Astrid

 

Τις τελευταίες μέρες σε έχω στο μυαλό μου.

Ίσως επειδή ήταν η γιορτή σου,  ίσως το τραπέζι με τα πέντε αντί για έξη πιάτα,  ίσως το ψεύτικο δέντρο που περιμένει αφημένο στο πάτωμα να του δώσω ''ζωή''.  

Είναι ένα δέντρο σχετικά καινούργιο,  μεγάλο και φουντωτό,  που όμως του έχουν φύγει τρία κλαδιά.  Είσαι ό μόνος που θα μπορούσες να βρεις τον τρόπο να το επιδιορθώσεις.  Θα μπορούσες επίσης να το τοποθετήσεις στην γωνία του δωματίου κάνοντας εσύ όλη τη συναρμολόγηση.

Το πρωινό ήταν βροχερό,  κοντεύει μεσημέρι και νιώθω τη συννεφιά να τρυπάει με καρφίτσες την ψυχή μου.

Χθες,  θυμήθηκα γεγονότα από την παιδική μου ηλικία.  Σε έναν άλλο,  ξένο τόπο,  κάπου μακριά.  Πόσες φορές δεν έχω αναλογιστεί πώς θα εξελισσόταν οι ζωές μας αν είμασταν ακόμη εκεί.  

Η μικρή φίλη μου η Astrid,  ήταν δεν ήταν πέντε χρονών.  Ένα χαρούμενο κορίτσι,  με ξανθό μαλλί και μια φράντσα που έπεφτε στο μέτωπο.  Έφερνε μαζί με τα άλλα παιχνίδια της και το πλαστικό της ραδιόφωνο.  Παίζαμε στην πίσω αυλή της μονόροφης κατοικίας όπου ζούσαμε.  Όλες οι κατοικίες εκείνης της περιοχής ήταν εργατικές και οι γονείς μας δούλευαν σε ένα εργοστάσιο που παρήγαγε κάλτσες.

Η Astrid,  αλλά και όλα τα παιδιά εκεί,  είχε ένα μικρό ξύλινο έλκυθρο.  Κοντά στα σπίτια μας υπήρχε μια κατηφόρα,  δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν ένας μικρός λόφος ή μια απότομη κατεβασιά του δρόμου.  Χιόνιζε συχνά και πολύ.  Ανεβαίναμε στο έλκυθρο και κατεβαίναμε ορμητικά την τσουλήθρα  Αυτό ήταν ένα πολύ ωραίο και ιδιαίτερο παιχνίδι.

Ξέρεις,  την έχω ψάξει κάποιες φορές στο facebook την Astrid.  Στο συρτάρι του κομοδίνου μου,  δίπλα στο κρεββάτι μου,  μαζί με ένα εκατομμύριο αναμνήσεις έχω και δυό της γράμματα από την αλληλογραφία που είχαμε στην ηλικία των 17-18.  Όσες Astrid όμως έχω βρει,  πληκτρολογώντας μαζί με το επίθετο της,  μοιάζουν τόσο μεταξύ τους,  όλες έχουν σπινθηροβόλα μάτια και λεπτή μυτούλα κι εγώ δεν μπορώ να φανταστώ τόσα χρόνια μετά,  αν είναι ακόμη πολύ αδύνατη ή αν πάχυνε,  αν παραμένει φυσική ξανθιά ή αν τα μαλλιά της έχουν πια χρώμα καστανό.  Δεν μπορώ να φανταστώ καν την ζωή της,  αν εργάζεται,  αν έχει κάνει παιδιά,  κι αν ζει ακόμη σε εκείνη την χώρα.

μεθεόρτια

 

Συνήθως,  οι μέρες μετά τη γιορτή ξημερώνουν αποσυντονισμένες αν και χαρούμενες και ικανοποιημένες.  Χρειάζεσαι μια γερή δόση καφέ για να διαχειριστείς όλη εκείνη την θετική ενέργεια που με τόση προθυμία σου έχει σταλεί.  Μηνύματα στο facebook,  μηνύματα στα mail,  emotion και φωτογραφίες με μπουκέτα από λουλούδια που στην αληθινή τους μορφή θα ήταν κήποι από τουλίπες,  παπαρούνες,  γαρύφαλλα,  μπουκαμβίλιες,  φρέζες,  βιολέτες,  και τριαντάφυλλα.

