η βαρκάδα

Θέλω να με πάς βαρκάδα του είπε αποκαλόκαιρο,  θα ήταν δεν θα ήταν 15 χρονών.
Αυτός συμφώνησε,  τον βρήκε του χεριού της,  τα αγόρια είναι τόσο αθώα,  εγώ θα είμαι η Βουγιουκλάκη κι εσύ ο Παπαμιχαήλ του πρότεινε κι αυτός ξανασυμφώνησε.
Ήταν ένα πολύ όμορφο αγόρι,  με ευγενικούς τρόπους και ωραίο παράστημα.
Όλο το βράδυ τον λογάριαζε,  αφού ήθελε να την πάει βαρκάδα ίσως και να την αγαπούσε κι αν την αγαπούσε θα μπορούσε και να τον παντρευτεί,  έφτασε μέχρι πως θα έκαναν πολλά παιδιά.  Είχαν μεταξύ τους μια πολύ μικρή συγγένεια,  ζούσαν σε πόλεις μεταξύ τους πολύ μακριά,  και τόπος συνάντησης ήταν αυτά τα καλοκαίρια στο χωριό μα αν αγαπιόντουσαν όλα θα διορθώνονταν,  τα μακρινά θα μπορούσαν να γίνουν κοντινά!  Όχι;

Αχ τί καλά να την αγαπούσε κι ας ήταν η αυριανή βαρκάδα η αφορμή να ξεπεράσει κάθε ντροπή και να της το πει.
Το άλλο πρωί,  κατέβηκαν παρέα στη λίμνη,  μπήκαν στη βάρκα του παππού του,  του Βασίλη,  και ξεκίνησαν.
Είμαι σαν τη Βουγιουκλάκη,  σκεφτόταν κι όλες οι ταινίες με τα ερωτικά ναζάκια της ηθοποιού πέρασαν ευθύς από το μυαλό της.  Μα κοίτα τον,  κοίτα τον τί ωραία που κωπηλατεί,  πόση σοβαρότητα στο πρόσωπο έχει,  αχ,  αχ και να μου έλεγε μια κουβέντα,  όπως είμαστε μόνοι μας εδώ στα βαθιά,  μια κουβέντα μόνο.  Ένα σ' αγαπώ ας ήταν και ψιθυριστό.

Την επέστρεψε στην όχθη,  θα ήταν δεν θα ήταν δεκάξι χρονών παιδί αμίλητο,  βγαίνοντας από τη βάρκα μιά τελευταία ελπίδα σκαρφίστηκε,  έκανε πως σκόνταψε κι έπεσε επάνω του,  μα εκείνος δεν της έπιασε το χέρι,  μονάχα την στήριξε.

Το έμαθαν οι γονείς,  δεν το έμαθαν ποτέ δεν κατάλαβε.  Πάντως από τότε,  όσες φορές κι αν τυχαία συναντήθηκαν,  κουβέντα δεν αντάλλαξαν,  κυρίως από ντροπή.  Δηλαδή αυτή ντρεπόταν,  πολύ!
Δεν θα μάθω ποτέ τί σκεφτόταν αυτός μα αυτή ένιωθε πως λίγο τόσο δα είχε χάσει κομμάτι από την πολύτιμη αξιοπρέπεια της.

Σαράντα+  τόσα χρόνια μετά,  αυτός,  της έκανε αίτημα φιλίας στο facebook.
Τί κάνεις   ....... την ρώτησε στο inbox.
Αντάλλαξαν χαιρετισμούς και μια μικρή εικόνα της τωρινής τους ζωής και σιώπησαν και πάλι..

πρασόπιτα

Μου αρέσει ό,τι έχει ζυμάρι,  εξ ου και οι πίτες!
Κι εκεί που λέω πώς λείπει η μαμά μου και ποιός θα ανοίξει φύλλο,  βρίσκω μπροστά μου συνταγή με έτοιμα φύλλα κρούστας,  τα οποία αλείφοντας τα με ένα χυλό γίνονται σαν σπιτικά.
Και μια που σήμερα λαχταρίσαμε να φάμε πιτούλα,  είπα να το δοκιμάσω.

