''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Wednesday, October 31, 2007
σήκω..κάτσε..
Monday, October 29, 2007
ούτε κι εγώ
Sunday, October 28, 2007
λάθος κουμπί
-Ναι ξέρω που θα σε βρω selinicreations@yahoo.gr!!
Ο διάλογος μεταξύ εμού και του υιού!
Σε ποιά στιγμή πάτησα το λάθος κουμπί και δεν το πήρα είδηση βρε παιδιά;;
Saturday, October 27, 2007
καινούργιο καφέ
Η μέρα ήταν μουτζούφλικη,πήγαμε κι από το hondos για κάτι καλλυντικά,είκοσι λεπτά στην ουρά του ταμείου,όχι γιατί είχε κόσμο,αλλά γιατί η υπάλληλος ήταν υπερβολικά αργή,και μετά επιστρέψαμε από παραλία.Έβγαλαν πιά τις σιδεριές και τα απαγορευτικά,τέλειωσαν τα έργα,στο έδαφος ένα βοτσαλάκι διάσπαρτο..ναι μου άρεσε!
Η βρώμικη θάλασσα δεν μου άρεσε και η βρώμικη πλατεία Αριστοτέλους,κρίμα στην ομορφιά που δίνουν τα περιστέρια!Βέβαια δεν μπορώ να πω,το κέντρο είναι πάντα ευνοημένο από πλευράς έργων,τα παρτέρια εκεί μπροστά στην χανθ γεμάτα λουλούδια,και τα πεζοδρόμια φρεσκοστρωμένα πλακάκια!Μόνο που εμείς δεν ζούμε στο κέντρο!!
Το βράδυ έχουμε ποτάκι με φίλους,από σινεμά δεν έχω δει καν τις καινούργιες ταινίες,και πριν από το ποτό λέω πάλι αν τα καταφέρουμε να πάμε σε μία έκθεση ζωγραφικής που γίνεται στο αλατζά ιμαρέτ.
Εαν έλεγα πως τα κέφια μου σήμερα είναι ότι καλύτερο,θα έλεγα ψέμματα!!Είναι μάλλον από αυτές τις μέρες που τα ιδιαίτερα εσωτερικά ψαξίματα σε ρίχνουν,σε κάνουν χώμα.Ξέρετε εσείς όλα αυτά τα 'ποιός είμαί','που πάω'κλπ κλπ!!
Ίσως πάλι να είναι που τα τριήμερα και τα σ/κ χάνομαι..ποιός ξέρει που!!
Τα λέμε..αύριο πάλι!!
Thursday, October 25, 2007
τα προσωπικά μου στη φόρα
Ότι φοράω,όταν φοράω κάτι,το τετραγωνισμένο ρολόι και τα σκουλαρίκια με τις κόκκινες καρδούλες και τις κόκκινες χάντρες είναι δώρα από τον άντρα μου,το πρώτο Χριστούγεννα και τα δεύτερα σε γιορτή μου,αγαπημένα πολύ και τα δύο,ένα βραχιόλι απομεινάρι από την διάλυση ενός μαγαζιού,όμως με πολύ θετική ενέργεια,και δύο δαχτυλίδια,το ένα έχει επάνω το φεγγάρι με τα άστρα και είναι δώρο από την κόρη μου και το άλλο έχει μία καρδούλα.Αυτό με την καρδιά είναι δώρο απο εμένα προς την κόρη μου,αλλά της ήταν πάντα μεγάλο..κι έτσι..(να πω την αλήθεια σαν να νιώθω τύψεις γιά αυτό το δαχτυλίδι αλλά μ αρέσει πολύυυ!!)
και την ηλιαχτίδα,εάν βεβαίως θέλουν!!
Tuesday, October 23, 2007
πες την σωστή λέξη
-Σε λατρεύω!
-Σε θέλω στην καθημερινότητα μου!
-Εγώ θέλω όμορφες στιγμές.
-Μα δεν είναι αγάπη αυτό!
-Και τι είναι;
-Πες την σωστή λέξη..
-Μμμμ..
-Έλα τώρα!
-Σε θέλω.
-Ξέρεις πόσο καιρό έχεις να με διεκδικήσεις;
-Λάθος κάνεις!
