halloween

 

 

'Οσο κι αν με γοητεύει το halloween,  δεν είναι γραμμένο στο dna μου.  Αντίθετα,  σεντόνια ολόκληρα αναφέρονται στην αυπνία που θα με ταλαιπωρούσε μετά από μια ηλικία.  Κόπωση ψυχική και σωματική,  εκνευρισμός,  εφιάλτες,  εμμονές και νάτο ένα ολόδικο μου,  ιδιωτικότατο halloween,  που μόνο διασκεδαστικό δεν είναι.  Trick or treat λοιπόν;  Ούτε το ένα ούτε το άλλο.  Τον τελευταίο καιρό αποφεύγω κάθε είδους κέρασμα.  Ή που δεν θα το δεχτώ καθόλου,  ή που θα το τυλίξω σε κάποιου είδους χαρτί για να το κρύψω στην τσάντα μου και να το φέρω σπίτι.  Από ξεγέλασμα δε,  δώσαμε και πήραμε.  Μπόλικο.  Λες και αν ξεγελούσαμε,  η ζωή μας θα προχωρούσε πρίμα στην πλάτη του άλλου.  Καμμία ικανότητα για κουβέντες καθαρές και σταράτες.  Ανεντιμότητα στο όνομα τίνος;  Κρυφτούλι πίσω από τα δάχτυλα των χεριών μας.  Κάποτε,  πολύ παλιότερα τις γιόρταζα όλες τις γιορτές,  ιδιαιτέρως τις θεματικές,  με τα ανάλογα τους παραστατικά,  bunners,  χαρτοπετσέτες,  σουβέρ,  σουπλά.  Δεν είχα χαρτί με καρδούλες και τις ζωγράφιζα.  Όπως επίσης ζωγράφιζα τις κάρτες των χριστουγέννων.  Βάζω με το μυαλό μου το σκηνικό που θα έστηνα για το halloween.  Κολοκύθες,  μάγισσες,  σκουπόξυλα.  Φαντασματάκια.  Κυριακή σήμερα με μυαλό κουρκούτι από την αυπνία που με ταλαιπωρεί την τελευταία εβδομάδα.  Αποσυντονίζομαι.  Κι από αυτό κι από άλλα που θα σας πω εν καιρώ.  Μέσα σε όλα έχω και το σκυλί μου να ταλαιπωρείται δεν ξέρω από τι.  Η χθεσινή νύχτα βγήκε με πέντε επισκέψεις στο πάρκο.  Ναι.  Στις 2,  στις 3,  στις 4,  στις 5.  Ευτυχώς δεν ήμουν εγώ αυτή που βγήκε μαζί της στις βόλτες.  Δεν θα μπορούσα να το κάνω. Αυτά!  Σας φιλώ..

ισορροπίες

 

Με γοητεύουν τα ψηλά κτήρια.  Τα φωτισμένα παράθυρα.  Οι άνθρωποι που μπορεί να κατοικούν μέσα.  Πού εργάζονται;  Τί μαγειρεύουν;  Πώς κάθονται;  Πού;  Έχουν ελεύθερο χρόνο;  Πώς τον χρησιμοποιούν;  Ζουν μόνοι;  Πώς τα πάνε με τις σχέσεις τους;  Έχουν φίλους;

Με γοητεύουν οι άνθρωποι.  Πολύ!  Όταν δεν τους γνωρίζω.   Όταν έχω ακόμη το συμπέρασμα μου για αυτούς ασχημάτιστο.  Όταν έχω ακόμη,  μηδενική εικόνα για τον χαρακτήρα τους.  Πώς λειτουργεί η σκέψη τους;  Ποιά είναι η φιλοσοφία τους;  Τί σιχαίνονται;  Τί τους κάνει να αναπτύσουν άμυνες;  Τί φοβούνται;  Ποιός είναι ο εθισμός τους;  Ποιά είναι η δύναμη τους;  Ποιά είναι η αδυναμία τους;

Μέσα από τα διαμερίσματα τους βλέπουν τον ουρανό και τον ήλιο;  Νιώθω ασφυκτικά και μόνο με την ιδέα πως μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο.  Όλη μέρα με ηλεκτρικό φωτισμό.  Η εικόνα μου δυσκολεύει την αναπνοή.  Μου βγάζει ένα συναίσθημα που δεν το θεωρώ καλό.