Πήρα λοιπόν φύλλα κρούστας και τα άλειψα ένα ένα με τον χυλό ( 2 κούπες αλεύρι γχ,  μισή κούπα σπορέλαιο,  2 κούπες νερό και 2 κουταλιές ξύδι ).  Το δεύτερο ποτήρι νερό το έβαλα σιγά σιγά,  ο χυλός πρέπει λίγο να κρατάει.  Επειδή στεγνώνει,  μέχρι να αλείψω όλα τα φύλλα,  προσθέτω 1-2 κουταλιές νερό κάθε τόσο.

Πριν από όλα όμως ετοίμασα την γέμιση,  είχαμε όρεξη για πρασόπιτα,  οπότε έβαλα 1 κιλό πράσα,  350γρ σπανάκι,  περ. 400γρ τυρί φέτα,  μπόλικο άνιθο και μαιντανό!  Οι διάφορες συνταγές για σπανακόπιτα γράφουν 2-3 αυγά στη γέμιση,  εγώ να πω την αλήθεια τα ξέχασα αλλά προσωπικά μ'  αρέσει αυτή η πιό καθαρή γεύση των χορταρικών.
Σε λάδι ( αυτό θα είναι όλο κι όλο το λάδι της πίτας ) τα σωτάρισα,  αφού πρώτα ζεμάτισα το σπανάκι και τα πράσα.  Τα άφησα περίπου ένα τέταρτο της ώρας να μαγειρευτούν στο λάδι.

Άλειψα με λάδι το ταψί του φούρνου μου και τοποθέτησα το πρώτο φύλλο.  Άλειψα με χυλό,  4-5 κουταλιές περίπου συν τις πινελιές στα περισσεύματα.  Δεν άφησα ούτε ένα σημείο χωρίς να το αλείψω με τον χυλό.  Δεν είναι δύσκολη δουλειά αλλά θέλει προσοχή στην λεπτομέρεια και υπομονή.

Έβαλα 4 φύλλα κάτω,  4 φύλλα επάνω και ενδιάμεσα 4 φύλλα επίσης αλειμένα με τον χυλό αλλά και μοιρασμένη την γέμιση ανάμεσα τους.

Η κατασκευή τελειώνει με φύλλο και χυλό.  Με ένα κοφτερό μαχαίρι την έκοψα σε κομμάτια.

Έβαλα την πίτα στον φούρνο να ψηθεί στους 180 βαθμούς 50 - 60 λεπτά και όλαλα!
Πήρε ένα ωραίο χρώμα και πραγματικά στην εμφάνιση έμοιαζε πάρα πολύ με τις πίτες που φτιάχνει η μαμά μου που ομολογουμένως είναι ασυναγώνιστες.

Γεμίσαμε τα πιάτα μας,  και την καταευχαριστηθήκαμε με όλα τα κρούτσου κρούτσου των φύλλων της.  Πιό νόστιμη και με μεγαλύτερη επιτυχία δεν θα μπορούσε να γίνει!!!

Στην φωτογραφία δύο κομμάτια από την σημερινή μου πίτα.

καθρέφτισμα

Όταν λέει οι γονείς είναι ειρωνικοί ή κοροιδευτικοί με το περιβάλλον τους,  το παιδί αποκτά ανασφάλεια,  όταν είμασταν στην κοιλιά της μαμάς μας κι αυτή προβληματιζόταν να κάνει έκτρωση ή όχι,  μετέδιδε το άγχος της στο έμβρυο,  δλδ σε μας,  για αυτό είμαστε όλοι έτσι όπως είμαστε,  εγώ λέω πως φτάνει πια τόση ψυχανάλυση,  φτάνει τόσο καθρέφτισμα,  καιρός να αρχίσουμε να ξαναζούμε με το ένστικτό μας και μόνο και τη λογική μας μπροστά.
Να ζούμε φυσικά και αυθόρμητα χωρίς να αναρωτιόμαστε,  δίχως περιττές αναλύσεις και επεξεργασίες.
Γιατί όσο αναλύουμε τόσες απαντήσεις θα πάρουμε και φοβάμαι πως όταν τελειώσει ο γονιός,  είτε σε περίοδο κύησης είτε μετέπειτα ως σάκος του μποξ θα πρέπει να βρούμε νέο υπαίτιο.
Και πού να ψάχνεις τώρα :-)))

Δυστυχώς οι απαντήσεις θρέφουν την αυτοπεποίθηση μας αλλά δεν μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.