-Εγώ σε θέλω στην καθημερινότητα μου.
-Δεν ταιριάζουμε!
-Άρα δεν μ αγαπάς.
-Πες τη σωστή λέξη.
-Μα..
-Είσαι ανώριμος.
-Έτσι λες;
-Σε θέλω στην καθημερινότητα μου.
-Μα δεν βλέπεις πως δεν κάνουμε μαζί;
-Τότε γιατί είσαι μαζί μου;
-Γιατί σ αγαπώ!
-Έτσι νομίζεις;
-Μμμμ..
-Εσύ τι λές;
-Λέω να το πεις σωστά..
-Εντάξει μωρέ σε ποθώ..τι αλλάζει;
-Ο.κ.
-Φεύγω.
-Γειά.
-Γειά!!
στα βατραχάκια που δεν έγιναν ποτέ πρίγκηπες!
Monday, October 22, 2007
ντροπή
Sunday, October 21, 2007
η γραμματέας
Saturday, October 20, 2007
I Love Shopping..!!
Ο καιρός συννεφιασμένος,αλλά εγώ φύση αισιόδοξη,πήρα μαζί μου γυαλιά ηλίου,αλλά και ομπρέλλα και φωτογραφική μηχανή!Το κέντρο είχε πολύ κόσμο,τα μαγαζιά πολύ όμορφα πράγματα,είχαμε δυό δουλειές κι ένα σκοπό.Η μία δουλειά έγινε,πήγα στο art time και αγόρασα ένα χοντρό πινέλο γιά καλύτερο δέσιμο των χρωμάτων,στις τέμπερες που χρησιμοποιώ στη σχολή κι ένα χρώμα κόκκινο που ακούει στο όνομα scarlet!
Η άλλη δουλειά ήταν επαγγελματικής φύσεως και ήταν να πάρουμε κάποια χρήματα,τα οποία όχι δεν πήραμε τελικά.Επειδή ο γυιός της πελάτισσας αρρώστησε κι έτσι δεν έγινε η δουλειά που περίμεναν,και τελικά η δική τους πελάτισσα ήρθε και πήρε τα εμπορεύματα δίχως να αφήσει λεφτά,κι ο άρρωστος γυιός είχε πάει γιά τσιγάρα,κι ότι καταλάβατε εσείς κατάλαβα κι εγώ πάντως λεφτά γιόκ!!
Το καφέ είχε πολύ κόσμο,αυτός ήταν ο σκοπός,παρ ολίγο θα παρακαλούσαμε γιά τραπέζι,η Ναταλία,η σερβιτόρα, μας έφερε έναν εσπρέσσο κι έναν γαλλικό χωρίς να μας ρωτήσει,σκούρη ζάχαρη κι ένα μικροσκοπικό πιατάκι με δύο σοκολατένια μπισκοτάκια κι ένα σε σχήμα μαργαρίτας και γέμιση μαρμελάδα φράουλα!
Έπειτα πέρασα να δω μαγαζιά με χρωματιστές χαρτοπετσέτες γιά μία κατασκευή που θέλω να κάνω,όμως καμμία δεν ήταν του γούστου μου οπότε γλύτωσε κι αυτή η κατασκευή από εμένα!
Επειδή όμως τρωγόμουν με τα ρούχα μου,και κάτι ήθελα να ψωνίσω,κι επειδή έκανε κρύο κι ήθελα να απαλύνω τον πόνο μου που όχι μόνο πάει το Καλοκαίρι,αλλά πάει πιά και το Φθινόπωρο,
όπως περνούσαμε από ένα γνωστό βιβλιοπωλείο,μου έκανε κλικ αυτή η κούπα.Έτσι μετά το μεσημεριανό φαγητό,γαριδούλες,πιλαφάκι,κολοκυθάκια,μελιτζανούλες,μαριδούλες και άφθονο λευκό Σπυρόπουλου,έβαλα την καφετιέρα να μας φτιάξει Γαλλικό καφέ,μετά την γέμισα και την έστησα σε περίοπτη θέση γιά να σας την βγάλω φωτογραφία!Μάλιστα τώρα που την έχω στα χέρια μου και την παρατηρώ καλύτερα,έχει επάνω μία μοντέρνα κοπέλλα,με ξανθά μαλλιά κοτσίδες, μέσα σ ένα κατάστημα με παπούτσια διάφορα,με φιογκάκια,με πουά κόκκινα κλπ κλπ και γράφει..I Love Shopping!!