Ο καλός και ο κακός μου εαυτός.  Σε συνεχή διαμάχη, ποτέ δεν αποδέχτηκαν ο ένας τον άλλον.  Συμβιώνουν ωστόσο.  Συνυπάρχουν.  Οι έμμονες σκέψεις μου.  Το μαύρο που διακρίνεται στο βλέμμα μου.  Όταν με δυσκολεύουν η υπομονή και η αποδοχή.  Οι νυχτερινοί εφιάλτες μου.  

Τα δύσκολα.  Όταν κάποιος έχει την ανάγκη μου.  Όταν εγώ έχω ανάγκη τον εαυτό μου.  Ολόκληρο.  Να κρατήσω για μένα,  να δώσω όσο,  να βάλω όρια.  Όρια!  Αυτά πρέπει να τα βρω.  Να αφήνω το σκοινί.  Να το τραβάω με δύναμη να έρθει πίσω σε μένα.  Ισορροπίες.   Κάθε φορά να τις ανακαλύπτω.

Φθινόπωρο

 

Πολλές φορές,  θέλω να γράψω κάτι που ξέρω πως αν τυχόν σε ένα διάλειμμα από την ζωή σου,  σε μια αδυναμία στιγμής,  σε μια κρίση νοσταλγίας,  το διαβάσεις,  θα σε πονέσει.  Θέλω να σε πληγώσω,  στριφογυρίζοντας το μαχαίρι βαθιά μέσα στο δικό σου κόκκαλο.  Θέλω να γίνω πάρα πολύ κακιά απέναντι σου και γνωρίζω πάρα πολύ καλά τον τρόπο.  Θέλω να ανοίξω το μπουκάλι με το δηλητηριώδες υγρό και να σου το δώσω να το πιείς μονορούφι.  Θέλω να σε βλέπω να καίγεσαι,  να λιώνεις,  να βγάζεις καπνούς,  να εξαφανίζεσαι με αργό και επώδυνο τρόπο.

Μετά θυμάμαι πως είναι Φθινόπωρο,  πως τα φύλλα πέφτουν απαλά σαν το χιόνι,  πως ο καιρός είναι ακόμη τόσο γλυκός και πως θέλω να έχω τόσα ευχάριστα πράγματα και τόσο χαρούμενους ανθρώπους στην ζωή μου,  που θα σου έλεγα να μην τολμήσεις να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι ούτε στα όνειρα μου,  τα κάνεις όλα άνω κάτω και μπερδεύομαι.  Έχω ανάγκη τις ισορροπίες μου,  για να μπορώ να στηρίξω,  όσους με χρειάζονται στην καθημερινότητα μου.

σαράνταμέρεςκαινύχτες

 

