Thursday, June 21, 2018

patchwork





Διαλέγεις τα υφάσματα στα χρώματα που σου αρέσουν.  Τα πλένεις,  τα σιδερώνεις και πάνω τους σχηματίζεις σχήματα γεωμετρικά.  Τα ενώνεις με τέχνη μεταξύ τους.  Κάπως έτσι φτιάχνεις το πρώτο σου patchwork.   Μετά,  αν όλα πάνε καλά,  ίσως να έρθει και το δεύτερο και το τρίτο.

Στην φωτογραφία,  τριγωνικά κομμάτια πανιού,  ενωμένα με καρφίτσες μεταξύ τους. 

Αιτία και αφορμή,  ένα team με απίθανα πλάσματα,  φίλες.  Από αυτές που σε κάνουν να θες να εξαλείψεις κάθε χιλιόμετρο απόστασης.

Wednesday, June 20, 2018

relax





Όταν έρχεται και ησυχάζει το ζωάκι μέσα σου,  αναρωτιέσαι πώς σε βρίσκει τέτοια ορμή,  τόσο πλεόνασμα ενέργειας.  Και γιατί δεν συνοδεύονται με manual σωστής εκτίμησης και διαχείρησης εσωτερικών συναισθημάτων και εαυτού;

To restart ακολουθεί, μόλις ανακαλύψεις το πλήκτρο του relax.

Monday, June 18, 2018

της Δευτέρας





Ο αγαπημένος σου είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να γλύψει τις πληγές σου και να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.  Είναι ο μόνος που θέλει να νιώσεις καλύτερα.  Που ξέρει πως να χαλαρώσει το δέρμα σου και την ψυχή σου. 
Είναι μια όμορφη Δευτέρα,  μετά από μια δύσκολη Κυριακή. 
Χωρίς τον κυματισμό της θάλασσας,  αλλά ποιός νοιάζεται;

Sunday, June 17, 2018

μια Κυριακή του πατέρα





Χρόνια πολλά δεν θα σου έλεγα,  μάλιστα,  θα απέφευγα να αναφέρω την γιορτή του πατέρα.  Γιά μένα,  πάντα η μεγάλη,  η σπουδαία γιορτή,  ήταν η γιορτή της μαμάς.  Εκείνη αγαπούσα με πάθος μέχρι θανάτου,  σε εκείνη αγόραζα κόκκινα τριαντάφυλλα,  σε εκείνη χάριζα καρτούλες με όμορφα λόγια.  Εσένα σε κρατούσα πάντα λίγο πιό μακριά.  Ίσως επειδή διαφωνούσαμε πολύ,  ίσως επειδή είχες πάντα αντίθετη άποψη από μένα,  ίσως επειδή ένιωθα ότι δεν κατάφερες ποτέ να με αποδεχτείς,  για την κυριολεξία,  δεν ήθελες.  Μπορεί τελικά κι εγώ να είχα θέμα αποδοχής απέναντι σου.  Για αυτό και η δική μου υπερβολική αντίδραση.
Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι,  ακόμη κι αν πρόκειται για πατέρα και κόρη,  που έχουν τόσο έντονες αντιδράσεις,  τόσες έντονες διαφορές κάνουν βήματα παρακάτω.  Οπωσδήποτε αγαπιούνται,  οπωσδήποτε έστω κι από ανάγκη συνυπάρχουν αλλά μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον;  Παγωμένοι μου φαίνονται αυτοί οι άνθρωποι,  οχυρωμένοι πίσω από τις προσωπικές τους απόψεις,  κυνικά συνήθως μια που δεν λογαριάζουν στο ενδιάμεσο,  το συναίσθημα των άλλων.  Την απόρριψη,  την πίκρα που αφήνει αυτή.
Δεν αποδεχόμαστε την αντίθετη άποψη.  Και σου λέω εγώ πως την αποδεχόμαστε.  Μάλιστα κύριε,  εγώ πιστεύω αυτό και έρχεσαι καπάκι και μου λες,  κι εγώ πιστεύω εκείνο το εκ διαμέτρου αντίθετο.  Και μετά εγώ σου λέω πως υπάρχουν κι ενδιάμεσα πράγματα και πόσο λυπάμαι που δεν τα βλέπεις,  και πόσο όμορφα νιώθω που τα βλέπω εγώ.  Κι εσύ επιμένεις στην αποψάρα σου,  γιατί αυτό είναι που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός μέσα στην υπόλοιπη πεθαμένη ζωή σου.  Τι να κάνω τότε εγώ;  Να σου δώσω να κοιτάξεις με τα δικά μου μάτια;  Φαντάζει αδύνατον αν και πολύ θα το ήθελα.  Λέω εντάξει,  έτσι είμαι εγώ,  έτσι είναι αυτός,  δεν χρειάζεται να πείσει ο ένας τον άλλον,  ας σταματήσει εδώ η συζήτηση.
Και σταματάει η συζήτηση.  Και τι καταλάβαμε;  Πέρα από το ότι εμπεδώσαμε την απόσταση του ενός από τον άλλον.  Το χάσμα.
Σε αποδέχομαι λοιπόν,  αποδέχομαι την διαφορετικότητα σου,  την απόσταση που πια μας χωρίζει και λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό.  Αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να τους αγαπάμε,  αλλα απλά συνυπάρχουμε κι ας γίνεται ακόμη κι αυτό με δυσκολία.
Μου αρέσουν και λαχταρώ τους άλλους ανθρώπους που έχουν θετική διάθεση και ανοιχτούς ορίζοντες.  Και που αυτοί,  σου μαθαίνουν πράγματα,  τόσο ωραίο τρόπο συμπεριφοράς έχουν.  Και μαζί τους συμβαδίζοντας,  έστω για λίγα λεπτά,  λίγη ώρα,  μια δυο μέρες,  γίνεσαι λίγο πιο γεμάτος,  λίγο πιο πλούσιος,  κάνεις βήματα μπροστά.  Αυτούς,  δεν τους ξεχνάς ποτέ,  ακόμη κι αν δεν τους ξαναδείς.
Ωστόσο,  τώρα πιά που δεν σ' έχω εκτιμώ πως και μαζί σου,  ό,τι ήταν να μάθω το έμαθα.  Κι ας διψούσα για το αλλιώτικο και το περισσότερο.  Ήταν σπουδαίες και μεγάλες οι πλάτες που έβαζες κάθε φορά που σε χρειαζόμουν.  Και ίσως τελικά να ήσουν έτσι όπως ίσως γιατί μέσα σου σκεφτόσουν πως κι εγώ θα πρέπει πάσει θυσία να κάνω τις δικές μου απόρθητες πλάτες.  Για αυτή τη σκέψη και μόνο σε συγχωρώ.  Για αυτή και μόνο τη σκέψη σ' αγαπώ.

