η φωτιά

 

Όποτε χιόνιζε,  ήθελα να σου τηλεφωνήσω και να σου πω πως σ αγαπώ,  όσες είναι οι νιφάδες του χιονιού που πέφτουν απαλά επάνω μου,  τόσο πολύ σ αγαπώ.   Φέτος δεν είδα ούτε μια νιφάδα.  Μόνο κρύο,  κόκκινα μάγουλα και παγωμένα χέρια.  Σήκωσα το δέντρο και τα στολίδια του.  Η θέση κενή,  άδεια.  Καμία διακόσμηση σπιτιού δεν μπορεί να το αντικαστήσει.  Ξέρεις..  έχω ένα μικρό,  ξύλινο έπιπλο όπου κρατάω τα στολίδια που αξίζει να τα έχω όλο το χρόνο παρέα μου.  Τα αραδιάζω στα τρία ράφια του και τα χαζεύω πίσω από τα διάφανα τζάμια του.  Σου άρεσαν τα χριστούγεννα κι ο χειμώνας.  Πολύ.  Ένιωθες υπέροχα στις χαμηλές θερμοκρασίες τυλιγμένος με διπλά κασκόλ και γάντια που εγώ,  με βελόνες και μαλλί,   σου έπλεκα.  Σου τα έστελνα τυλιγμένα σε ένα όμορφα πακέτα και μ ευχαριστούσες λέγοντας μου πως πάντα ήταν μια ωραία έκπληξη.  Μια μέρα,  ανάψαμε παρέα το τζάκι και διαβάσαμε το ίδιο βιβλίο.  Παρέα!  Τί ωραία λέξη,  πόσο περιεχόμενο,  τί χαρά,  σχεδόν ευτυχία!  Εσύ διάβαζες,  θυμάμαι τη φωνή σου μπάσα,  ζεστή με ενδιαφέρουσες διακυμάνσεις.  Εγώ άκουγα.  Και χάζευα τη φωτιά.  Εσύ ήσουν/είσαι (για μένα) η φωτιά.

ένα παράδειγμα

 

Ακόμη κι από τους πιο ηλίθιους,  ένα παράδειγμα έχεις να πάρεις,  προς γνώσην..

αγροτικό τοπίο

 

Πολλές φορές,  οι συναντήσεις με την Ά.  μοιάζουν με ξεκάθαρο αγροτικό τοπίο.  Στο κέντρο το σπίτι,  ξύλα για το τζάκι,  ένα τραπέζι,  ένα κρεββάτι,  κάποιος καναπές,  γύρω η λίμνη με καθαρό νερό και πολλά ψάρια,  πίσω η γη που δίνει τα φρούτα και τα λαχανικά και που και που η ομορφιά ενός δέντρου φουντωμένου και ανθισμένου.  Όλα τοποθετημένα στο σωστό τόπο,  τη σωστή χρονική στιγμή!

τσιμπήματα

 

Όπως είπε μια μέρα μια φίλη μου,  ποτέ δεν καταλαβαίνεις απόλυτα τον πραγματικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου.  Υποψιάζεσαι.  Σίγουρος δεν είσαι ποτέ.  Ίσως επειδή χάνεται ή αν θέλεις κρύβεται μέσα στην ποικιλία χαρακτήρων γύρω μας.  Είναι τόσοι οι διαφορετικοί,  που είναι πιο εύκολο να σκεφτείς,  να άλλη μια διαφορετικότητα.  Κάτι με τσιμπάει ανά διαστήματα αλλά αφού βολεύομαι όλο το υπόλοιπο χρονικό διάστημα..   ok.

Φιδάκι

Ίσως έφταιγε  ο πύθωνας,  αλλά συχνά ένιωθε σαν να έπαιζε Φιδάκι με τη Φρέγια.   Έπεφτε σε ένα τετράγωνο με σκάλα και εκτοξευόταν προς τα πάνω,  αλλά πάντα σίγουρα θα ακολουθούσε κάποιο τετράγωνο με φίδι,  το οποίο θα τον έστελνε πάλι με ορμή προς τα κάτω.  Αυτή τη στιγμή βρισκόταν στην κορυφή της μεγαλύτερης σκάλας.

 

σελ. 51

η Σιωπή

Yrsa Sigurdardottir

 

 

αγάπη

 

Σε ένα τραπέζι όπου κάθονται όλοι όσοι αγαπάς,  το θέμα δεν είναι να έχεις ένα τέλεια σιδερωμένο τραπεζομάντηλο κι ένα άψογα μαγειρεμένο φαγητό,  το θέμα είναι να μην υπάρχουν εγωισμοί,  διχόνοιες και παρεξηγήσεις έτσι ώστε όταν φύγουν να φύγουν ευχαριστημένοι κι όχι θυμωμένοι.

blogs

 

Το μακρινό 2006,  όταν ήρθα στον μαγικό κόσμο των blogs,  ουάουυ ήταν σαν ξαφνικά να είχε γεμίσει ο ουρανός μου με πυροτεχνήματα,  μικρές και μεγάλες λάμψεις που έδιναν φως στην ρουτίνα μου,  νόημα στην καθημερινότητα μου αλλά κι ένα τσικ αθανασίας.  

Οι άνθρωποι πίσω από αυτές τις σελίδες που αιωρούνταν στο διαδίκτυο δεν ήταν τρωτοί,  δεν ήταν καθημερινοί,  είχαν κάτι το άυλο και το ζωντανό συγχρόνως,  όμως δεν ήταν ανθρώπινα άνθρωποι,  ήταν ανθρώπινα ξωτικά,  ανθρώπινες νεράιδες,  ανθρώπινοι ήρωες των βιβλίων,  της λογοτεχνίας,  των ποιημάτων.  

Οι bloggers είχαν  εξωπραγματικές ιδιότητες,  είχαν έντονα συναισθήματα,  ήταν πλάσματα με ενσυναίσθηση και με ειλικρίνεια και αλήθεια και το κυριότερο,  δεν θα πέθαιναν ποτέ.  

Μετά άλλαξαν οι συνθήκες,  έκλεισαν τα περισσότερα blogs,  γίναμε φίλοι στο facebook και στο instagram,  εντελώς ανθρώπινοι άνθρωποι πλέον.  Και δεν είμαστε αθάνατοι εδώ και πολλά χρόνια.