χώρος

 

 Ώσπου μια μέρα,  σταμάτησες να είσαι ο χαρακτήρας που νόμιζαν πως ήξεραν.  Σταμάτησες να είσαι δεδομένος.  Σταμάτησες να τους δίνεις την απόλαυση του ότι κάποιος σε νοιάζεται,  κάποιος ρωτάει για σένα.  Κάποιος που σου δείχνει τη χαρά του όταν θα έρθεις ή κάποιος που θα σου πει -πού είστε εσείς,  άντε πάμε για ένα καφεδάκι-.   Και;  Κανένα κοσμογονικό γεγονός δεν συνέβη,  κανείς δεν σε ρώτησε -γιατί-  κανείς δεν σου είπε -έλα να το συζητήσουμε- κανείς δεν τηλεφώνησε να μάθει νέα σου.  Έδωσες λοιπόν στον εαυτό σου το δικαίωμα  να μείνεις μόνος,  να ανασυγκροτηθείς,  να αδειάσεις από συναισθήματα.  Και δημιούργησες χώρο για νέα πράγματα,  νέους ανθρώπους,  νέα συναισθήματα.  Με μια εμπειρία πίσω σου αυτή τη φορά.  Με διαφορετικές επιλογές και διαφορετικές προσμονές.  Με ένα φως γύρω σου και μια ευγένεια που φωνάζει -δεν μπορείς παρά να μου φερθείς καλά-

**κάτι έχει αλλάξει και δεν μπορώ να απαντήσω στα σχόλια σας,  ελπίζω να διορθωθεί

καρπουζάκι

 

Δεν μου πολυαρέσει το καρπούζι,  δεν το πολυκυνηγάω, ωστόσο για κάποιο λόγο η πρώτη πρώτη φέτα του καλοκαιριού είναι πολλά level ανώτερη από τις τυχόν επόμενες.  Ζάχαρη,  μέλι,  δροσιά,  χυμοί,  ολόκληρη η εποχή συμπυκνωμένη σε ένα φρούτο.

η τριανταφυλλένια κυρία Τίνα

 

Δεν είπαμε η μια στην άλλη για τις φορές που η τύχη έφερε να συναντηθούμε σε διάφορα σημεία της πόλης και που κοιταχτήκαμε έχοντας πάντα εκείνη την γλυκιά ανάμνηση..

Εγώ σκεφτόμουν:  η κοπέλλα που αγόραζε τα τριαντάφυλλα

Αυτή σκεφτόταν:  το κορίτσι που είχε εκείνο το μαγαζί

Σήμερα,  είχαν περάσει 21 χρόνια,  τα περιγράψαμε.

Σκέφτηκα:  κάποιοι άνθρωποι με ελκύουν με ένα ιδιαίτερο τρόπο,  θα μπορούσε να είναι η μαμά μου!

Μου είπε:  κάποιοι άνθρωποι,  μας ελκύουν περισσότερο από τους άλλους,  ίσως είναι καρμικό,  ίσως σε κάποια άλλη ζωή να ήσουν παιδί μου

 

Λιλήθ

 

