Tuesday, January 29, 2019

το μπλε του van gogh





Αυτές τις μέρες που είναι τόσο βροχερές και σκοτεινές και ο ουρανός έχει αυτό το ίδιο αδιάφορο σταχτί χρώμα  από το πρωί ως το βράδυ,  δέκα παρά ένα χρόνια πριν,  ένα συντριπτικό κάταγμα στον αριστερό αστράγαλο με κρατούσε μέσα στο σπίτι και επάνω στον καναπέ.
Αφού είχαν περάσει κάποιοι μήνες από το χειρουργείο,  και μπορούσα πια και καθόμουν αρκετή ώρα όρθια,  είχα σκηνοθετήσει ''μια στιγμή''  που επιδίωκα να την ''συναντήσω'' κάθε μέρα.  Τα απογεύματα,  κατά τις πέντε περίπου η ώρα,  πήγαινα με τις πατερίτσες ως την κουζίνα,  έψηνα ελληνικό καφέ,  τον έπαιρνα μαζί μου ως το μεγάλο παράθυρο κι από εκεί,  χάζευα με την ησυχία μου το ηλιοβασίλεμα.
Είχε γίνει η ωραιότερη στιγμή της ημέρας,  η πιο ενδιαφέρουσα,  γιατί έπινα τον καφέ μου χαζεύοντας ονειρεμένα ηλιοβασιλέματα που θαρρείς έστηναν σκηνικό μόνο για μένα.   Άναβα τσιγάρο,  κάπνιζα ακόμη τότε και απολάμβανα την μυρωδιά και τη γεύση του καπνού,  κι εκεί έξω σουρούπωνε,  με ένα μπλε σαν κλεμμένο από πίνακα του  van gogh στον ουρανό.  Χάνονταν οι λεπτομέρειες των κτιρίων απέναντι μου καθώς βυθίζονταν στη δύναμη αυτών των αποχρώσεων του μπλε,  που γινόταν όλο και σκουρότερες όσο περνούσε η ώρα, μέχρι που άναβαν τα ηλεκτρικά φώτα των διαμερισμάτων κι έπαιζαν μαζί του κι αυτά,  σαν χοντρές πυγολαμπίδες στην αρχή άσπρες κι αδύναμες,  μετά κιτρινωπές,  και μετά,  στο βάθος πια της νύχτας γινόταν όλο και πιο  ζεστά πορτοκαλιές. Κανείς δεν μου μιλούσε,  κανείς δεν με ενοχλούσε,  κι ήταν κι αυτό μια μικρή ευτυχία,  μια επιλεκτική,  ήρεμη σιωπή.

Στα επόμενα χρόνια,  στάθηκα πολλές φορές μπροστά στο παράθυρο αυτό,  σε διάφορες ώρες της ημέρας,  μα ποτέ ξανά δεν ένιωσα αυτή την ιδιαίτερη ομορφιά.
Προσπάθησα να ξανασκηνοθετήσω το σκηνικό,  μα ο καφές δύσκολα κατέβαινε στο στεγνό στόμα μου και το τσιγάρο είχε γίνει βραχνάς μέχρι που το έκοψα παντελώς.

Όλο αυτό,  το ξαναθυμήθηκα σήμερα,  δέκα παρά ένα χρόνια μετά,  που αγόρασα ένα ωραίο ζευγάρι δερμάτινα παπούτσια.

Sunday, January 27, 2019

ο μαύρος κύκνος





Μια Κυριακή ακόμη,  ξεψυχάει βαριανασαίνοντας και μια καινούργια εβδομάδα αρχίζει.
Καιρός για συμμαζέματα,  εντός κι εκτός.  Ένας πίνακας,  μία λίστα χωρισμένη στα δύο,  από εδώ τα σημαντικά κι από εκεί τα ασήμαντα ίσως δώσει μία λύση.  Όλοι κρύβουμε έναν μαύρο κι έναν λευκό κύκνο μέσα μας.  Αν τους αναγνωρίσουμε,  ίσως μπορέσουμε,  ίσως καταφέρουμε να τους διαχειριστούμε.  Άλλωστε,  μπορεί οι μέρες του φετινού χειμώνα να είναι βροχερές και ομιχλώδεις,  παρεμβάλονται όμως γελαστές και οι ηλιόλουστες,  κι όσο πιο λίγες,  όσο πιο σπάνιες,  τόσο πιο ποθητές,  τόσο πιο πολύτιμες.

