Sunday, January 29, 2012

θεωρούμαι μετρημένος μα έχω απλώς ενδοιασμούς





Διάβασα μέχρι και το τρίτο κεφάλαιο,  το βιβλίο διαβάζεται πολύ εύκολα και γρήγορα και νομίζω ο συγγραφέας παρουσιάζει τα πορτραίτα των ηρώων του με τρόπο που δεν κουράζει καθόλου αλλά περιέχει όλες τις λεπτομέρειες που πρέπει για να σχηματίσεις μια επαρκή εικόνα..

_______________________________________

Για την Κλάρα
_______________________________________

Ήταν ένας κακός δαίμονας,  που φούσκωνε τα μυαλά των καλλιτεχνών και τροφοδοτούσε ασταμάτητα την φωτιά των κασέ και των προκαταβολών

Άπληστη καθώς ήταν,  της απέδιδαν μια σημαντική περιουσία,  την οποία ουδείς γνώριζε πως διαχειριζόταν.

Θα μπορούσε ακόμη και να σκοτώσειγια να πετύχει το σκοπό της.


_______________________________________

για τον αφηγητή
_______________________________________

Αναζητώ την ισορροπία παίζοντας με τις ανεπάρκειες μου.  Θεωρούμαι ισορροπημένος,  μα είμαι απλώς αναποφάσιστος.  Θεωρούμαι μετρημένος,  μα έχω απλώς ενδοιασμούς.  Περιμένω,  συνετός και ψύχραιμος,  την καταιγίδα,  προφυλαγμένος καλά.


Κάτι μου λέει πως παρ' όλο που όλα δείχνουν ότι η Κλάρα είναι μια δυνατή και αδίστακτη γυναίκα κάποιο κομμάτι της θα πρέπει να χρησιμοποίησε ο άσημος συγγραφέας / αφηγητής,  κάπου αυτοί οι δύο χαρακτήρες κούμπωσαν ο ένας μέσα στον άλλον ..  θα δείξει στα επόμενα κεφάλαια

εσείς τι λέτε;

Friday, January 27, 2012

είναι





χειμώνας :

κρύο / λευκό / νιφάδα / ματόκλαδα / πλεκτά / παγωνιά / συννεφιά / ομίχλη / τσουχτερό / κόκκινο / atrix / βούτυρο κακάο / σκασμένα / χνούδι / χαλί / τρίχα / ψιλόβροχο / αδύναμος / αχνοφαίνεται / oreo / φλούδες / κόκκαλο / μανταρίνι / αίσθηση / ατμόσφαιρα / τατουάζ / κρέμα / κορίτσι / καρδιά / δάγκωμα / αγκαλιά / τεράστια / απόλυτη / γούνα / φωτιά / νες / γεύση / ντεκαφ / γαλάζιο / μωρό / λούτρινο / μουστάκια / σάλιο / θερμότητα / αγάπη / γλώσσα

Wednesday, January 25, 2012

μια αιωνιότητα και μια μέρα





Ο αγαπημένος μου 'Ελληνας σκηνοθέτης ακολούθησε τον ήρωα της ταινίας του και πέρασε στην αιωνιότητα.

Tuesday, January 24, 2012

οι δύο αδερφές από την Πράγα





Συμβαίνει το εξής:
Έχω να κάνω κάτι ιατρικές εξετάσεις πρωί πρωί..  τίποτα ιδιαίτερο,  τυπικά και συνηθισμένα πράγματα αλλά έλα που μου κόβονται τα πόδια κάθε φορά,  σκέψου να πήγαινα και με συμπτώματα δηλαδή..  τεςπα,  αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάθε φορά που μπαίνω σε μια τέτοια διαδικασία..  υπόσχομαι στον εαυτό μου δωράκι,  συνήθως είναι μια συνάντηση με κάποια καλή φίλη για μια γερή δόση ζεστής σοκολάτας με μπόλικη τρούφα και σαντιγύ και κουβέντα μέχρι τελικής πτώσης..

Σήμερα όμως δε προλάβαινα ούτε για καφέ,  ούτε για σοκολάτα,  ούτε για καλή παρεούλα,  έτσι κέρασα τον εαυτό μου τις ''δύο αδερφές από την Πράγα''.  Υπόγειο το βιβλιοπωλείο,  μυρωδιά χαρτιού και μελάνης.  Μου άρεσε πολύ το εξώφυλλο του βιβλίου,  διακοσμημένο με πορτραίτο της  Laura Knight  ζωγραφισμένο από τον Harold Knight.   Μετάφραση από την Ρένα Παπαδάκη.  Εκδόσεις Πόλις.  Συγγραφέας ο Γάλλος Ζερόμ Γκαρσέν.