Φυσικά δεν έλειψε το κουδούνισμα του τηλεφώνου,  φωνές οικείες,  χαρούμενες,  μπάσες ή βραχνές,  φωνές αγαπημένες.  Πνίγεσαι από την τόση αγάπη,  από το ενδιαφέρον,  ''είστε καλά εσείς'';  Πνίγεσαι από τις συμβουλές,  ''αυτό δούλεψε σε μας να το κάνετε οπωσδήποτε κι εσείς''.  Πνίγεσαι κι από τα παράπονα ''να, γιατί δεν βλεπόμαστε''.

Πνίγεσαι κι από λεγόμενα του τύπου ''μας έκλεισαν τις εκκλησίες κι άφησαν ανοιχτά τα τζαμιά'' ή ''τώρα σοβαρά βρε Στέλλα εσύ πιστεύεις ότι κολλάει ο ιός από την μετάληψη'';

Και προσπαθείς να μιλήσεις γλυκά και ήρεμα,  να μην κακοκαρδίσεις λέγοντας την άποψη σου,  να μην πικράνεις τον άλλο ακόμη κι όταν η τοξική εδώ και χρόνια θεία, σου λέει ''μα μοιάζουμε για αυτό σ'αγαπάω''. 

Δεν έλειψαν βεβαίως και τα τηλεφωνήματα που δεν έγιναν,  οι άνθρωποι αυτοί που,   έρχονται κατά καιρούς στο νου για να ταράξουν κυρίως τις σκέψεις μας,  να χτυπήσουν το κουδουνάκι με στιγμές του παρελθόντος,  να μας μεταφέρουν μηνύματα με ενοχές κυρίως για την ανοχή αλλά και την αντοχή που τους δείξαμε.  Αυτοί,  που τους έχουμε πιέσει στο βάθος του μυαλού μας, που τους έχουμε υποχρεώσει σε βαθύ ύπνο και που  καμμιά φορά ξυπνούν τις μνήμες μας σαν τρομακτικά φαντάσματα.

Ίσως για αυτό οι επόμενες μέρες της γιορτής έχουν μια ιδιαίτερη χροιά αποσυντονισμού,  τόσο γλυκιά,  όσο και πικρή θα έλεγα.

τα ''αν'' της γιορτής

 

Σκεφτόμουν τα γνωστά,  πως αν ήμουν κινηματογραφική ταινία θα ήμουν κάτι από όλες τις ελληνικές παραγωγές μα πιο πολύ η Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη με την Μελίνα Μερκούρη και τον Γιώργο Φούντα.

Αν ήμουν τραγούδι θα ήμουν ό,τι έχει τραγουδήσει ο Παπακωνσταντίνου ο Βασίλης όμως μια τέτοια μέρα θα μονοπωλούσα την Στέλλα του (κλικ)

Κι αν ήμουν παραμύθι θα ήμουν ένα κομμάτι από όλα,  μα πιο πολύ αυτό που η νονά που μετέτρεψε την κολοκύθα και τα ποντίκια σε άμαξα με άλογα, όχι για την ομορφιά της σταχτοπούτας μα για την μαγεία και μόνο.  Άλλωστε ένας πρίγκηπας να μ'αγαπάει πάντα υπήρχε στην ζωή μου!

Αν ήμουν πλανήτης θα ήμουν το φεγγάρι κι αν ήμουν εποχή σαφέστατα θα ήμουν καλοκαίρι,  ενώ αν ήμουν γιορτή θα ήμουν οπωσδήποτε τα χριστούγεννα!

Με την ευκαιρία,  αν ήμουν γλυκό θα ήμουν τούρτα σοκολάτας και μ'αυτό θα γλυκαινόμασταν σήμερα όλοι!

 

σας φιλώ :)

χωρίς λόγο

 

Κάπου στα δεξιά της οθόνης ένα κορίτσι που μου έμοιαζε,  χρησιμοποιούσε σαν backround ένα καλοκαιρινό,  τροπικό τοπίο.  Χαριτωμένη κίνηση.  Χαμογελάσαμε και λίγο ζηλέψαμε γιατί ξαφνικά,  όλοι θέλαμε ένα τέτοιο.  Ένας είπε,  πως κάτι τέτοιου είδους θάλασσες με πλατιά κύματα και φοινικόδεντρα είχε στο Καμερούν.  Ήταν ελκυστικές μα δεν μπορούσες να μπεις μέσα.

