Tuesday, March 31, 2020

έξω από το παράθυρο (μέρα 19η)


"The View from the Studio, Summertime" του Hugo Gren



Θαυμάζω αυτό τον πίνακα,   με τρελαίνει η ιδέα πως θα μπορούσε να ήταν το δικό μου παράθυρο,  η καρέκλα μου,  το τραπέζι με το αγαπημένο μου τραπεζομάντηλο,  το βιβλίο μου,  το ημερολόγιο μου,  η κανάτα με το νερό,  ο καφές μου,  τα λουλούδια στο βάζο που μόλις μάζεψα από τον κήπο μου,  η γάτα μου κάπου να ραχατεύει κι όλο αυτό το λουλουδιασμένο σκηνικό που δεν ξέρεις αν ξεκινάει από το εσωτερικό του δωματίου και επεκτείνεται στον εξωτερικό χώρο της ζωντανής φύσης ή το αντίστροφο.

Παράξενες οι μέρες που διανύουμε σκέφτομαι όσο φουσκώνουν τα ζυμαράκια μου στον πάγκο της κουζίνας,  για το σημερινό ψωμί.  Κάπως σαν να χωνέψαμε το τώρα κι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το μετά.  Όχι ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος ας μην εθελοτυφλούμε.  Ο κόσμος θα γίνει δυσπρόσιτος και οι δρόμοι δύσβατοι.  Επειδή το χρήμα θα πάει εκεί όπου πάντα πήγαινε και γιατί σ'  αυτό το βωμό θα θυσιαστούμε.  Κι επειδή τα παιδιά μας θα ζήσουν για άλλη μια φορά την έντονη αβεβαιότητα του αύριο.  Ένα αύριο που ίσως θα μοιάζει με εκείνη τη σκοτεινή περίοδο των μνημονίων.  Ποιός ξέρει!

Σκεφτόμουν επίσης πόσο δύσκολο είναι αυτή την εποχή να αλιεύσεις από το μέσα σου ψήγματα αισιοδοξίας.  Δύσκολο αλλά βέβαια όχι αδύνατο.

Μου κάνει εντύπωση,  εγώ όταν λέω ''μένω στο σπίτι'',  μένω πραγματικά στο σπίτι,  πώς γεμίζουν οι λαικές ή συνεχίζονται οι βόλτες στην παραλία.  Η χθεσινή εικόνα της παραλίας με τρόμαξε.  Αλήθεια δεν φοβούνται οι άνθρωποι;  Μονάχα εγώ;  Φτιάχνω ψωμί,  παραγγέλνουμε τηλεφωνικά από το μάρκετ.  Ε δεν θα χαθεί πια ο κόσμος αν δεν διαλέξω εγώ τα μήλα μου. 

Ο καθένας μας βρίσκει τον τρόπο του να κάνει τις δύσκολες στιγμές του όμορφα ανώδυνες.
Εγώ αφήνω εδώ τα σημάδια μου,  διατηρώ τις επαφές μου,  τα τηλεφωνήματα μου,  την διαδικτυακή μου επικοινωνία με όσους και όσα πολύ αγαπώ.  Με όλους όσους και όσα μου χορταίνουν την ψυχή.
Νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη!  Ωστόσο υπάρχουν πάντα οι Δευτέρες που θα ξυπνήσω στραβά,  οι Τρίτες που θα χαμογελάω χωρίς λόγο και τα σαββατοκύριακα που είναι μελαγχολικά.

Ίσως τελικά,  τίποτα πέρα από αυτόν τον μικρό σημερινό απολογισμό, να μην ήταν ικανό να έχει αυτό το ειδικό βάρος που έχει το κάθε τί,  όταν αποκτά την ιδιαίτερη του για σένα αξία. 

Α!  να σου πω κι αυτό.  Έχω χάσει τρία κιλάκια από την νέα χρονιά και μετά,  δεν φαντάζεσαι αυτό πόσο με χαροποιεί.  Και ενώ σε δύσκολες καταστάσεις τρώω ψυχαναγκαστικά για κάποιο λόγο δεν θέλω να χαλάσω αυτή την καινούργια χαρά μου.  Είναι ίσως που με κάποιο τρόπο επιτέλους,  μπόρεσα να ξεχωρίσω στο μυαλό μου το ψυχαναγκαστικό από το φυσιολογικό φαγητό.  Καιρός ήταν δεν νομίζεις;

Saturday, March 28, 2020

την άνοιξη αν δεν την βρεις (ημέρα 16η)





 Εδώ και μια εβδομάδα περίπου βρέχει.  Και αυτό δεν βοηθάει ούτε για βόλτα στην βεράντα.  Κάνει και κρύο.  Έτσι,  ίσα που ξεμυτάμε από την μπαλκονόπορτα και ξανά μπαίνουμε μέσα.