Κι αν δεν,  μετά;  Τί θα γράφουμε;;;  Τί θα έχουμε να λέμε;;;

ποιά πόλη, ποιά χώρα

Ποιά πόλη,  ποιά χώρα
ποιά θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις,  θυμάσαι

άραγε;;;

*Πεθαίνω για σένα 

**Πόσο σε θέλω

Κι ένα σωρό άλλα!  Υπέροχα όλα..  πόσο κρίμα.

γηρατειά

Θα σας βάλω κατ'  ευθείαν στα βαθιά,  γιατί το θέμα αυτό δεν μου βγαίνει με άλλο τρόπο να το παρουσιάσω.  Πρώτα όμως θα γεμίσω ένα φλυτζάνι με ζεστό εσπρέσσο να σιγοπίνω κι ας είναι μία η ώρα μετά τα μεσάνυχτα.

Περίπτωση α)

Συναντώ γνωστό μου ζευγάρι στην παραλία.  Είναι ο Α. και η Α.  Σύμπτωση,  και των δύο τα ονόματα αρχίζουν με το ίδιο γράμμα.
Ο Α. είναι φίλος από τα παλιά,  την Α.  την γνώρισα μέσω αυτού.
Δεν θα πω για τις ζωές τους,  και πώς ενώθηκαν οι δρόμοι τους,  καθότι και οι δύο χωρισμένοι και με παιδιά,  δεν μας αφορά.  Ξέρουμε όμως πως είναι ζευγάρι την τελευταία δεκαετία,  θέλω να πιστεύω πολύ αγαπημένο.  Ζούνε μαζί.
Ηλικιακά είναι κοντά σε μένα,  αυτή την δύσκολη για πολλούς λόγους ηλικία,  γιατί είσαι φορτωμένος με πολλά συμβάντα του παρελθόντος και με πολλές υποχρεώσεις του παρόντος,  συν τις καθημερινές οικονομικές δυσκολίες με την έννοια πως δεν τρέχουν από τις τσέπες μας τα λεφτά.  Και που ίσως αν έτρεχαν,  πολλά θέματα μας να ήταν λυμένα!  Θα ήταν άραγε;

Μέσα στις υποχρεώσεις λοιπόν αυτού του ζευγαριού προέκυψε εδώ και πάνω από χρόνο άλλη μία,  τα γηρατειά και η ανημπόρια της 90χρονης μητέρας της κοπέλλας.  Την μαμά την κράτησαν στο σπίτι τους,  και μαζί με αυτήν το τάισμα της,  το άλλαγμα της αλλά και την υποχρέωση να την σηκώνουν δεν ξέρω πόσες φορές καθημερινά από το κρεββάτι της.

Τους συνάντησα προχθές στην παραλία κι η κούραση και των δύο,  δεν ήταν απλά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους,  την απέπνεαν τα σώματα τους.  Έχουν αδυνατήσει και οι δύο σε βαθμό επικίνδυνο.
Όσο για την ψυχολογική τους κούραση δεν υπάρχουν λόγια μπορείτε να την φανταστείτε.