Σε λίγο..πω πω πάει κι αυτό το Σάββατο,θα πάμε σ αυτή την έκθεση ζωγραφικής του Πάνου Φειδάκη κι έπειτα στο El Greco,το οποίο μόλις είδα στον εξώστη πως δεν έχει καθόλου καλές κριτικές,αλλά όπως και νάχει θα είμαστε με καλή παρέα,με την Χρύσα και την Αργυρώ,τον Δημήτρη και τον Γιάννη,θα ακολουθήσει και κανένα ποτάκι και καταλαβαίνετε τώρα εσείς!!
Friday, October 19, 2007
μία ανάμνηση
Thursday, October 18, 2007
απόλυτη ευτυχία; ...μπααα
Γιά να ξορκίσω το κακό μάτι τους κατέφευγα σε κωμικά τεχνάσματα να ελαττώσω την ευτυχία μου.
Θυμούμαι στη Φλωρεντία ήμουν τόσο ευτυχισμένος που κατάλαβα πως αυτό πιά ξεπερνάει τ' ανθρώπινα δικαιώματα και πρέπει να βρω τρόπο να υποφέρω. Πήγα λοιπόν κι αγόρασα ένα ζευγάρι παπούτσια πολύ στενά μου, τα 'βαζα το πρωί,και πονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να περπατήσω,πηδοκοπούσα σαν το κοράκι,όλο το πρωί,ως το μεσημέρι,ήμουν δυστυχής,μα το απόγεμα που άλλαζα παπούτσια κι έβγαινα να σεριανίσω,τι ευτυχία ήταν εκείνη! περπατούσα ανάλαφρος,πετούσα,ο κόσμος ξαναγίνουνταν παράδεισος,σεριάνιζα στους όχτους του Άρνου,περνούσα τα γεφύρια,ανέβαινα στο Σαν Μινιάτο,και το βραδάκι φυσούσε ένα αγεράκι δροσερό κι οι ανθρώποι περνούσαν μέσα στις στερνές αχτίδες του ήλιου,ντυμένοι κατάχρυσα.
Μα την άλλη μέρα το πρωί,ξανάβαζα τα στενά παπούτσια,ξαναγίνουμουν δυστυχής,κι οι θεοί δεν είχαν πιά λόγο να επέμβουν,πλέρωνα,μαθές,κι εγώ τον φόρο του ανθρώπου.
απόσπασμα από το βιβλίο του Καζαντζάκη αναφορά στον Γκρέκο
υ.γ.
τώρα εγώ γιατί πιστεύω πως απλά εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την απόλυτη ευτυχία;δε την σηκώνει η ψυχή μας βρε παιδί μου..
Tuesday, October 16, 2007
νυχτερινό περπάτημα
Πεζοδρόμιο ίσαμε τέσσερα μέτρα φαρδύ και λουλούδια να μοσχοβολάνε! Προσηλώθηκε στον ήχο των τακουνιών της. Τακ..τακ..τακ..τακ..τακ..
Έψαξε στην τσάντα, τράβηξε το κινητό, σχημάτισε το νούμερο του. Ήταν σε διάσταση, χωρισμένοι δεν το λένε; Αλλά μιλούσαν καθημερινά και χωρίς διακρίσεις σε όλη τη διάρκεια της ημέρας! Σχημάτισε το νούμερο του και του έκανε μία αναπάντητη. Σε λιγότερο από δύο λεπτά την πήρε.
-Βλαμμένο..του είπε !
Φαγώνονταν σαν τα σκυλιά τις τελευταίες μέρες. Αυτή, μεταξύ αστείου και σοβαρού, του μιλούσε άσχημα, τον αποκαλούσε ψεύτη, τον μείωνε. Αυτός θύμωνε, της ανταπέδιδε και μετά από λίγο ξαναμιλούσαν στο τηλέφωνο γιά να πουν πως ναι μεν εντάξει, είχε δίκιο ο ένας γιά τον άλλον αλλά ας έκαναν τα στραβά μάτια προς το παρόν, ας έμεναν φίλοι μιά που τόση επίσης ανάγκη είχαν ο ένας την παρουσία του άλλου.
