Ήταν προκλητική η συνάντηση μας, καθώς τα λέγαμε με θέρμη όπως παλιά, ανάμεσα σε γέλια πολλά, πειράγματα και υποσχέσεις, μπορώ να πω με σιγουριά πως ακόμη κι ερωτικά λαχταρούσαμε τα σώματα μας, τα μαλλιά σου τραβηγμένα με τέχνη πίσω άφηναν το μέτωπο σου ακάλυπτο, το μουστάκι, τα λευκά σου δόντια, το πρόσωπο σου άψογα περιποιημένο να λάμπει στην οθόνη κι οι κινήσεις σου, ο τόνος της φωνής σου με αισθητά οικεία τρυφερότητα.
Δεν έπαψες στιγμή να μου κάνεις φιλοφρονήσεις, σου άρεσαν μου είπες τα χείλια μου, βαμμένα με κραγιόν κόκκινο και μια λεπτή ασημένια αλυσίδα με ένα μικρό σβαρόφσκι που ακουμπούσε στο στήθος μου. Βρήκες ιδιαιτέρως αισθησιακή την καμπύλη του λαιμού μου που έσβηνε με απαλή φυσικότητα στους γυμνούς μου ώμους.
Αργά τη νύχτα, κουρασμένοι και μετά από μερικά ποτηράκια κόκκινο κρασί, ακόμη εντυπωσιασμένοι ο ένας από τον άλλον, κάναμε sign out από τους λογαριασμούς μας στο skype και ο καθένας μας μόνος του οδήγησε τον εαυτό του για ύπνο.
σ.β.
Ω!
ReplyDeleteΩωωω! μένω και εγώ άκρως εντυπωσιασμένος από αυτό το απόλυτα όμορφο, λεπτό αφηγηματικό απόσπασμα. Μια αισθησιακή εξομολόγηση που τελειώνει με μια αιφνίδια ανατροπή. Ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, σε δύο καρδιές, σε δύο παλλόμενα σώματα από την προσδοκία της ηδονής. Μιας όμως επαφής, ανάμεσα στην οποία εμφανίζεται μια απόσταση. Και ένα ηλεκτρονικό μέσο για να παίξει το ρόλο του συνδετικού κρίκου.
ReplyDeleteΠολλά τα σημάδια στο εξαίρετο αυτό κείμενο.
Καλησπέρα Στέλλα μου, να είσαι καλά.
Υ.Γ. Μια προσωπική ενημέρωση για σένα
https://giannispitarokilis.wordpress.com/
Γοητευτικός ο λόγος σου!
ReplyDeleteΈχεις ένα ταλέντο, να λες πολλά, σε λίγες γραμμές.
Και το καμαρώνω αυτό.
Φιλί γλυκό.
Καλή Κυριακή :)