κρυολόγημα

Ένας ακόμη συμβιβασμός!
Πασχίσαμε να αντιμετωπίσουμε την μια αλλαγή και ήρθε η άλλη,  στο ανάποδο της.
Πάμε πάλι πίσω λοιπόν.

Κι ένα κρυολόγημα!
Κέικ βανίλιας,  με μπόλικη άχνη ζάχαρη από πάνω,  τσάι με βότανα,  χλιαρό.
Ίσως η μαμαδίστικη τρυφερότητα προς τους άλλους και προς τον εαυτό μας,  βοηθάει να αντιμετωπίσουμε πιεστικές καταστάσεις.

Στην καρδιά ενός δύσκολου χειμώνα,  χθες,  ήταν ένα απόγευμα που μοσχομύριζε φρέσκια άνοιξη.

οι γάτες

Τρελαίνομαι για τις γάτες και σκυλιά,  ωστόσο είχα την τύχη και την ευτυχία να υιοθετήσω μόνο ένα σκυλί,  και ομολογώ πως από εκείνη την ημέρα,  ακριβώς μια επταετία πριν,  η ζωή μου άλλαξε προς το καλύτερο.
Οι γάτες όμως παραμένουν έρωτας μαζί με μια μικρή δόση πάθους,  θες που τις βρίσκω αλάνια στις αυλές από τις οποίες καθημερινά περνάω,  θες που είναι έτσι μακρινές κι απρόσιτες,  θες που με κάθε ευκαιρία δείχνουν την ανεξαρτησία τους,  ακόμη και μια ματιά μου στα λαμπερά τους μάτια και στο καθαρό τους τρίχωμα την απολαμβάνω καθώς με εξιτάρει θετικά.
Λέω λοιπόν,  πως με τα σκυλιά έχω μια σχέση θα μπορούσα να την πω χάριν αστειότητας,  ''γάμου''  και με τις γάτες μια σχέση ''έρωτα'' με πάθος παράνομου μάλιστα,  μια που η λαχτάρα μου για αυτές ξεπερνάει κάθε όριο.

Κάποτε,  θέλοντας να δώσω μια εξήγηση,  στην ιδιότροπη σχέση της μαμάς μου με τις δύο της κόρες,  η μία εκ των δύο εγώ,  είπα και συνεχίζω να το υποστηρίζω,  πως είχε μια σχέση ''γάμου''  μαζί μου,  και μια σχέση ''έρωτα''  με την αδερφή μου.  Ο έρωτας πολλές φορές υποστηρίζεται από την απόσταση,  κι η αδερφή μου ζούσε και ζει μακριά,  πράγμα το οποίο πολλές φορές ευχόμουν και για τον εαυτό μου αν και τέτοιος χαρακτήρας που ήμουν δεν επρόκειτο να το κουνήσω ρούπι.  Έτσι,  πίστευα τότε πως αν ζούσα μακριά από τους γονείς μου,  θα είχα περισσότερη αγάπη και λιγότερη τριβή.  Εκ των υστέρων,  η αντίληψη μου αυτή έχει αλλάξει,  γιατί αγάπη είχα περισσή κι ας ήταν περίσσεια και η τριβή που πολλές φορές αδίκως την έκρυβε.

Θέλω να καταλήξω,  πως κάποιες σχέσεις,  είναι ωραίες γιατί είναι έτσι όπως είναι και πως αυτή ακριβώς είναι η γοητεία τους!

Vue de toits (Effet de neige) Gustave Caillebotte 1878

Μέσα στην καρδιά του χειμώνα,  τα γιορτινά μαζεύτηκαν μετά από μια λίγων ημερών παράταση λόγω χιονιού,  πόσο ταιριάζει το δέντρο με την παγωνιά έλεγαν τα παιδιά!
Κάποια από αυτά,  μινιατούρες παιχνιδιών κυρίως,  μετακόμισαν σε ξύλινο ντουλαπάκι εν είδει συλλογής.
Μία δυσκολία,  και φώναξα το όνομα του δυνατά,  όχι για να το ακούσει αυτός που δεν είναι εδώ,  μα να βρει ο ήχος στους τοίχους και να γυρίσει με την ίδια δύναμη πίσω στους λαβυρίνθους των  αυτιών μου.
Πόσο έχει απομακρυνθεί πια!  Ούτε καν στα όνειρα μου.  Ούτε εκείνη η αίσθηση πως βρίσκεται δίπλα μου,  τί ανακουφιστική που ήταν!
Ο χρόνος,  λίγο λίγο,  κι αυτό μοιάζει πιό δύσκολο,  παγώνει τα συναισθήματα.
Ακόμη κι οι δακρυικοί αδένες  δεν βοηθούν,  δυσλειτουργικοί εδώ και καιρό.