-Βλαμμένο..επανέλαβε..φοβήθηκε πως δεν την άκουσε..
Αυτός γέλασε ειρωνικά, μισοναζιάρικα.
Σήκωσε το κεφάλι της και είδε ένα φεγγάρι, δαχτυλίδι μάγισσας παραμυθιού.
-Κοίτα το φεγγάρι του είπε,το είδες; Είναι πανέμορφο!
-Δεν πρόλαβα όλη μέρα να σηκώσω κεφάλι..πολύ δουλειά..σου υπόσχομαι όμως να το δω!
Εσύ πως είσαι;
-Μιά χαρά!Κι εσύ;
-Χαίρομαι που είσαι καλά..κι εγώ μιά χαρά!
-Ααα..τότε χαίρομαι κι εγώ γιά σένα..αυτό το τελευταίο το είπε ειρωνικά,γιατί και οι δύο ήξεραν πως πίσω από τα τυπικά τι κάνεις,πως είσαι,μιά χαρά,κρύβονταν συναισθήματα βαθιά και πληγωμένα.
Άκουγε την φωνή του από μέσα να την ρωτάει,ανακατεμένη με τον θόρυβο των αυτοκινήτων, που ήταν, πως πέρασε, αν κρύωνε !
Τον άκουγε σαν από πολύ μακριά.. κοίταξε το φεγγάρι ..
-Μου λείπεις του είπε.. αυτός ακούστηκε διαφορετικός, έκπληκτος, δεν το περίμενε , η φωνή του σαν να έγινε πιό τρυφερή.. μου λείπεις του είπε, μου λείπεις.. αλλά το παλεύω !!
Friday, October 12, 2007
διαφορά ηλικίας
Thursday, October 11, 2007
περίεργες γνωριμίες
Στην πραγματικότητα δεν ήταν πρώτο μα δεύτερο ραντεβού.Αλλά ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή.Να σαν ένα όμορφο παραμύθι.
Όλα ξεκίνησαν λίγα χρόνια πριν.Αυτή πολύ μικρή,ήταν δεν ήταν δεκατρία στα δεκατέσσερα.Μέσα στα παιχνίδια της παιδικότητας,της αθωότητας και της ανωριμότητας της ήταν και η τηλεφωνική συσκευή.Με την πρώτη ευκαρία που έμενε μόνη στο σπίτι,σήκωνε το ακουστικό.Την τελευταία φορά,σχημάτισε ένα νούμερο που της ήρθε στο μυαλό.Νούμερα στην τύχη..234 τα πήρε με τη σειρά κι έπειτα το παιδικό μυαλό θέλοντας να σπάσει τη σειρά πήρε τα επόμενα τρία αλλά ανάποδα..765..και περίμενε.Τουουτ..τουουτ..από την άλλη γραμμή άκουσε την φωνή ενός άντρα.Μμμμ ενδιαφέρουσα της φάνηκε!Αντάλλαξαν κάποιες κουβέντες,αυτός μερικές φορές ακουγόταν λίγο έκπληκτος ή ειρωνικός,προφανώς δεν ήταν στην καθημερινότητα του να μιλάει με άγνωστους στο τηλέφωνο και μάλιστα με ένα κοριτσάκι στην Δευτέρα γυμνασίου.
Τα τηλεφωνήματα επαναλήφθηκαν.Έδωσαν ραντεβού.Δεν κατάφεραν να συναντηθούν.Τα χρόνια περνούσαν,τα τηλεφωνήματα άλλες φορές αραίωναν κι άλλες ήταν πιό πυκνά,θα μπορούσε θα πει κανείς χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.Άλλωστε ο καθένας είχε την προσωπική του ζωή.Η μικρή μεγάλωσε κι έφτασε στην Πέμπτη γυμνασίου.Και μία μέρα τον ξαναπήρε τηλέφωνο αλλά αυτή την φορά είχε σκοπό να εκμεταλευτεί το ότι αυτός φοιτούσε στην μαθηματική σχολή.Θέλω να με βοηθήσεις στα μαθηματικά μου τον παρακάλεσε.Κι αυτός ήρθε.Ναι,αυτή ήταν η πρώτη τους συνάντηση.Σε ένα παγκάκι στην παραλία,αυτός σκυμμένος στο τετράδιο των μαθηματικών της κι αυτή μέσα στη χαρά που θα είχε λυμμένες τις ασκήσεις.Αυτό ήταν όλο,τον ευχαρίστησε και ξαναχάθηκαν γιά ένα δύο χρόνια.