Ρίχνοντας μια βιαστική ματιά είδα το ξεκινάει με ένα γράμμα.  Ποιός το γράφει και σε ποιόν απεθύνεται δε ξέρω.  Μ΄αρέσουν όμως τα γράμματα.  Με μεταφέρουν σε άλλες εποχές.  Και νομίζω πως στον γραπτό λόγο κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες.  Ή τα πιό μεγάλα ψέμματα.  Με λίγα λόγια στα γραπτό λόγο εκμυστηρευόμαστε ότι πιθανόν να μη καταφέρουμε ποτέ να ξεστομίσουμε στον προφορικό.

''Μικρό μου κάθαρμα,
όπως βλέπεις δε σε ξέχασα..''  έτσι ξεκινά.. και με γεμίζει ερωτηματικά..




_________________________________________________________



Το βιβλίο χωρίζεται σε 20 κεφάλαια..  σκεφτόμουν ότι μπορούμε να το τελειώσουμε σε 15 μέρες,  είναι μικρό περίπου δέκα σελίδες διάβασμα τη μέρα..  δίνουμε περιθώρια αν χρειαστούμε περισσότερες μέρες αν και δε νομίζω.

λέω πως μέχρι την παρασκευή θα τα έχουμε όλοι στα χέρια μας τα βιβλία..  αν είναι διαφορετικά το συζητάμε..

γράψτε πως έφτασε στα χέρια σας το βιβλίο,  περιγραφές,  συναισθήματα,  φωτογραφίες..  εγώ τράβηξα με την pocket της κόρης μου τη φωτογραφία που έβαλα στην ανάρτηση..  εννοείται πως θα σας κουράσω με το σκυλάκι μου..  πως το λένε αυτό το ''καινούργιο κοσκινάκι μου και που να κρεμάσω''.. εε κάπως έτσι   lol

περιμένω φωτογραφίες στο e-mail μου selinicreations(παπάκι)yahoo.gr



Monday, January 23, 2012

κλήρωση!





Tα βιβλία που προτάθηκαν είναι τα εξής:

1)  Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία σελ. 392

2)  Ο μαύρος κύκνος του Ντέηβιντ Μίτσελ σελ.  591 τρυφερό,  έξυπνο και αστείο μιλάει για την μεταβατική ηλικία των δεκατριών ετών,  και για τη δεκαετία του '80 στην Αγγλία.. γραμμένο για τα παιδιά που είμασταν κάποτε..

3)  Περί φωτίσεως του Ζοζέ Σαραμάγκου σελ. 376 τι γίνεται όταν στις εκλογές υπερισχύει κατά 70 % το λευκό;  και πως ένας λαός ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης,  της προσωπικής ευθύνης και της αλληλοβοήθειας.

4)  Το τελευταίο τετράδιο του Ζοζέ Σαραμάγκου σελ.  224 κείμενα που γράφτηκα για το blog Σεπτέμβρης 2008 - Μάρτης 2009

5)  Ο ερωτευμένος Πολωνός τη; Μάρως Βαμβουνάκη σελ. 224 μια διάσημη ηθοποιός εξαφανίζεται.. κανείς δε ξέρει αν τη δολοφόνησαν ή αν ακολούθησε τον έρωτα της ζωής της..  η συνάντηση της μ' ένα άντρα τελείως διαφορετικό από αυτήν..  βαθιά ερωτικό και συναισθηματικό μυθιστόρημα

6)  Οι δύο αδερφές από την Πράγα του Ζερόμ Γκαρσέν σελ. 170 άρωμα περιπέτειας και λογοτεχνικού μυστηρίου..  μια περιγραφή για τους δύσκολους δρόμους που ακολουθεί η χωρίς όρια καλλιτεχνική φιλοδοξία

7)  Ανεμώλια του Ισίδωρου Ζουργού σελ. 364 αντρική φιλία και η μεγάλη φυγή από ευθύνες και καθημερινότητα και οι περιπέτεις όπου βγάζει αυτή..  εκπληκτικές περιγραφές και εικόνες και γλώσσα που κυλάει σα νεράκι