το δίπλωμα του χρόνου

Έτσι καθώς απολάμβανα το πρωινό μου καφεδάκι,  με -2,5 βαθμούς έξω, νωρίς το πρωί,  και πάγους ακόμη στις ανήλεες γωνιές της βεράντας μου,  σκεφτόμουν πόσα στη ζωή μου πραγματικά επέλεξα,  πόσα ήρθαν από μόνα τους,  πόσα ήρθαν από ανάγκη,  και πόσα από συμβιβασμούς.
Όπως και να έχει όμως συχνά,  βρίσκομαι στο σημείο εκείνο όπου διπλώνει ο χρόνος,  εφάπτοντας ένα σημείο του παρελθόντος χρόνου με το παρόν.  Σε αυτή την ιδιαίτερη φάση,  το κενό το οποίο έχει δημιουργηθεί,  αρνητικό στην προκειμένη περίπτωση,  αυτό δλδ που καθόρισε την σημαντικότητα του στοπ που έβαλα,  του αντίο που είπα,  την πόρτα που έκλεισα,  ώστε να σταματήσει μια κατάσταση ή μια σχέση,  εξαφανίζεται,  κι όλα μοιάζουν όμορφα και ρόδινα και θετικά.  Σ αυτό ακριβώς το σημείο,  θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα,  να αλλάξω την ανάμνηση,  να γεμίσω το κενό με συναισθήματα μόνο θετικά,  καθώς και να εξαφανίσω τους λόγους που δημιουργήθηκε αυτό.
Καθώς είμαι από την φύση μου ενοχική,  θα μπορούσα να πω πως ήταν ένα δικό μου λάθος.  Υπάρχουν όμως πραγματικά λάθη;  Ή μόνο η αντιμετώπιση κάποιας συγκεκριμένης κατάστασης,  κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες με βάση τους χαρακτήρες ανθρώπων που και μόνο στο πέρασμα των πολλών ετών έχουν αλλάξει;
Τέλος πάντων στο δίπλωμα αυτό του χρόνου,  εκεί που η μιά στιγμή συρράπτεται με την άλλη και που μεταξύ τους μπορεί να έχουν απόσταση δεκαετιών,  που στην προκειμένη περίπτωση φαντάζει εξαίσιο,  θέλω να μπορώ να αλλάξω την ποιότητα των ενδιάμεσων αναμνήσεων.

Μοιάζει μπερδεμένο,  μα δεν είναι.
Είναι άλλη μια επιθυμία για το ιδανικό.

*να τώρα,  είμαι στο δίλημμα να γράψω πως ιδανικό δεν υπάρχει,  ούτε το εξαίσιο,  όμως θα το φτιάξω λίγο πιο γλυκό και εύπεπτο και θα πω πως το εξαίσιο και το ιδανικό,  δεν υπάρχουν μεν σε διάρκεια,  σίγουρα όμως υπάρχουν σε μια στιγμή χαρούμενη,  γελαστή,  γεμάτη από αγάπη.

χιόνι

Λίγο χιονάκι και όλα μοιάζουν τόσο διαφορετικά.  Η βόλτα στην γειτονιά,  τα αυτοκίνητα,  τα δέντρα,  μα κι εγώ η ίδια έγινα ένας ζωντανός χιονάνθρωπος,  το χιόνι με αγκάλιασε κυριολεκτικά κάνοντας σωρούς σωρούς,  στα μανίκια μου,  στην κορυφή της κουκούλας μου,  στα επίπεδα σημεία της τσάντας μου.
Μετά από ένα ζωηρό δίωρο περπάτημα, τελειώνοντας με τις δουλειές μου,  έφτασα στο σπίτι,  άλλαξα τα ταλαιπωρημένα μου ρούχα και έφτιαξα μια σοκολάτα γλυκιά και ζεστή.
Το χαίρομαι το χιόνι,  μέχρι ενός σημείου,  κατά τα άλλα στην καρδιά μου και στα όνειρα μου,  καλοκαιράκι,  θάλασσα και 40 βαθμοί!!!

