Ακόμη κι η γειτονιά μας έχει γείρει από την κούραση και τη σκουριά. Το πέρασμα των χρόνων μοιάζει με βρώμικο, ακούραστο καταρράκτη. Φθορά. Γηρατειά, δυό φανέλες, βαμβακερές με μανίκι, απλωμένες στο μπαλκόνι του δεύτερου, διαγώνια απέναντι. Πάνες ακράτειας. Λουλούδια απότιστα στις γλάστρες. Άνθρωποι που δεν ζητούν ο ένας από τον άλλον, λίγη ζάχαρη, ένα λεμόνι, ένα φύλλο δάφνης. Μοναξιά.
Φεύγει μια φίλη για το μεγάλο ταξείδι και μέσα στη λύπη σου νιώθεις ότι έχουν χαθεί όλα. Όμως είναι μέσα σου. Οι αναμνήσεις, οι στιγμές, οι μικρές ηλικίες, το παλιό δημοτικό, η αυστηρή δασκάλα, οι διακοπές όλοι μαζί, η διαφορετικότητα, οι προσωπικότητες. Οι βόλτες, ο πρώτος κινηματογράφος, τα δωράκια από το πανηγύρι της εκκλησίας της γειτονιάς. Τα κάλαντα που λέγατε μαζί. Μέσα σου είναι κι η αγάπη και τώρα φαντάζει μεγαλύτερη από ποτέ! Τόσο πολύ την αγαπούσα; σκέφτεσαι. Κι αυτό σκάβει πληγές, πονάει. Δεν την χόρτασα σκέφτεσαι. Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά περισσότερα μαζί. Και δικαιολογείσαι με τις συνθήκες, τη ζωή, τις δουλειές. Και τώρα έφυγε, δεν υπάρχει πιο απόλυτο, πιο ψυχρό ταξείδι. Και νιώθω κομμάτια. Μια βδομάδα τώρα, νιώθω κομμάτια.
Η ζωγραφιά στη φωτογραφία της ανάρτησης με κάνει να ονειρεύομαι. Έχει μια τόσο γλυκιά ηρεμία!
Ο πίνακας του Γιάννη Μόραλη
Η ακαταστασία της Μαρίας
1941
Ένα αυτοκίνητο, κάποιος έρχεται, κάποιος φεύγει. Χαρά βαθιά, λύπη βαθιά. Ίσως όμως, όντως τίποτα να μην είναι τυχαίο, ίσως το φευγιό να προυποθέτει έναν ερχομό, ή ένας ερχομός να προυποθέτει το άδειασμα του χώρου και του χρόνου από κάποιον άλλον. Αφελείς σκέψεις το ξέρω, αλλά πολλές φορές αυτά που συμβαίνουν με ξεπερνούν.
Πολλά πλάσματα αφήνουν επάνω μας το στίγμα τους, μακάρι να μπορούσα να πω ότι πάντα είναι για καλό.
Τα πουλιά που στέλνω κάθε νύχτα στο σπίτι σου επιστρέφουν σε μένα άπρακτα.
Μου περιγράφουν τις γύρω εικόνες, μια φωτεινή ταμπέλα από ένα φροντιστήριο αγγλικών, ένα ιδιωτικό πάρκινγκ. Μια σημαία στη γωνία που ανεμίζει. Ένα μπαλκόνι.
Κι έπειτα; ρωτάω
Το μαύρο, το τίποτα, ένα τοίχος απροσπέλαστο. Καμία ανάσα, κανένα φως, καμία κίνηση. Δεν διακρίνονται καν παράθυρα, κανείς δεν ζει πια εκεί. Τουλάχιστον όχι κάποιος ο οποίος θα ήταν διατεθειμένος να μας δώσει κάποια πληροφορία.
Κι όμως, λίγες ώρες μετά, πήρα ένα γράμμα. Είχε πνεύμα θετικό όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Ίσως οι άνθρωποι αλλάζουν, τα χρόνια που περνάνε γλυκαίνουν τον τρόπο τους, συγχωρούν, γίνονται πιο ανεκτικοί. Ίσως νιώθουν, καταλαβαίνουν.
Καθώς διάβαζα το γράμμα, άκουγα τη φωνή της, είχε μια απρόσμενη τρυφερότητα.
Είμαστε καλά έλεγε, ηρεμήσαμε, μια δύσκολη αρρώστια με παίδεψε ως το πάσχα του 2024 αλλά εδώ κι ένα χρόνο είμαι πάρα πολύ καλά.
Ακόμη κι η γειτονιά μας έχει γείρει από την κούραση και τη σκουριά. Το πέρασμα των χρόνων μοιάζει με βρώμικο, ακούραστο καταρράκτη. Φθ...