Ήθελα να του πω πως δεν έχω ιδέα πού βρίσκεται το Καμερούν.

Μετά εγώ προσπαθούσα να θυμηθώ τί σημαίνει ''σουέλ'' .  Η βικιπαίδεια το αναφέρει ως βουβό κύμα,  φουσκοθαλασσιά.  Ανέφερα το σουέλ της Καρυστιάνη,  και οι εικόνες ήρθαν στη μνήμη μου βροχή,  γιατί τότε,  την εποχή που το διάβαζα είχαν συμβεί ένα σωρό πράγματα.

Νομίζω πως κατά κύριο λόγο όλα συμβαίνουν έτσι κι αλλιώς,  χωρίς λόγο.  Υπάρχει απλά  ροή.  Σα να κυλάει ήρεμα το νερό στο ποτάμι,  ή σα να ορμάει το κύμα με δύναμη στην αμμουδιά.

Ακούγοντας (κλικ)

με ένα φλυτζάνι ζεστό τσάι

 

Δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές η διάθεση δεν συμβαδίζει με την φωτεινότητα της ημέρας.

Είναι η ιδιαίτερα ευαίσθητη στιγμή του ''δεν ξέρω τί θέλω'' ή  του ''κάτι με τρώει'',  καθώς εξερευνάς το μέσα σου και βρίσκεις ομιχλώδη τζάμια,   παγωμένο φόβο και σκοτεινιά.

Φτιάχνεις ένα ζεστό τσάι και επιχειρείς να κάνεις ένα τηλεφώνημα που ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν θα απαντήσει κανείς.  Όμως υπάρχει πάντα εκείνο το σκουληκάκι της αμυδρής (ψεύτικης ωστόσο παραμυθένια λαμπερής) ελπίδας,  εγωίστριας τόσο όσο να διογκώνεται και να καταλαμβάνει όλο τον υπάρχοντα χώρο,  χωρίς καθόλου να την ενδιαφέρει αν θα διαψευσθεί.

Κάποιους ανθρώπους ''από μετάξι'' θα ήθελα να τους έχω φίλους μου.  Να τους λατρέψω!  Σαν το μεταξένιο τους να μπορούσε να είναι μεταδοτικό και έτσι να είχα αυτή τη δυνατότητα κι εγώ ''με απόλυτη ιδιοτέλεια'' να κρύψω στις χούφτες μου ένα μικρό σβόλο από δαύτο.

συμβαίνει συχνά

 

[Δεν είναι έτσι με τους άλλους.  Ναι,  αποκρίνεται εκείνος.  Το ξέρω.  Διαισθάνεται ότι υπάρχουν πράγματα που της κρύβει.  Δεν μπορεί να καταλάβει αν συγκρατεί την επιθυμία να αποτραβηχτεί μακριά της ή την επιθυμία να γίνει με κάποιο τρόπο πιο ευάλωτος.]

 

Σάλλυ Ρούνευ  ''Κανονικοί άνθρωποι''

η οικογένεια του παραμυθιού

 

Πόσες επιθυμίες μπορούν να συγχωνευτούν σε μία;

Αυτό σκέφτηκα μόλις είδα μπροστά μου αυτή τη ζωγραφιά που ομολογουμένως με ενθουσίασε,  αυτό το πρωινό που τα συναισθήματα μου είναι το λιγότερο ακραία.  Αυτό το έχουν καταλάβει ακόμη και τα τζάμια από τα παράθυρα του σπιτιού μου!

Το πρότυπο της καλής οικογένειας.  Καλοπληρωμένη εργασία,  εξοπλισμένη πλήρως κατοικία,  δύο ή τρία παιδιά,  ροδαλά και χαμογελαστά πρόσωπα.  Ανιδιοτέλεια.  Κέφια και διάθεση.  Ανταλλαγές επισκέψεων.  Αυτά υπήρχαν,  σε εποχές πριν από την κρίση και πριν από την πανδημία.  