8)  Η πόλη του Σπύρου Πλασκοβίτη σελ. 226 (δε βρηκα κατι σχετικο με περιληψη,  οπισθόφθλλο κλπ)

9)  Έξοδος προς την Καππαδοκία τη; Στέλλας Παναγιωτοπούλου σελ. 188  συγγραφικό ταξίδι με αφετηρία την Καβάλα.  Δέκα άνθρωποι ξεκινούν ένα ταξίδι από Αθήνα προς Καππαδοκία.  Ταξίδι αναψυχής που όμως τελικά για τον καθένα καταλήγει σε ταξίδι ενδοσκόπησης και αποκάλυψης ενός άλλου εαυτού.

10)  Βιολέτες για μία εποχή του Θάνου Λειβαδίτη σελ. 143 ποιήματα

11)  Δέντρο από καπνό σελ. 745  η ιστορία του Γουίλλιαμ ''Σκιπ''  Σαντς της CIA,  που δρα για λογαριασμό των Ψυχολογικών Επιχειρήσεων κατά των Βιετγκόγκ και η ιστορία των συμφορών που τον χτυπάνε.

12)  Τα ουγγρικά ψάρια του Γιάννη Πλιώτα σελ. 192 απαγωγές,  παλαιστές,  αυξήσεις φπα,  κλαρίνα και ήρωες της εθνικής αντίστασης

13)  Κραταιά αγάπη της Μάρως Βαμβουνάκη σελ.  187 ένας έρωτας που γεννιέται και πεθαίνει στα Χανιά


Σκεφτόμουν να γράψω όλους τους τίτλους σε μικρά χαρτάκια και να κάνω κλήρωση..  αλλά έκανα κάτι πιό εύκολο..  άνοιξα το βιβλίο που διαβάζω σε μια σελίδα και ήταν η 105,  πρόσθεσα τους αριθμούς κι έτσι,  επιλέχτηκε το βιβλίο νούμερο 6 που είναι ''οι αδερφές από την Πράγα''

τι λέτε;




Sunday, January 22, 2012

λίγο και πολύ










''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου.. 


Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό...
Λίγο είναι; 
Δεν ξέρω. 

Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ''



Φερνάντο Πεσσόα



*** διαβάζουμε ένα βιβλίο όλοι μαζί εδώ..

Friday, January 20, 2012

ας διαβάσουμε ένα βιβλίο όλοι μαζί





Για να πω την αλήθεια μου,  δε ξεκίνησα το προηγούμενο ποστ μ' αυτό το σκοπό.   Περισσότερο ήθελα να προβάλλω την αντίρρηση μου στο θέμα ''ας διαβάσουμε ένα βιβλίο όλοι μαζί''  αλλά στην πορεία κάτι άλλο μου έκανε ''κλικ''..

Ας διαβάσουμε λοιπόν ένα βιβλίο όλοι μαζί..  είμαι ήδη σίγουρη ότι κάποιοι θα συμφωνήσουν και τους υπόλοιπους ίσως τους παρασύρουμε..  Αν μη τι άλλο η όλη διαδικασία θα μας ταξιδέψει και θα ήταν πολύ όμορφο αυτό το ταξίδι να το μεταφέρουμε εδώ με την μορφή ενός ποστ,  σχολιασμών και φωτογραφιών ( εγώ θα έχω διαθέσιμες φωτογραφίες μόλις επισκευαστεί η φωτογραφική μου / ελπίζω )  ακόμη και μουσικής..  εε;  τι λέτε;;  ακούγεται πολύ ουτοπικό;;

Θα το κάνουμε με ένα τρόπο ζεστό και φιλικό,  σεβόμενοι ο ένας την άποψη του άλλου..  άλλωστε δεν θέλουμε να αποδείξουμε κάτι..  σωστά;

Και για να πιάσουμε την άκρη του νήματος,  θα ήθελα προτάσεις για βιβλία..  κατά προτίμηση με λίγες σελίδες  έτσι ώστε να διαβάζονται εύκολα ακόμη και από όσους δεν έχουν πολύ χρόνο στη διάθεση τους..

Προσωπικά απολαμβάνω τους Έλληνες συγγραφείς αλλά δε θα ήθελα να το βάλω σε καλούπια..
Αν μέχρι την Δευτέρα με Τρίτη πρωί δεν έχουμε προτάσεις,  άρα δεν θα υπάρξει και κλήρωση..  θα προτείνω εγώ κάποια βιβλία να διαλέξουμε..

