του Σαββάτου (drama queen)

 

 Γουίνι: Τι μέρα είναι; 

Γουρουνάκι: Είναι σήμερα. 

Γουίνι: Είναι η αγαπημένη μου μέρα..!

Αυτό θα πω κι αυτό θα μου επιβάλλω να σκέφτομαι.  Σήμερα χιονίζει,  δεν το αγαπώ το χιόνι μα σήμερα είναι η αγαπημένη μου μέρα!  Την αγαπώ επειδή είναι Σάββατο κι επειδή κάποτε βγαίναμε το πρωί, παγώναμε τέτοια εποχή ως το μεδούλι  και ξεπαγώναμε σα μπακαλιάροι σε κάποιο ζεστό καφέ.  Καθισμένοι σε όμορφες βιενέζικες καρέκλες,  χαζολογούσαμε,  μιλούσαμε για τον τάδε ή τον δείνα,  στο μαρμάρινο τραπεζάκι υπήρχαν δυό κανάτες γεμάτες με καφέ φίλτρου,  πίναμε,  ζητούσαμε έξτρα γάλα ή λίγο περισσότερη ζάχαρη,  από την σκούρη καστανή σας παρακαλώ.  Παίρναμε στα χέρια μας τον ''εξώστη''  και ψάχναμε τα σινεμά.  Ανελλιπώς θα παρακολουθούσαμε κάποια ταινία το βραδάκι,  μα είχε και φοβερές ταινίες εκείνα τα χρόνια αλλά κι εμείς απεριόριστη υπομονή που καθόμασταν ένα ολόκληρο δίωρο στην καρέκλα που δεν ήταν πάντα και τόσο αναπαυτική.

Αρκούμαι στο ότι ''σήμερα είναι η αγαπημένη μου μέρα''.  Δεν θα σκεφτώ για την θλίψη που φλερτάρει μαζί μου,  για τις μέρες αυτού του δίμηνου που δείχνουν πάντα λίγο πιο δύσκολες από τις άλλες,  τα τελευταία πέντε χρόνια ακόμη περισσότερο. Οι προσπάθειες που κάνω με κρατούν στην επιφάνεια.  Οι ευγνωμοσύνες μου,  έχω αυτό,  έχω εκείνο,  πως ξύπνησα και σήμερα,  πως βλέπω και πάλι χιόνι,  πως το πρωινό μου φαγητό είναι ολόκληρη τελετουργία,  πως είμαι όρθια και ολόκληρη,  πως έχω ακόμη τα χριστουγεννιάτικα μου και ταιριάζουν με τον καιρό,  πως έχω ένα καινούργιο βιβλίο που μου στάλθηκε από βιβλιοπωλείο της Αθήνας αλλά κι ένα ακόμη που θα το αγοράσω σε δυό μέρες από βιβλιοπωλείο της πόλης μου που εγώ τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν γνώριζα.  Που σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να αντικαταστήσω τον παλιό καλό κινηματογράφο με ένα καλό καινούργιο βιβλίο.  Που έχω παρέα για να το συζητήσω το βιβλίο.  Που έχω παρέα για ατέλειωτες κουβέντες περί αυτογνωσίας.  Που έχω χάσει έντεκα ολόκληρα κιλά κι έχω ξεχάσει κι όλας τις δυσκολίες που μου προκαλούσαν.  Που μπορώ να χαζεύω τα άστρα τις νύχτες και τις ανατολές όταν ξυπνήσω.  Που αυτή την εποχή από την βεράντα μου βλέπω εξαιρετικά ηλιοβασιλέμματα αλλά και τον χιονισμένο όλυμπο που φαίνεται σαν από τηλεφακό.  Που έχω απαλλαγεί από όλους τους τοξικούς ανθρώπους της ζωής μου και νιώθω ελεύθερα και ευχάριστα.  Που ακόμη ζυμώνω το ψωμί μου με αλεύρι ολικής.  Που υπάρχει ακόμη αυτό το blog και βγάζω τα εσώψυχα μου.  Που με αφήνει αδιάφορη το ποιός το διαβάζει.  Η νόστιμη κοτόσουπα που μαγείρεψα εχθές.  

Μεταξύ μας,  νομίζω πως έχω ένα κάτι τις στο dna μου που θέλει να δημιουργεί ατμόσφαιρα θλίψης ακόμη και όταν όλα είναι καλά.  Αλλά πάλι αν δεν ήταν κι αυτό το κάτι πόσα θα έχανα εγώ μια που τίποτα δεν θα με έσπρωχνε προς τα εκεί;  Άρα όλα έχουν ένα σκοπό που γίνονται!  Και θέλω να πιστεύω πως αυτός ο σκοπός είναι καλός.