Σε ένα μικρό διάλλειμα βροχής,  ένα πρωινό,  χαρήκαμε δυό καρδερίνες,  εμείς πίσω από το τζάμι με την αγωνία να μην τις τρομάξουμε.  Αυτές,  τσιμοπολογούσαν ένα θεριεμένο αγριολούλουδο με κίτρινα άνθη σαν μικρές μαργαρίτες,  των οποίων τα πέταλα όταν πέφτουν αφήνουν στον κάλυκα ένα χρυσαλιφούρφουρο.  Έχω την εντύπωση ότι αυτό ακριβώς τσιμπούσαν,  το χρυσαλιφούρφουρο.

Όλη μέρα,  πλένω χέρια,  φρούτα,  λαχανικά,  συσκευασίες του σούπερ μάρκετ,  τα πόμολα από τις πόρτες του σπιτιού μου.  Μου φαίνεται τόσο υπερβολικό!
Προσπαθώ να μην βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου.  Μάταιο.  Αυτό,  νομίζω δεν θα το κατορθώσω ποτέ.

Είναι μια πολύ καλή παρέα ο Όβ.  Δεν ξέρω όμως αν κάτω από άλλες συνθήκες θα έβρισκα ενδιαφέρον σε ένα τέτοιο βιβλίο.  Μου αρέσουν τα βιβλία με δυνατά και δραματικά αν είναι δυνατόν γεγονότα,  με έντονα συναισθήματα και ανατροπές.

Πολλές φορές,  πιάνω τον εαυτό μου,  να έχω την ικανότητα να ''τηλεμεταφέρομαι''.  Μη γελάς!  Μπορώ οποιαδήποτε δύσκολη μου στιγμή να ''μεταφερθώ'' σε μια παλιότερη και ευχάριστη,  στο 100% μου.  Να όπως εχθές,  βρέθηκα ξαφνικά με το μαγιώ μου στην θάλασσα,  κάνοντας βόλτα στην αμμουδιά.  Είχα δίπλα μου κι εσένα,  πάντα σε έχω,  δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς..

Θυμάσαι;  μια μέρα καλοκαιρινή με συννεφιά,  περπατήσαμε στην αμμουδιά πόσες ώρες άραγε και φτάσαμε μέχρι το χωριό.  Μια άλλη φορά πάλι,  λίγο πιο παλιά,  λείπαμε από τις ξαπλώστρες μας πάνω από δυό ώρες,  περπατούσαμε στην αμμουδιά και θέλαμε να φτάσουμε ως τη μύτη της Επανωμής που είναι το ναυάγιο,  ακόμη λίγο,  κι ακόμη λίγο,  μα θέλαμε κι άλλο τόσο για την επιστροφή.  Κι όταν επιστρέψαμε,  ένιωσα την ανησυχία των γύρω μας.
Πέρσι ήταν ή πρόπερσι,  που ρώτησε ένα αγόρι τον πατέρα του,  ''γιατί αυτοί οι δυό περπατάνε'',  κι ο πατέρας του αποκρίθηκε ''γιατί νομίζουν πως είναι όμορφοι''.  Καθόλου μην απορείς.  Τέτοιοι είμαστε εδώ στην χώρα μου.  Χαμένα επεισόδια!

Την άνοιξη,  αν δεν την βρεις την φτιάχνεις,  φωνάζουν οι φωτογραφίες που διάλεξα.
Είναι θαυμάσιες,  είναι τόσο απολαυστικές που πολλές φορές νιώθω ότι είμαι μέσα τους και τις ζω.  Να άλλο ένα είδος ''τηλεμεταφοράς''.  Κι εσύ πάντα είσαι δίπλα μου να ξέρεις,  όπου κι αν βρίσκομαι,  νοητά ή πραγματικά,  πάντα..  πάντα..  πάντα..




Wednesday, March 25, 2020

της 25ης Μαρτίου (μέρα 13η)





Μου αρέσει αυτή η φωτογραφία,  με κάνει να φαντάζομαι πως είσαι κάπου δίπλα μου και ασχολείσαι με τα δικά σου αγαπημένα κι εγώ απολαμβάνω το βιβλίο μου και τον ζεστό καφέ μου στη βεράντα με ένα ελαφρύ,  απαλό αεράκι.

Μόλις έβαλα στο φούρνο τα σημερινά ψωμιά μου,  ένα με απλό αλεύρι και το άλλο με αλεύρι ολικής.  Αν μη τι άλλο τη μυρωδιά του φρεσκοψημμένου ψωμιού θα έχουμε να τη θυμόμαστε,  αν και όταν βγούμε από όλο αυτό,  ίσως και να θελήσουμε να την κρατήσουμε ως συνήθεια.

