Tuesday, January 29, 2019

το μπλε του van gogh





Αυτές τις μέρες που είναι τόσο βροχερές και σκοτεινές και ο ουρανός έχει αυτό το ίδιο αδιάφορο σταχτί χρώμα  από το πρωί ως το βράδυ,  δέκα παρά ένα χρόνια πριν,  ένα συντριπτικό κάταγμα στον αριστερό αστράγαλο με κρατούσε μέσα στο σπίτι και επάνω στον καναπέ.
Αφού είχαν περάσει κάποιοι μήνες από το χειρουργείο,  και μπορούσα πια και καθόμουν αρκετή ώρα όρθια,  είχα σκηνοθετήσει ''μια στιγμή''  που επιδίωκα να την ''συναντήσω'' κάθε μέρα.  Τα απογεύματα,  κατά τις πέντε περίπου η ώρα,  πήγαινα με τις πατερίτσες ως την κουζίνα,  έψηνα ελληνικό καφέ,  τον έπαιρνα μαζί μου ως το μεγάλο παράθυρο κι από εκεί,  χάζευα με την ησυχία μου το ηλιοβασίλεμα.
Είχε γίνει η ωραιότερη στιγμή της ημέρας,  η πιο ενδιαφέρουσα,  γιατί έπινα τον καφέ μου χαζεύοντας ονειρεμένα ηλιοβασιλέματα που θαρρείς έστηναν σκηνικό μόνο για μένα.   Άναβα τσιγάρο,  κάπνιζα ακόμη τότε και απολάμβανα την μυρωδιά και τη γεύση του καπνού,  κι εκεί έξω σουρούπωνε,  με ένα μπλε σαν κλεμμένο από πίνακα του  van gogh στον ουρανό.  Χάνονταν οι λεπτομέρειες των κτιρίων απέναντι μου καθώς βυθίζονταν στη δύναμη αυτών των αποχρώσεων του μπλε,  που γινόταν όλο και σκουρότερες όσο περνούσε η ώρα, μέχρι που άναβαν τα ηλεκτρικά φώτα των διαμερισμάτων κι έπαιζαν μαζί του κι αυτά,  σαν χοντρές πυγολαμπίδες στην αρχή άσπρες κι αδύναμες,  μετά κιτρινωπές,  και μετά,  στο βάθος πια της νύχτας γινόταν όλο και πιο  ζεστά πορτοκαλιές. Κανείς δεν μου μιλούσε,  κανείς δεν με ενοχλούσε,  κι ήταν κι αυτό μια μικρή ευτυχία,  μια επιλεκτική,  ήρεμη σιωπή.

Στα επόμενα χρόνια,  στάθηκα πολλές φορές μπροστά στο παράθυρο αυτό,  σε διάφορες ώρες της ημέρας,  μα ποτέ ξανά δεν ένιωσα αυτή την ιδιαίτερη ομορφιά.
Προσπάθησα να ξανασκηνοθετήσω το σκηνικό,  μα ο καφές δύσκολα κατέβαινε στο στεγνό στόμα μου και το τσιγάρο είχε γίνει βραχνάς μέχρι που το έκοψα παντελώς.

Όλο αυτό,  το ξαναθυμήθηκα σήμερα,  δέκα παρά ένα χρόνια μετά,  που αγόρασα ένα ωραίο ζευγάρι δερμάτινα παπούτσια.

15 comments:

  1. Θα έλεγα τελικά Στέλλα ότι ουδέν κακό αμιγές καλού ε ; Κοίτα τώρα πως ένα επώδυνο κάταγμα στο πόδι σε οδήγησε να απολαμβάνεις επί μακρόν ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμμα που απέκτησε τέτοιες προεκτάσεις στην ψυχή σου και στις αισθήσεις σου. Πραγματικά ένα βίωμα εντυπωσιακό.
    Επίσης μεγάλη ευλογία να έχεις τη δυνατότητα από το παράθυρο του σπιτιού σου να προβάλλεις τέτοιες εικόνες μαγικές της φύσης. Μεγάλο πλεονέκτημα και θεραπευτικό.
    Επίσης κοίτα τώρα σύμπτωση ! Μιλάς για το μπλέ του Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Για δες εδώ θέμα στο ΣΙΝΕΦΙΛ ;
    https://cinefil-net.blogspot.com/2019/01/julian-schnabel.html

