σκέψεις

 

 Τα τελευταία χρόνια,  κάθε τέτοια εποχή,  διάβαζα κάποιο κλασσικό βιβλίο τρόμου ή ένα σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ,  φέτος δεν το έκανα.  Έχω στα χέρια μου ούτε θυμάμαι πόσους μήνες ένα βιβλίο δανεικό,  την ''μάγισσα''  της Camila Lackberg από το οποίο έχω καταφέρει να διαβάσω 30 σελίδες επί τρείς φορές.  Ναι,  γιατί κάθε φορά που το αρχίζω,  το αφήνω στην άκρη και το ξαναθυμάμαι μετά από καιρό.

Η  Bonnie έχει ένα θέμα ιατρικής φύσεως,  που μάλλον θα χρειαστεί χειρουργείο,  θέλω να πιστεύω περαστικό.  Την Δευτέρα,  έχει ραντεβού με γιατρό για υπέρηχο,  θα γίνει επίσης παρακέντηση για βιοψία.  

Το μυαλό μου το έχω χάσει.  Χθες μόνο,  πήρα είδηση πως στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι,  παρέβλεψα να ανάψω κεράκια.  Για μένα οι φλόγες των κεριών είναι πάντα το must και πραγματικά τρόμαξα όταν το συνειδητοποίησα.

Αποσυντονισμένη έγραφα πως είμαι στις 26 του Δεκέμβρη,  και ήταν κάτι παραπάνω από αληθινό,  μόνο που με δικαιολογούσα όπως πχ ότι φταίει το lockdown ή η γενικότερη κατάσταση που όλοι γνωρίζουμε.  Πόσο εύκολο πραγματικά είναι να ρίχνουμε το φταίξιμο σε γενικότερες καταστάσεις.  Πόσο βολικές οι γενικεύσεις,  φυσικά γιατί οι πραγματικές αιτίες πληγώνουν και πονάνε.

Μια μεγάλη αλλαγή βιώνει ένα κομμάτι της οικογένειας μου,  ευχάριστη μα δεν παύει να είναι αλλαγή με ότι σημαίνει αυτό,  συν το ότι όλοι πρέπει να την αποδεχτούμε,  το σίγουρο είναι προς το παρόν μας λείπει η ηρεμία.

Ακριβώς για αυτό τον λόγο,  επειδή αυτή την περίοδο μας λείπει οικογενειακώς ηρεμία,  νιώθω της έλλειψη μιας καλής φίλης ή μιας καλής αδερφής που αποστασιοποιημένη καθώς θα ήταν θα μπορούσε να με ηρεμήσει.  

Έκανα μια βόλτα το απόγευμα,  διάλεξα αυτή την ώρα επί τούτου,  να έχει πέσει το φως και να περάσω από κάποιες γειτονιές για να χαζέψω κάποια στολισμένα παράθυρα που μου αρέσουν.  Βγήκα από το σπίτι μου,  μπήκα στο ασανσέρ,  έστριψα στην γωνία και δυό δρόμους μετά,  μέσα στα σκοτάδια συνειδητοποίησα πως δεν φοράω μάσκα.  Το είχα ξεχάσει εντελώς.  Το θυμήθηκα βλέποντας από μακριά μια κυρία και μάλιστα μου φάνηκε και παράξενο που κάτι γκριζάριζε στο πρόσωπο της.  Ευτυχώς είχα δυό τρεις μάσκες στην τσάντα μου και βολεύτηκα.

5-10 τετράγωνα μετά,  μιλάμε για οικοδομικά τετράγωνα και όχι μπακλαβά,  θυμήθηκα πως δεν είχα στείλει ούτε μήνυμα.  Αλτσχάιμερ;  Ποιός ξέρει..

Μ' αυτά τα συναισθήματα,  τις στενοχώριες και τις αλλαγές,  αποχαιρετώ το 2020.

Εύχομαι να έρθουν γεγονότα στις ζωές μας τόσο γλυκά σαν ζεστή σοκολάτα και τόσο ευχάριστα που να γελάμε.  Να νιώθουμε τα μάγουλα μας να πονούν από τη χαρά!