Είδα προχθές την ''πολίτικη κουζίνα''  μόνο και μόνο για να φτάσω στα τελευταία δέκα λεπτά,  όπου ο πρωταγωνιστής βρίσκει τον εφηβικό έρωτα του μετά από πάρα πολλά χρόνια,  γυναίκα πια.  Κι ενώ μια ελπίδα επανένωσης αχνοφαίνεται,  η κοπέλα η οποία έχει την τελική απόφαση,  διαλέγει να φύγει με την οικογένεια της.  Αγάπησα την σκηνή που αυτός την κοιτάζει καθώς αυτή φεύγει,  στο σταθμό των τραίνων,  αφού έχουν ανταλλάξει χειραψία κι αφού έχουν πει το αντίο.  Την προλαβαίνει,  καθώς καταλαβαίνει πως θα γυρίσει πίσω το κεφάλι της για να τον δει για τελευταία φορά,  ''αν γυρίσεις,  θα θεωρηθεί υπόσχεση μιας κάποιας ελπίδας''.
Επίσης,  στην ερώτηση της ''γιατί έκανες τόσα χρόνια να επιστρέψεις;'',  η απάντηση του ''φοβόμουν,  φοβόμουν την στιγμή που θα έπρεπε να ξαναφύγω''!

Ίσα που κατάφερα να φτιάξω τρεις μάσκες από 100% βαμβακερό ύφασμα.
Θα προσπαθήσω για άλλες δυό τρεις αύριο,  όμως πραγματικά δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να προστατεύσουν.  Αν και μέχρι το 1990 από ότι έμαθα οι μάσκες ήταν τέτοιου τύπου και αποστειρώνονταν με το καφτό σίδερο.  Επίσης έμαθα πως και τις μάσκες του φαρμακείου μπορούμε να τις αποστειρώσουμε με τον ίδιο τρόπο και να τις ξαναφορέσουμε.  Δεν εγγυώμαι για την εγκυρότητα όλων αυτών παρά ταύτα.

Κάνει κρύο και έχει συννεφιά.
Στο μπαλκόνι μου έχει μόνιμα ένα ρευματάκι,  σε σημείο να μη μπορώ να κάτσω ή να βγω έξω χωρίς χοντρή ζακέτα,  ενώ η γειτόνισσα μου στην ακριβώς απέναντι οικοδομή στα πέντε μέτρα βγαίνει με το κοντομάνικο.
Πριν λίγο κάποιος είχε βάλει επετειακά τραγούδια στη διαπασών,  έτσι έσπασε η απόλυτη σιωπή, του κόσμου γύρω από το σπίτι μου,  των τελευταίων ημερών.
Αν θα βγούμε από όλο αυτό!  Όταν,  αν..
Θα..  άραγε;
Κι αν θα..  πώς;

Sunday, March 22, 2020

της Κυριακής (ημέρα 10η)






Κάθε σεζόν,  γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ,  διαθέτει όμορφα και προσεγμένα προιόντα γνωστής εταιρείας στα ράφια της σε τιμές καλές,  από πέρσι που το πρωτοανακάλυψα,  τέτοια εποχή αγόρασα ένα λεπτό ανοιξιάτικο παπλωματάκι,  τον χειμώνα απέκτησα το υπέροχο πουπουλένιο πάπλωμα μου με δύο όμορφες παπλωματοθήκες,  και πριν λίγο καιρό ήθελα να αγοράσω ένα απαλό και απορροφητικό μπουρνούζι για το μπάνιο μου,  σε ένα ροζ ιδιαίτερο,  ροζ παλιό το ονομάζω εγώ,  παλ και διακριτικό που όμως δεν κατάφερα γιατί από ότι φαίνεται,  όπως εγώ έτσι κι άλλοι χίλιοι δυό πήραν την ίδια απόφαση έτσι ώστε όσες φορές ρώτησα,  τα μπουρνούζια είχαν γίνει άφαντα.

Όταν λοιπόν τελειώσει όλο αυτό,  αν τελειώσει και αν ζω όταν θα τελειώσει θα πάω στην αγορά και θα αγοράσω το πιο τρυφερό στην υφή μπουρνούζι.  Ροζ!  Το δικαιούμαι!


Ναι την αγάπη τη ζεις!
Καμμιά φορά όμως,  σου φτάνει να την νιώθεις.  Και να είναι για σένα ο άλλος,  μια έστω μικρή φλογίτσα ενέργειας που όμως γεμίζει το σύμπαν σου.  Προσθέτει ένα κάτι φωτεινό στην μέρα σου.
Να  είναι αυτός που ενεργοποιεί κλειδωμένα όμορφα κομμάτια σου. 