*οι ενδιάμεσες σκέψεις είναι για τον πατέρα μου,  αλλά και για μια φίλη μου..  πόσο ίδιοι χαρακτήρες μεταξύ τους,  πόσο θα ήθελα το γέλιο τους,  το χιούμορ τους,  την γλύκα και την καλοσύνη τους,  τον καλό τους εαυτό πόσο ανάγκη τον είχα και τον έχω και πόσο σφιχτά τον κράτησαν και τον κρατούν ο καθένας για τους δικούς του λόγους!

Thursday, June 14, 2018

της επιβίωσης





Αυτά τα βράδια,  που μια τενοντίτιδα ταλαιπωρεί το δεξί σου χέρι,  μοιάζει τόσο λάθος η πλευρά από την οποία κοιτούσες.  Ή μήπως οι καταστάσεις,  αλλά και οι άνθρωποι κυρίως,  έχουν δύο όψεις.  Αν για να αναγνωρίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό χρειάζεται τόσος χρόνος,  πώς να αναλύσεις ξένες αναπνοές!  Αν οι δρόμοι που θα μπορούσες να ακολουθήσεις είναι πολλοί,  πώς να μαντέψεις ποιός από όλους δεν θα σε βάλει σε ένοχες σκέψεις χρόνια μετά.  Και κυρίως ποιός δρόμος θα σου προσφέρει την ικανοποίηση της νίκης. 
Υπάρχουν δρόμοι;  Ή μήπως αυτός που επιλέγουμε την εκάστοτε στιγμή ανάγκης είναι ο ένας και μοναδικός;  Και πόσο ρευστά είναι όλα!!!  Οι αποφάσεις μας είναι από υλικό που γρήγορα αλλάζει.  Τίποτα δεν κρατάμε στα χέρια μας που να έχει ειδικό βάρος,  που να είναι σταθερό.  Και κάθε φορά καλούμαστε να επιβεβαιώσουμε και να επιβεβαιωθούμε.  Πράγμα το οποίο βέβαια δεν συμβαίνει.  Απλά επιβιώνουμε..