Μαζί κι εκείνη η προσποιητή ικανοποίηση ότι η πορεία ακολουθούσε με ευλάβεια το παραμύθι που στο τέλος του όλοι είχαν ζήσει καλά κι εμείς καλύτερα.  Δίχως προστριβές,  διχόνοιες,  χωρισμούς,  απιστίες!  Δίχως αρρώστειες και δίχως θανάτους κυρίως και με την απόλυτη και ιδανική συννενόηση μεταξύ τους για το συνολικό καλό.

 

γ***κατάσταση

 

Στείλαμε τα σχετικά sms,  φορέσαμε και τις μάσκες μας και βγήκαμε για περπάτημα.

Στην οδό Μαρτίου,  λίγο πριν φτάσουμε στη Δελφών μας έκαναν έλεγχο,  μηνύματα και ταυτότητες!  

Μετά από λίγο,  όταν πια είχαμε φτάσει στην οδό Βασ. Όλγας του είπα πως εγώ αν δεν σκεφτόμουν λίγο τα χριστούγεννα κι αν δεν είχα το χόμπυ μου,  αν δεν έμπαινα στις ομάδες,  αν δεν διάβαζα το καινούργιο βιβλίο και αν δεν περίμενα την ημερομηνία για το ραντεβού στη λέσχη ανάγνωσης όλη τη μέρα θα έκλαιγα.  Δεν λέω πως δεν νιώθω ευγνωμοσύνη που μέχρι σήμερα ξυπνάμε γεροί εγώ και όλοι οι αγαπημένοι μου,  αλλά να,  αυτό που ζούμε είναι κάτι χειρότερο από γ***κατάσταση.

καρδιές

 

Κάτι ήθελα να γράψω για αγάπη και θυμήθηκα πως την τελευταία φορά που ανέφερα αυτή τη λέξη σε φίλη μου,  η απάντηση που πήρα είναι πως η αγάπη βρίσκεται στις εκκλησίες.  

Δεν το κρύβω πως ένιωσα άσχημα γιατί εγώ με τις εκκλησίες καμμία σχέση δεν είχα ούτε έχω,  την αγάπη όμως σαν έννοια και την πόθησα και κάποιες φορές προσπάθησα έστω να την ασπαστώ.  Αν μπόρεσα δε, να την εφαρμόσω στο ελάχιστο έστω,  νιώθω ικανοποιημένη.

Δεν ξέρω πως το έχουμε καταφέρει αυτό και κάποιες στιγμές εμείς οι άνθρωποι είμαστε ιδιαιτέρως κυνικοί.  Δεν μπορούμε να δώσουμε το χέρι εκεί που μας προσφέρουν κάτι απλόχερα,  όμως ζητιανεύουμε κυριολεκτικά εκεί όπου τίποτα δεν παίρνουμε.

Αφορμή αυτά τα πολύ όμορφα χριστουγεννιάτικα στολίδια με τις καρδούλες στο κέντρο!

αδυναμία έκφρασης

 

«Η αλήθεια είναι ότι η πληρότητα της ψυχής μπορεί μερικές φορές να υπερχειλίσει σε μια απόλυτη κενότητα της γλώσσας, γιατί κανένας μας δεν μπορεί ποτέ να εκφράσει ακριβώς το μέτρο των αναγκών ή των σκέψεων ή των θλίψεών του. 

Κι η ανθρώπινη ομιλία είναι σαν στραβωμένος τέντζερης, που πάνω του χτυπάμε πρωτόγονους ρυθμούς κατάλληλους μόνο για να χορεύουν αρκούδες, ενώ λαχταράμε να παίξουμε μια μουσική που να λιώσει τ' αστέρια.» 