    Την καλησπέρα μου καλή μου φίλη.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Από ουρανό, έχουμε μπόλικο σ αυτό το διαμέρισμα Γιάννη μου, ανατολικοδυτικό! Βλέπω και ανατολή και δύση και φεγγάρια :)
      Μα το μπλε του Βαν Γκογκ είναι μοναδικό! Κι αυτοί οι έναστροι ουρανοί του!
      Γιάννη μου καλό απόγευμα να έχεις

      Delete
  2. καλησπέρα! ιδιαίτερα συναισθήματα πήρα από αυτή την ανάρτηση.
    μια γαληνη και μια μελαγχολια μαζι!
    μου αρεσε ιδιαιτερα η περιγραφη με τα ονειρεμενα ηλιοβασιλεματα

    καλως βρεθηκαμε!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Περισσότερο γαλήνη θα έλεγα, και ίσως αυτό τον φόβο μη σου συμβεί, κάπως έτσι φαντάζομαι να ένιωσες Κική.
      Καλώς ήρθες!!!

      Delete
  3. Μήνυμα ελήφθη. ΔΕ θα περιμένω να σπάσω τον αστράγαλό μου, για να απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα πίνοντας έναν ελληνικό. Αν σήμερα, στο κρυφτούλι του ήλιου με τα σύννεφα, νικήσει ο ήλιος, θα στηθώ στο δυτικό παράθυρο και θα περιμένω. Ελπίζω, βέβαια, να μην κολλήσω για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου - αν και άσχημο καθόλου δε μου φαίνεται..

    Το ποδαράκι; Είναι εντάξει τώρα; Θυμάται;

    ΥΓ. Άσε να σε φαντάζομαι στην Πάνω Πόλη.Και λάθος να κάνω, μη μου το διορθώσεις!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Διονύση, αν θυμάται λέει!!!
      Βέβαια κι εγώ το βασανίζω με τρίωρες πεζοπορίες αλλά κι αυτό συνέχεια μου γκρινιάζει.

      Με πάνω πόλη η σχέση που έχω είναι μέσω του συντρόφου μου ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί, και κάθε φορά που τυχαίνει να κάνουμε βόλτες είναι σαν προσκύνημα σε άγιο τόπο.
      Είναι μοναδικό κομμάτι της πόλης, μα να σου πω, κατά τη γνώμη μου από την Εγνατία και πάνω νιώθεις πως είσαι στην ουσία της Θεσσαλονίκης.

      Μην το γελάς για τα ηλιοβασιλέματα, τώρα που είναι και σπάνια.
      Όσο για τους δικούς μου 4 μήνες μέσα στο σπίτι είναι από αυτά που τα ξορκίζεις όποτε τα ακούς, που σου φαίνεται αδύνατο να τα αντιμετωπίσεις, κι όμως, 4 μήνες μέσα, κι ο καιρός πέρασε κι άλλα εννιά χρονάκια από πάνω.
      Όλα τα αντιμετωπίζουμε!!!
      Την καλησπέρα μου, με ή χωρίς χρώματα στον ουρανό, (εδώ δεν)!

      Delete
  4. Μια ανάρτηση που με άγγιξε ιδιαίτερα... ευχαριστώ που την μοιράστηκες μαζί μας! Πόσο σε νιώθω μόνο να'ξερες....

    ReplyDelete
    Replies
    1. Για να με νιώσεις πάει να πει πως έχεις περάσει κάτι ανάλογο.
      Γειά σου Μαριέλα μου
      καλό απόγευμα

      Delete
  5. Δημιουργούν άλλη αίσθηση τα ηλιοβασιλέματα με πατερίτσες, τα ηλιοβασιλέματα στο νοσοκομείο, τα ηλιοβασιλέματα σε αποκλεισμένο από το χιόνι σπίτι κ.λ.π. Ο περιορισμός της κίνησης είναι που οξύνει περισσότερο το συναίσθημα και τη φαντασία. Κι ένα ζευγάρι παπούτσια -μετά από χρόνια- είναι ικανά να αναβιώσουν μέσα σου εκείνα τα αισθήματα και να συμπάσχουμε κι εμείς μαζί σου τώρα.
    Καλό βράδυ ψαροματάκι.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μαρία είναι πολύ ιδιαίτερη η σχέση με τα παπούτσια μετά από ένα τέτοιο γεγονός.

