το πέταγμα μιας πεταλούδας

 

 Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εκεί μα διάβαζα αυτό μου το κείμενο (αν θέλεις να το διαβάσεις κι εσύ,  πάτα επάνω) & σκεφτόμουν πως ότι εύχεσαι έρχεται,  αν πραγματικά το αξίζεις,  αν δηλαδή έχεις δουλέψει σωστά επάνω σ' αυτό.  Έτσι κι αλλιώς,  την ανησυχία την διαδέχεται πάντα η ηρεμία και τότε είναι που νιώθεις και την μεγάλη διαφορά. 

Τις νύχτες χαμηλώνω τον φωτισμό,  χρησιμοποιώντας επιτραπέζιες ή επιδαπέδιες λάμπες ή ακόμη και το φωτάκι του καινούργιου αποροφητήρα.  Το ίδιο κάνω και όλες τις συννεφιασμένες μέρες ανεξαρτήτως εποχής.  Είναι ήδη Φεβρουάριος κι έχει μια γλυκιά σκοτεινιά ο καιρός μαζί με ένα ελαφρύ ψιλόβροχο -ίσα που-.  

Αυτός ο μήνας ήταν πάντα μια δύσκολη πίστα που από το 2016 και μετά έγινε ακόμη δυσκολότερη.  - Μεγάλη μπουκιά λένε φάε μα μεγάλη κουβέντα μη λες -  ωστόσο φέτος μου φαίνεται σαν κάποιος να μου ψιθύρισε έναν μυστικό pin που με κάνει να τα βλέπω έτσι ώστε να μου φαίνονται όλα όχι τόσο ελαφριά όσο θα ήθελα,  σίγουρα όμως πιο ομαλά και πιο βατά.  Ας πούμε και αρκετά πιο χαμογελαστά.  

Ας πούμε πως αυτό είμαι ικανοποιημένη που συμβαίνει έστω και σήμερα,  το αύριο έτσι κι αλλιώς κανείς δεν το ξέρει.  Ξυπνάς ένα πρωί και έχεις χάσει τα κόκκινα σου τα γυαλιά,  ή το ροζ συννεφάκι,  έτσι επειδή σε μια άλλη ήπειρο ή ακόμη και σε έναν άλλο πλανήτη,  μια όμορφη πεταλούδα αποφάσισε να κουνήσει τα φτερά της για να κάνει τη βόλτα της πετώντας από το ένα λουλούδι στο άλλο.