Ιδιαιτέρως όταν βιώνω την καθημερινότητα μου με χαρά,  με ηρεμία,  με χαλαρότητα βρε παιδί μου,  ιδιαιτέρως τότε τσουπ έρχεται ένα γεγονός,  μυστηριωδώς από το πουθενά για να με ταράξει,  και για να παίξει λίγο με τις αντοχές και τα συναισθήματα μου και τότε εγώ πρέπει να δείξω την ψυχική μου δύναμη και πώς όλες οι εμπειρίες μου μου έχουν γίνει μαθήματα,  πως δεν μπορώ να σταυρώσω τα χέρια μου στην κοιλιά μου,  ούτε να αφήσω το κεφάλι μου να γλυστρίσει ανάμεσα στα χέρια μου που θα το σταθεροποιήσουν,  αλλά ευθύνομαι στο να κουβαλήσω πλαστικές κόκκινες λεκάνες για να μαζέψω τα νερά που βγαίνουν χωρίς σύνεση από τον παλιό σωλήνα που έσπασε,  και που γέμισε τα δωμάτια με άπειρες σταγόνες λες και τα ταβάνια και οι τοίχοι έκλαιγαν με λυγμούς και ασταμάτητα για χρόνια μέσα σε ένα δίωρο - τρίωρο,  ήρθε η μαμ κι η χαρά μου δεν περιγράφεται όσες σταγόνες νερού κι αν θελήσουν να την καλύψουν,   έψησα σοκολατένια παντεσπάνια για την τούρτα της αυριανής γιορτής,  από το πρωί,  πριν την επιδρομή των σταγόνων ακόμη,  τραγουδούσαμε μαζί ''κάποιος γιορτάζει''  κλπ κλπ,  οι άνθρωποι που αγαπάμε είναι κρίμα να γιορτάζουν μόνο μια μέρα,  η κάθε γιορτή θα έπρεπε να κρατάει σαράνταμέρεςκαινύχτες πριν και σαράνταμέρεςκαινύχτες μετά,  τα χριστούγεννα μόνο θα ήθελα να είναι η ίδια η ζωή μας,  η ρουτίνα μας,  αφορμή για μια χαρά τη μέρα,  για ένα φωτάκι παραπάνω τη μέρα,  για ένα στολίδι χειροποίητο τη μέρα,   είχε καιρό να μυρίσει ζάχαρη,  βούτυρο,  κακάο το δωμάτιο,  ψημένα μαζί,  βανίλια,  κάποιες φορές το κοντέρ του χρόνου δείχνει ταχύτητα μηδέν κι αυτός διογκώνεται και βιώνεται plus,  όλα διορθώνονται,  όλα,  μόνο οι άνθρωποι δεν γυρνάνε πίσω και κατά ένα μυστήριο τρόπο ξεκαρδίζονται τα πρόσωπα τους στις φωτογραφίες,  όταν τα κλειστά σπίτια ανοίγουν τα παράθυρα τους στο φως και γεμίζουν,  γεμίζουν,  γεμίζουν με ανθρώπους,  με ζωή,  με ήλιο,  με μουσική,  με μαχαιροπήρουνα και πιατικά..

τα πιο όμορφα Σάββατα

 

Τα πιο όμορφα Σάββατα είναι αυτά που σου δίνουν τον χρόνο μέσα από αμέτρητες υποχρεώσεις  να πας μια βόλτα στο κέντρο,  να χαζέψεις τα καινούργια ρούχα στις βιτρίνες,  τον κόσμο που συνωστίζεται με μάσκες (επισήμως) και χωρίς μάσκες (ανεπισήμως),  τους θαμώνες των καφέ,  τους περαστικούς των fast food,  τους λάτρεις του καφέ σε χάρτινο στο χέρι,  τα ζευγάρια που φιλιούνται στο δρόμο,  τους πλανόδιους κουλουράδες,  τους πωλητές της ''σχεδίας'',  να κρατήσεις την καινούργια σου μαύρη τσάντα που ομολογουμένως το βάρος της σου άφησε μια ενόχληση στους ώμους,  να αγοράσεις το καινούργιο βιβλίο που ψηφίστηκε στην λέσχη,  να κρατάς το οικολογικό πράσινο σακουλάκι του βιβλιοπωλείου στο χέρι,  πράσινο όπως θα ήταν ίσως ένας περίπατος στην φύση,  μα όχι εδώ,  εδώ αγοράζεις και μια όζα λίγο πιο σκούρη από το κόκκινο της καρδιάς που έβαφες τα νύχια το καλοκαίρι,  όχι για να διώξεις τελείως το καλοκαίρι από πάνω σου,  έτσι κι αλλιώς πάνε μέρες που έχει φύγει,  αλλά για να συναντήσεις το φθινόπωρο,  παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής από την παραλία,  κάτι λίγα σύννεφα βοηθούν για σκιά κρύβοντας τον ήλιο,  άλλος κόσμος εδώ,  η θάλασσα δεξιά,  ζευγάρια με παιδάκια αριστερά,  είναι μερικά τόσο χαριτωμένα που θέλεις να τα κλέψεις και μετά νιώθεις ενοχές μόνο και μόνο για αυτές τις σκέψεις σου,  δυό μουσικοί του δρόμου γεμίζουν τον τόπο με τη μελωδία από την οδό ονείρων του Χατζηδάκη, ταιριάζει γάντι αυτή η μουσική με αυτή την πόλη σκέφτεσαι, το φανάρι για να περάσεις απέναντι είναι πάντα τόσο σπαστικά αργό για τους πεζούς,  στέκεσαι στο Τoday πλάι στο Ναταλί,  το Ναταλί έκλεισε για φέτος,  το Ελληνίς δουλεύει ακόμη,  έξω από το Today μνημονεύεις το ζευγάρι που γνώρισες μέσα από το facebook και στην πρώτη σας συνάντηση τους εκμυστηρεύτηκες πόσο σε είχε ενθουσιάσει όταν έμαθες ότι είχαν έρθει εδώ πέντε η ώρα τα ξημερώματα για ζεστή σοκολάτα,  γελάς που αυτό ακριβώς που σε είχε ενθουσιάσει όταν ακόμη δεν τους γνώριζες,  τώρα σου φαινόταν αρρωστημένο,  πλησιάζεις στο σπίτι,  πού θα βρεις καλύτερα σκέφτεσαι,  και στο μυαλό σου είναι τρεις κουβέντες βιδωμένες,  οι οικονομικές δυσκολίες,  ο φόβος για τον κορονοιό και η κακοποίηση.  Μια μεγάλη τελεία στις σκέψεις σου,  την θεωρείς απαραίτητη για την ψυχική σου ισορροπία και για μια ήρεμη επιβίωση.  Άλλωστε αυτό το Σάββατο είναι από τα πιο όμορφα!!!