fly away home





Το απόγευμα της Παρασκευής,  παρακολούθησα ένα ολόκληρο δίωρο πτήσης,  Θεσσαλονίκη - Μπολόνια!  Το ταξίδι ήταν συναρπαστικό,  αφού είχα τη δυνατότητα από την οθόνη του laptop μου,  να παρατηρήσω κάθε κίνηση του αεροπλάνου.  Πάνω από τα βουνά,  πάνω από την Αδριατική,  στο διάδρομο απογείωσης και προσγείωσης.
Τα βίντεο σου,  οι φωτογραφίες σου στο instagram με ενθουσίασαν.  Ίσως μια μέρα,  πάμε και μαζί.  Τί όμορφα που θα ήταν αλήθεια.  Πόσα θέματα θα είχα ξεπεράσει.  Κυρίως,  αυτό του ελέφαντα,  που μία μέρα του αλυσοέδεσαν το πόδι σε ένα μικρό πασαλάκι και του είπαν πως δεν μπορεί να φύγει από εκεί.
Ο ελέφαντας ήταν μικρός,  μεγάλωσε και παρέμενε ακίνητος,  στην ίδια θέση,  δέσμιος θαρρείς στην ίδια του την ψυχή.

Την ιστορία του αλυσοδεμένου ελέφαντα θα την βρεις εδώ
Τις πτήσεις των αεροπλάνων live εδώ

fly away home

Friday, January 25, 2019

παραμύθια





Αργά το απόγευμα,  ανάβουν τα φώτα των διαμερισμάτων,  από τα πιο χαμηλά,  ως τα πιο ψηλά.  Σε κάποιο σημείο αυτού του κάδρου,  σε βλέπω,  να χαζεύεις την οθόνη του laptop σου.  Στέλνεις μήνυμα,  πιθανόν σε εμένα,  πιθανόν κάπου αλλού.  Σηκώνεσαι για λίγο από την καρέκλα σου,  ταίζεις την γάτα σου,  ξαναεπιστρέφεις.  Σε βλέπω στο παράθυρο,  με μια φωτογραφική μηχανή.  Στρίβεις για λίγο το πόμολο,  ανοίγεις,  φωτογραφίζεις την βροχή,  ξαναεπιστρέφεις στην οθόνη σου.  Μου στέλνεις την φωτογραφία,  την θαυμάζω,  σου το λέω.  Χαίρεσαι!
Σε λίγο θα πούμε καληνύχτα,  χωρίς φωνή,  χωρίς φιλί,  χωρίς αγκαλιά.
Με την ψευδή εντύπωση πως είμαστε αληθινοί!


update:
Πόσες μάσκες και πόσες άλλες
Πάνω στο πρόσωπο της ψυχής μας φοράμε;
Άραγε, όταν γι' αστείο η ψυχή τη μάσκα θελήσει να βγάλει;
Ξέρει πως έτσι αφήνει το πρόσωπο γυμνό να φανεί;
Η μάσκα η πραγματική, δεν νιώθει τίποτα κάτω απ' τη μάσκα
Αλλά κοιτάζει μέσ' απ' αυτή με μάτια κρυμμένα.

ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

Wednesday, January 23, 2019

στους διαδρόμους / in den gangen / in the aisles





1 ώρα και 25 λεπτά,  τόσο κράτησε η ταινία,  στους διαδρόμους ενός σούπερ μάρκετ.  Ξετυλίγονται,  με λιτό,  καθαρό,  αυθεντικό τρόπο οι χαρακτήρες των τριών πρωταγωνιστών της ταινίας,  με τίτλο ''στους διαδρόμους'',  του Κρίστιαν,  της Μάριον και του Μπρούνο.  Η ταινία πραγματεύεται την σκληρή αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις συνθήκες εργασίας αλλά και των προσωπικών,  υπαρξιακών θεμάτων των υπαλλήλων με φόντο τους απέραντους αποθηκευτικούς χώρους ενός μεγάλου σούπερ μάρκετ,  χονδρικής πώλησης.  Ο καθένας τους έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα του,  όταν στο τέλος κάθε βάρδιας,  επιστρέφει στον ιδιωτικό του χώρο,  στην προσωπική του μοναξιά. 
Αναρωτιέμαι,  πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετική η ζωή κάποιων ανθρώπων που εργάζονται σε ένα χώρο κλειστό,  από τα χαράματα,  ως το βράδυ.  Όταν δεν βλέπουν όχι μόνο τον ήλιο αλλά ούτε καν το φως της ημέρας.
Και πώς θα γινόταν διαφορετικά από το να βρούν την ίδια την ποίηση,  σ'  αυτό τον ψυχρό,  αιχμηρό χώρο εργασίας;  ''Ανέβασε το πηρούνι του κλαρκ ως επάνω ψηλά!  Τώρα κατέβασε το σιγά σιγά.  Να,  κοίτα,  δεν ακούγεται σαν τον φλοίσβο της θάλασσας;''[εξ ου και η εμφάνιση της αφίσας του έργου].
Αυτό που έχεις μέσα σου,  αργά ή γρήγορα θα κάνει την εμφάνιση του,  κι αυτό που έχεις ανάγκη για να κλείσεις τις χαραμάδες σου,  σου το δίνει η ζωή,  το βρίσκεις.
Το θέμα είναι αν είσαι σε θέση να το δεις,  να αρπάξεις την ευκαιρία από τα μαλλιά,  να σε βρει ακέραιο ώστε να τo εκμεταλευτείς.
Πολύ ζεστές οι σχέσεις μεταξύ των υπαλλήλων,  σχεδόν τις ζήλεψα,  [οι καφέδες στα μικρά πλαστικά ποτηράκια,  τα στραγγισμένα αποτσίγαρα] στις τουαλέτες,    οι παρτίδες σκάκι,  οι μεταξύ τους συμβουλές,  η αλληλεγγύη!
Κι αυτός ο σχεδόν έρωτας μεταξύ του Κρίστιαν και της Μάριον,  ο πλατωνικός,  ο τρυφερός,  τόσο κρυστάλλινος,  καθαρός,  λαμπερός!!!

χώρα προέλευσης:  Γερμανία
σκηνοθεσία:  Thomas Stuber
τίτλος ταινίας:  in den gangen /  in the aisles

Monday, January 21, 2019

πρωινό Δευτέρας





Η ομίχλη αγκαλιάζει το πιο μελαγχολικό πρωινό του χρόνου.
Τα χέρια μου,  μία κούπα με ζεστό,  δυνατό καφέ.
Οι σκέψεις μου το όνομα σου.
Υπάρχω,  μέσα από αυτή την διαδικασία.

Saturday, January 19, 2019

το τέλος





Να εδώ,  έχω την πολυτέλεια να κρυολογώ,  να γκρινιάζω,  να είμαι χαρούμενη,  να δραστηριοποιούμαι,  να βαριέμαι,  να κοιτάζω από το παράθυρο,  να βγαίνω για μια βόλτα,  να περιμένω στην αναμονή ενός ιατρείου,  να απορρίπτω,  να αποδέχομαι,  να διαπιστώνω πως ζούμε στην παρακμή,  να μετράω λύπες,  να υπολογίζω χαρές,  να ερωτεύομαι,  να αγαπώ,  να θυμάμαι,  να διαγράφω,  να βλέπω τον ήλιο την συννεφιά,  το χιόνι και τη βροχή,  να ψιθυρίζω το όνομα σου,  να διαβάζω,  να δημιουργώ,  να ονειρεύομαι,  να γελάω ρε γμτ!
Κάπου εκεί,  ένα μικρό αγόρι,  τόλμησε να ονειρευτεί, έκρυψε τα αποδεικτικά στοιχεία μιας κοσμιοτάτης διαγωγής και κάποιων αριστείων  στη φόδρα από το πανωφόρι του και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι.
''Άνθρωποι'',  καταπίνουν ανθρώπους!!!
Αυτό είναι το τέλος!


που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. 
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ 
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Όπως μας λέει στον
Κεμάλ!
ο υπέροχος Χατζηδάκης

Thursday, January 17, 2019

κρυολόγημα





Ένας ακόμη συμβιβασμός!
Πασχίσαμε να αντιμετωπίσουμε την μια αλλαγή και ήρθε η άλλη,  στο ανάποδο της.
Πάμε πάλι πίσω λοιπόν.

