ελαττώματα

Σκεφτόμουν αυτό το γνωστό,  πως δεν αλλάζει ο άνθρωπος παρά μόνο εάν κάτι στην ζωή του αλλάξει δραματικά όπως πχ η μαμά μου που ήταν πάντα μυστικοπαθής και χειριστική και παρέμεινε έτσι μέχρι πριν λίγα χρόνια,  επειδή αναγκάστηκε,  ξέροντας πως αν δεν το έκανε δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί η σχέση της μαζί μου.

Λένε πως στον άλλον άνθρωπο καθρεφτίζεσαι και αναγνωρίζεις ελαττώματα που κι εσύ τα έχεις,  για αυτό και έχεις την δυνατότητα να τα αναγνωρίσεις.  Όχι,  δεν το πιστεύω αυτό γιατί έχω πιεστεί από ελαττώματα άλλων ανθρώπων στην προκειμένη περίπτωση, τα οποία μετά από πολλά χρόνια κατάφερα να ονομάσω και να τοποθετήσω στην σωστή θέση των σκέψεων μου ως ενοχλητικές καταστάσεις.

Έχω πιεστεί και από δικά μου ελαττώματα,  ένα από αυτά πχ είναι η ντροπή μου η οποία λειτουργεί σαν δεύτερο δέρμα επάνω μου κι αν ήταν άνθρωπος θα μπορούσα ακόμη και φόνο να κάνω για να την διώξω από την ζωή μου.
Ένα άλλο ελάττωμα μου είναι ότι δεν είμαι κοινωνική,  άμεσα συνυφασμένο με το πρώτο,  κι ένα τρίτο πολύ βασικό ότι παντού και σε όλα μετράω πρώτα τα αρνητικά,  κι ακόμη κι αν βλέπω τα θετικά τα αρνητικά είναι αυτά που θα μετρήσουν στο τέλος,  και έτσι μετά τον ενθουσιασμό,  είτε υπερεκτιμώ είτε υποτιμώ μια κατάσταση,  περνάω στην αδιαφορία,  μια αδιαφορία που όμως με πληγώνει και φεύγω.

Ένα ακόμη ελάτωμα μου είναι το υπερβολικό συναίσθημα,  καμμιά φορά γίνεται και ψυχαναγκαστικό,  σαν να πιάνω τον άλλον από τον γιακά του πουκαμίσου του και του λέω,  ''γιατί δεν με προσέχεις'',  ή ''γιατί με απορίπτεις'',  ή ''γιατί με κορόιδεψες αφού μου έταξες'' κλπ κι αρχίζω να παρακαλάω απαιτώντας σαν μικρό παιδί,  με πολλές πολλές ενοχές στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Δεν δίνω σε κανέναν το δικαίωμα να μην με γουστάρει, αν θέλω να πω τα πράγματα με το όνομα τους!  Και κατηγορώ ασύστολα!

Όλο αυτό βέβαια εφόσον με ενοχλεί και υπογραμίζει μια συμπεριφορά επαναλαμβόμενη στις σχέσεις μου,  θα είχε μια πιθανότητα να αλλάξει εαν μπορούσα να καταφέρω να συνειδητοποιήσω τα προηγούμενα βήματα που με οδηγούν σ' αυτό.  Πάντα αυτά τα βήματα είναι ίδια και επαναλαμβανόμενα οπότε και εύκολο αν το σκεφτεί κανείς να τα εντοπίσει.  Σαν ένα πισωγύρισμα σε μια ταινία.  Κοντοστέκεσαι,  αφουγκράζεσαι και απλά δεν το ξανακάνεις!

θαύμα

Αυτό..  από μόνο του ένα θαύμα!

ερωτηματολόγια

Πίνω (επιτέλους) Γαλλικό καφέ που τον πεθύμησα απίστευτα και μάλιστα χωρίς γάλα αφού η γεύση του μου μου άρεσε καθαρή,  χωρίς προσθετικά.

