αλήθεια είναι Κυριακή;;;

Ξύπνησα σε μια μέρα βροχερή,  υγρή και με χαμηλότερη θερμοκρασία από την χθεσινή που ήταν τελείως ανοιξιάτικη.
Σκέφτομαι πως θα έπρεπε να απαγορευτούν και οι βόλτες στην παραλία.  Με την βροχή,  το μόνο θετικό είναι πως μένουμε σπίτια μας είτε υπάρχει απαγορευτικό είτε όχι.
Όπως επίσης,  να απαγορευτεί η λειτουργία ακόμη κι αυτού του μικρού φορητού καφέ με τις ρόδες,  όπου γύρω του μαζεύεται άπειρος κόσμος για ένα ποτό.
Είναι δύσκολο να κλείνουν τα μαγαζιά όπου πριν λίγο καιρό έβλεπες σαν τα τσαμπιά στο αμπέλι,  συναθροίσεις νεολαίας.  Γιατί πού θα διοχετευτεί όλος αυτός ο κόσμος;  Κανονικά και πρέπει,  μέσα στα σπίτια του.  Αλλά δεν..
Προχθές το βράδυ ξεκίνησα ένα βιβλίο που το έχω εδώ και καιρό και δεν είχα καταφέρει να το διαβάσω πέρα από την 50η του σελίδα.  Είναι το ''ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Όβ''
Λοιπόν ο Όβ,  είναι ένας άνδρας 59 χρονών  όπως κι εγώ,  τελειομανής όπως κι εγώ,  γκρινιάρης όπως κι εγώ,  στραβόξυλο όπως κι εγώ,  σκέφτεται πως ποτέ δεν φανταζόταν ότι η ζωή του θα είχε τέτοια κατάληξη όπως κι εγώ,  οι άνθρωποι τoν θεωρούν ξινό και αυτός νιώθει ότι περιστοιχίζεται από ηλίθιους ακριβώς όπως κι εγώ.
Θέλω πολύ να δω την εξέλιξη της ιστορίας,  αν και δεν έχω και πολύ διάθεση να δώσω την προσοχή μου σε ένα βιβλίο,  προτιμώ να είμαι αγκαλιά με την τηλεόραση και να μαθαίνω τα της επικαιρότητας μα κι αυτό είναι γεγονός πως δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε ζήσει παλιότερα κάτι αντίστοιχο όπως αυτή η πανδημία,  σιγά σιγά αλλάζει η νοοτροπία μας,  και πιστεύω θα αλλάξουν πολλά ακόμη κάθετα και απόλυτα.
Αν δεν κάνω λάθος βρισκόμαστε στα 228 κρούσματα τουλάχιστον μέχρι εχθές το βράδυ.