απόλυτη ευτυχία; ...μπααα

Απλοικός επαρχιώτης,όλο χνούδι ακόμα,που πρώτη φορά περπατούσε ολομόναχος και λεύτερος στην ξενιτιά,και τόσο πολλή η χαρά μου που κάποτε,θυμούμαι,με κυρίευε φόβος,γιατί,τό 'ξερα καλά,οι θεοί ζηλεύουν,κι είναι ύβρις νά 'σαι ευτυχής και να το ξέρεις.
Γιά να ξορκίσω το κακό μάτι τους κατέφευγα σε κωμικά τεχνάσματα να ελαττώσω την ευτυχία μου.
Θυμούμαι στη Φλωρεντία ήμουν τόσο ευτυχισμένος που κατάλαβα πως αυτό πιά ξεπερνάει τ' ανθρώπινα δικαιώματα και πρέπει να βρω τρόπο να υποφέρω. Πήγα λοιπόν κι αγόρασα ένα ζευγάρι παπούτσια πολύ στενά μου, τα 'βαζα το πρωί,και πονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να περπατήσω,πηδοκοπούσα σαν το κοράκι,όλο το πρωί,ως το μεσημέρι,ήμουν δυστυχής,μα το απόγεμα που άλλαζα παπούτσια κι έβγαινα να σεριανίσω,τι ευτυχία ήταν εκείνη! περπατούσα ανάλαφρος,πετούσα,ο κόσμος ξαναγίνουνταν παράδεισος,σεριάνιζα στους όχτους του Άρνου,περνούσα τα γεφύρια,ανέβαινα στο Σαν Μινιάτο,και το βραδάκι φυσούσε ένα αγεράκι δροσερό κι οι ανθρώποι περνούσαν μέσα στις στερνές αχτίδες του ήλιου,ντυμένοι κατάχρυσα.
Μα την άλλη μέρα το πρωί,ξανάβαζα τα στενά παπούτσια,ξαναγίνουμουν δυστυχής,κι οι θεοί δεν είχαν πιά λόγο να επέμβουν,πλέρωνα,μαθές,κι εγώ τον φόρο του ανθρώπου.



απόσπασμα από το βιβλίο του Καζαντζάκη αναφορά στον Γκρέκο


υ.γ.
τώρα εγώ γιατί πιστεύω πως απλά εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την απόλυτη ευτυχία;δε την σηκώνει η ψυχή μας βρε παιδί μου..