Saturday, July 29, 2017

ο ψευτοκλέφτης





Στην διπλανή αυλή,  ζει ένας γάτος.
Όποτε μπαίνω ή βγαίνω από το σπίτι να 'σου και τον βλέπω να χοροπηδάει.
- Καλημέρα Στελίτσα!  Αντίο Στελίτσα!  Τι κάνετε σήμερα Στελίτσα!  πάντα δείχνει απίστευτο ενδιαφέρον.
Πριν 40 μέρες,  έβαλα σε ένα μεγάλο βάζο,  κεράσια και ζάχαρη να γίνουν ποτό στον ήλιο.
- Τι είναι αυτό το βάζο;  με ρώτησε.
Του εξήγησα,  όσο μπορούσα πιο απλά ενώ παρατηρούσα τα δυό μεγάλα του μάτια που γυάλιζαν.  Εν τω μεταξύ,  με εκείνη τη σοδειά από κεράσια,  έφτιαξα κι ένα γλυκό,  που το έβαλα σε ένα παρόμοιο άλλο βάζο και το ακούμπησα στον πάγκο της κουζίνας μου,  ανάμεσα στα μαχαιροπήρουνα και τα πιατικά.
Το γλυκό έγινε πολύ νόστιμο,  κι εγώ λιτοδίαιτη εξ ανάγκης μετρούσα κάθε βράδυ,  δυο κερασάκια με μια στάλα σιροπάκι να συνοδεύσουν το γιαούρτι μου.
Ο χρόνος,  τα καλοκαίρια μοιάζει μη μετρήσιμος,  θα πρέπει να πέρασαν μέρες τρεις,  δεκατρείς,  θα σε γελάσω.  Πως κοιτάζω το βάζο ξαφνικά και τι να δω.  Η στάθμη του ελαττωμένη.  Κι εκεί που αρχίζω να σκέφτομαι για μυστήρια και μεταφυσικά,  πλησιάζω στο ανοιχτό παράθυρο να πάρω λίγο αέρα.  Μπροστά μου,  στην αυλή.  μισοκρυμμένος ανάμεσα σε δυό θάμνους,  έγλυφε τα μουστάκια του.  Η ουρά του γκρίζα και φουντωτή,  κουνιόταν πέρα δώθε όλο νάζι και χαρά.
- Εσύ λοιπόν!  του φώναξα θυμωμένος.
- Εγώ τί,  Στελλίτσα;  μου απάντησε με το πιό αθώο ύφος όλου του ντουνιά.
Δεν είπα τίποτα,  με κλέφτη και ψεύτη δύσκολα τα βγάζεις πέρα.  Έκρυψα το γλυκό στο βάθος του πιο ψηλού ντουλαπιού τοποθετώντας άλλα προιόντα μπροστά έτσι ώστε να μην είναι ορατό.
- Κι εγώ εδώ μέσα μάλλον θα το ξεχάσω αλλά κι εσύ δεν θα το ξαναδοκιμάσεις φίλε μου,  είπα νιώθοντας μάλλον ενοχές γιατί μια αδυναμία του έχω.  Μπορεί και δύο και δεν ξέρω αν έκανα καλά!

Friday, July 28, 2017

θυμός





Μπορώ να γίνω πάρα πολύ κακιά.  Και τότε θα κάνεις τη σύγκριση.  Τότε θα δεις τι σημαίνει να σου δυσκολεύει τη ζωή κάποιος.  Τότε θα δεις τι πάει να πει σε απορρίπτω με τέχνη.  Τι πάει να πει σε αγνοώ.  Πως είναι να μην συμπεριλαμβάνεσαι στη ζωή μου.
Αρκεί αυτό!  Να μη σου μιλάω,  να μη σε ρωτάω,  να μην σου απευθύνω τον λόγο.  Να συμπεριφέρομαι σαν να μη υπάρχεις.  Να φεύγω και να έρχομαι χωρίς να λέω κουβέντα.  Να κόψω κάθε λογαριασμό μαζί σου.
Να σε τσιγκλήσω.  Να σε κάνω να αναρωτηθείς.  Να σε ξεβολέψω θέλω!

Monday, July 24, 2017

φόβος





Κι επειδή η ζωή έχει απ' όλα,  θα έπρεπε να υπάρχουν ειδικές συσκευές που να αφαιρούν όλα τα αρνητικά συναισθήματα από το ανθρώπινο σώμα.  Τον φόβο κυρίως που ψεύτης καθώς είναι,  αλήτης και γητευτής,  το μούδιασμα του φτάνει ως το μεδούλι.