γίνονται όλα τα λεμόνια λεμονάδα;

 

 Σας έτυχε ποτέ να σας ελκύουν άτομα που είναι πολύ συγκρατημένα;  Άτομα που μοιάζουν ''κλειδωμένα'';  Και να λέτε δεν πειράζει,  με τον χρόνο θα γίνει κι αυτό.  Θα έρθει ανάμεσα σας η οικειότητα. Μέχρι που έρχεται η στιγμή που πέφτετε με φόρα σε τοίχο.  Και τότε ξυπνάτε!  Μα πώς πίστεψα εγώ πως θα μπορούσα να βρω το σωστό κλειδί σκέφτεστε.  

Στην τελική αυτό το σωστό κλειδί υπάρχει;

Ή τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά;  Και αυτή η αρχική ''ξινούτσικη''  αίσθηση που εσάς σας προκαλεί να φτιάξετε λεμονάδα,  δεν έχει αυτή την προοπτική όσα κιλά ζάχαρη κι αν είστε διατεθειμένοι να προσθέσετε;

τρυφερά

 

Από τα πιο τρυφερά που μου έχουν πει,  ''να έρχεσαι'',  ''να ξανάρθεις'' ,  ''να εδώ είμαστε κάθε Τετάρτη''  και διάφορα μικρά νόστιμα αυτού του τύπου.  Από τα πιο τρυφερά!!!

Δεν χωράει κάτι παραπάνω.

καρό

 

Αγόρασα ένα πολύ όμορφο παντελόνι σε ζεστά φθινοπωρινά χρώματα,  με μεγάλα τεράγωνα καρό και μια ρίγα στην ύφανση,  καμηλό.  Στο μυαλό μου ήρθε ένα παντελόνι καλοκαιρινό,  με σκωτσέζικα κόκκινα καρό,  η θύμηση μου ταξίδεψε πάρα πολλά χρόνια πριν,  στην αρχή της εφηβείας μου.  Ήταν ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι,  καθαρό!  Είχα γιαγιά,  παππού και ήμουν διακοπές σε ένα χωριό,  με μια μικρή λίμνη.  Είχα ξαδέρφια,  πρώτα και δεύτερα.  Με την μικρή παρέα μου κάναμε όλη μέρα βόλτες,  στη λίμνη,  στο σταθμό,  χαζεύαμε τους επιβάτες πίσω από τα θολά παράθυρα του τραίνου.  Το μοναδικό μου άγχος,  ήταν αν μου ταίριαζε εκείνο το εντυπωσιακό κόκκινο παντελόνι,  μάλιστα τώρα που το σκέφτομαι,  ούτε αυτό θα έπρεπε να με απασχολεί.  