Σκεφτόμουν πως,  κάτι μικρά του τύπου ''τακτοποιημένο στην εντέλεια σπιτικό''  τα είχαμε στείλει ως παρωχυμένα στο πολύ πίσω μέρος του μυαλού μας.  Το ίδιο ίσχυε και για το οτιδήποτε.  Η τακτοποίηση στην εντέλεια σήμαινε τελειομανία.  Και η τελειομανία μας κούραζε.  Ή μας έβγαζε από τον δρόμο που θέλαμε.  Όμως τί θέλαμε;


Ότι περνούσε από τα χέρια μας,  ότι διαμορφώσαμε είχε κενά.  Τίποτα δεν ολοκληρώσαμε,  πουθενά κάτι ολοστρόγγυλο,  ακέραιο,  παντού γωνίες..  γωνίες..  γωνίες..  Υπήρξαν μόνο απελπισμένες πράξεις για να βουλώσουν τα κενά και να λειάνουν όπως όπως τις γωνίες.


Εδώ και καιρό πεθύμησα καφέ φίλτρου να θυμηθώ να το γράψω στα ψώνια του σούπερ μάρκετ,  της επόμενης εβδομάδας.


Saturday, March 21, 2020

ευτυχισμένη ζωή (μέρα 9η)





Ενώ βάζω ενυδατική κρέμα στα χέρια μου που στεγνώνουν μετά από τόσα πλυσίματα σκέφτομαι πως τελικά μια ευτυχισμένη ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα σε όσα ονειρεύτηκες και νίκες,  απίστευτα πολλές νίκες απέναντι σε ισόποσες δυσκολίες που αστράφτουν γύρω μας σα τα χαστούκια.


Σήμερα έχει γενέθλια ένα πάρα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο,  περίπου τέτοια ώρα γεννιόταν,  γύρω στις τρεις το μεσημέρι από ότι μου λέει πως του έλεγε η μητέρα του.

Εαρινή ισημερία και μέρα της ποίησης.    Πριν κάποια χρόνια,  μια τέτοια μέρα, είχαμε μαζευτεί σε ένα μπαρ στην δυτική Θεσσαλονίκη,  διάφοροι bloggers και διαβάζαμε ποιήματα μέχρι πολύ αργά την νύχτα.
Τότε ακόμη,  πιστεύαμε πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο,  όμως ο κόσμος μας πρόλαβε και άλλαξε εμάς.

Friday, March 20, 2020

τόσο πολύ (μέρα 8η)





Μου άρεσε τόσο πολύ η παραπάνω ζωγραφιά,  μα τόσο πολύ.


Ήμουν στο μπαλκόνι μου πριν λίγο και καθόμουν στον ήλιο,  είχα πάρει μαζί μου κι όλα τα απαραίτητα,  κινητό για να βλέπω την ώρα (μαγειρεύω τα όσπρια μου),  το υπόλοιπο του πρωινού μου καφέ και ένα βιβλίο.  Τις τελευταίες μέρες επικρατεί απόλυτη ησυχία γύρω από το σπίτι μου,  σήμερα όμως στο ισόροφο διαμέρισμα της διπλανής (ούτε δύο μέτρα απόσταση) οικοδομής,  ήταν έξω το νεαρό ζευγάρι και μιλούσαν μεταξύ τους δυνατά,  έκαναν κάποιες δουλειές  και είδα ότι με ενόχλησε όχι μόνο ο θόρυβος αλλά κι η παρουσία τους.  Ούτε μια σελίδα δεν κατάφερα να τελειώσω από το βιβλίο μου,  όταν άρχισα να μετράω πόσα μέτρα μας χωρίζουν,  δυό η απόσταση μεταξύ οικοδομών κι άλλα δυό σίγουρα μεταξύ μας,  ήμουν άραγε ασφαλής σε περίπτωση που κάποιο από αυτά τα νεαρά παιδιά κουβαλούν τον @@ιό,  θύμωσα με τον εαυτό μου και με την όλη κατάσταση ,  και μπήκα μέσα.
Κοίτα όμως πού φτάσαμε!  Να μετράμε μέτρα απόστασης κι αυτή η υπόνοια ότι ίσως ο διπλανός..  ίσως..  ίσως..


