''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Sunday, December 13, 2020
απορία
Δίχως απαραίτητα να αφορά ερωτική σχέση,
είναι πιο αποδεκτός ένας άνθρωπος που είναι ο εαυτός του
ή ένας άνθρωπος που αλλάζει τον χαρακτήρα του σύμφωνα με τα δικά σου χρώματα προσπαθώντας να γίνει αποδεκτός;
Για εμένα το πρώτο σαφέστατα. Γιατί θα ξέρω πως είναι και θα καταλάβω αν τον εμπιστεύομαι ή όχι στη ζωή μου. Αν αλλάζει συνεχώς για να συμφωνεί με το δικό μου φόντο, δε θα ξέρω τι να εμπιστευτώ, άρα δε θα χωράει στη ζωή μου! Τι ωραία απορία πάντως. Τροφή για σκέψη! Φιλί γλυκό Στέλλα μου!
Κι όμως δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό; Γιατί να μη μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον ας πούμε που πάει με τα νερά σου; Αν δεν το κάνει χειριστικά; Ή μήπως ακόμη και άθελα του γίνεται χειριστικός;
ένας άνθρωπος πρώτα απο όλα πρέπει να γίνεται αποδεκτός απο τον ίδιο του τον εαυτό, εν συνεχεία γίνεται και απο τους άλλους, αν είναι ο εαυτός του...άρα το καλύτερο είναι να είμαστε ο εαυτός μας..τώρα, κάποιες αποχρώσεις του άλλου έχουν την ομορφιά τους, οπότε αγγίζοντας απαλά απαλά τις αποχρώσεις του άλλου δεν σημαίνει οτι αλλάζεις τον χαρακτήρα σου, αλλά τον χρωματίζεις κι άλλο..καμιά φορά το δικό μας χρώμα μαζί τις αποχρώσεις του άλλου, μας κάνει υπέροχα πολύχρωμους!!!
Ναι Χριστίνα συμφωνώ πως αυτός ο άνθρωπος δεν τα βρίσκει με τον εαυτό του. Επίσης πιστεύω ότι μια χαρά χαρίζεται στους άλλους και οι περισσότεροι επωφελούνται. Όχι;
όταν όμως τα βρίσκεις με τον εαυτό σου, στην ουσία σε εσένα χαρίζεσαι και με τον εαυτό σου είσαι ξεκάθαρος..με έχεις βάλει σε σκέψης τώρα, μου αρέσει αυτό...νομίζω προέχει η ωφέλεια και των δυο, αλλά χωρίς να κοιτάμε απλά την αποδοχή..γιατί η αποδοχή δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει στην ουσία..σκέφτομαι τώρα, οτι δεν είναι κακό να μην είσαι αποδεκτός απο ενα σύνολο ανθρώπων, αλλά να αναζητάς την αποδοχή απο άτομα που σε ενδιαφέρουν πραγματικά, δίνοντας τους αλήθειες και δείχνοντας τους τον πραγματικό σου εαυτό, αυτό δεν είναι κακό...όλα με σεβασμό του άλλου...δηλαδή αν εγώ εξελίξω τον εαυτό μου ως προς το καλύτερο, αυτό δεν είναι καλό?
μου αρέσει που κάθε φορά που σε διαβάζω, μπαίνω σε μια διαδικασία να σκεφτώ πράγματα
και ξανακοιτώ το ερώτημα που έκανες, γιατί νιώθω να χάνομαι κάπου και μπερδεύομαι...
και τα δυο που λες είναι σωστά, αρκεί να μην υπάρχει μέσα σε όλο αυτό, η προσπάθεια να γίνει κάποιος αποδεκτός..ναι, δεν πρέπει να μας νοιάζει η αποδοχή..σωστό
Η λέξη άνθρωπος Χριστίνα μου πάντα θα μένει όποια πράξη κι αν κάνουμε, όσα μαθηματικά κι αν γνωρίζουμε. Όταν αποδέχεσαι τον εαυτό σου, όταν τον αγαπάς, τότε είσαι και εξολοκλήρου ο εαυτός σου. Όταν γνωρίζεις ακόμη και την πιο βαθιά πτυχή του. Όταν ξέρεις ποιός είσαι και εδώ έρχεται η άλλη σπουδαία λέξη η αυτογνωσία. Αυτογνωσία δεν είναι να ξέρεις πως αυτό που νομίζεις ότι είσαι αλλά αυτό που πραγματικά είσαι. Και ναι δεν είναι ισοροπημένο να αναζητάς την αποδοχή σου από άλλους.