Γκουστάβ Φλωμπέρ

Συνηθισμένη μέρα

 

 

Η βόλτα μου στην παραλία της Θεσσαλονίκης αποτελεί ανάσα,  εκτόνωση και στην τελική είναι μια λύτρωση.  Είναι καταλύτης στην κούραση και την ένταση.  Μόλις επέστρεψα από ένα δίωρο περπάτημα παρέα με τον εαυτό μου.  Έξω,  είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά που λέει η τηλεόραση.  Το σπίτι μου είναι δίπλα στο Ιπποκράτειο στην αυλή του οποίου έχει στηθεί μια υποτυπώδης σκηνή που πραγματικά δεν ξέρω τί ρόλο παίζει στους ασθενείς με covid.  Τα μαγαζιά όπως όλοι γνωρίζουμε παραμένουν κλειστά. Τα πιο πολλά εστιατόρια κάνουν πια delivery.   Έξω από τα take away coffee υπάρχει η συνήθης κίνηση,  έξω από τις τράπεζες η συνήθης ουρά,  στους δρόμους η συνηθισμένη κίνηση των αυτοκινήτων και στα πεζοδρόμια οι συνήθεις ύποπτοι πεζοί,  οι περισσότεροι μαζί με τα παιδάκια τους.

Ο συνωστισμός είναι σαφής στα σχολεία,  συνηθισμένος κι αυτός καμμία αλλαγή αν εξαιρέσουμε το δεδομένο της μάσκας.  Στις αυλές μαθητές των δημοτικών σχολείων κάνουν γυμναστική ή παίζουν.  Οι γονείς μαζεύονται στο σχόλασμα για να τα παραλάβουν.

Στο απέραντο πλακόστρωτο της παραλίας οι περιπατητές λίγο περισσότεροι από μια συνηθισμένη Παρασκευή.  Κανείς δεν αφήνει ανεκμετάλευτη μια τόσο όμορφη Φθινοπωρινή μέρα.  Στα παγκάκια ζευγαράκια σφιχταγκαλιαστά.  Λίγες φιλικές συναντήσεις  με καφέ στο χέρι και τη μάσκα κατεβασμένη στο πηγούνι.  Το 99% τηρεί τα μέτρα!

Η θάλασσα μια κούκλα,  τα περιστέρια,  οι γλάροι,  οι λιμνούλες με τα νερά,  τα δέντρα που κρατούν τη σκιά.  Μια παραλία που χαίρεσαι να την περπατάς,  που σε σέβεται και δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά παρά κι εσύ να την σεβαστείς.

Καθώς πλησίαζα στο σπίτι μου ολοκληρώνοντας τον κύκλο της βόλτας μου συνάντησα ένα νεαρό ζευγάρι.  Το αγόρι έλεγε στο κορίτσι πως έπρεπε να πάρει οξυγόνο γιατί αν άφηνε τα πράγματα όπως έχουν θα παιδευόταν όπως τώρα.  Λες να είχε covid?

απολαύσεις

 

Γλυκοκοιτάζω τις χριστουγεννιάτικες φωτογραφίες που παρελαύνουν στις ανάλογες σελίδες.  Τις παρατηρώ,  τις τοποθετώ σε έναν ειδικό φάκελο, μα δε ξέρω το νόημα αυτής της πράξης.   Θα έλεγα /ίσως/ πως πρόκειται για μια ιδιαίτερη απόλαυση,  που μου φέρνει μνήμες από τα χρόνια που περίμενα πως και πως τις διακοπές από τα μαθήματα του σχολείου.  Και στιγμές από ακόμη παλιότερα,  τότε που ήμουν πολύ μικρή,  και οι γονείς μου με εντυπωσίαζαν κάνοντας μου δώρα, τρυφερά και όμορφα παιχνίδια.  

/Ίσως/ σκέφτομαι να με απομακρύνουν από την άσχημη πραγματικότητα.  

Από αυτήν,  με απομακρύνει και μια πάρα πολύ ωραία σειρά που απολαμβάνω κάθε μέρα στις 7 με 8 το απόγευμα στο κανάλι της Ερτ1.  Λέγεται ''μια νέα αρχή'' και διαδραματίζεται στην Αυστραλία και στο Παρίσι,  χρονολογικά κάπου εκεί γύρω στο 1950.

Φ-Φ-Φωνές

 

Ενώ κάποιοι άνθρωποι πιο φυσιολογικοί πιστεύω από εμένα,  τακτοποιούν τις υποθέσεις τους ώστε να έρθει το ''καινούργιο''  να κάτσει γλυκά και να το ευχαριστηθούν χωρίς να στρέφουν την προσοχή τους αλλού,  εγώ κατά ένα περίεργο λόγο κάπως τα θέλω όλα να μπερδεύονται.  Γλυκά;  δεν ξέρω.  Ίσως καμμιά φορά και πικρά κυρίως όταν το κεφάλι μου και τα χέρια μου χάνονται πίσω από ντάνες βιβλίων,  κούτες υφασμάτων,  σακούλες με λαχανικά,  φωνές από την τηλεόραση,  τραγούδια από το ραδιόφωνο σύν τις μελωδίες των Φ-Φ-Φωνών της οικογένειας που δεν είναι και λίγες ζωή να 'χουμε.