Ήμουν απόλυτη και ξεκάθαρη απέναντι σε ένα ζευγάρι φίλων,  σέβομαι τα πιστεύω σας είπα,  για αυτό και δεν θα συνεχίσω να διαφωνώ μαζί σας,  όμως έχω κι εγώ τα δικά μου πιστεύω.
Ελπίζω πως θα το σεβαστούμε αμφότεροι αυτό και θα συνεχίσουμε την γλυκιά φιλία μας χωρίς να ξανά αναφερθούμε σ'  αυτό το θέμα.
Τί,  όχι;

Thursday, March 19, 2020

μέρα 7η

φωτογραφία Άννα Καζάκου



Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη απέναντι στο διαδίκτυο και στο facebook για τους φίλους που μου έχει δώσει.  Το πιστεύω,  το έχω ζήσει στο πετσί μου,  είναι γεγονός πως κάποιους από τους διαδικτυακούς μας τους γνωρίζουμε σε μεγαλύτερο βάθος από ότι ίσως αν είχαμε μια επαφή μαζί τους στην πραγματική ζωή.
Ενθουσιάστηκα λοιπόν σήμερα,  λίγο πιο νωρίς με αυτή την φωτογραφία της Άννας Καζάκου,  με τις αγαπημένες μου γλυσίνες,  φρεσκοανθισμένες και φωτογραφημένες από τον κήπο της.
Λατρεύω τις γλυσίνες και τις περιμένω πως και πως,  ξέρω πια κάθε γωνιά της πόλης μου όπου φυτρώνουν και ανθίζουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή και χαζεύω αυτή την ομορφιά από τα μωβ λουλουδάκια τους.

Wednesday, March 18, 2020

6η μέρα





Τις δύσκολες περιόδους,  άλλοι τις ξορκίζουν με το χιούμορ,  άλλοι ακούγοντας μουσική,  εγώ φτιάχνω πράγματα που με κάνουν να νιώθω ασφαλής ως προς την επιβίωση μου :)
Έκτη μέρα #μένουμε στο σπίτι και τρίτη απόπειρα κατασκευής σπιτικού ψωμιού.  Ξεκίνησα με το ζυμάρι που εδώ και άπειρα χρόνια φτιάχνω την πίτσα,  έγινε τέλειο,  πάρα πολύ νόστιμο όμως προσωπικά μου φάνηκε λίγο ''βαρύ'',  οπότε πείραξα λίγο την αρχική συνταγή,  και το αποτέλεσμα το βλέπετε στη φωτογραφία.  Σήμερα,  χρησιμοποίησα αλεύρι ολικής άλεσης.  Πολύ το χάρηκα να πω την αλήθεια,  είναι τόσο εύκολο που απορώ πώς δεν το είχα πάρει είδηση τόσα χρόνια ώστε να έχω στο σπίτι μου το δικό μου ψωμάκι.

Το επόμενο πράγμα που θέλω να φτιάξω,  ίσως και αύριο είναι μάσκες.  Ναι από αυτές που μας προφυλάσσουν από τον @@ιό!  Με την ραπτομηχανή και με κομμάτια από ύφασμα,  έχω αρκετό βαμβακερό σε λευκό που νομίζω θα βολέψει.  Είδα και ένα δυό βιντεάκια με οδηγίες και εύκολα πατρόν.  Τί να κάνουμε;  Όπου μας βγάζει.. κι ό,τι κρίνουμε αναγκαίο.

Monday, March 16, 2020

4η μέρα




Ήθελα να μαζέψω φακελλάκια τσαγιού και το έκανα.  Τα έραψα μεταξύ τους.  Μετά ήθελα να σχηματίσω επάνω τους κάτι σαν παραλληλόγραμμο,  μετά σκέφτηκα τετράγωνο,  μετά σταυρό.  Τελικά διάλεξα όπως πάντα την πιο εύκολη λύση και έβαλα ένα κομμάτι λινό ύφασμα από μια παλιά φούστα της μαμάς μου και την γέμισα με μικρές κόκκινες βελονιές.  Καθ'  όλη τη διάρκεια της κατασκευής,  είχα κατά νου την τωρινή μας κατάσταση,  αυτήν υπό την απειλή του κορονοιού.
Έγραψα λοιπόν ''stay home'',  και ''covid-19''.
Ο απολογισμός;
Το επίπεδο με τα σακουλάκια του τσαγιού,  καθ'  όλη την διαδικασία του το ευχαριστήθηκα.
Το συμπλήρωμα με το ύφασμα όχι τόσο,  ούτε με το αποτέλεσμα τρελλάθηκα.
Όμως έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια,  τις ελάχιστες φορές που έχω φτιάξει κάτι,  καταευχαριστιέμαι το μετέπειτα και εννοώ τους τρόπους που θα βρω και το πως θα το φωτογραφίσω.  Νομίζω πως μόνο μέσα σε μια φωτογραφία ''ολοκληρώνεται'' :)  Ή μάλλον θα έλεγα πως λειτουργεί συμπληρωματικά το περιβάλλον της φωτογραφίας προς αυτό και το αντίστροφο.

