άλλοι άνθρωποι

 

Πράγματα που εγώ δεν θα έκανα ποτέ,  αλλά πάλι ''ποτέ μη λες ποτέ''.

α)  να αγοράσω φαγητό και κουλούρι από το μάρκετ και να στρώσω να φάω μόνη μου στο παγκάκι του πάρκου

β)  να είχα ξεχάσει χθες να φάω,  μεσημεριανό,  πρωινό κλπ

σοφό

 

Έχουμε τα θέματα μας κι εμείς,  που κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος!!!

επιθυμία

Νομίζω πως αν με ρωτούσαν τί περιμένω,  αυθόρμητα θα περιέγραφα εσένα.  Είσαι η επιθυμία μου,  το μεγάλο θέλω μου,  είσαι αυτό στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ.  Πολλές φορές φοβάμαι τα όρια μου,  φοβάμαι μην χειριστώ, χρησιμοποιώντας υπόγειους δρόμους,  αγαπημένους ανθρώπους για να σε αποκτήσω. 

''βιβλίο''

 

Εμείς τη γυρίζουμε τη σελίδα του ιδιωτικού μας ''βιβλίου''.  Τα δικά μας δάχτυλα το κάνουν κι ας λέμε οι συνθήκες,  οι ηλικίες,  τούτο και το άλλο.  Είμαστε προγραμματισμένοι να αφήνουμε πίσω μας γεγονότα και καταστάσεις,  έτσι ώστε να έρθει στο χώρο μας αυτό το αλλιώτικο που θα κουμπώσει με μας, στην τωρινή μας περίοδο και για όσο.  Κι αυτό με επανάληψη,  στην επόμενη και στην μεθεπόμενη σελίδα,  έως ότου το ''βιβλίο'' μας,  άλλοτε πικρά κι άλλοτε γλυκά,  φτάσει στο τέλος του.

της παρασκευής

 

α

π

ο

γ

ο

ή

τ

ε

υ

σ

η

!

με στάλες αισιοδοξίας κι ελπίδας.

[Τα μικρά πάρκα που ασφυκτιούν ανάμεσα  στα πελώρια οικοδομήματα,  είναι μια ανάσα στο κοίταγμα μου και μ' αρέσουν πολύ.  Τα ψηλά,  πολλών ετών δέντρα,  το πεύκο,  η φλαμουριά,  κι εκείνο με τα μωβ μπλε άνθη που μοιάζουν με τριαντάφυλλα.  Το χορτάρι,  η πέτρα,  η καλημέρα με το αγόρι που έχει αναλάβει την καθαριότητα του χώρου το τελευταίο διάστημα.  Το σκυλί μου που φέτος κλείνει τα 11.  Στην λαική της γειτονιάς μου,  τις παρασκευές,  ψάχνω για τα φρούτα και τις σαλάτες του σαββατοκύριακου.  Αγαπώ τους πωλητές έναν προς έναν,  τον καθένα για διαφορετικό λόγο.  Η βόλτα στην ευρύτερη γειτονιά μου,  είναι πάντοτε επικοδομιτική και αρκετά εκτονωτική,  περπάτημα,  χάζι στα μαγαζιά,  λατρεύω τις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων.  Δεν έχω πιεί καφέ και να η ευκαιρία ν αγοράσω έναν από το 4all.  Δεν έχω μετοχές,  δεν θα πληρωθώ για την διαφήμιση αλλά είναι ο καλύτερος καφές ever.  Το χάρτινο καλαμάκι με χαλάει,  αν και σήμερα ήταν διαφορετική η κατασκευή του,  λίγο πιο λεπτό από συνήθως,  όμως η γεύση του χαρτιού στο στόμα παραμένει.  Επιστρέφω στο σπίτι και δεν έχω καμμία διάθεση να μαγειρέψω,  δυό φέτες ψωμί ολικής ψημμένο στην τοστιέρα,  λάδι,  αλάτι,  ρίγανη,  μια ντομάτα ζουμερή,  κατακόκκινη και ψιλοκομμένη από πάνω,  μια πλάκα τυρί που την τρίβω με τα δάχτυλα μου.  Κόλαση!!!  Μια ταινία στο netflix τόσο χαζή που δεν άντεξα να την παρακολουθήσω ως το τέλος.  Μια διάθεση για μεσημεριάτικο ύπνο που δεν ευόδωσε.  Οι μικρές μεν,  κουραστικές για τον οργανισμό δε,  χειρουργικές επεμβάσεις αντανακλούν στο πρόσωπο την εσωτερική κούραση.  Ο ύπνος είναι γιατριά αλλά δεν έρχεται.  Μια πολύ συμπαθητική σειρά στις 5.45 έρχεται και γλυκαίνει τη διάθεση μου,  στο πρώτο διάλειμμα αποφασίζω να κάνω συγχρόνως ακόμη μια δουλειά,  βάζω νερό να βράσει,  τρία τέταρτα μετά έχει σωθεί και ο χώρος της κουζίνας γεμάτος καπνό και μυρωδιές,  ευτυχώς χωρίς καμμία ζημιά.]-