παραμονή πρωτοχρονιάς

Καθόμαστε στον καναπέ με τη φίλη μου την Δ. και περιμένουμε να μας σερβίρουν τσάι.  Φωτεινά αστέρια παντού,  επάνω μας,  πίσω μας,  σαν κουρτίνα στα τζάμια,  με προβολή στους τοίχους!  Περιβάλλον λαμπερό και συνάμα ατμοσφαιρικό και cozy.
- Τί έγινε το confiteor το ξεκίνησες;
-  Μπα,  μέσα στις γιορτές συνηθίζω να διαβάζω αστυνομικά και θρίλερ.  Ταιριάζουν με τα χριστούγεννα,  με το τέλος του χρόνου,  την αλλαγή,  την καρδιά του χειμώνα.
-  Μου φαίνεται λίγο δύσκολο το confiteor,  συνέχισα μετά από μια μικρή παύση.
Το τσάι σερβιρίστηκε καφτό,  μαζί του και ένα μικρό πορσελάνινο πιατάκι με διαφόρων ειδών μικρά γλυκάκια.
-  Ξέρεις,  είναι ένα βιβλίο που καθώς το τελειώνεις χαίρεσαι πολύ,  όχι από ανακούφιση,  ουφ τελείωσε,  αλλά από χαρά για όσα σου έμαθε.
-  Χχμμ  κάπως έτσι δεν έχει να κάνει και με τον χρόνο;  ήπια μια γουλιά από το τσάι μου.  Να,  δεν είναι κι ο χρόνος,  ο κάθε χρόνος,  κι όλα μαζί τα χρόνια,  σαν ένα βιβλίο που καθώς το κλείνουμε νιώθουμε ήδη μια μικρή νοσταλγία;  όχι τόσο εξ αιτίας της λύπης που αφήνει μοιραία ένα τέλος αλλά για όλα αυτά που μάθαμε βιώνοντας βήμα προς βήμα τις στιγμές μας,  αυτές τις υπέροχες στιγμές μας,  όρθιοι στις δύσκολες και γελαστοί στις εύκολες; 



Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα 
και με τα πιο μικρά.. 
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. 
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. 
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους. 
[..] 
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια. 
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους. 
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. 
Πολύ.. 
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. 
Πολύ.. 
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς. 
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. 
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. 
Που μπορώ και κλαίω ακόμα. 
Και που τραγουδάω..μερικές φορές.. 
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν. 
Και ευωδιές που με γοητεύουν... 

Οδυσσέας Ελύτης


Καλή χρονιά,  με όμορφες στιγμές εύχομαι!

ανταλλαγές

Αυτές οι μέρες,  λόγω αργιών και αδειών,  είναι μέρες κυρίως τυχαίων συναντήσεων,  στις διαβάσεις,  στους δρόμους,  στην βόλτα στην παραλία,  έξω από τις βιτρίνες των μαγαζιών,  παντού.
Ανταλλάσουμε τα χρόνια πολλά,  βιαστικά μα χαμογελαστά.
Σκέφτομαι,  πως είναι τόσο ωραία που η πόλη μου είναι τόσο κομψά περιορισμένη σε μήκος και σε πλάτος!
Έτσι,  καθώς εμφανίζονται μπροστά μου,  μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω έναν απολογισμό των ανθρώπων αυτών,  που τόσο εύκολα υπήρξαν φίλοι μου κι ακόμη πιο
εύκολα πέρασαν στην όχθη των περαστικών ανθρώπων από την ζωή μου.
Δεν είναι κακό αυτό,
δεν είναι καθόλου κακό!


~smooth christmas jazz~