Ελπίζω να έχουμε πολλές συμμετοχές..  αν και νομίζω ότι έστω και τρεις να είμαστε οι ανδιαφερόμενοι μια χαρά θα το παίξουμε το παιχνίδι..

Ας ταξιδέψουμε λοιπόν,  ας κάνουμε κάτι διαφορετικό όπως είδα να κάνουν σε διάφορα άλλα blog και πολύ μου άρεσε !

Wednesday, January 18, 2012

ψάχνοντας ένα βιβλίο





Δευτέρα απόγευμα.  Έξοδος για την καθιερωμένη βόλτα.  5 η ώρα και βιάζομαι να προλάβω ό,τι ήλιο έχει απομείνει.  Κρύο στους 5* βαθμούς κελσίου.  Γάντια,  κασκόλ και κάλτσες χοντρές.  Τα μαγαζιά στον εμπορικό δρόμο κλειστά.  Στο τέλος του δρόμου,  ακριβώς στη διασταύρωση το ζαχαροπλαστείο  με αναμμένα τα φώτα.  Το ίδιο και το μανάβικο.  Λίγο πιο κάτω hot dog με εξήντα λεπτά.

Το περπάτημα βοηθάει τις σκέψεις να καθώς κατεβαίνουν όπως τα μωρά λίγο πριν τη γέννα τους.  Στο μυαλό μου ένα βιβλίο κι ένα παιχνίδι.  Το βιβλίο μικρό γύρω στις 170 σελίδες.  Το παιχνίδι όμορφο αλλά ζητάει πνεύμα ομαδικό.  Έχω περάσει τρεις κεντρικούς σηματοδότες.  Όσο πέφτει ο ήλιος το κρύο τσιμπάει ακόμη πιο πολύ.  Ένα μικρό βιβλιοπωλείο ανοιχτό.  Λοιπόν;  θα το αγοράσω σήμερα;  Χαζεύω τη βιτρίνα,  διαλέγει πάντα ζεστούς τίτλους,  ανοίγω την πόρτα,  φώτα αλλά κανείς μέσα..  Είναι κάποιος εδώ;  φωνάζω.  Κανείς δε μου απαντά.  Ο χώρος μικρός,  στο μικρό βάθος μια σκάλα ξύλινη που οδηγεί σε κάτι σαν αποθήκη ή πατάρι. Μάταια περιμένω να μου απαντήσει κάποιος,  κοιτώντας προς τα εκεί..

Κλείνω την πόρτα πίσω μου και κοντοστέκομαι,  αυτή ξανανοίγει και μπαίνει μέσα λαχανιασμένος ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού.  Ερώτηση δική μου..  εε  χχμμμ δε φαντάζομαι να το έχεται αλλά θέλω αυτό..  Πραγματικά δε το έχω,  μου απαντάει.  Χαμογελάει.  Μ' ένα χαμόγελο που το θυμάμαι τρεις μέρες μετά.  Είναι όμορφος.  Εγκάρδιος.  Συμπαθέστατος και όχι μόνο.  Απορώ με τον εαυτό μου.  Φεύγω ξανά στο κρύο.

Αρκετά μέτρα πιό κάτω,  πάντα στο δρόμο μου,  βιβλιοπωλείο δεύτερο.  Φώτα.  Χαζεύω τη βιτρίνα..  βγάζω τα γάντια μου και μπαίνω μέσα.  Εε χχμμ θα ήθελα αυτό το βιβλίο..  Εκδόσεις τάδε με ρωτάει;  Απαντώ καταφατικά και αρχίζει να ψάχνει στον υπολογιστή.  Ένας άντρας λίγο φευγάτος,  λίγο gay,  πολύ τυπάς και αρκετά όμορφος.  Ενώ χαζεύω ένα άλλο ράφι με βιβλία,  έχει πάει σε μια γωνία και ψάχνει..  αρχίζω και ελπίζω..  έρχεται..  ορίστε το βιβλίο σας..  χαμογελάει..

Το πιάνω στα χέρια μου,  δε διαβάζω καν το οπισθόφυλλο,  έχω πορωθεί με το παιχνίδι..  που λέει..  διαβάζουμε αυτό το βιβλίο και συζητάμε πάνω σ αυτό..  είστε;  είμαι!  εκ πρώτης τουλάχιστον!