Tuesday, June 12, 2018

Φτιάχνω σουβέρ με Μονόγραμμα και ζωγραφιστά μανταλάκια | DIY






Πως θα βάψουμε τις κατασκευές μας με τους ωραιότατους μαρκαδόρους που μας προτείνει η Ναταλία από την Cozyland!!!
Δείτε το video,  εμένα μου άρεσε πολύ!!!



Sunday, June 10, 2018

όρια





Η φιλία δεν υπάρχει.  Ζει στο μυαλό μας,  βρίσκεται στη φαντασία μας σαν κάτι σπουδαίο και ιδανικό,  κάτι μεγάλο και άπιαστο.  Το ''μαζί'',  υφίσταται.  Έχει τις ελάχιστες στιγμές του.  Στην ουσία όμως ζούμε μόνοι μας,  πράττουμε μόνοι,  αρρωσταίνουμε μόνοι,  πεθαίνουμε μόνοι. 
Όσο πιο μόνοι,  τόσο καλύτερα.  Όσο κρατάμε τις αποστάσεις όλα είναι τέλεια.  Με τους ''φίλους του δρόμου''  αυτούς δλδ που συναντάμε κάθε τόσο έξω,  τυχαία,  ανοίγουμε με τις ώρες τα πηγαδάκια και στα βιαστικά ανταλάσσουμε τα καλύτερα μηνύματα και κάνουμε τις καλύτερες συζητήσεις.  Του αέρα.  Όλα είναι τέλεια.  Με τους ''φίλους''  που υποτίθεται κάτι μας δένει περισσότερο,  μπαίνουμε στα βαθιά,  περισσότερο από πλήξη,  ή από το ότι δεν έχουμε να πούμε κάτι σημαντικό,  ή θέλουμε να επιβάλλουμε την άποψη μας,  ή να συμβουλέψουμε,  οι ώρες που βρισκόμαστε μαζί μέσα στο βάθος του χρόνου υπερβαίνουν τις κουβέντες που θέλουν να ειπωθούν και κουράζουν.  Είμαστε κουρασμένοι ''φίλοι''.  Πτώματα θα έλεγα.  Πτώματα γεμάτα εγωισμό και διαφορετικότητα.  Διαφορετικότητα που δεν ενώνει αλλά διχάζει. 
Στιγμές ωραίες υπάρχουν!  Και κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν.  Και όποιος κάθεται παραπάνω από όσο πρέπει,  το ξεχειλώνει το πουλόβερ,  το οποίο αν μη τι άλλο παύει να ζεσταίνει.  Με κανέναν δεν γεννηθήκαμε σιαμαίοι,  με κανέναν δεν είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρχουμε. 

Saturday, June 09, 2018

καλύτερα μακριά





Μεγάλωσα πιά και απορρίπτω όλο και πιό πολύ.  Ενοχλούμαι με πράγματα που νεότερη πίστευα πως πρέπει να παραβλέψω.  Δεν ανέχομαι συμπεριφορές που θα μπορούσαν να περάσουν και ως συμβατές. Αυτό,  που το έβλεπα κάποτε σε άλλους και απορούσα πώς,  τώρα το βιώνω εγώ.
Δεν ανέχομαι τις έντονες διαφορές.  Καλύτερα να μένουμε μακριά,  να κρατάμε τις πρέπουσες αποστάσεις παρά να ερχόμαστε σε αντιπαράθεση.  Κουράζομαι εύκολα,  ιδιαίτερα όταν κάπου εκεί ανάμεσα στο σύνολο των ανθρώπων υπάρχουν αυτοί που διατηρούν την λεπτότητα και την ευγένεια τους.  Μερικοί μάλιστα διαθέτουν και ενσυναίσθηση.  Αυτούς θέλω.  Να γελάσω μαζί τους,  να μοιραστώ μαζί τους,  να κάνω μπάνιο μαζί τους,  να μαγειρέψω και να φάω μαζί τους.
Αυτούς που δεν με στεναχωρούν,  δεν μου δημιουργούν δεύτερες σκέψεις και αρνητικό συναίσθημα.  Αυτούς που είναι απαλοί σαν χάδι,  αυτούς θέλω.
Δεν με νοιάζει αν κλείνουν οι κύκλοι.  Καλύτερα να κλείνουν,  να μένει καθαρή η σκέψη,  να ανοίγουν άλλοι,  καινούργιοι,  φρέσκιοι,  αισιόδοξοι,  με θετικές προσδοκίες.