Κι ένα κρυολόγημα!
Κέικ βανίλιας,  με μπόλικη άχνη ζάχαρη από πάνω,  τσάι με βότανα,  χλιαρό.
Ίσως η μαμαδίστικη τρυφερότητα προς τους άλλους και προς τον εαυτό μας,  βοηθάει να αντιμετωπίσουμε πιεστικές καταστάσεις.

Στην καρδιά ενός δύσκολου χειμώνα,  χθες,  ήταν ένα απόγευμα που μοσχομύριζε φρέσκια άνοιξη.

Saturday, January 12, 2019

οι γάτες




Τρελαίνομαι για τις γάτες και σκυλιά,  ωστόσο είχα την τύχη και την ευτυχία να υιοθετήσω μόνο ένα σκυλί,  και ομολογώ πως από εκείνη την ημέρα,  ακριβώς μια επταετία πριν,  η ζωή μου άλλαξε προς το καλύτερο.
Οι γάτες όμως παραμένουν έρωτας μαζί με μια μικρή δόση πάθους,  θες που τις βρίσκω αλάνια στις αυλές από τις οποίες καθημερινά περνάω,  θες που είναι έτσι μακρινές κι απρόσιτες,  θες που με κάθε ευκαιρία δείχνουν την ανεξαρτησία τους,  ακόμη και μια ματιά μου στα λαμπερά τους μάτια και στο καθαρό τους τρίχωμα την απολαμβάνω καθώς με εξιτάρει θετικά.
Λέω λοιπόν,  πως με τα σκυλιά έχω μια σχέση θα μπορούσα να την πω χάριν αστειότητας,  ''γάμου''  και με τις γάτες μια σχέση ''έρωτα'' με πάθος παράνομου μάλιστα,  μια που η λαχτάρα μου για αυτές ξεπερνάει κάθε όριο.

Κάποτε,  θέλοντας να δώσω μια εξήγηση,  στην ιδιότροπη σχέση της μαμάς μου με τις δύο της κόρες,  η μία εκ των δύο εγώ,  είπα και συνεχίζω να το υποστηρίζω,  πως είχε μια σχέση ''γάμου''  μαζί μου,  και μια σχέση ''έρωτα''  με την αδερφή μου.  Ο έρωτας πολλές φορές υποστηρίζεται από την απόσταση,  κι η αδερφή μου ζούσε και ζει μακριά,  πράγμα το οποίο πολλές φορές ευχόμουν και για τον εαυτό μου αν και τέτοιος χαρακτήρας που ήμουν δεν επρόκειτο να το κουνήσω ρούπι.  Έτσι,  πίστευα τότε πως αν ζούσα μακριά από τους γονείς μου,  θα είχα περισσότερη αγάπη και λιγότερη τριβή.  Εκ των υστέρων,  η αντίληψη μου αυτή έχει αλλάξει,  γιατί αγάπη είχα περισσή κι ας ήταν περίσσεια και η τριβή που πολλές φορές αδίκως την έκρυβε.

Θέλω να καταλήξω,  πως κάποιες σχέσεις,  είναι ωραίες γιατί είναι έτσι όπως είναι και πως αυτή ακριβώς είναι η γοητεία τους!

Thursday, January 10, 2019

Vue de toits (Effet de neige) Gustave Caillebotte 1878





Μέσα στην καρδιά του χειμώνα,  τα γιορτινά μαζεύτηκαν μετά από μια λίγων ημερών παράταση λόγω χιονιού,  πόσο ταιριάζει το δέντρο με την παγωνιά έλεγαν τα παιδιά!
Κάποια από αυτά,  μινιατούρες παιχνιδιών κυρίως,  μετακόμισαν σε ξύλινο ντουλαπάκι εν είδει συλλογής.
Μία δυσκολία,  και φώναξα το όνομα του δυνατά,  όχι για να το ακούσει αυτός που δεν είναι εδώ,  μα να βρει ο ήχος στους τοίχους και να γυρίσει με την ίδια δύναμη πίσω στους λαβυρίνθους των  αυτιών μου.
Πόσο έχει απομακρυνθεί πια!  Ούτε καν στα όνειρα μου.  Ούτε εκείνη η αίσθηση πως βρίσκεται δίπλα μου,  τί ανακουφιστική που ήταν!
Ο χρόνος,  λίγο λίγο,  κι αυτό μοιάζει πιό δύσκολο,  παγώνει τα συναισθήματα.
Ακόμη κι οι δακρυικοί αδένες  δεν βοηθούν,  δυσλειτουργικοί εδώ και καιρό.