Το βιβλίο ήρθε και δείχνει καλογραμμένο!  Έχει ενωμένες τις σελίδες του και πολύ χαίρομαι που θα χρησιμοποιήσω τον μικρό,  ασημένιο μου,  σκαλιστό χαρτοκόπτη.  

Οι μέρες δεν είναι πάντα ίδιες,  άλλοτε μοιάζουν με ένα φλυτζάνι γεμάτο μοσχομυριστό καφέ κι άλλες φορές με τον καφέ που μόλις έχει τελειώσει.  Το μόνο που χρειάζεται είναι να σηκωθείς να πλύνεις το ποτήρι και να βάλεις φρέσκο,  όμως κάτι σε κρατάει μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή ή στις υπόλοιπες δουλειές σου.  Και στην εσωτερική σου ένταση!

Ώρα για relax /ίσως/με μουσική από το youtube.

https://www.youtube.com/watch?v=o8GrqUSdzi0

αναμονή

 

Πάω κι έρχομαι και ρωτάω ''ήρθε'';  Η απάντηση είναι ''όχι''  και χαμογελούν γιατί αντιλαμβάνονται την ανυπομονησία μου.  ''Θα είναι άραγε καλό'';  αναρωτιέμαι γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μου γνωρίζω πόσο παρορμητικά το παρήγγειλα αυτό το βιβλίο! 

Ο τίτλος του είναι ''κανονικοί άνθρωποι'' .

Δεν μου ταιριάζουν καθόλου οι αναμονές,  καμμιά φορά ξεδιπλώνουν ένα όχι από τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού μου.

/

Ευτυχώς,  σ'αυτό το lockdown δεν ακούγεται πως θα γίνουμε καλύτεροι,  σοφότεροι,  δυνατότεροι.

ατμόσφαιρα

 

 

Πολύ φοβάμαι πως έχει χαθεί κάθε είδους ζεστής ατμόσφαιρας.  Και πως δεν θα την ξαναποκτήσουμε ποτέ.  Την διάθεση εννοώ,  να είμαστε όλοι μαζί.  Έτσι κι αλλιώς  με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο,  τα τελευταία χρόνια είχαμε φτάσει στην απόσταση.  Τώρα ένας λόγος παραπάνω και αύριο ίσως να τρέχουν περισσότεροι.

-Να καλέσω την φίλη μου για καφέ στο σπίτι;

-Θα φάμε όλοι μαζί καθισμένοι στο ίδιο τραπέζι στη γιορτή;

/

Έχω ήδη τρεις /φίλους/ που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους με covid.  

/

Αυτό που ευχόμαστε και αισιοδοξούμε πάντα είναι να μην έρθει.  Κι αν έρθει θέλουμε να ελπίζουμε πως θα είναι με τον πιο ανώδυνο τρόπο.

ο κόκκινος φιόγκος

 

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην ομορφιά αυτής της γάτας (οι γκρίζες είναι η αδυναμία μου) ωστόσο σκεφτόμουν πως αν μπορούσε να με ακούσει θα την στόλιζα με μπόλικα κοσμητικά επίθετα,  θα της έλεγα δηλαδή φράσεις όπως ''τί όμορφη που είσαι'',  ''πόσο σου πάει το κόκκινο φιογκί,  ''τί όμορφη γούνα που έχεις'',  ''πόσο αχτύπητο χρώμα είναι το γκρι'',  ''τί αυτοπεποίθηση που έχεις'',  θα την θαύμαζα εν ολίγοις λες και αυτή θα είχε όρεξη τον θαυμασμό μου.  Θα της πρόσφερα μια επιβεβαίωση που ίσως ένα μέρος της να το αποδεχόταν η φιλαρέσκεια της μα το πιο πιθανό το υπόλοιπο κομμάτι να της στεκόταν λίγο κουραστικό.  Τα πολλά λόγια είναι κουραστικά ακόμη κι αν νομίζουμε πως τα λέμε για καλό.  Στην πραγματικότητα καθόλου ανιδιοτελείς δεν είμαστε μια που συνήθως τα λέμε για να κερδίσουμε την συμπάθεια των άλλων,  κυρίως των όσων δείχνουν υπεροψία,  ναρκισσισμό και εγωπάθεια.  Άλλες φορές γιατί αισθανόμαστε πως θα θέλαμε κάποιος να τα πει για τον εαυτό μας,  άρα περιμένουμε να μας ανταποδωθούν για να νιώσουμε κι εμείς κατ' αυτό τον λανθασμένο τρόπο,  καλά!