Τ ο κρατάω στα χέρια μου μέχρι να φτάσω στο σπίτι και είναι σα να κρατάω ένα καρβέλι ψωμί που μόλις βγήκε από το φούρνο..  Ζεστό όσο πρέπει,  απαλό και σκληρό όσο πρέπει,  μυρωδάτο όσο πρέπει..  μα κυρίως δε ξέρω ακόμη την επιίγευση του.
Έρχομαι στο σπίτι,  φτιάχνω καφέ και αρχίζω να ξεφυλλίζω.  Πρώτα οπισθόφυλλο,  μου κάνει το σχετικό κλικ,  χαμογελάω,  πρώτη σελίδα,  δεύτερη..  χχμμμ απογοητεύομαι,  το περίμενα πιό γεμάτο,  πιο πυκνό,  πιο περιεκτικό,  είναι τόσο μίνιμαλ για τα γούστα μου.

Δε ξέρω αν είναι εφικτή η ομαδική ανάγνωση ενός βιβλίου,  είναι τόσο προσωπική η επιλογή του,  τόσα διαφορετικά μέτρα και σταθμά για τον καθένα.  Ακόμη κι οι μετέπειτα σκέψεις,  τα συναισθήματα..  δεν είναι μια μοναχική υπόθεση;  Δεν είναι μια συνομιλία με τον εαυτό σου;  Ένα ταξίδι που ο καθένας το βιώνει με διαφορετικό τρόπο;
Το να μοιραστείς αυτό το ταξίδι δε μοιάζει σα να προσπαθείς να μεταφέρεις ένα σημαντικό γεγονός που όμως στη διαδρομή από τη σκέψη σου ως το στόμα σου έχει γίνει ασήμαντο;

Ή μήπως στο όνομα της ανταλλαγής κάποιων  απόψεων αξίζει αυτό το μοίρασμα;

Monday, January 16, 2012

Giveaway








Αν και είμαι πολύ στεναχωρημένη επειδή χάλασε η φωτογραφική μου μηχανή..  δεν έχω ιδέα τι έχει, μέχρι να την πάω στο κατάστημα από όπου την αγόρασα,  ούτε πόσο θα κοστίσει,  το ότι διορθώνεται η ζημιά το θεωρώ δεδομένο κι αισιοδοξώ..
Αυτό πια.. εκεί που λες είμαι πολύ χαρούμενη,  εκεί τσουπ σου έρχεται κάτι για να στο χαλάσει..  ουφφφ.. 

Ας συνεχίσω με κάτι όμορφο λοιπόν που είναι και το βασικό θέμα αυτού του post..

Giveaway δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει,  δε μου δίνει ακριβή μετάφραση το google,  ίσως κάτι ανάμεσα σε διαγωνισμό,  παιχνίδι και χάρισμα, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι γίνεται όλο και πιό συχνά στα blogs που ασχολούνται με χειροποίητες δημιουργίες,  και ο λόγος είναι η προώθηση της δουλειάς μας και σκοπός να μας γνωρίσουν όλο και πιό πολλοί ενδιαφερόμενοι και μη..

Για δεκαπέντε μέρες θα  είμαι φιλοξενούμενη στο blog της ελληνικής ομάδας του Etsy με τα κοσμήματα μου.
Στις 28 του Γενάρη κλείνω ένα χρόνο στη σελίδα μου στο Εtsy και μια που πάντα γιόρταζα τις χαρές μου, είναι μια ευκαιρία να χαρίσω ..







αυτό το πολύ όμορφο  βραχιόλι με τα ιδιαίτερα και ζεστά χρώματα από απαλό κίτρινο έως βαθύ σοκολατί που θα στολίσει τον καρπό σας,  και θα σας προσφέρει σίγουρα μια πιό ανοιξιάτικη και χαρούμενη διάθεση.

Δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω παρά να αφήσετε ένα όμορφο σχόλιο στο blog Εtsy Greek Team
Διαβάστε και τις οδηγίες για extra συμμετοχές νομίζω αξίζει την κόπο..