Με τούτα και με κείνα φτάσαμε στο μεσημέρι μιας Δευτέρας,  που προσπαθούμε όσο γίνεται να κάτσουμε στο σπίτι,  όσο γίνεται να μην πάμε στο σούπερ μάρκετ ή στο φούρνο.
Νέα μέτρα έχουν παρθεί,  όπως πχ στο σούπερ μάρκετ ο κόσμος μπαίνει με χαρτάκι,  τηρώντας μια σειρά με απόσταση δύο μέτρων ο ένας από τον άλλον.
Εν τω μεταξύ υπάρχει κόσμος που εργάζεται,  που πάει στην δουλειά του και που έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους.  Όπως επίσης και οι γιατροί,  οι νοσοκόμες και όλοι οι επαγγελματίες της πρώτης γραμμής,  που δίνουν τον προσωπικό τους αγώνα με κίνδυνο να αποτελούν τα νέα κρούσματα που συνεχώς αυξάνονται και πραγματικά,  τρέμω τον πολλαπλασιασμό τους.

Έχω φτιάξει ζυμαράκι,  για να πω την αλήθεια,  είναι αυτό με το οποίο κάνω εδώ και πολλά χρόνια την πίτσα,  δεν έχω καταφέρει να κάνω ποτέ αληθινό ψωμί,  και ούτε θα το προσπαθήσω,  νομίζω όμως πως κι έτσι θα βγει κάτι πολύ νόστιμο,  προς το παρόν φουσκώνει φασκιωμένο για ζεστασιά,  στην κόκκινη λεκάνη του.

Νομίζω είμαστε στην τέταρτη μέρα του ''μένουμε σπίτι'';

Sunday, March 15, 2020

αλήθεια είναι Κυριακή;;;





Ξύπνησα σε μια μέρα βροχερή,  υγρή και με χαμηλότερη θερμοκρασία από την χθεσινή που ήταν τελείως ανοιξιάτικη.
Σκέφτομαι πως θα έπρεπε να απαγορευτούν και οι βόλτες στην παραλία.  Με την βροχή,  το μόνο θετικό είναι πως μένουμε σπίτια μας είτε υπάρχει απαγορευτικό είτε όχι.
Όπως επίσης,  να απαγορευτεί η λειτουργία ακόμη κι αυτού του μικρού φορητού καφέ με τις ρόδες,  όπου γύρω του μαζεύεται άπειρος κόσμος για ένα ποτό.
Είναι δύσκολο να κλείνουν τα μαγαζιά όπου πριν λίγο καιρό έβλεπες σαν τα τσαμπιά στο αμπέλι,  συναθροίσεις νεολαίας.  Γιατί πού θα διοχετευτεί όλος αυτός ο κόσμος;  Κανονικά και πρέπει,  μέσα στα σπίτια του.  Αλλά δεν..
Προχθές το βράδυ ξεκίνησα ένα βιβλίο που το έχω εδώ και καιρό και δεν είχα καταφέρει να το διαβάσω πέρα από την 50η του σελίδα.  Είναι το ''ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Όβ''
Λοιπόν ο Όβ,  είναι ένας άνδρας 59 χρονών  όπως κι εγώ,  τελειομανής όπως κι εγώ,  γκρινιάρης όπως κι εγώ,  στραβόξυλο όπως κι εγώ,  σκέφτεται πως ποτέ δεν φανταζόταν ότι η ζωή του θα είχε τέτοια κατάληξη όπως κι εγώ,  οι άνθρωποι τoν θεωρούν ξινό και αυτός νιώθει ότι περιστοιχίζεται από ηλίθιους ακριβώς όπως κι εγώ.
Θέλω πολύ να δω την εξέλιξη της ιστορίας,  αν και δεν έχω και πολύ διάθεση να δώσω την προσοχή μου σε ένα βιβλίο,  προτιμώ να είμαι αγκαλιά με την τηλεόραση και να μαθαίνω τα της επικαιρότητας μα κι αυτό είναι γεγονός πως δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε ζήσει παλιότερα κάτι αντίστοιχο όπως αυτή η πανδημία,  σιγά σιγά αλλάζει η νοοτροπία μας,  και πιστεύω θα αλλάξουν πολλά ακόμη κάθετα και απόλυτα.
Αν δεν κάνω λάθος βρισκόμαστε στα 228 κρούσματα τουλάχιστον μέχρι εχθές το βράδυ.