Μια γάτα συντροφιάς,  δεν είχα ποτέ.  Τις γάτες μόνο τις συναντώ περαστικές,  ή τις ονειρεύομαι.  Έχουμε όμως στη οικογένεια μας ένα μεγαλόσωμο σκυλάκι.  Που πολλές φορές έχει,  λες και είναι άνθρωπος,  τον δικό του τρόπο να διεκδικεί τις ανάγκες του,  όπως πχ χτυπώντας τα μπροστινά του πόδια επίμονα στο πάτωμα,  ή ακόμη κάνοντας στροφές γύρω από το σώμα του,  ή,  αλήθεια,  χτυπώντας το δεξί μπροστινό πόδι επάνω στο τραπέζι. 

ομπρέλλες

 

Για να βγω στην βροχή,  χρειάζομαι πανοπλία,  για αυτό και δεν τον κάνω.  Σιχαίνομαι να κρατάω ομπρέλλα (που συνήθως είναι μικρή για να χωράει στην τσάντα μου,  άρα φτερό στον άνεμο),  σιχαίνομαι να λερώνονται από λάσπες τα παπούτσια και το παντελόνι μου.  Σιχαίνομαι επίσης όλη αυτή την ''κρυάδα'' της βροχής.  

Μπορείς λοιπόν,  να κοιμάσαι ήσυχος,  στο δρόμο δεν θα με συναντήσεις.  Μάλιστα τώρα που το σκέφτομαι τις βροχερές μέρες σου έχεις πια το ελεύθερο να συχνάζεις σε όλα τα κοινά μας μέρη.  Αν τα θυμάσαι βέβαια,  γιατί εγώ δεν θυμάμαι τίποτα.   Είναι μεγάλη αλήθεια αυτό το ''τίποτα''.

[(δεν μου αρέσει η αντιγραφή των κειμένων μου,  είναι προσωπικά και δεν μου αρέσει να τα βλέπω αλλού,  παρά μόνο σ'αυτό το προσωπικό μου blog.  Ακόμη κι αν από κάτω υπάρχει το όνομα του blog μου,  σας παρακαλώ μην το κάνετε)]

Και είναι και λίγο πρωτόγνωρο.  Γιατί ένα ''τίποτα'' σε κάνει ίσως να σκέφτεσαι το κενό.  Μην μπερδεύεσαι.  Είναι σωστά οχυρωμένο τούτο το ''τίποτα'' μου.  Έχω κάνει τέτοια δουλειά και οργάνωση που κι εσύ ακόμη,  αν έχεις μνήμη από το πώς ήμουν,  θα εκπλαγείς.

Εγώ,  το έχω διαγράψει όλο το ''πριν''. 

βροχή

 

Βρέχει ασταμάτητα από το πρωί κι αν με ρωτήσεις θα σου πω πως ναι,  αναμφισβήτητα προτιμώ τις στεγνές μέρες που μπορώ να κάνω ότι θέλω χωρίς να γίνομαι παπί.  Επίσης προτιμώ τις μέρες με το άπλετο φως ακόμη κι αν αυτό σημαίνει αφόρητη ζέστη. 

Αν και η ομορφιά βρίσκεται παντού,  το ίδιο και η χαρά!
 

Ποιό βιβλίο και με ποιά ιδιότητα θα μπορούσε να αλλάξει την ζωή ενός ανθρώπου;

 

Πολλές φορές μου έχει τύχει σε ομάδες ανάγνωσης που παρακολουθώ να γίνεται η εξής ερώτηση:  ποιό βιβλίο σας άλλαξε την ζωή;

Ποιό βιβλίο και με ποιά ιδιότητα θα μπορούσε να αλλάξει την ζωή ενός ανθρώπου;

Υπάρχει κάτι τέτοιο;

Αν ναι ποιο;

Εγώ σκέφτομαι κάτι βιωματικό αλλά επειδή θέλω να το διακωμωδήσω,  μου έρχεται κατά νου η εικόνα δύο ανθρώπων που γνωρίζονται εξαιτίας ενός βιβλίου,  πχ ένα βιβλίο που πέφτει κάτω και το βρίσκει ένα ενδιαφέρον άτομο ή ένα βιβλίο με ένα μήνυμα μέσα αφημένο σε κάποιο παγκάκι,  ή ας πούμε μια ανταλλαγή βιβλίων που δίνει μια ευκαιρία να γνωριστούμε με κάποιον.

