Ξέρεις, τους ανθρώπους που είναι ''σκοτεινοί'' σαν φεγγάρια μπορεί η ζωή να μην τους έχει δώσει το χάρισμα του δημοφιλούς, του αγαπητού, του ''πού είσαι ρε φίλε όλη μέρα και σε ψάχνω'', τους έχει προικίσει όμως με γονιμότατη εσωστρέφεια και όχι δεν τους δίνει πολλούς, αλλά έναν άνθρωπο δίπλα τους που παίζει τον ρόλο όλων των άλλων μαζί.
Αυτό πολλές φορές και κουράζει και είναι ψυχοφθόρο. Νομίζω κυρίως στις δυσκολίες όπου νομίζεις πως αν σκορπούσες τα κομμάτια σου εδώ κι εκεί θα υπήρχαν κάποιοι, πολλοί, που θα τα μάζευαν και θα τα χουχούλιαζαν στις παλάμες τους. Ουτοπικό και ανόητο!