ωστόσο την πρώτη φορά που με διέγραψαν από το facebook,  την θυμάμαι πολύ καλά.  Ήταν,  δεν θα την ονομάσω φίλη,  θα την πω γνωριμία,  από τα blogs όταν τα πρωτοξεκινήσαμε.  Κατανόησα απολύτως το γιατί το έκανε.  ''Φίλη'' μετά στο facebook,  με διέγραψε προφανώς επειδή δεν άντεχε τις αναρτήσεις μου.  Με γειά της με χαρά της,  όπως επίσης χαλάλι της το μισάωρο που μου αφιέρωσε όταν επισκέφτηκε την Θεσσαλονίκη,  χαλάλι της και το καφεδάκι που της κέρασα στην πόλη μου.  Εγώ με τη σειρά μου την ''εξαφάνισα''  μπλοκάροντας την,  έτσι ώστε να μη παρακολουθώ διαλόγους με κοινούς φίλους.  Με πονούσαν.

Πάμε τώρα στο ότι από τότε έχει συμβεί πολλές φορές.  Τόσες που όταν αποκτώ στο f/b έναν φίλο να σκέφτομαι πως μακάρι να μη συμβεί κάτι ώστε να μας φτάσει σε μια διαγραφή.   Μακάρι να μη σε απογοητεύσω και να μην με απογοητεύσεις,  έτσι λέω.  Κυρίως όταν η ''φίλη''  ή ''ο φίλος''  προέρχεται πχ από τα blogs.

Σε όλα αυτά τα χρόνια,  διέγραψα και με διέγραψαν.  Το facebook είναι ένα δύσκολο μέσο επικοινωνίας.  Έχω δει τα καλύτερα,  έχουν ανοίξει παράθυρα να κοιτάξω μέσα,  έχω μάθει καινούργια πράγματα,  έχω ζήσει τον υπέροχο κόσμο των ομάδων,  και των ανθρώπων με κάποιο κοινό στοιχείο όπως πχ τα βιβλία ή τα χειροτεχνήματα.

Έχω ζήσει και πολύ άσχημες στιγμές.  Τις στιγμές που καταλαβαίνω ότι είμαι λάθος και επιμένω στην άποψη μου χωρίς ωστόσο η θέση μου να έχει απόλυτη σχέση με το όλο θέμα που πραγματεύεται κάποιος.  Στιγμές που έχω νιώσει ότι ο καθένας μόνος του πορεύεται και κανείς μας δεν κατανοεί παρά μόνο κάτω από το δικό του μονόχνωτο πρίσμα.

Π.χ. μου έχει τύχει να μιλάω για την προσωπική μου μοναξιά και να μου την αμφισβητήσουν με εγωιστικό και απόλυτο τρόπο.  Σίγουρα κάποιο προσωπικό τους θέμα θα είχαν που μ' αυτό πάλευαν.

Αν πιέσω τον εαυτό μου να θυμηθώ λεπτομέρειες θα είναι πολλές.  Ο καθένας,  κάνει την προσωπική του αυλή,  τους φίλους που νομίζει ότι θα τον χαιδέψουν ή θα τον υποστηρίξουν.  

Οι κομματικές αυλές,  είναι απολύτως δεδομένες.  Οι θέσεις που παίρνονται κυριολεκτικά απόλυτες.  Πολλές φορές,  πανηγυρίζω για κάτι μηδαμηνό,  μια μικρή προσωπική μου χαρά,  κι άλλες φορές νιώθω μια λαοθάλασσα να πανηγυρίζει στο timeline μου και δεν καταλαβαίνω την υπερβολή σε ένα γεγονός που θα έπρεπε να το θεωρούμε δεδομένο.  

Στην τελική,  πέρα από κάθε διαφορά,  είτε πολιτική,  είτε ηθική ο καθένας μας αν δεν ενοχλεί τον άλλον έχει τους δικούς του φόβους,  τις δικές του ανασφάλειες,  τις δικές του αξίες.  Και παλεύει στο δικό του ρινγκ της δικής του ζωής.  

Και όχι,  δεν διέγραψα σήμερα τον ''φίλο''  που ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος στις πολιτικές απόψεις του σε σχέση με μένα.  Έτσι κι αλλιώς δεν μ'  ενοχλεί και ίσως αν βρεθώ στην πόλη του,  να περάσω από το μαγαζί του να πούμε μια καλημέρα.

Φτάσαμε πια να να μη χωνεύουμε ούτε την ανάσα μας.  

Ας δωθεί ένα τέλος σε όλο αυτό με το σε διαγράφω,  με διαγράφεις,  σε μπλοκάρω,  με μπλοκάρεις και μη μου πείτε  ότι το facebook δεν είναι ο καθρέφτης της πραγματικής ζωής!

Απλά, ηρεμία και ειρήνη γιατί από αγάπη δεν..

υ.γ.  όταν βλέπω τέτοια σπίτια σαν αυτό της φωτογραφίας,  θέλω να μπω εκεί που βρίσκεται η κουζίνα τους,  να υπάρχουν κελάρια με όλα τα υλικά,  να βάλω μια άσπρη ποδιά και να πιάσω δουλειά.  Αλήθεια!