Τέλειωσε και την Έκτη γυμνασίου και μπήκε σε μία ιδιωτική σχολή.Λίγες μέρες μετά το Πάσχα εκείνης της χρονιάς τον ξαναθυμήθηκε.
Σχημάτισε το νούμερο του δειλά αυτή τη φορά,γιατί δεν ήξερε πως θα την αντιμετωπίσει μετά τόσο καιρό.Είπε πως την θυμόταν.Μίλησαν πολύ.Ήταν και οι δύο μόνοι.Μετά από δυό τρεις μέρες έδωσαν ραντεβού.
Μιλούσαν ασταμάτητα.Έδειχναν να ταιριάζουν.Αυτός ήταν πολύ γλυκός,τρυφερός,όμορφος,ερωτικός,και υπομονετικός!Στο τέλος της συνάντησης τους είδε τον ουρανό βουτηγμένο σε μία λωρίδα χρώματα.Γούρι σκέφτηκε,κι από τότε είχε κάνει το ουράνιο τόξο,τυχερό της σύμβολο.Μπήκαν στο αυτοκίνητο κι αυτός της σιγοτραγούδισε..χάρτινο το φεγγαράκι..αυτή του απήγγειλε ένα ποιηματάκι που θυμόταν από τα παιδικά της χρόνια κι έτσι τράβηξε η ζωή τους ίσαμε εικοσιπέντε χρόνια..
Τώρα θα μου πείτε τι θέλω και τα θυμάμαι όλα αυτά..Ε να τις περίεργες γνωριμίες σκεφτόμουν.Αυτές που όλη η πλάση συνομωτεί να σου αλλάξουν την ζωή!!Και μη ρωτήσετε εάν αυτός είναι ακόμη γλυκός,τρυφερός και υπομονετικός..!!
Tuesday, October 09, 2007
σ αγαπώ
-Τον αγαπώ..μου είπε καταενθουσιασμένη η κόρη της φίλης μου.. τον αγαπώ, τον αγαπώ..
-Μα μόλις σήμερα τον γνώρισες..
-Όμως εγώ τον αγαπώ είπε κι έκλεισε σφιχτά τα βλέφαρα σαν να είχε κρατήσει, πολύτιμο πορτραίτο, την εικόνα του μέσα της!! Δεν πέρασαν δεκαπέντε μέρες και ήρθε με δάκρυα στα μάτια.. μαλώσαμε.. γιατί μου φέρεται έτσι αφού λέει πως μ αγαπάει!
Ήταν ακριβώς εκείνο το βράδυ..που κοιμήθηκα στο σπίτι τους. Με φιλοξενούσαν συχνά πυκνά. Γιά την ακρίβεια, το δωμάτιο των ξένων ήταν κάτι περισσότερο από δικό μου. Ανάψαμε λοιπόν κεριά, βάλαμε παντόφλες και πυτζάμες, ποτάκια και ξηρούς καρπούς και πιάσαμε την κουβέντα γιά την αγάπη. Μεγάλη κουβέντα μάτια μου. Η πιό παρεξηγημένη και με τις περισσότερες ερμηνείες. Άλλος το λέει έτσι κι άλλος αλλιώς. Άλλος ψιθυριστά κι ερωτικά , άλλος δυνατά σαν να θέλει να το ξεκολλήσει από τα μέσα του. Και πάντα η ίδια μικρή λεξούλα. Όλα κι όλα έξη γράμματα. Έξη γράμματα χωμένα τρυφερά σε μία αγκαλιά, βυθισμένα σε δύο σοκολατένια μάτια!! Σκαλωμένα σε σφιχτοδεμένα δάχτυλα, στην υγρασία ενός φιλιού, σ ένα δάκρυ που κυλάει στο μάγουλο. Στα βήματα τεσσάρων ποδιών που περπατούν μαζί.