Χμ δύσκολο ερώτημα. Η πρώτη απάντηση είναι η πρώτη μακράν. Η γνησιότητα και η ειλικρίνεια είναι καλύτερη από το προσποιητό. Πάμε τώρα στους αστερίσκους. Αν ένας άνθρωπος έχει μια αρνητική προσωπικότητα. Και στην πορεία της ζωής του έρθει κοντά με κάποιον άλλον, υπάρχει μια πιθανότητα να δει και να θελήσει να αλλάξει τη συμπεριφορά του. Αυτό δεν είναι κακό μήτε απαράδεκτο. Θα το έλεγε κανείς και συνειδητή απόπειρα θετικής αλλαγής. Την καλησπέρα μου Στέλλα μου.
Για εμένα το πρώτο σαφέστατα. Γιατί θα ξέρω πως είναι και θα καταλάβω αν τον εμπιστεύομαι ή όχι στη ζωή μου. Αν αλλάζει συνεχώς για να συμφωνεί με το δικό μου φόντο, δε θα ξέρω τι να εμπιστευτώ, άρα δε θα χωράει στη ζωή μου!
ReplyDeleteΤι ωραία απορία πάντως. Τροφή για σκέψη!
Φιλί γλυκό Στέλλα μου!
Κι όμως δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό;
DeleteΓιατί να μη μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον ας πούμε που πάει με τα νερά σου;
Αν δεν το κάνει χειριστικά;
Ή μήπως ακόμη και άθελα του γίνεται χειριστικός;
Πραγματικά τροφή για σκέψη.
Σε φιλώ Μαρίνα μου
ένας άνθρωπος πρώτα απο όλα πρέπει να γίνεται αποδεκτός απο τον ίδιο του τον εαυτό, εν συνεχεία γίνεται και απο τους άλλους, αν είναι ο εαυτός του...άρα το καλύτερο είναι να είμαστε ο εαυτός μας..τώρα, κάποιες αποχρώσεις του άλλου έχουν την ομορφιά τους, οπότε αγγίζοντας απαλά απαλά τις αποχρώσεις του άλλου δεν σημαίνει οτι αλλάζεις τον χαρακτήρα σου, αλλά τον χρωματίζεις κι άλλο..καμιά φορά το δικό μας χρώμα μαζί τις αποχρώσεις του άλλου, μας κάνει υπέροχα πολύχρωμους!!!
ReplyDeleteΝαι Χριστίνα συμφωνώ πως αυτός ο άνθρωπος δεν τα βρίσκει με τον εαυτό του.
DeleteΕπίσης πιστεύω ότι μια χαρά χαρίζεται στους άλλους και οι περισσότεροι επωφελούνται.
Όχι;
όταν όμως τα βρίσκεις με τον εαυτό σου, στην ουσία σε εσένα χαρίζεσαι και με τον εαυτό σου είσαι ξεκάθαρος..με έχεις βάλει σε σκέψης τώρα, μου αρέσει αυτό...νομίζω προέχει η ωφέλεια και των δυο, αλλά χωρίς να κοιτάμε απλά την αποδοχή..γιατί η αποδοχή δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει στην ουσία..σκέφτομαι τώρα, οτι δεν είναι κακό να μην είσαι αποδεκτός απο ενα σύνολο ανθρώπων, αλλά να αναζητάς την αποδοχή απο άτομα που σε ενδιαφέρουν πραγματικά, δίνοντας τους αλήθειες και δείχνοντας τους τον πραγματικό σου εαυτό, αυτό δεν είναι κακό...όλα με σεβασμό του άλλου...δηλαδή αν εγώ εξελίξω τον εαυτό μου ως προς το καλύτερο, αυτό δεν είναι καλό?
