θετικό πρόσημο

 

Ήρθε η Μαρίνα,  και μιλούσαμε για το αγόρι (κλικ) που ακούγαμε το 1971.  Εγώ ήμουν τότε 10 χρονών,  το πρώτο μου κασετόφωνο,  μαζί και κασέτες με τον Πασχάλη και τους Ολύμπιανς το απέκτησα στα 12.  Στο πρώτο μου αγόρι,  αντέγραφα όσα συναισθήματα και ονειροπωλήσεις μου προκαλούσαν οι στίχοι των τραγουδιών που άκουγα.  Άργησα πολύ να νιώσω,  πόσο μάλλον να συνειδητοποιήσω πως υπάρχουν κι άλλα συναισθήματα όπως το νοιάξιμο,  η αγάπη,  ο πόθος,  η κάλυψη των αναγκών,  η ευτυχία όταν ο χρόνος μοιάζει να είναι όλος δικός σου.  Πολύ πολύ (πολύ) αργότερα,   έμαθα πως όλα είναι εδώ αλλά αυτό που προέχει είναι να αγαπώ τον εαυτό μου.  Να με φροντίζω.  Να με νταντεύω,  να αφουγκράζομαι τα δυό παιδιά μέσα μου,  και το καλό και το κακό.  Θα μπορούσα να γεμίσω χάρτες με διάφορα συμβάντα της ταπεινής ζωής μου.  Θα μπορούσα να σου μιλήσω για εκείνο το πάρκο,  που όταν το διέσχιζα,  μεταμορφωνόμουν σε έναν άλλο άνθρωπο.  Τότε που περπατούσα και τα αυτιά μου γέμιζαν μουσικές.  Τώρα,  είναι ένας δρόμος που οδηγεί στο βουνό.  Υπάρχει μια εστία ζεστασιάς πρωτόγνωρη εκεί.  Δεν είναι σημαντικό το - πώς -  σημαντικό και ποθητό είναι το θετικό πρόσημο κι αυτό συμβαίνει.