Friday, March 13, 2020

θα μείνω σπίτι





Στην χώρα μας είμαστε ή του ύψους ή του βάθους,  υπάρχουν αυτοί που υπακούουν στους κανόνες σε σημείο τελειομανίας και υπάρχουν και οι άλλοι που είναι ζαμάν φου.  Μέσα στην γκρίνια,  στην άγνοια και τάχα μου στην επανάσταση.  Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια γρίπη,  δεν θέλω να κάτσω στο σπίτι,  όχι είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γρίπη κλπ κλπ

Έχει μια ησυχία νεκρική στην γειτονιά μου,  παρ'  όλο που ο καιρός είναι υπέροχος,  σήμερα ούτε κόρνες αυτοκινήτων δεν ακούγονται,  ούτε καν το βρουμμμ των αεροπλάνων.  Μου μοιάζει με δεκαπενταύγουστο στα μέσα ενός Μάρτη που έχει μείνει στήλη άλατος με τα όσα συμβαίνουν.
Μιλάω στο τηλέφωνο με τη μαμά μου,  της το λέω και θυμάται τα χρόνια του πολέμου.  Που περνούσαν οι γερμανοί στρατιώτες και επέβαλλαν στον κόσμο να κλειστεί στα σπίτια. 

Ένας φίλος είπε βιο-πόλεμος (?),  με ερωτηματικό,  ειλικρινά δεν ξέρω αν χρειάζεται το ερωτηματικό!

Εγώ λέω πως αγάπη μου το ζούμε κι αυτό,  το ζούμε κι όπου μας πάει.  Ή που θα έχουμε να θυμόμαστε και να χαμογελάμε ελαφρώς,  ή που θα κλαίμε και θα θυμόμαστε,  ή που δεν θα υπάρχουμε οπότε θέμα θύμησης τέλος.

Πολλές φορές νιώθω ενοχές που δεν είμαι μια Πολυάννα,  να εμψυχώνω και να εμψυχώνομαι.



Wednesday, March 11, 2020

ποιά ηρεμία;





Αγαπητοί μου ψυχολόγοι,  η ζωή των παιδικών μας χρόνων,  μπροστά σε αυτό που περνάμε από τότε που κλείσαμε μισό αιώνα ζωής και πέρα,  μοιάζει με βούτυρο Κερκύρας και μαρμελάδα με φρούτα του δάσους αλειμμένα πάνω σε παντεσπάνι φτιαγμένο από τα χεράκια της μανούλας.
Από ποιόν νου είχε περάσει πως οι χειρότεροι εφιάλτες ή κάποια επεισόδια από τα ''σύνορα της φαντασίας''  θα γινόταν πραγματικότητα;

Εντάξει θα μου πεις πως υπερβάλλω και θα σου πω πως έχεις δίκιο,  όμως είναι η τρίτη μέρα που έχω κάποια ελάχιστα συμπτώματα μιας κάποιας ίωσης,  σε μικρό βαθμό να σημειώσω,  τόσο όσο.
Όχι,  μη τρομάζετε δεν έχω τα συμπτώματα του κορονοιού,  εκτός κι αν περνάει άτυπα,  πράγμα που δεν νομίζω.
Όμως τρομάζω με τα όσα έχουν συμβεί στην γειτονική μας χώρα την Ιταλία,  τρομάζω με τη σκέψη του πώς θα είμαστε και τί θα λέμε σε 10-15 μέρες.

Ο πανικός δεν βοηθάει,  πλένουμε χεράκια,  χρησιμοποιούμε αντισηπτικό,  αποφεύγουμε συναθροίσεις έτσι κι εγώ άφησα για τον επόμενο μήνα τη λέσχη ανάγνωσης αλλά και την αρχή που υποτίθεται ήθελα να κάνω με το κολυμβητήριο (άλλο που δεν ήθελα).
Μια ματιά στα φαρμακεία και δεν βλέπω καμμιά προστατευτική μάσκα,  ούτε πλαστικά γάντια φορεμένα από τους ίδιους τους επαγγελματίες,  δεν ξέρω ίσως και να είμαι υπερβολική,  το είπαμε από την αρχή άλλωστε.
Νομίζω όμως πως έκανα σωστά που δεν πήγα σήμερα σε προκαθορισμένο ραντεβού με τον οφθαλμίατρο στο νοσοκομείο.  Έχουμε καιρό,  θα γίνει κι αυτό!


Πίνω την coca cola μου σιγά σιγά κι εύχομαι όλα να πάνε καλά,  τα 89 κρούσματα στη χώρα μας να μην αυξηθούν,  κι όλοι να συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας υγιείς και γκρινιάζοντες,  διότι ακόμη και η ρουτίνα και η γκρίνια εκτιμώνται ακριβά μόλις εκλείψουν.