Deleteμου αρέσει που κάθε φορά που σε διαβάζω, μπαίνω σε μια διαδικασία να σκεφτώ πράγματα
και ξανακοιτώ το ερώτημα που έκανες, γιατί νιώθω να χάνομαι κάπου και μπερδεύομαι...
Deleteκαι τα δυο που λες είναι σωστά, αρκεί να μην υπάρχει μέσα σε όλο αυτό, η προσπάθεια να γίνει κάποιος αποδεκτός..ναι, δεν πρέπει να μας νοιάζει η αποδοχή..σωστό
δεν ξέρω..γενικά, σκέφτομαι τώρα
φιλιά
αρα? ειμαστε άνθρωποι αχαχ το συμπέρασμα
Deleteέκανα πρόσθεση, αφαίρεση και έμεινε η λέξη άνθρωπος..αμέ
DeleteΗ λέξη άνθρωπος Χριστίνα μου πάντα θα μένει όποια πράξη κι αν κάνουμε, όσα μαθηματικά κι αν γνωρίζουμε.
DeleteΌταν αποδέχεσαι τον εαυτό σου, όταν τον αγαπάς, τότε είσαι και εξολοκλήρου ο εαυτός σου.
Όταν γνωρίζεις ακόμη και την πιο βαθιά πτυχή του. Όταν ξέρεις ποιός είσαι και εδώ έρχεται η άλλη σπουδαία λέξη η αυτογνωσία. Αυτογνωσία δεν είναι να ξέρεις πως αυτό που νομίζεις ότι είσαι αλλά αυτό που πραγματικά είσαι.
Και ναι δεν είναι ισοροπημένο να αναζητάς την αποδοχή σου από άλλους.
Η εξέλιξη είναι το καλυτερότερο..
χαίρομαι που σε έβαλα σε σκέψεις
καλό απόγευμα
Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα
ReplyDeleteτα όνειρά μου κόκκινα
τα όνειρά μου άσπρα
ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ
Θα προτιμούσα σαφώς έναν ξεκάθαρο χαρακτήρα!
Καληνύχτα Στέλλα!
Ωω ναι το έχω σιγοψυθιρίσει αλλά το έχω πει και φωναχτά πολλές φορές αυτό το τραγούδι.
DeleteΜα δεν είναι ξεκάθαρος μαζί σου ο άνθρωπος που πάει με τα νερά σου;
Με τον εαυτό του δεν είναι ξεκάθαρος πιστεύω.
καλή εβδομάδα Αννίκα μου :)
Χμ δύσκολο ερώτημα.
ReplyDeleteΗ πρώτη απάντηση είναι η πρώτη μακράν. Η γνησιότητα και η ειλικρίνεια είναι καλύτερη από το προσποιητό.
Πάμε τώρα στους αστερίσκους. Αν ένας άνθρωπος έχει μια αρνητική προσωπικότητα. Και στην πορεία της ζωής του έρθει κοντά με κάποιον άλλον, υπάρχει μια πιθανότητα να δει και να θελήσει να αλλάξει τη συμπεριφορά του. Αυτό δεν είναι κακό μήτε απαράδεκτο. Θα το έλεγε κανείς και συνειδητή απόπειρα θετικής αλλαγής.
Την καλησπέρα μου Στέλλα μου.
Συμφωνώ με την β' οπτική σου αν και δεν έχει να κάνει μ αυτό που λέω.
DeleteΆλλο να προσποιείσαι ότι όλα είναι καλά και άλλο να βελτιώνεις τον εαυτό σου.
Σίγουρα η γνησιότητα και η ειλικρίνεια αποπνέουν ισορροπία πρώτα από όλα.
καλό βράδυ Γιάννη μου
καλό βράδυ Γιάννη μου
Δύο φορές για να πιάσει :) :)
Delete