      Κι όλα αυτά που λες, ακριβώς έτσι τα ένιωσα κι εγώ.
      Κάπως έτσι, σε μικρότερο βαθμό βέβαια, όταν ο χειμώνας είναι βαρύς και τα χρώματα στον ουρανό σπάνια!
      Οσονούπω, έρχεται η άνοιξη!!!

      Καλό σου βράδυ κι εσένα.

      Delete
  6. Λες Στέλλα μου, ν' άλλαξε τόσο πολύ ο καιρός που ακόμα και τα ηλιοβασιλέματα να έγιναν πιο μουντά, δεν το νομίζω, μάλλον φταίει ο φετινός δύσκολος καιρικά χειμώνας που μας έριξε και όλα αυτά να δεις πως θα τα θυμόμαστε όταν θα σκάμε από τη ζέστη (αχ πότε!)και θα χαμογελάμε!

    Πολλά τα ΑΦιλάκια μου, παρέα μ' ένα τρυφερό βραδάκι!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αχ Στεφανία μου αχ!!!
      Κι έχω έναν Φλεβάρη μπροστά μου, που ελπίζω να είναι λίγο πιο χαμογελαστός γιατί να σκάσω είμαι. Πολύ μεγάλη η μουνταμάρα εδώ στο Βορρά, και ο λιγοστός ήλιος δεν μου φτάνει.
      Τι σου τα λέω αφού τα ξέρεις..

      Φιλάκια πολλά!!!

      Delete
  7. Χμ... Αυτό, κατά μία έννοια, θα μπορούσε να είναι το δικό σου Ten Years Challenge. Περίπου!
    Αλλά γιατί σου ήλθε όλη αυτή η ανάμνηση αγοράζοντας τα υποδήματα;
    Μήπως είναι χρώματος μπλε;
    Όπως και να έχει με γεια τα παπούτσια!
    Και εύγε που μπόρεσες και έκοψες το τσιγάρο (και στα δικά μας οι ακόμη εξαρτώμενοι από τη νικοτίνη)!
    Καλημέρα Φις Άι! 🎈

    ReplyDelete
    Replies
    1. Όταν έχεις ένα τέτοιο ατύχημα Αρτίστα μου, αποκτάς ιδιαίτερη σχέση με τα παπούτσια, δεν φοράς πια ποτέ τακούνι, ψάχνεις τα πιο αναπαυτικά κλπ κλπ Επίσης κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης δεν φοράς παπούτσια, αλλά ένα αθλητικό στο ένα πόδι, το άλλο είναι μπανταρισμένο και δεν πατάει κάτω.
      Επίσης, μετά από ένα τέτοιο ατύχημα η λαχτάρα σου είναι να περπατήσεις.
      Μετά από τετράωρο χειρουργείο και όσο είμασταν ακόμη μέσα οι γιατροί κι εγώ, βράδυ Σαββάτου, το μόνο που ρώτησα το χειρούργο ήταν αν θα περπατούσα.

      όλα καλά 9 χρόνια μετά, ναι θα μπορούσε να είναι σαν αυτό το παιχνίδι που λες

      μια ωραια μερα σου ευχομαι Αρτίστα μου
      φιλάκια!

      Delete
  8. Σιγουρα και αποκτας ιδιαιτερη σχεση με τα παπουτσια που δεν θα ξεχνιεται κυριως καθε τετοια εποχη και ημερομηνια.Χαιρομαι που εισαι καλα και απολαμβανεις ομορφα ηλιοβασιλεματα.Ο Βαν Γκογκ μοναδικος.Τα χρωματα του ολους μας ηρεμουν.Να εχεις εναν ομορφο πολυχρωμο μηνα.Να εισαι παντα καλα 🌹🌹

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...