Περίπτωση β)

Ο Σ!
Μιά δεκαετία πάνω από μένα,  θα έλεγα μόνο με υποχρεώσεις κάθε είδους!
Ο Σ. ζει σε ένα χωριό 90χλμ από την Θεσσαλονίκη.
Όταν η 86χρονη τότε μητέρα του πριν δύο χρόνια άρχισε να χρειάζεται βοήθεια και να μην μπορεί να εξυπηρετηθεί μόνη της,  στο σπίτι της το οποίο βρίσκεται εδώ στη Θεσσαλονίκη,  την τακτοποίησε με τον γνωστό τρόπο προσλαμβάνοντας μια γυναίκα.
Δυό χρόνια μετά,  ερχόμενος ελάχιστες φορές να την δει,  χωρίς να την έχει πάρει ποτέ στο σπίτι του,  την έβαλε σε ένα ας το πούμε δημόσιο γηροκομείο.
Τα τελευταία νέα που άκουσα πριν φύγει από τη ζωή η μητέρα του ήταν πως κλαίγοντας παραπονιόταν που την πήγε σε εκείνο το περιβάλλον ο γιός της.


Κοίτα να δεις τώρα που εμένα και οι δύο περιπτώσεις με στεναχωρούν.  Στην μία περίπτωση έχουμε υπερευαίσθητους ανθρώπους και στην άλλη την πλήρη αναισθησία.
Το θέμα είναι ότι όλοι είτε έχουμε έρθει είτε θα έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό το σκληρό θέμα.
Ποιό είναι άραγε το σωστό; 

το φόρεμα

Την ξάπλωσε αργά στο μεγάλο διπλό κρεββάτι των γονιών του,  μια λεπτή γαλάζια κορδέλα κατέληγε σε μια μικρή παναγία καρφιτσωμένη στο μεταλικό κεφαλάρι,  ο πατέρας του είχε αποδημήσει εις κύριον κάποια χρόνια πριν,  προδομένος από την καρδιά του σε ώρα οδήγησης,  κατέβασε το ντεκολτέ της,  την φίλησε στον ώμο,  έγλυψε το βελούδινο στέρνο,  ρούφηξε με θέρμη την ρόγα της παιχνίδισε μαζί της με την υγρή γλώσσα του,  το διαμέρισμα ήταν στην διάθεση του,  η γριά μαμά του δεύτερη μέρα σε εκδρομή πληρωμένη από τον ίδιο,  την καλόπιανε,  τον σπιρούνιαζε ο έρωτας,  τον φλόγιζε,  το παράθυρο στο δωμάτιο διάπλατα ανοιχτό,  με ευκολία θα μπορούσαν να γίνουν ερωτικό θέαμα από το δρόμο,  ξεκούμπωσε με τα δάχτυλα του τα κουμπιά από το φόρεμα της,  το χώρεσε στη χούφτα του,  το ανέπνευσε βαθιά,   και το κρέμασε στο παραθυρόφυλλο.
Δεν έσυρε τις κουρτίνες,  χρειαζόταν το φως,  για το κέντημα που είχε,  με το γυμνό της σώμα,  τα επόμενα λεπτά να κάνει.

διάλειμα

Η ωραιότερη μου στιγμή είναι όταν βρίσκομαι μέσα στην αγκαλιά ενός δάσους,  περιτριγυρισμένη από υπερβολικό πράσινο και λογής λογής φυτά και δέντρα,  και κοιτάζω κάτω στο βάθος τη θάλασσα,  τον ήλιο να ανατέλει αναδυόμενος σαν ένα τεράστιο μπαλόνι μέσα από την ανοιχτόχρωμη γαλήνη αυτού του απέραντου γαλάζιου που κυριολεκτικά με καθηλώνει.  Ούτε άγχος,  ούτε κρίσεις πανικού,  ούτε δεύτερες σκέψεις,  ούτε πόνος έστω τόσος δα.
Επέτρεψα στον εαυτό μου ένα μικρό διάλειμα κι ομολογώ πως ακόμη είμαι εκεί.
Δεν δέχομαι να επιστρέψω,  κι ας είμαι στο σπίτι μου από χθες.
Νομίζω πως αξίζει ο εαυτός μας να του δίνουμε συχνότερα τέτοιες ευκαιρίες!

Χίλια συγγνώμη για τα αναπάντητα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση κι ευχαριστώ ιδιαίτερα όσες φίλες νοιάστηκαν και ανησύχησαν με την απουσία μου,  διάβαζα τα σχόλια σας αλλά δεν είχα την πρόσβαση για να απαντήσω,  ή δεν ήξερα πώς να το κάνω.