Άνοιξα νωρίτερα το f/b και απάντησα στο ερωτηματολόγιο σχετικά με τον κορονοιό μιας έρευνας του πανεπιστήμιο του Maryland.  Δυστυχώς οι μετακινήσεις μου ήταν ελάχιστες οπότε οι απαντήσεις που δίνω είναι ενός ανθρώπου που δεν έχει έρθει σε άμεση επαφή με κόσμο τον τελευταίο καιρό.
Όμως θα έπρεπε να ρωτάει και για τα άτομα που ζουν μαζί,  αν δλδ έχω μια τετραμελή οικογένεια,  ναι μεν εγώ ίσως να μην έχω επαφές αλλά σίγουρα θα έχουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας,  είτε θα έχουν κάνει χειραψίες,  είτε θα μπαίνουν σε λεωφορείο κλπ κλπ

Βέβαια αν αυτό το ερωτηματολόγιο είχε έρθει στα χέρια μου τον Μάρτιο,  θα μπορούσα να απαντήσω ναι ως προς μια σειρά πολύ ήπιων συμπτωμάτων πχ  ένα απόγευμα με ρίγος και δέκατα,  5 μέρες με πονάκια στην κοιλιακή χώρα,  τις αμέσως επόμενες 5 μέρες ένας περίεργος πόνος εσωτερικά στο λαιμό που έμοιαζε με πόνο μυικό,  και για άλλες 4-5 μέρες στη συνέχεια πόνος στο δεξί μάτι.  Όλα αυτά σε μικρό βαθμό αλλά με ημερών διάρκεια και το ένα να ακολουθεί το άλλο όπως γράφω.

Μια ηλιόλουστη,  δροσερή και ήρεμη Κυριακή να έχουμε :)

κοίτα να δεις

Του έλεγα πως ''έκανε την τύχη του μαζί μου'' κι αυτός είπε ''ενώ εσύ έκανες την τύχη σου μαζί μου'';  για να καταλάβεις την κουβέντα και το ύφος θα πρέπει να την έχεις ακούσει,  δύο άνθρωποι έχουν τον δικό τους κωδικό,  δύσκολο να τους καταλάβεις.

Μετά θυμήθηκα πως κάπου προς το 1975 με 1976 του τηλεφώνησα εντελώς παίζοντας τυχαία,  σχηματίζοντας με τη σειρά τα νούμερα ενός αγνώστου τηλεφώνου 234 και τα επόμενα τρία νούμερα πάλι στη σειρά αλλά γυρίζοντας τα τούμπα 765!
Τότε δεν υπήρχαν οι κωδικοί μπροστά στα εξαψήφια.
Και μιλούσαμε στο τηλέφωνο και του έδωσα ραντεβού μετά το σχολείο μου,  αυτός λέει ότι ήρθε,  εγώ ποτέ δεν τον είδα!
Δυό τρία χρόνια μετά,  το 1978 έχω τρελλές ασκήσεις στα μαθηματικά και χρειάζομαι κάποιον να μου τις λύσει.  Τον θυμήθηκα που ήταν φοιτητής στο μαθητικό,  του τηλεφώνησα από ένα περίπτερο της γειτονιάς μου και δώσαμε ραντεβού για την άλλη μέρα το πρωί.
Ή πρώτη εντύπωση ήταν ουδέτερη,  ένας συμπαθητικός άνθρωπος λίγο μεγαλύτερος μου,  ξανθός σαν τον ήλιο,  με τον οποίο δεν είπαμε πολλές κουβέντες παρά καθίσαμε σε ένα παγκάκι της παραλίας και μου έλυσε τις ασκήσεις των μαθηματικών.