Κι άλλοτε πάλι σε χέρια που υποδεικνύουν. Σε χείλη που κατηγορούν. Ανακατεμένο με λόγια που πονούν. Με έννοιες που πληγώνουν.
Μετά,είναι και το άλλο σ αγαπώ.Το ναι μεν αλλά.
-Σ αγαπώ αλλά δεν αντέχω άλλο..χωρίζουμε.-Σ αγαπώ αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί!!
-Φυσικά και αγαπώ τον Πέτρο αλλά.. εε καλάαα.. δεν πειράζει εάν το βράδυ βγω με τον Δημήτρη! Μήπως θα το μάθει; εε;; :)))
Monday, October 08, 2007
ένας ολόκληρος χρόνος
Saturday, October 06, 2007
επεισόδια δύο
Thursday, October 04, 2007
τρεις ψυχές
Wednesday, October 03, 2007
χέρι με χέρι
Tuesday, October 02, 2007
κόκκινο λοιπόν
Κόκκινο λοιπόν είναι η λέξη που σας δίνω κι εσείς με μιά γραφή,δίχως ανάσα θα πρέπει να γράψετε,μέσα σε πέντε λεπτά ένα κείμενο που μπορεί να είναι οτιδήποτε.Μία ή δύο παράγραφοι,μία εικόνα,μία σκέψη,διάφορες λέξεις ή προτάσεις,ένας διάλογος!
Σκύβω το κεφάλι και γράφω στο moleskine που έχω πάρει μαζί μου,πάντα με μολύβι..αυτό το πράσινο της faber castel Νο 2Β.Ακουμπάω την καλοξυμμένη μύτη στο χαρτί και περιμένω να τραβήξει το δρόμο της..μπααα..τίποτα..δεν υπακούει!Επαναλαμβάνω την λέξη μήπως και πάρει μπρος η μηχανή..αλλά μάλον πάλι ξέχασα να αλλάξω τις ληγμένες μπαταρίες.Κόκκινο,κόκκινο,κόκκινο τραπέζι,αβγό,πάσχα,φαγητά..το νιώθω πως είναι πολύ πεζό κι ανέμπνευστο αλλά συνεχίζω..κόκκινο παραβάν,γκέισα..άλλωστε η συγγραφέας που μας υπόσχεται πως θα μας μάθει να γράφουμε είπε να κάνουμε την άσκηση δίχως ιδιαίτερη σκέψη,ότι μας βγει αυθόρμητα λέει..κραγιόν,κόκκινο φιλί στα χείλη,ζωγραφιές..νάτες πάλι οι ζωγραφιές παρούσες στα καλά καθούμενα..κόκκινο,κόκκινο..προσπαθώ να συντονιστώ με την μουσική που ακούγεται μήπως και βγάλω άκρη,κόκκινο τριαντάφυλλο,αγκάθι..πέταλα..φύλλα..τέλος χρόνου!
Σηκώνω το κεφάλι.Βρίσκομαι κάπου στο κέντρο ενός αμφιθέατρου με άλλους 149 περίπου εν δυνάμει συγγραφείς.Μπροστά και πλάγια, βλέπω το πίσω μέρος από κεφάλια γυναικεία και αντρικά.Πίσω μου άλλοι τόσοι.Χαμογελάω στον εαυτό μου λίγο ειρωνικά.Κοίτα να δεις κόσμος που ασχολείται με την τέχνη λέω.Η κυρία Αλίκη είναι η συγγραφέας.Κλείνει την μουσική.Ας μας διαβάσει όποιος θέλει αυτό που έγραψε..λέει.Χώνωμαι στην καρέκλα μου βαθύτερα.Δεν είναι στον τύπο μου να πάρω το μικρόφωνο στα χέρια και να απαγγέλω..οτιδήποτε.Στο σχολείο,στις εθνικές και εποχιακές γιορτές εγώ ήμουν πάντα ή εξαφανισμένη ή άρρωστη!Και δεν έχω αλλάξει καθόλου από τότε τρομάρα μου!Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που σηκώνουν τα χέρια.Διαβάζουν αυτό που έχουν γράψει..περιμένω να ακούσω κάτι αντίστοιχο με τη δική μου σκέψη..Χα χα!Πόσο γελασμένη είμαι.Τα κείμενα που διαβάστηκαν όχι απλά είχαν συνοχή,εικόνες,χρώμα,διάλογο κλπ κλπ αλλά είχαν και τόσο όμορφη χροιά φωνής οι δημιουργοί τους..ήταν το λιγότερο καταπληκτικά.Μα τι θέλουν αυτοί εδώ σκέφτομαι με περίσσια κακία και ζήλεια μπορώ να πω!