Προσοχή μόνο,  γιατί στην εποχή που ζούμε υπάρχουν και γνωριμίες που δεν μας βγαίνουν σε καλό.

15

 

Σκέφτομαι ότι 15 χρόνια είναι πολλά,  κι ότι τόσα πολλά χρόνια από την ζωή μου δεν έχω δώσει ούτε σε χόμπυ μου,  ούτε σε επαγγελματική απασχόληση,  τόσο εύκολα τα κάνω σκόνη όλα,  αλλά το blogging,  blogging.  Εθισμένη δηλώνω με τούτο το συμπαθητικό blogάκι που τον καιρό που το πρωτοέφτιαξα (2006) το θεωρούσα μεγάλο δώρο.  Ακόμη έτσι το βλέπω,  σαν ένα μεγάλο δώρο.  Το καταφύγιο μου,  η εκτόνωση μου,  οι αλήθειες μου.

15 χρόνια ακουμπώ τον εαυτό μου σε αυτές τις σελίδες που κατά καιρούς αλλάζουν χρώματα.  Με όνειρα,  με ελπίδα,  με πίστη και αισιοδοξία για την ζωή..  που αυτή ξέρει!  Συνεχίζω..

 

αλλάζει ο άνθρωπος;

 

 Η απάντηση είναι ναι και προέρχεται από βιωματική εμπειρία.  Ο άνθρωπος αλλάζει!  Ματιά,  σκεπτικό,  φιλοσοφία,  όλα μπορούν να ειδωθούν αλλιώς,  ακόμη και ανάποδα αν χρειαστεί.  Βεβαίως και μπορείς να γυρίσεις τα πάνω κάτω να αλλάξεις την δική σου κοσμοθεωρία,  την φούσκα που μεγαλώνει στον κόσμο του δικού σου του μυαλού.  

Δεν θα σου πω ότι δεν υπάρχουν προβλήματα,  αυτά ήταν και θα είναι πάντα χίλια δυό.  Θα σου πω όμως πως μπορείς να δώσεις μια δυναμική θετικότητα σε όλο τον υπόλοιπο χρόνο σου, ώστε να μπορείς να στηρίξεις με έναν άλλο τρόπο τα θέματα σου.  

Σαν να χτίζεις μια προσωπική πηγή θετικότητας μέσα σου,  σαν να κουβαλάς έναν ήλιο πάντα μαζί σου.  Καθόλου εύκολο,  όμως με προσπάθεια,  υπομονή,  βήμα στο βήμα εφικτό.  Αφού γίνει αντιληπτό και μετά συνειδητό κι αφού μάθεις να απαντάς στην ερώτηση ''τί είναι καλύτερο για μένα'';

Θα μου πεις πάντα πίστευα πως κάνω το καλύτερο για μένα.  Θα σου πω,  ξαναδές το και δούλεψε το.

νούμερο;

 

Πώς να λέγεται άραγε ο άνθρωπος που του λες ''δεν θέλω να μου ξανατηλεφωνήσεις,  δεν θέλω να σε ξανακούσω,  δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου,  δεν θέλω να ξαναενοχλήσεις ούτε εμένα ούτε κάποιον από την οικογένεια μου γιατί πχ θα χρησιμοποιήσω διαδικαστικά μέσα και μέλη της οικογένειας μου βρίσκουν  πάνω από δέκα κλίσεις του στα κινητό τους από το νούμερο του;

Νούμερο;;;  

Να μια λέξη που μόλις θυμήθηκα πως πολύ παλιά την χρησιμοποιούσαμε για ανθρώπους που έκαναν εξαλλοσύνες.