Άλλα δυό χρόνια μετά κι αφού δεν έχουμε καμμία επαφή,  εγώ είμαι πλέον 19 χρονών και πλησιάζει πάσχα.  Είμαι στο σπίτι μου με τους γονείς μου και είναι καμμιά δυό μέρες που σκέφτομαι απολύτως σοβαρά ζητήματα όπως πχ ποιό ανδρικό όνομα μου αρέσει.  Κι αφού έχω αποφασίσει ότι μου αρέσει ''αυτό''  μετά επίσης απολύτως σοβαρά και ώριμα σκέφτομαι ποιόν γνωρίζω μ'  αυτό το όνομα.

Δεν έχουμε καμμία επαφή με εκείνον τον άνθρωπο που κάποτε μιλούσαμε και μια μέρα μου έλυσε τα μαθηματικά αλλά τον φέρνω στο μυαλό μου γιατί φέρει το αγαπημένο μου όνομα.
Είμαστε στο 1980 λοιπόν,  Απρίλη μήνα και του τηλεφωνώ.

Μ'αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν,  και μ'αυτόν τον παράξενο τρόπο ζήσαμε μια ολόκληρη ζωή μαζί με ό,τι σημαίνει αυτό.
Φέτος κλείσαμε 40 χρόνια σχέσης και χθες 38 ολόκληρα χρόνια συμβίωσης.

Ταιριάξαμε στις αδυναμίες μας λέω εγώ και αφού ακόμη δεν έχουμε σκοτώσει ο ένας τον άλλον,  είμαστε καλά :-)))

στην πράξη

Πόσο εκνευρίζομαι έλεγα στην Α.  που πάντα εγώ κάνω μία πρώτη κίνηση επαφής είτε μετά από απουσία χρόνων είτε στην καθημερινότητα,  κανείς μα κανείς από τους φίλους μου δεν αναρωτήθηκε ποτέ τί κάνει αυτή η ψυχή;

Τότε η Α.  μου είπε πως στις σχέσεις πάντα κάποια άτομα είναι πιο δραστήρια και οι άλλοι ακολουθούν.  Πόσο όμως θα ήθελα να ακούσω μια ενδιαφέρουσα πρόταση και να ακολουθήσω!  Να με πάρει κάποιος από το χέρι και να μου πει έλα πάμε εδώ θα είναι όμορφα!

Όμως στην πράξη ακολουθώ την πρόταση κάποιου άλλου;
Όπως μου είπε κι ένας φίλος τελευταία,  δεν θα σου τηλεφωνούσα ποτέ γιατί δεν θα το αποδεχόσουν.

Τί εντύπωση έχω δώσει;  Εγώ δεν θέλω ένα τί κάνεις,  πώς είσαι κλπ;

Θα μου πεις,  μετά από τόσα όπλα που έχω κρατήσει και τόσους φίλους που έχω πυροβολήσει,  θα χρειαζόταν μεγάλη τόλμη.  Ποιός την έχει και ποιός με αντέχει;

σκέψεις

Στην τελική αλλάζει ο άνθρωπος;
Γίνεται αυτός που δεν προσέχει τον εαυτό του πιο περιποιητικός;
Ο χαοτικός θα απολαύσει ποτέ έναν τακτοποιημένο χώρο;
Ο ψυχρός γίνεται πιο αγαπησιάρης,  πιο γλυκός;
Ο απομονωμένος θα γίνει πιο επικοινωνιακός;
Ο εγωιστής θα αποκτήσει ενσυναίσθηση;

Σας προλαβαίνω και απαντώ όχι!
Είτε γεννιόμαστε με κάποιες αρετές είτε όχι..

βροχή

Συχνά με τη βροχή έρχονται ένα σωρό ''γιατί'',  όπως πχ γιατί οι άνθρωποι που σ'αγαπούν σε θέλουν πάντα λίγο πιο κάτω όχι από ότι είσαι αλλά από ότι αυτοί είναι;  Και πόσο στριμώχνουμε το εγώ μας μέσα σε άβολα κουτάκια ώστε να μην υπερβούμε το εγώ των άλλων;