καλή επιτυχία σε όσους θελήσουν να πάρουν μέρος στο παιχνίδι :)

Sunday, January 15, 2012

κοτόπουλο με δαμάσκηνα






Το να δεις μια καλή ταινία είναι ένα ταξίδι,  κι επειδή είναι χειμώνας μπορείς να φανταστείς ένα ταξίδι προς ένα βουνό γεμάτο χιόνια..  το να δεις μια ταινία που δεν είναι καθόλου στα γούστα σου,  δεν ορίζω το καλή ή κακή γιατί το θεωρώ υποκειμενικό,  είναι σα να έχεις κάνει όλο αυτό το ταξίδι,  έχεις παρκάρει το αμαξάκι σου,  έχεις βγάλει τα σκι,  το ισοθερμικό,  να έχεις ανέβει στο lift και ξαφνικά να χαλάσει ο κυλιόμενος εναέριος διάδρομος κι εσύ να κοιτάς με πίκρα από ψηλά τη χιονισμένη βουνοπλαγιά.
Στην προκειμένη περίπτωση σε λίγα λεπτά όλα μπορεί να βρουν το δρόμο τους,  στην περίπτωση της ταινίας όμως,  είσαι εγκλωβισμένος σε μια θέση στο σκοτάδι και σε μία κατάσταση που δεν πρόκειται να αλλάξει παρά μόνο όταν ανάψουν τα φώτα,  βάλεις το παλτό σου και τα γάντια σου και ξαναβγείς στον πεζόδρομο της Αριστοτέλους,  να σε συνεφέρει το κρύο και η κίνηση.

Αναφέρομαι στο ''κοτόπουλο με δαμάσκηνα''  που παρά τον τίτλο του καθόλου νόστιμο δε μου φάνηκε..  μια παρέα πίσω μου κανόνιζε τσιμπολόγημα μετακινηματογραφικό στο ''κουρδιστό γουρούνι''  τουλάχιστον αυτοί τέλειωσαν τη βραδιά τους με κάτι πραγματικά γαστρονομικό !




Μου έχει λήψει μια ταινία ρε..  μια ταινία σα το ''χορεύοντας στο σκοτάδι''  και ''σα τον άγγλο ασθενή''  σα το ''the piano'' και σα τις ''ώρες''..

Friday, January 13, 2012

fake





Mια ώρα μετρημένη με βήματα,  είναι κάθαρση..  ό,τι κάνει μια νεροποντή,  βραδάκι,  σ' ένα δρόμο που πριν λίγες ώρες μπούκωνε από πάγκους,  φωνές και εμπορεύματα της λαικής.

Τα καλώδια του mp3 στ' αυτιά αποφεύγουν την διασταύρωση των βλεμμάτων και την αμηχανία.  Τελευταία,  τις νύχτες η μύτη μου τρέχει υγρασία και τότε καταλαβαίνω γιατί τα σκυλιά έχουν πάντα αυτό το ύφος που άλλες φορές θα μπορούσες να το πεις πονεμένο,  άλλες καταθλιπτικό κι άλλες αδιάφορο.  Γιατί έχουν βαρεθεί να εμπιστεύονται ανθρώπινα χέρια.  Κι αυτό είναι το χειρότερο..  να μη σε εμπιστεύονται..  να σου συμπεριφέρονται σα να είσαι εν δυνάμει αλήτισσα,  ψεύτρα..  εν δυνάμει πουτάνα..

Το κρύο τσούζει τα γάντια μου και κοκκινίζει το δέρμα των χεριών.  Στο μεγάλο δρόμο τα αυτοκίνητα ποτάμι.  Παίζω με τους σηματοδότες και τον έλεγχο που επιβάλλουν.  Κόκκινο = λογική.  Πράσινο = συναίσθημα.  Πορτοκαλί =  έχεις την επιλογή να διαλέξεις το ένα ή το άλλο.  Τι νόημα έχει το συναίσθημα δίχως ανταπόκριση.  Ζωές παράλληλες.  Στιφή γεύση που έχει ο ανταγωνισμός!
Ίδια γεύση και η αδιαφορία.  Κι οι αλλάγές που καμμιά φορά σε κάνουν να χτυπάς την ουρά σου σα ψάρι έξω από το νερό. Μέχρι να σε πιάσει κάποιο χέρι και να νιώσεις κάτι υγρό που όμως ποτέ δεν είναι θάλασσα.  Το πολύ πολύ λίγες σταγόνες νερό..  ίσα να ξεγελαστείς και μετά πάλι από την αρχή..

