Είναι Πέμπτη βράδυ και είμαστε για μπύρες. Εγώ, η Α. και η Φ.
Το περιβάλλον είναι ατμοσφαιρικό μα θορυβώδες, ωστόσο δεν μας ενοχλεί.
Πιάνουμε όμως θεματάκι που μας ενοχλεί και μας στενοχωρεί, ευτυχώς ξεμπερδεύουμε μαζί του γρήγορα. Πολλά άσχημα συμβαίνουν τελευταία, πω πω πόσο λυπάμαι, δύσκολη που είναι η ρημάδα η ζωή, ναι αλλά και τόοοσο μικρή πετάγεται η Α., για αυτό πρέπει να τη ζήσουμε πετάγεται η Φ. και τσακ, τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας.
-Κορίτσια δεν σας είπα, πετάγεται η Φ.
Ανοίγουμε το στόμα να, μαζί με την Α. και χάσκοντας περιμένουμε.
-Έλα λέγε μας έσκασες.
Πίνει μια γουλιά μπύρα, βουτάει το πάνω χείλος της στον πλούσιο αφρό, γλύφεται.
-Θα πάθετε πλάκα.
-Βρε άσε τι θα πάθουμε εμείς και λέγε τι έπαθες εσύ!
Η Φ., ανακάθισε στην θέση της, στρώνοντας με τα όμορφα, περιποιημένα χέρια της, την κατακόκκινη μπλούζα της και ένα μελαχροινό τσουλούφι που ξέφευγε από τα μαλλιά της.
-Είδα τον Ν.
Κομμένες ανάσες, παύση, κι έπειτα οι ερωτήσεις βροχή όλες μαζί.
-Πού τον είδες;
- Πώς ήταν;
-Μόνος ήταν;
-Μιλήσατε;
-Έντάξει, θα σας πω, σιγά σιγά όμως να πάρω και μια ανάσα. Άρχισε να κρατσανίζει ένα πατατάκι.
Λοιπόν εντάξει, είδα τον Ν. και ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα. Χαμογελούσε, ή μάλλον έλαμπε ολόκληρη, έλαμπε περισσότερο κι από τη διάφανη χρυσαφένια μπύρα της.
Εδώ την ψιλιαστήκαμε με την Α.
-Τι εννοείς βρε Φ. μου πως ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα; Δέκα χρόνια έχεις να δεις τον Ν., θέλεις να πεις ότι μιλήσατε κανονικά;
-Τι κανονικά βρε κορίτσια; Υπάρχει δλδ μιλάω με έναν άνθρωπο κανονικά και μιλάω ακανόνιστα; Κατέβηκα στο κέντρο προχθές, γινόταν χαμός και αναγκάστηκα να βάλω το αυτοκίνητο μου στο πάρκινγκ. Ε λοιπόν, βγαίνω από το αυτοκίνητο και τον βλέπω μπροστά μου. Μέσα στο πάρκινγκ. Ήταν ο Ν. Με σάρκα και οστά.
Κοιταζόμαστε με την Α.
-Και;
-Κορίτσια τον αγαπάωωω!!!
-Γλυκιά μου Φ.! Τί εννοείς τον αγαπάς;;; Πώς κάνεις έτσι σαν μικρό παιδί (τον αγαπάωωω), 48 χρονών γαιδάρα!
-Ναί, καλά τί ξέρετε από έρωτα εσείς! παραπονέθηκε περιπαιχτικά.
-Μα καλά εσύ δεν έλεγες πως τον ξέχασες; Πως δεν είχες πια συναισθήματα για αυτόν; Πως έφυγες, πέρασαν τόσα χρόνια ρε Φ., έφυγες για να βρεις τον εαυτό σου και να κάνεις μια νέα αρχή, και την έκανες! Δέκα ολόκληρα χρόνια πριν!!!
Ανασκουμπώθηκε ενοχικά.
-Ναί, αυτή είναι η αλήθεια. Ή μάλλον ένα μέρος της αλήθειας. Σωστότερα, ήταν η αλήθεια μέχρι προχθές. Πίστευα, πως αφού δεν είχαμε ειδωθεί από καιρό, πως αφού πέρασαν τόσα χρόνια, θα είμασταν αδιάφοροι ο ένας απέναντι στον άλλον. Ε λοιπόν διαψεύστηκα! Αυτός, προσποιήθηκε τον αδιάφορο, εγώ όμως δεν τα κατάφερα. Ξέρετε τώρα πως συμπεριφέρομαι όταν στρεσάρομαι. Άρχισε να χτυπάει δυνατά η καρδιά μου, έχασα τα λόγια μου από την αμηχανία μου, έχασα κάθε έλεγχο.
-Μα τι λες; Προσποιήθηκε τον αδιάφορο; Δεν είναι μωρό ρε φίλη ο Ν. Αδιάφορος ήταν γιατί έτσι ένιωθε, και γιατί πάντα αδιάφορος το έπαιζε. Πώς είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνεις; είπαμε η Α. κι εγώ με ένα στόμα.
-Κορίτσια, ούτε που πρόλαβα να σκεφτώ, σαν ένα κακό σπυρί να έσπασε και μαζί του να διαλύθηκαν οι δικές μου αντοχές, τα τείχη που σήκωνα όλα αυτά τα χρόνια και πολύ περισσότερο, ο εγωισμός που έχτιζα. Ονειρευόμουν πάντα τη μέρα που θα μπορούσα να του δείξω ότι το κατάφερα. Πως κατάφερα για μένα να είναι ένα τίποτα. Μάταια. Τον είδα ξαφνικά και σάστισα. Τον κοιτούσα και έψαχνα στα μάτια του μια σπίθα ανάμνησης, ένα γλυκό συναίσθημα, κάτι που να αποδείκνυε πως κάποτε πόνεσε, πως πληγώθηκε, πως δεν με ξέχασε.
-Και;
-Το βλέμμα του ήταν σκληρό, είπε ξέπνοα.
-Εμ ο άνθρωπος είναι λογικός, δεν είναι σαν εσένα.
-Μη με μαλώνετε ρε, στο κάτω κάτω πότε θα τον ξαναδώ; αναρωτήθηκε στενάχωρα η Φ.
Τέλειωσε με την μπύρα της, την πλήρωσε, μας φίλησε και έφυγε.
-Ό,τι είχα να σας πω σας το είπα, φεύγω γιατί πρέπει να είμαι νωρίς σήμερα στο σπίτι. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Μείναμε μόνες με την Α. κοιταχτήκαμε.
-Έρωτας, της είπα χαμογελώντας!
-Αρρώστια, μου αντιγύρισε.
-Μα ο έρωτας δεν προυποθέτει αρρώστια; αναρωτήθηκα. Δεν λένε έρωτας αγιάτρευτος; Αγιάτρευτος, αθεράπευτος, ανίατος. Καψούρης!
Ένας δεύτερος γύρος από μπύρες έφτασε στο τραπέζι μας μαζί με τα σχετικά συνοδευτικά, μια πολύ μικρή πίτσα για μεζέ και τσιπς.
Τσακ, τσουγκρίσαμε και πάλι τα ποτήρια μας.
-Στην Φ. που γερνάει και δεν βάζει μυαλό, είπαμε με ένα στόμα, σκάζοντας στα γέλια αμφότερες.
-Μα έχει ηλικία ο έρωτας; ρώτησα!
Όχι, όσο η ζωή θα τον καλεί ως αντίδοτο στις δυσκολίες της, απάντησα μόνη μου στον εαυτό μου και η Α. συμφώνησε.