Tuesday, January 08, 2019

το δίπλωμα του χρόνου





Έτσι καθώς απολάμβανα το πρωινό μου καφεδάκι,  με -2,5 βαθμούς έξω, νωρίς το πρωί,  και πάγους ακόμη στις ανήλεες γωνιές της βεράντας μου,  σκεφτόμουν πόσα στη ζωή μου πραγματικά επέλεξα,  πόσα ήρθαν από μόνα τους,  πόσα ήρθαν από ανάγκη,  και πόσα από συμβιβασμούς.
Όπως και να έχει όμως συχνά,  βρίσκομαι στο σημείο εκείνο όπου διπλώνει ο χρόνος,  εφάπτοντας ένα σημείο του παρελθόντος χρόνου με το παρόν.  Σε αυτή την ιδιαίτερη φάση,  το κενό το οποίο έχει δημιουργηθεί,  αρνητικό στην προκειμένη περίπτωση,  αυτό δλδ που καθόρισε την σημαντικότητα του στοπ που έβαλα,  του αντίο που είπα,  την πόρτα που έκλεισα,  ώστε να σταματήσει μια κατάσταση ή μια σχέση,  εξαφανίζεται,  κι όλα μοιάζουν όμορφα και ρόδινα και θετικά.  Σ αυτό ακριβώς το σημείο,  θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα,  να αλλάξω την ανάμνηση,  να γεμίσω το κενό με συναισθήματα μόνο θετικά,  καθώς και να εξαφανίσω τους λόγους που δημιουργήθηκε αυτό.
Καθώς είμαι από την φύση μου ενοχική,  θα μπορούσα να πω πως ήταν ένα δικό μου λάθος.  Υπάρχουν όμως πραγματικά λάθη;  Ή μόνο η αντιμετώπιση κάποιας συγκεκριμένης κατάστασης,  κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες με βάση τους χαρακτήρες ανθρώπων που και μόνο στο πέρασμα των πολλών ετών έχουν αλλάξει;
Τέλος πάντων στο δίπλωμα αυτό του χρόνου,  εκεί που η μιά στιγμή συρράπτεται με την άλλη και που μεταξύ τους μπορεί να έχουν απόσταση δεκαετιών,  που στην προκειμένη περίπτωση φαντάζει εξαίσιο,  θέλω να μπορώ να αλλάξω την ποιότητα των ενδιάμεσων αναμνήσεων.

Μοιάζει μπερδεμένο,  μα δεν είναι.
Είναι άλλη μια επιθυμία για το ιδανικό.

*να τώρα,  είμαι στο δίλημμα να γράψω πως ιδανικό δεν υπάρχει,  ούτε το εξαίσιο,  όμως θα το φτιάξω λίγο πιο γλυκό και εύπεπτο και θα πω πως το εξαίσιο και το ιδανικό,  δεν υπάρχουν μεν σε διάρκεια,  σίγουρα όμως υπάρχουν σε μια στιγμή χαρούμενη,  γελαστή,  γεμάτη από αγάπη.

Saturday, January 05, 2019

χιόνι





Λίγο χιονάκι και όλα μοιάζουν τόσο διαφορετικά.  Η βόλτα στην γειτονιά,  τα αυτοκίνητα,  τα δέντρα,  μα κι εγώ η ίδια έγινα ένας ζωντανός χιονάνθρωπος,  το χιόνι με αγκάλιασε κυριολεκτικά κάνοντας σωρούς σωρούς,  στα μανίκια μου,  στην κορυφή της κουκούλας μου,  στα επίπεδα σημεία της τσάντας μου.
Μετά από ένα ζωηρό δίωρο περπάτημα, τελειώνοντας με τις δουλειές μου,  έφτασα στο σπίτι,  άλλαξα τα ταλαιπωρημένα μου ρούχα και έφτιαξα μια σοκολάτα γλυκιά και ζεστή.
Το χαίρομαι το χιόνι,  μέχρι ενός σημείου,  κατά τα άλλα στην καρδιά μου και στα όνειρα μου,  καλοκαιράκι,  θάλασσα και 40 βαθμοί!!!

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...