Γίνεται το ''δήθεν'',  το ''σαν κι αυτό'',  το ''παρόμοιο αλλά όχι ίδιο'',  το ''με άλλο τρόπο'' να ξεπερνά σε νοστιμιά το αυθεντικό;  

Monday, January 09, 2012

υπόγειες λίμνες






Yπάρχουνε υπόγειες λίμνες, υπόγειοι ποταμοί
που τίποτε δεν αντικαθρεφτίζουν (αστέρια ή φεγγάρια)
ούτε και κατοικούνται ή διαπλέονται από τίποτε
(ψάρια ή σκάφη). Υπάρχουνε, απλώς, κάτω
απ' τα πόδια μας. Κάποτε κάποτε, τροφοδοτούν 
κάποιο πηγάδι, κάποια πηγή, δροσίζουνε τα σπλάχνα
και το μέτωπό μας. Τόσο ταπεινά, τόσο αθόρυφα
βγαίνουν στην επιφάνεια αυτές οι υπόγειες δυνάμεις.





Αργύρης Χιόνης







Sunday, January 08, 2012

τις νύχτες..




..μπαίνω στο δωμάτιο σου και μυρίζω στους τοίχους την ευτυχία.  Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ γιατί το χαμόγελο σου είναι τόσο όμορφο μακριά μου.  Ψηλαφώ όποια πηγή θα μπορούσε να σε τροφοδοτεί. Ψάχνω να βρω αυτό το ''διαφορετικό'' που ποτέ δεν κατάφερα να έχω..  για να σου το δώσω απλόχερα..

Θυμάμαι..  αυτή τη λέξη από εσένα την πρωτάκουσα..  ήσουν τότε σε μια άλλη χώρα και σε ρώτησα αν εκεί είναι καλύτερα..  μου απάντησες ''είναι απλά διαφορετικά''  κι αυτό ήταν όλο κι όλο που μπήκε ανάμεσα μας..

Τώρα οι στιγμές μου είναι όπως παλιά..  αλλά έχουν κάτι το ''διαφορετικό''..   αν με καταλαβαίνεις!

Friday, January 06, 2012

βροχερό απόγευμα





Όποτε τα τζάμια γέμιζαν νερένιες φουσκάλες σου έλεγα ''να τόσες φορές σ αγαπώ''.  Μετά τα σχήματα έρεαν μέσα σ ένα υπερβολικά χρωματιστό φως κι αυτό ήταν όλο.  Αναρωτιέμαι..  πόση ''ουτοπία''  κρύβουμε μέσα μας όσο είμαστε ερωτευμένοι;

Το ''χνούδι''  είναι μια λέξη που δεν ήθελε να γίνει όνομα.  Χαμογέλασε μόνο όταν έδωσε τη θέση του στο ''bonnie'' από το γνωστό ''bonnie & clyde''.

Σκεφτόμουν επίσης πως όταν έχουμε απεριόριστο χρόνο δε βρίσκουμε ποτέ τον τρόπο να το εκμεταλευτούμε σωστά..  ενώ όταν μας λείψει θέλουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε που σημειώνουμε σε λίστες που ίσως δεν υλοποιηθούν ποτέ.

Είμαι κάθετη όταν λέω ''όχι'' και ευθύς.  Αποφεύγω να λέω άλλα πριν και άλλα μετά.  Είμαι ρεαλίστρια και ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι,  πράγμα για το οποίο πάλεψα αρκετά.  Τίποτα τελικά δεν έρχεται από μόνο του.

Οι μέρες,  είτε υπάρχει χρόνος άφθονος είτε όχι καταπίνονται σχεδόν αμάσητες κι έτσι κανείς δε καταλαβαίνει την πραγματκή γεύση.

Μπορεί η τελευταία συνάντηση με φίλο μου να ήταν πριν δυό ώρες αλλά πρόλαβα να το επιθυμήσω. Δυό καφεδάκια και κουβέντα ως το πρωί.  Να μη μείνει τίποτα που να μην ειπωθεί!