Κι εκείνη την αίσθηση,  που και για αυτήν ευθύνεται ο φόβος ξανά,  πως όλα είναι μάταια και πρόσκαιρα.

-*-
Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω μια μέρα και θα έχω πεθάνει
Θα σηκωθώ
Θα πάω στη δουλειά
Θα χαμογελάσω,καλημέρα,κρύο έχει σήμερα
Και δεν θα ξέρω ότι είμαι νεκρή
Γιατί ξέχασα ότι ο χρόνος δεν είναι άπειρος
Ότι οι εποχές περνάνε και αν δεν προλάβεις,σε προσπερνάνε
Θα συνεχίσω να δουλεύω μέχρι να πάω σπίτι,να ανοίξω μια μπύρα στο καναπέ
Να ανοίξω την τηλεόραση,να κοιμηθώ μόνη μου στο κρεβάτι
Και το άλλο πρωί να με βρουν παγωμένη
Εξάλλου δεν ήθελα τελικά και τόσο πολύ όσα έλεγα ό,τι ήθελα
Δεν θα έχω ταξιδέψει στις μακριές Ινδίες
Ούτε θα έχω γνωρίσει όλους του γαλαξίες που είχε να μου δείξει η Όλγα
Ούτε θα έχω βρει το μυστικό της αντιγραφής
Ούτε θα έχω ζήσει το καιρό που άλλαξαν όλα
Θα ξυπνήσω μια μέρα και θα είμαι νεκρή
Και το χειρότερο, θα έχουν περισσέψει πολλά χρόνια μέχρι να πεθάνω
-*-

από εδώ


*Σαν νερό ήρθα,  και σαν αέρας φεύγω

από εδώ

Saturday, July 22, 2017

καλοκαίρι





Καλοκαίρι,  είναι οι ιδρωμένες καμπύλες,  τα μπούτια,  τα μπράτσα,  οι μασχάλες,  είναι οι σκοτοδίνες και η υπόταση από την αφυδάτωση και υπερέκθεση στο φως του ήλιου,  είναι το αγόρι στο beach bar που σου φέρνει δυό καφέδες και δυό νερά,  είναι οι παραγωγοί στις λαικές που διαλαλούν τα πιό νόστιμα βερύκοκα,  είναι ο τύπος με την πρησμένη κοιλιά που κουβαλάει τον δίσκο με τους λουκουμάδες στη θάλασσα και μαζί μ' αυτόν οι δέκα χαρτοπετσέτες που δεν φτάνουν να σκουπίσεις την ηδονή από την γλύκα,  το ζυμάρι και τη ζάχαρη.

Saturday, July 15, 2017

του καλοκαιριού





Με κούρασε ήδη το καλοκαίρι.  Με έχει εξαντλήσει η υπερβολική ζέστη.  Πόσο κλιματιστικό,  πόσο ανεμιστήρα και πόσο παγωμένο νερό πιά;  Τσούζει ο λαιμός μου και τα αααψούυυ ριγούν όλο μου το σώμα.  Πόσο να μείνεις μέσα στο θαλασσινό νερό,  πόσους καφέδες να πιείς και πόσες σελίδες να διαβάσεις καρφωμένος σε μια ξαπλώστρα.
Ωστόσο,  το μάτι γεμίζει μπλε,  αυτό είναι γεγονός,  μπλε και φως,  απείρως ευεργετικά αμφότερα.
Κι επειδή κάθε κατάσταση έχει και τα αρνητικά της έχει και τα θετικά της,  πήγα σινεμά μετά από δύο - τρία ολόκληρα χρόνια,  είδα δύο ταινίες μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο,  και τις απόλαυσα χωρίς να νυστάξω και χωρίς να με πάρει ο ύπνος,  άρχισα να ξαναγίνομαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος δηλαδή.  Οφείλω να σου πω ότι έσκασα στο γέλιο με το ''τα παράπονα στον δήμαρχο''  και τον εκπληκτικό Ιταλό πρωταγωνιστή της που έπαιζε ανάμεσα σε Μπενίνι και Φέλτμαν.  Τόσο καλός!
Η ''αποπλάνηση''  ήταν ένα καλό καλοκαιρινό παραμυθάκι,  λίγο αργό,  αλλά οκ γλυτώσαμε τις παρενέργειες.
''Η παγίδα του νερού'',  το βιβλίο μου,  ελαφρύ ανάγνωσμα αλλά όχι τόσο που να μη κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μου σε κάθε σελίδα.
Γενικότερα,  νιώθω σαν να σπρώχνω τις λιοπύρινες μέρες να φύγουν με τον πιο ευχάριστο τρόπο που μπορώ να σκεφτώ.  Όλα συμβαδίζουν και με την οικονομική δυνατότητα που έχω,  όχι δηλαδή πως σε άλλη,  ιδανική περίπτωση θα έκανα άλλα πράγματα.
Μάλλον είμαι σε φάση κούρασης και χρειάζομαι επειγόντως λίγες μέρες σε ένα περιβάλλον με άγρια βλάστηση,  δυνατή δροσιά και εξωτική θάλασσα.  

