όνειρο

 

Ξημερώματα αι Γιαννιού,  βρέθηκα στο μαγαζί σου.  Ήταν γεμάτο κόσμο κι εσύ σε μια ακραία ένταση.  Σου ζήτησα να ψωνίσω,  δεν μου απηύθηνες τον λόγο,  δεν ρώτησες τί κάνω,  δεν έσπασες χαμόγελο,  δεν έδειξες κανένα συναίσθημα.  Έντονα εκνευρισμένος που  βρέθηκα στον χώρο σου!

Πάντα την ίδια διάθεση είχες όποτε συνέβαινε αυτό σκέφτηκα,  σε αντίθεση με το όταν εσύ ερχόσουν στον προσωπικό μου χώρο όπου έβρισκες την ευκαιρία να με πειράξεις,  ή να μου πεις σ'αγαπώ ή να μιλήσεις περί ανέμων και υδάτων με καλυμένα σαρκαστική πάντα διάθεση.  Ξέρεις,  αυτό το μισοαστεία/μισοσοβαρά,  το αν ήξερα πως θα σε πείραζε δεν θα μιλούσα,  ή αυτό το δε με ξέρεις καλά για αυτό με παρεξηγείς που ωστόσο σου έδινε το δικαίωμα να εκφράζεσαι όπως εσύ ήθελες κι εγώ θα έπρεπε να το αποδεχτώ πολλές φορές μόνο και μόνο για να μη μαλώσουμε ή για να μη σε προσβάλλω.    

Τέλος πάντων,  κατάφερα και ψώνισα δεν ξέρω για λογαριασμό ποιού ανταλλακτικά αυτοκινήτων,  προσπαθώντας να σου εξηγήσω πως δεν φταίω,  πως δεν ήρθα για σένα αλλά επειδή η διεύθυνση του μαγαζιού που μου έδωσαν για να αγοράσω τα όσα έπρεπε ήταν η δική σου.   

Ήταν πέντε γεμάτες σακούλες,  που αδυνατούσα να σηκώσω και ζήτησα βοήθεια,  συμφωνήσαμε πως η μεταφορά θα ήταν δική σας ευθύνη.

Έφυγα συγκλονισμένη κυρίως για την απάθεια με την οποία με αντιμετώπισες.  Για κάποιο λόγο βρέθηκα στον ακριβώς από κάτω όροφο,  όπου συνάντησα την Γκέλυ,  συμμαθήτρια μου από το σχολείο.  Κατέβηκε μαζί μου ως το δρόμο κι εκεί κουβεντιάζοντας,  κατάλαβα πως εργάζεται στην εταιρεία σου.  

Θέλω να σε παρακαλέσω να τον προσέχεις της είπα,  να τον προσέχεις όχι επειδή μπορεί να κάνει κάποιο κακό αλλά δεν τον ένιωσα να είναι καλά.  Να του λες να ξεκουράζεται που και που,  να πηγαίνει βόλτα,  να ξεφεύγει..