Wednesday, January 04, 2012

''χνούδι''





Έχει μεσημεριάσει κι εγώ ακόμη σκοντάφτω..  νυσταγμένη.. επάνω σε ένα λυπημένο χριστουγεννιάτικο δέντρο.  Όσους καφέδες και να πιω μου φαίνονται λίγοι.  Εχθές πήγαμε κι αγοράσαμε ακόμη μια ευθύνη που όμως είναι και χαρά.  Πληρώσαμε για μια ακόμη ζεστή ανάσα στο σπίτι μας που τώρα κοιμάται μέσα σ ένα κουτί από χαρτόνι.  Έχω την απαίσια μυρωδιά του pet shop στη μύτη μου και το ξινό υφάκι της κοπέλλας στο ταμείο.  Ήταν τόσο κακιά που μου έδωσε μια ντουζίνα οδηγίες για να μου φουσκώσουν το κεφάλι.

Ποτέ δε κοιμήθηκα μια νύχτα ολόκληρη με την έννοια του αν κάποιος παραμένει ζωντανός ή όχι.  Εχθές έφταιγε εκείνο το ποντίκι που πέθανε ένα καλοκαίρι στα χέρια μου.

Πονάει το στομάχι μου από τη βουλιμία που έχει γίνει πάθος.  Δε ξέρω αν μπορεί να αλλάξει αυτό.  Δηλαδή να θέλω να φάω μια ολόκληρη σοκολάτα και να σκέφτομαι ''δε πρέπει να το κάνω αυτό''  και τελικά να μη το κάνω.  Σκεφτόμουν χίλιες φορές καλύτερα το πάθος του έρωτα,  ή του αλκοόλ,  ακόμη και του καπνού..  πονάς όσο κρατάει η αποτοξίνωση αλλά μετά το έχεις ξεχάσει για πάντα..

Η λέξη  ''χνούδι''  κάνει για όνομα;

Monday, January 02, 2012

σημειώσεις





Tότε ήταν που σε γνώρισα;  Δεκαετία του '80.  Τα πρώτα Χριστούγεννα.  Τότε το ''Χ'' το γράφαμε κεφαλαίο.  Το προφέραμε παχύ.
.  
Το '80 λοιπόν ήταν η πρώτη φορά που πρόσεξα τους αριθμούς.  Πρώτη και τελευταία.  Το ''8'' και το ''0''.  Ολοστρόγγυλα.  Καθαρά δίχως αμφιβολία.  Τα ερωτηματικά αφορούσαν μόνο το νεαρό της ηλικίας.  Πως ο κόσμος ήταν σαν ένα κουτί που δεν είχε ανοίξει ακόμη.  Και πως θα ήταν άραγε όταν θα άνοιγε!


Λίγο πριν έρθεις,  είχα βαρεθεί να είμαι μόνη.  Είχα αγοράσει ένα ριχτό κόκκινο φόρεμα με μεγάλες τσέπες και εξώραφα γαζιά.  Μετά βρήκα τους  αριθμούς μου και τους έκρυβα..  το ''8''  και το ''0''.  Είχα δάχτυλα ευλίγιστα  και τους έριχνα,  μια στη μια τσέπη και μια στην άλλη. 
Αγαπούσα το σχήμα τους.  Την υφή τους.  Τις μέρες που κυλούσαν σα βώλοι το ένα δίπλα στο άλλο.  Τις νύχτες που κρυφά ακουμπούσαν μεταξύ τους.  Κανείς δεν είχε ιδέα.  Όλοι έβλεπαν δυο απλά αριθμητικά στοιχεία.  Εγώ τα άκουγα.  Ψιθύριζαν ατέλειωτα. Φιλιόντουσαν. Χωρίς πάθος.  Ήρεμα. Σα να ήταν από πάντα εκεί.  Σα να είχε πάρει το ένα το χέρι του άλλου και να περπατούσαν μαζί σε μια πόλη που μόλις άρχιζε να κάνει αισθητή την παρουσία της.  Που φτιασιδονόταν για να γίνει όμορφη και αξιοπρόσεχτη.  Που γέμιζε με ''καλούδια''..


Έπαιζαν και μαζί τους έπαιζα κι εγώ.  Τρύπωναν σε δυο βαλίτσες και ταξίδευαν.  στις κουκέτες των πλοίων.  Στα παράθυρα των τραίνων.  Στις σταγόνες τις βροχής που έσκαγαν με δύναμη στην άσφαλτο.  Στα κύματα της θάλασσας.  Στα σοκάκια των νησιών.


To ''8''  και το ''0''..  άλλοι αριθμοί,  τόσο ποτέ δε μ απασχόλησαν..
  









Another Year,
Lots of New Dreams.













μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...