χωρίς τίτλο

 

Αγνοώ όλα αυτά που με στενοχωρούν από το πρωί και πάω σε μια ερώτηση που είναι πάρα πολύ σοβαρή :)

Πόσο μπορεί να κρατήσει ένας άνθρωπος δίχως να γεύεται τα αγαπημένα του /ζαχαρωτά/ καλούδια; 

[] μια μέρα

[] δύο μήνες

[] πέντε μήνες

[] για πάντα 

φεγγαροαστερόσκονη

 

Πολλές φορές,  έχω αισθανθεί το σύμπαν στο πλάι μου,  κι αν υπήρχε μια ανώτερη δύναμη φτιαγμένη από την φαντασία μου,  τα υλικά της θα ήταν από φεγγαρόσκονη,  αστερόσκονη και πολύ μαγεία!

Τα αγαπώ πολύ τα πρωινά μου κι ας μην είναι φιλικές οι ώρες που ξυπνάω,  στις 4,  στις 5 ή στις 6,  η αναμονή ή το ίδιο το ξημέρωμα είναι η πιο δυνατή εικόνα της ημέρας μου.  Βέβαια το ότι ξεκουράζομαι με λιγότερες ώρες ύπνου δε σημαίνει πως δεν πεινάω στη διάρκεια της ημέρας μια που είναι δύσκολο να μοιράσω σωστά τα γεύματα μου.

Έτσι,  κάποιες φορές που έχω το μυαλό μου επίμονα στο ψυγείο προσπαθώ να κάνω πολύωρες βόλτες όσο αυτό είναι δυνατό ώστε να ξεχνιέμαι,  όπως σήμερα που έστειλα το νούμερο 6 στο γνωστό πια 13033 και βρέθηκα στην παραλία με ένα σωρό ανθρώπους που προφανώς έκαναν το ίδιο.  Μπορεί και όχι φυσικά,  οι άνθρωποι αρέσκονται στο να αντιδρούν αρνητικά σε μέτρα.  

Είναι όμορφος ο θερμα'ι'κός,  με ήλιο,  με συννεφιά,  με ομίχλη.  Ιδιαίτερα την άνοιξη και το φθινόπωρο,  ιδιαίτερα πολύ πρωί ή ακόμη και το μεσημέρι.  Τα παγκάκια γεμάτα με ανθρώπους να συζητούν,  οι καφετέριες εξαιτίας του lockdown κλειστές,  το take away παρόλο που απαγορεύτηκε συνεχίζει να επιμένει όχι όμως σε μεγάλο βαθμό,  οι μάσκες απαραίτητες και μια γλυκιά ηρεμία. 

βροχή

 

Δεν ξέρω τί λογική κουβαλάνε οι άνθρωποι που πιστεύουν πως όλα αυτά είναι σκευωρία,  συνομωσία και δεν ξέρω τί άλλο!  Στην πραγματικότητα κανείς μας δεν ξέρει τί ακριβώς γίνεται.  Αυτό ίσως να ειπωθεί αν ποτέ περάσει όλο αυτό το αρρωστημένο κύμα,  ίσως μάθουμε με ακρίβεια πως προέκυψε όλο αυτό όσοι καταφέρουμε να κολυμπήσουμε στο ποτάμι και βγούμε γεροί και δυνατοί στην απέναντι όχθη. Προς το παρόν ακολουθούμε με ευλάβεια τα μέτρα και κρεμώμαστε από τα στόματα των επιστημόνων.  Όσοι έχουμε αυτή την κοινωνική λογική βέβαια γιατί δεν την έχουν όλοι.

