βροχερό απόγευμα

Όποτε τα τζάμια γέμιζαν νερένιες φουσκάλες σου έλεγα ''να τόσες φορές σ αγαπώ''.  Μετά τα σχήματα έρεαν μέσα σ ένα υπερβολικά χρωματιστό φως κι αυτό ήταν όλο.  Αναρωτιέμαι..  πόση ''ουτοπία''  κρύβουμε μέσα μας όσο είμαστε ερωτευμένοι;

Το ''χνούδι''  είναι μια λέξη που δεν ήθελε να γίνει όνομα.  Χαμογέλασε μόνο όταν έδωσε τη θέση του στο ''bonnie'' από το γνωστό ''bonnie & clyde''.

Σκεφτόμουν επίσης πως όταν έχουμε απεριόριστο χρόνο δε βρίσκουμε ποτέ τον τρόπο να το εκμεταλευτούμε σωστά..  ενώ όταν μας λείψει θέλουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε που σημειώνουμε σε λίστες που ίσως δεν υλοποιηθούν ποτέ.

Είμαι κάθετη όταν λέω ''όχι'' και ευθύς.  Αποφεύγω να λέω άλλα πριν και άλλα μετά.  Είμαι ρεαλίστρια και ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι,  πράγμα για το οποίο πάλεψα αρκετά.  Τίποτα τελικά δεν έρχεται από μόνο του.

Οι μέρες,  είτε υπάρχει χρόνος άφθονος είτε όχι καταπίνονται σχεδόν αμάσητες κι έτσι κανείς δε καταλαβαίνει την πραγματκή γεύση.

Μπορεί η τελευταία συνάντηση με φίλο μου να ήταν πριν δυό ώρες αλλά πρόλαβα να το επιθυμήσω. Δυό καφεδάκια και κουβέντα ως το πρωί.  Να μη μείνει τίποτα που να μην ειπωθεί!