Tuesday, July 11, 2017

έρωτες






Οι αναμνήσεις φίλε μου.  Άνοιξε το κουτάκι ''έρωτες ανεκπλήρωτοι''.  Μιας εποχής που ούτε το βλέμμα δεν άφηνε να φανεί το ολοκαύτωμα.  Κι η καρδιά ακόμη, σιωπηλή.  Μόνο ένα ζζζζ,  σαν μελισσάκι γύρω από το λουλούδι του.  Ολοκίτρινο λουλούδι,  στα γενοφάσκια του.  Το σώμα καμμιά φορά,  τόλμαγε και μίλαγε.  Έγερνε ντροπαλά προς την μεριά Του.  Σα περισπωμένη γινόταν,  κι Εκείνος το ένιωθε.

Και μετά;

Εικοσιπέντε χρόνια μετά του έστειλε αίτημα φιλίας στο facebook.
Την θυμόταν ακόμη.  Ήσουν η πιο όμορφη μαθήτρια μου μ'  αυτό το όνομα της είπε.

Αυτός που τότε ορκιζόταν πως με το τέλος της χρονιάς δεν θα θυμόταν τίποτα από αυτήν!

Sunday, July 09, 2017

Κυριακή πρωί





Τις Κυριακές αυτές,  που ξυπνάς αλλά δεν έχεις ξυπνήσει ενώ οι ώρες περνούν,  ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά,  η βεράντα καίει,  η ησυχία δίνει κλωτσιά στη σιωπή,  πεταλούδες σα νιφάδες χιονιού,  τιτιβίσματα χελιδονιών κι ο περιστρεφόμενος ανεμιστήρας σαν ον φερμένο από αλλού.  Κυρίως κάψα και η απουσία του δροσερού νερού της θάλασσας,  οι σελίδες του βιβλίου στην ξεκούραση,  αύριο φωνάζουμε,  αύριο θα σας πάμε βόλτα στις ξαπλώστρες,  στα κύμματα,  στην αλμύρα,  στο μπλε.  Οπωσδήποτε στο μπλε!


Monday, July 03, 2017

γοητεία





Η γοητεία λοιπόν είναι αυτό που μπαίνει ανάμεσα σε σένα και τον πραγματικό χαρακτήρα του οποιουδήποτε.  Η γοητεία είναι αυτό που σε ελκύει,  αυτό που ερωτεύεσαι,  αυτό που σε κάνει να νιώθεις πως όλα θα πάνε καλά.  Θα μπορούσες να την πεις και επικάλυψη του αληθινού,  προσωπείο.

Ω ναι!

Saturday, July 01, 2017

ένα συν ένα





Ένα συν ένα ίσον δύο.  Μπορεί και κανένα,  μπορεί και έντεκα.  Ίσως και να παραμένει ένα,  μοναχικό,  γυμνό,  αυτόνομο.  Χωρίς ενοχές,  πέρα από δεύτερες σκέψεις.  Δικό του το μήκος και το πλάτος.  Αυτό  και το σώμα του,  οι εσοχές του και οι προεξοχές του.  Δικές του κι οι εκρίσεις του.  Το ιδιαίτερο άρωμα του ιδρώτα του.  Η γεύση του σάλιου του.  Η μοναδικότητα του ανεπιρέαστη.  Η ανικανότητα της κατανόησης,  η μη ενσυναίσθηση.  Το δέρμα.  Οι ελιές,  τα κοκκινάδια,  τα βαθουλώματα.  Οι φλέβες που διασχίζουν με δύναμη τα χέρια.  Σαν μικρά ποτάμια.  Ποτάμια μαχαίρια.  Εγωιστικά και εγωκεντρικά.  Τα δαχτυλίδια στους παράμεσους.  Η όζα στα νύχια.  Η μπρίκα χιλιομεταχειρισμένη.  Το φλυτζάνι ό,τι έχει απομείνει από τα σπασμένα.  Το μπλε εμαγιέ στο χρώμα της θάλασσας.  Ζέστη υπερβολική!  Οι ανεμιστήρες στο φουλ.  Γυμνή,  Δεν τον περιμένει.  Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στην πάρτυ της.

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...