''μέλι''

 

 

Παλιότερα,  πίστευα ότι κάπου υπάρχει το ''μέλι'' κι εγώ απλά πρέπει να ψάξω να το βρω,  την σημερινή εποχή δεν νιώθω να υπάρχει πουθενά ''μέλι'',  ούτε κρυμμένο,  ούτε φανερό,  παρά μόνο στο βάζο, στο γωνιακό ντουλάπι της κουζίνας μου, αγορασμένο πρόσφατα από το σούπερ μάρκετ.  Λέω ψέμματα,  πράγμα που δεν συνηθίζω,  παρά μόνο σε περιπτώσεις έκτακτης και μεγάλης ανάγκης.  Φοβάμαι!  Πως κάτι θα συμβεί,  κάτι θα πάει στραβά,  κάτι θα παρεξηγηθεί και θα χάσω την αγάπη και το ενδιαφέρον των ανθρώπων.  Έχει μια τόση δα μικρή βάση αυτό, αλλά ανήκει σε ένα ξεχασμένο παρελθόν.  Χαζεύω τα μαγαζιά καθώς κάνω βόλτα στο κέντρο,  θυμάμαι πως κάποτε,  κάπου στο 1995 χρονολογικά,  είχα άγνοια κινδύνου.  Καμμία επαφή με οικονομικά!  Σήμερα και να με πλήρωναν δεν θα έφτιαχνα μαγαζί εκτός κι αν είχε σχέση με φαγητό και βρισκόταν στην αγορά αλλά και πάλι δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κουβαλήσω όλο αυτό το άγχος και το καθημερινό βάρος,  παλεύοντας μέσα από τρεις τοίχους και μια βιτρίνα,  με τα γούστα και τη νοοτροπία του κάθε τυχόντα.

 

της μοναχικής μου Τετάρτης

 

Ο καιρός άλλαξε,  έχει ψύχρα,  βλέπω τα πρωινά κυρίως, ανθρώπους μεγάλης ηλικίας με μπουφανάκι,  αρχίζει να γίνεται πιο χουχουλιαστός.  Ξέρεις,  αυτό που αρχίζεις και σκέφτεσαι πως δεν θα αργήσει η μέρα που θα ανοίξεις το πακέτο με τα χειμωνιάτικα.  Για τη μέρα που θα έρθει και θα χρειαστούμε θέρμανση ούτε σκέψη,  ούτε λόγος.  Ας είμαστε αισιόδοξοι έτσι κι αλλιώς τόσα και τόσα περάσαμε και επιβιώσαμε.  Κι ας επιδιώξουμε να χαιρόμαστε ότι έρχεται.  Τα μικρά,  τα απρόοπτα,  αυτά που δεν τα σχεδιάσαμε έτσι ώστε να ανησυχούμε αν θα μας κάτσουν ή αν θα τα χάσουμε μέσα από τα χέρια μας.  Αλήθεια είναι πως τίποτα δεν είναι δικό μας και τίποτα δεν είναι ποτέ όπως ξεκίνησε.  Καμμιά φορά βέβαια στην πορεία γίνεται καλύτερο αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει σ'αυτή την κουβέντα.  Ας ακολουθήσουμε για λίγο και το τυχαίο,  ποιός ξέρει,  μπορεί κι αυτό να αποδειχθεί μια καλή εμπειρία.  Έτσι απλά και χωρίς ιδιαίτερα συναισθήματα.  Δίχως να μετράμε βάθος ή ύψος,  δίχως συγκρίσεις και δίχως φόβο.  Το τυχαίο του πεντάλεπτου ή ακόμη και του δευτερόλεπτου,  αυτό που την άλλη μέρα κανείς δεν θα το βρει στο ίδιο μέρος,  με τον ίδιο τρόπο,  παρά θα βρει ένα άλλο τυχαίο εξίσου ενδιαφέρον και όμορφο.  Δίχως να χρειάζεται να ξοδευτούμε ή να αναρωτηθούμε αν δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό.  Δίχως στιγμή πλήξης και βαρεμάρας,  ταιριάζω δεν ταιριάζω,  μα τί λέει αυτός κλπ κλπ

Αλήθεια,  θα ήθελα να πλέξω κάτι,  ας πούμε για το λαιμό!