Μέσα στην πίκρα μου κατάλαβα πως μάλλον εγώ ήμουν η παρείσακτη!Οι άνθρωποι ήταν ταλέντα.Για να καταλάβετε η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου,μόνο ποίηση γράφει η καημένη και μόνο δύο ποιήματα της έχουν μελοποιηθεί κι όλας!
Το δίωρο τέλειωσε γρήγορα.Μάζεψα moleskine,μολύβια και σκέψεις έβαλα την ουρά στα σκέλια κι όπου φύγει φύγει λέμε..
Αλλά θα ξαναπάω..την άλλη Τρίτη..!! :)))
Monday, October 01, 2007
το γράψιμο
To γράψιμο μ αρέσει! Γιά την ακρίβεια το θαυμάζω και ιδιαίτερα αυτούς που ασχολούνται με επιτυχία μ αυτό. Είχα πάντα μία περιέργεια γιά το πως δημιουργείται όλο αυτό το μαγικό σύνολο που αποτελεί ένα βιβλίο ή μία ιστορία. Αναρωτιόμουν δε εάν κάπου το μαθαίνεις όλο αυτό,εάν συμβαίνει κάτω από το πρίσμα μίας συνταγής ή είναι πηγαίο και αυθόρμητο. Επίσης,είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως εάν μάθω γιά κάποια σεμινάρια σχετικά στην πόλη μου θα πάω..τόσο μεγάλη η περιέργεια μου!
Το όνειρό μου λοιπόν έγινε πραγματικότητα. Σεμινάρια σχετικά γίνονται κι εγώ έχω ήδη πάρει την απόφαση να τα παρακολουθήσω! Κι έχω μεγάλη αγωνία. Γιά τον κόσμο,την συγγραφέα που παραδίδει τα μαθήματα,όλο το τι και το πως! Μετά την πρώτη συνάντηση υπόσχομαι να σας ενημερώσω ανάλογα. Όλα θα σας τα πω. Με το νι και με το σίγμα.
Ορκίζομαι πως δεν έχω τις ικανότητες να γράψω ένα βιβλίο, ούτε έχω τέτοιο σκοπό. Μία φορά πριν μία δεκαετία περίπου έτσι μισοαστεία μισοσοβαρά είχα πιάσει να γράφω και γέμιζα σελίδες ολόκληρες. Πετάχτηκαν αυτά, περισσότερο συσώρευση συναισθημάτων ήταν και κάπου έπρεπε κι αυτή να εκτονωθεί. Ούτε ένα απλό καθημερινό ημερολόγιο δεν έγραφα ποτέ, παρά μόνο από τότε που έγινε αυτό το μπλογκ κι ότι γνωρίζω εγώ το ξέρετε κι εσείς ίσως καλύτερα από τον καθένα! Αφήστε που έχω βάλει σκοπό να ζωγραφίζω πιό συχνά..μου άρεσαν τόσο πολύ αυτά τα μολυβένια παιδάκια που λέω να φτιάξω ολόκληρη σειρά και μετά ίσως να προκύψει και καμμιά εκθεσούλα μικρή.. τι λέτε;;
Καλόν Οκτώβρη εύχομαι ολόψυχα και δημιουργικό!!
κουβέντες
Μιλάς μ' αυτούς που ξέρεις ότι θα καταλάβουν αυτό που θα πεις. Μιλάς μ' αυτούς που κινείστε στο ίδιο μήκος κύματος..