Friday, June 08, 2018

επιλεκτική μνήμη





Ένα ποίημα της Ελένης Γούναρη


Πριν λίγες μέρες τον επισκέφτηκε
Είχαν να συναντηθούν είκοσι χρόνια
Τί θες να κάνουμε Δημήτρη; του είπε σε μια στιγμή
Έρωτα
Αυτό της απάντησε κι εκείνη, τα ‘χασε
Με κοίταξε γεμάτη αμηχανία
Σε ακούνε, τί είναι αυτά που λες; τον μάλωσε
Σσσ.. άστον, της έγνεψα
Απωθημένο του θα ήταν, έτσι σκέφτηκα
Τον έβλεπα συχνά, καθημερινά σχεδόν
Ισχυρίζεται πως είμαι η αδυναμία του
Θα τον ρώταγα
 Θα μου απαντούσε
Ερωτευτήκατε;
Και βέβαια
Ποιά;
Πολλές, είπε χαμογελώντας
Και ο μεγαλύτερος σας έρωτας;
Η Νατάσα
Η Αναστασία που είχε έρθει πριν λίγες μέρες να σας δει;
Ναι!
Πώς την γνωρίσατε;
Ήμουν ιδιαίτερος του διοικητή τότε
Η Αναστασία είχε έρθει για διορισμό
Μόλις την είδα, ζαλίστηκα
Τόσο όμορφη ήταν!
Και;
Ήσασταν παντρεμένος τότε;
Λίγο παντρεμένος, απάντησε και γελάσαμε
Την φλέρταρα
Ενέδωσε
Όσο ήμασταν μαζί, περάσαμε υπέροχα
Δεν πάψαμε ποτέ να επικοινωνούμε
Δεν θα ήταν δυνατόν, να πάψουμε να επικοινωνούμε
Η μνήμη, μου λέτε συχνά, πως πια δεν βοηθάει
Ρωτώ για τα βιβλία σας, ρωτώ για άλλα και ξεχνάτε
Αυτό όμως, όχι
Όλα τα άλλα, μπορεί να τα ξεχνώ
Όλα τα άλλα, μπορεί και να μην υπήρξαν ποτέ..

Saturday, June 02, 2018

χρωματιστά





Τα όμορφα πράγματα,  ιδιαιτέρως αν είναι πολλά,  σε μπερδεύουν.  Στην ευτυχία,  δυσκολεύεσαι να βουτήξεις ολάκερος,  κυρίως σκεπτόμενος πώς θα σε βρει το μετά.  Έτσι,  έρχεται συνήθως ένα συμβάν που σου δημιουργεί ένα στιγμιαίο πάγωμα χρόνου και σκέψης.  Τις πιό πολλές φορές τοποθετεί τα συναισθήματα στη θέση τους και σε οδηγεί να βρεις δρόμους πιο πρακτικούς.  Πάντα όμως με οδηγό την καρδιά,  που πότε τα θέλει έτσι και πότε αλλιώς.  Υγεία μόνο να υπάρχει..  

Friday, June 01, 2018

επιθυμίες





Μιά Παρασκευή πρώτη του Ιούνη,  που θα θυμίζει Σάββατο,  θα βάλουμε κάτω τις ωραιότερες θάλασσες που απλώνονται δίπλα μας και θα διαλέξουμε τον ομορφότερο προορισμό.  Θα αφήσουμε πίσω όλα αυτά που μπαίνουν ανεξέλεγκτα στο μυαλό μας,  θα πάρουμε από ένα βιβλίο,  εγώ θα έχω το ''Ηθελα μόνο ένα αντίο'',  εσύ θα κρατάς εφημερίδα,  θα πασαλειφτούμε αντιηλιακά,  θα ξαπλώσουμε στην άμμο,  θα κατεβάσουμε τα καπέλα στα μούτρα,  κι έτσι ολόγυμνοι θα μπούμε στη θάλασσα.  Θα κολυμπήσουμε μέχρι να εξαντληθούμε εντελώς,  και έτσι όπως δεν θα έχουμε τη δύναμη για καμμία κίνηση,  θα κοιμηθούμε δίπλα σε άπλυτα τάπερ με υπολείμματα από ντομάτα και καρπόυζι.  Θα μας ξυπνήσει η δύση του ήλιου και με την πανσέληνο θα ξαναευχαριστηθούμε τα νερά,  στο σκοτάδι τους αυτή τη φορά.
Ίσως,  να είναι τόσο όμορφα που να μην θελήσουμε να επιστρέψουμε ποτέ ξανά στην πόλη.

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...