Thursday, March 05, 2020

γενέθλια





Και δεν φοβάσαι μήπως κάποιος εκμεταλευτεί την επιθυμία σου για ''αγκαλιά'';  με είχε ρωτήσει μια φίλη.
''Όχι''  της απάντησα τότε,  ειλικρινά κι αθώα,  άλλωστε η ''αθωότητα''  πάντα με διέκρινε.
Ήταν το χαρακτηριστικό που ήθελα να ξεκολλήσω αν είχα τη δυνατότητα από πάνω μου μα εκείνο σαν δεύτερο δέρμα μου επέμενε.

Πολλά χρόνια μετά,  μια Παρασκευή στις 6 του Μάρτη του 2020,  είχα γενέθλια,  και σκεφτόμουν πως το μόνο καθαρά δικό μου χαρακτηριστικό ήταν/είναι ακόμη αυτή η ''αθωότητα''.  Ακόμη και στις πιο πονηρές καταστάσεις.  Και την αγαπώ.  Όπως αγαπώ κι εμένα.  Και όλα αυτά τα 59 μου χρόνια που τόσο υπέροχα πέρασαν.  Κι όλα όσα έρθουν,  αν έρθουν κι όπως έρθουν!

θετική σκέψη





Σκέφτομαι συνεχώς και αδιαλείπτως όπως όλοι μας,  δεν σκέφτομαι όμορφα πράγματα όπως πιστεύω όλοι μας,  διαβάζω διάφορα από εδώ κι από κει,  και καταλήγω στην ανάγκη της θετικής σκέψης.  Για εμένα η θετική σκέψη είναι το αντίβαρο του πανικού.  Είναι κι αυτός ένας τρόπος ρεαλιστικής αντιμετώπισης των όσων βέβαια έχουμε την δυνατότητα να αντιμετωπήσουμε.  Για τα υπόλοιπα δεν γνωρίζω.
Μεγαλώνοντας είμαι όλο και πιο κοντά στο σκεπτικό του πατέρα μου με τον οποίο είχαμε πάντα έντονες διαφωνίες.

Wednesday, March 04, 2020

βαθύ κόκκινο





Δεν γνωρίζω από ποιά πηγή ανέβλυζε κείνο το βαθύ κόκκινο.  Ξέρω πως ό,τι έβλεπα,  ό,τι βίωνα,  αποτελούνταν από άλικες σταγόνες πόθου και πάθους.  Ήταν σαν το άνθος ενός σπάνιου φυτού,  να είχε φέρει σ'  αυτό τον κόσμο τα αισθησιακά πέταλα του μόνο για να τα χαρώ αγγίζοντας τα ΕΓΏ.

Tuesday, March 03, 2020

φιλιά





Οι αμέτρητες εκείνες ενώσεις των χειλιών,
υγρές,
σε βυθίσματα μακράς διάρκειας.
Κι οι μαργαρίτες από έρωτα να μαδούν
μ'αγαπούσες θυμάμαι,  το μόνο που!


Monday, March 02, 2020

χαρταετοί





Μ'  αρέσουν τα χάρτινα χρωματιστά κεφαλάκια των χαρταετών που ξεπροβάλλουν πάνω από τις στέγες των σπιτιών της πόλης,  η ένωση αυτού που κρατάει το σκοινί με το ''πέρα του κόσμου ετούτου'',  η λαχτάρα της ανάτασης,  του πετάγματος,  όλο και πιο ψηλά,  όλο και πιο ψηλά,  ο θαυμασμός,  το αεράκι που βοηθάει,  τα μικρά ματάκια που λάμπουν και τέλος πάντων όλο αυτό που στρέφει το βλέμμα μας πάνω από το έδαφος,  τα κοινά και τα τεριμμένα,  έστω για λίγα λεπτά,  έστω για αυτή την ημέρα.
Μ' αρέσει αυτός ο ήλιος του Μάρτη που συμπαραστέκεται ώστε να γίνουμε μάρτυρες όλης αυτής της παιχνιδιάρικης απόλαυσης,  σηματοδοτώντας την αρχή μιας άνοιξης που κάνει το ντεμπούτο της ξεχειλίζοντας πανέμορφα,  μικρά,  λευκά ανθάκια τα άλλοτε γυμνά κλαδιά των δέντρων.


Να γίνομαι άνεμος γιά τόν χαρταετό
καί χαρταετός γιά τόν άνεμο 
ακόμη καί όταν ουρανός δέν υπάρχει.... 
Οδ.Ελύτης.

Sunday, March 01, 2020

της κυριακής





Δεν είναι πως ''αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ'',  είναι πως ο κόσμος μας αλλάζει με τρόπο που μοιάζει με εφιάλτης στα χειρότερα όνειρα μας!

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...