Πρώτη μέρα lockdown στη Θεσσαλονίκη,  μια μέρα συννεφιασμένη και βροχερή κι ένα φεστιβάλ κινηματογράφου που ξεκινάει στις 5 και τελειώνει στις 15 του Νοέμβρη.  Και που θα μπορούμε να το παρακολουθήσουμε διαδικτυακά με ένα 3ευρώ την ταινία.

Η μαμά μου ψήνει σπανακοτυρόπιτα,  παρακολούθησα όλη την ιεροτελεστία της παρασκευής του ζυμαριού και του ανοίγματος των φύλλων νωρίς το πρωί.  Φθινοπωράκι,  βροχή και ζυμάρι που ψήνεται στον φούρνο.  Ο παράδεισος αυτοπροσώπως!!!

lock*down

 

Τώρα εσείς νομίζετε ότι εγώ θα αρχίσω να σας κλαίγομαι και ώχουυυ γιατί αυτό να συμβεί σε μας και ώχουυυ γιατί να μην έχουν παρθεί μέτρα πριν φτάσουμε σ αυτό το σημείο,  και να..  για να παρθούν τόσο ακραία μέτρα ποιός ξέρει σε τι δύσκολη φάση είμαστε ..

αλλά όχι φίλοι μου..

έχω γεμίσει την μπανιέρα με ζεστό νερό,  έχω ρίξει αιθέρια έλαια και αφρόλουτρα και μοσχομυρίζει το σύμπαν και καθώς βουλιάζω στην τεράστια πορσελάνινη μπανιέρα μου,  πίνω το καφεδάκι και διαβάζω το βιβλίο μου.. τί δεν με πιστεύετε;

/

Σε μια κουβέντα που είχα σήμερα,  έλεγα πως αισιοδοξώ,  όλα θα πάνε καλά αλλά κι αν δεν πάνε μήπως θα έχουμε τη δυνατότητα να το μάθουμε;

/

Θυμήθηκα κι εκείνη την ωραία ταινία του Λαρς Φον Τρίερ,  την ''μελαγχολία'',  πόσο εντύπωση μου είχε κάνει η διαφορετική αντιμετώπιση μιας επερχόμενης συμφοράς από άτομα του ίδιου περιβάλλοντος.

Νοέμβρης

 

Δεν μπορώ να σου εξηγήσω το γιατί αλλά οι Κυριακές μου τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει ευτυχισμένες και πολυάσχολες.  Δύσκολα θα με βρεις!

Ένα νέο αγόρι,  ένας νέος άνδρας,  ταξιδεύει /μια που αυτό ακόμη δεν έχει απαγορευτεί/ 499 χλμ για να συναντήσει την αγαπημένη του.  Αυτό είναι έρωτας!

Σε έναν όμορφο κήπο γεμάτο με λεύκες και πεύκα,  στη γειτονιά  μου, συνάντησα ένα καταπράσινο πουλί.  Ήταν ένας παπαγάλος που πετούσε ελεύθερος και καθώς τον παρατηρούσα και τον θαύμαζα ήμουν σίγουρη πως παρόλο που τριγυρνούσε ελεύθερος,  εκείνα ήταν τα δέντρα του,  εκεί γύρω ήταν η φωλιά του!

Ήδη Νοέμβρης!  Πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος τελικά.  Ειδικά εδώ στην έτσι κι αλλιώς ζεστή και υγρή τσιμεντένια πόλη μου,  που πρέπει να είμαι πολύ παρατηρητική για να απολαύσω ένα σπάνιο πουλί ή κάποια ιδιαίτερα φθινοπωρινά χρώματα στη φύση!

Είναι η ίδια γκρίζα γάτα με το λευκό στο λαιμό,  που τη συναντώ στα σκαλάκια ενός mini market,  έξω από το μικρό βιβλιοπωλείο ή στρογγυλοκαθισμένη κυρία στο παγκάκι απέναντι.  Την χαιδεύω κάθε φορά που ξέρω ότι θα βρω σύντομα νερό για να πλύνω τα χέρια μου.  Κι αυτή,  κρατάει χαρακτήρα,  όμως είναι και τόσο φιλική!

καλό μήνα!