Σκοτεινιάζω κατά το ήμισυ τα τρία παράθυρα του σαλονιού,  και ξαπλώνω στον καναπέ αφήνοντας τον ήλιο έξω από το σπίτι.  Ανεμιστήρας στο φουλ.  Κλιματιστικό στο χωλ για να πιάνει την κρεββατοκάμαρα.  Πιάνω να διαβάσω το βιβλίο μου,  μου έχουν μείνει καμμιά δεκαριά σελίδες.  Είναι συμπαθητικό,  ελαφρύ,  μυστηριώδες ακριβώς όπως μου αρέσει να είναι τα βιβλία το καλοκαίρι.  Το τελειώνω.  Ομολογώ πως είχε μια πρωτοτυπία.  Σημαντική,  αν εξαιρέσουμε τις πολλές,  τις πάρα πολλές αναφορές στη σεξουαλική ζωή των πρωταγωνιστών.  Κάπου λες,  έλεος,  όχι άλλο,  βαρέθηκα.  Εκεί ακριβώς αποσκοπεί.  Βρίσκω το προφίλ της συγραφέως στο instagram.  Είναι μια γεματούλα ξανθιά,  νέα γυναίκα, σε πολλές φωτογραφίες μπροστά από στίβες κάποιας καινούργιας της έκδοσης.  Ψάχνω να βρω μια φωτογραφία που να δείχνει το βιβλίο αυτό που μόλις διάβασα.  Το βρίσκω,  της αφήνω τον ενθουσιασμό μου γράφοντας της μια λέξη στα αγγλικά.  Τα μεσημέρια πολλές φορές νυστάζω.  Αλλά δεν κοιμάμαι.  Συνήθως είμαι σε υπερένταση,  πόσο μάλλον τώρα που τελείωσα το βιβλίο.  Σηκώνομαι και κάθομαι στο laptop.  Ανοίγω μια πλατφόρμα με παιχνίδια.  Παίζω ένα παιχνίδι με λέξεις.  Μου αρέσει πολύ.  Μου ανεβάζει την αδρεναλίνη.  Με ξεκουράζει.  Είναι εθιστικό.  Παίζω με έναν αντίπαλο.  Κερδίζω.  Δεν ανεβαίνω πίστα.  Δεν μ'ενδιαφέρει άλλωστε.  Λαμβάνω ένα μήνυμα.  Δεν έχω κανέναν γνωστό σ' αυτή την πλατφόρμα.  Το ανοίγω.  Μέσα,  μαζί με την περιγραφή μιας βραδιάς σε κάποια μπουάτ με την Νένα,  υπάρχει ένας σύνδεσμος,  κάνω αντιγραφή / επικόλληση και με οδηγεί σ' αυτό εδώ το τραγούδι στο youtube. Το ακούω.  Μου αρέσει.  Απαντώ στο μήνυμα.  Ευχαριστώ!

στη λίμνη

 

Κοιμάμαι,  ξυπνάω,  το μακό μπλουζάκι μου είναι μούσκεμα από τον ιδρώτα.  Θα ήθελα να είμαι κάπου,  που να σκεπάζομαι το βράδυ με παπλωματάκι από τη δροσιά.  Ας έχει και βροχή δε με πειράζει αρκεί να είναι ήρεμη,  να μη κινδυνεύουμε.  Πικ νικ τα πρωινά στη λίμνη,  κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου δέντρου.  Μετά φαγητό,  μετά διάβασμα,  πάντα με ένα λεπτό ζακετάκι να με προστατεύει από την ψύχρα.

έτσι θα έπρεπε

 

 Αυτό θα έπρεπε να είναι ζωή.  Ένα συνεχές πάρτυ.  Μια ροή από χαριτωμένες,  παιχνιδιάρικες σαπουνόφουσκες.  Μουσική.  Κι ότι αγαπάει κανείς,  φαγητό,  ποτό,  ταξείδια.  Καμμία αρρώστεια,  κανένας πόλεμος,  μια διαρκής και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε ότι θα μπορούσε να σε ευχαριστεί. 

του ύπνου

 

Πάμε να φτιάξουμε μια σχολή οδηγών μου είπες κι εγώ που δεν ακεφτόμουν ποτέ πως κι εσύ μπορεί να κάνεις λάθη,  άρχισα να ντύνομαι και να ετοιμάζω την τσάντα μου για να σε ακολουθήσω στη τοποθεσία που βρισκόταν εκτός πόλης.  Μετά μπερδεύτηκα με διάφορα συναισθήματα,  υπερίσχυε αυτό το φόβου,  προσπαθούσα να κρυφτώ ανάμεσα στα μηχανήματα,  στις κούτες με τα ανταλλακτικά για αυτοκίνητα,  δεν ξέρω τί άλλο υπήρχε μέσα σ'εκείνο το χώρο που έμοιαζε με εργοτάξιο,  λάδια,  πίσσα,  μαυρίλα και κολλημένες αφίσες από διάφορα περιοδικά στην πόρτα δίπλα στην κουζίνα,  με γυμνά γυναικεία σώματα να ανεβάζουν τη libido όσων εργάζονταν εκεί.  Ήθελα να σου θυμώσω,  να σου πω γιατί μ' έφερες εδώ και πως δεν ταίριαζε καθόλου αυτός ο χώρος με μένα μα δεν μίλησα,  θα με έλεγες τεμπέλα κι αυτή ήταν μια λέξη που σιχαινόμουν να ακούσω,  θα έλεγες πως βρίσκω δικαιολογίες για να μη κάνω αυτό ή να μη κάνω εκείνο κι έτσι πιεζόμουν να γίνω το καλό παιδί που θα προσαρμοζόταν πρόθυμα και εύκολα σε ένα περιβάλλον με την ελπίδα πως θα γινόταν οικείο στη συνέχεια.