Tuesday, February 26, 2019

ψάχνοντας για κοχύλια






Θεωρώ ότι στη ζωή μου υπήρξα αισιόδοξος άνθρωπος.
Παρ'  όλο που πολλές φορές το αμφισβήτησα,  ιδιαίτερα τις στιγμές που έπεσα στα πατώματα,  ή που μπήκα σε λαβυρίνθους από όπου δεν μπορούσα να βγω,  εκ του αποτελέσματος μπορώ να πω πως πολλά πράγματα ξεπέρασα,  πολλές φορές στάθηκα όρθια και πολλά,  πολλά ρίσκα πήρα.

Τρεις δεκαετίες πίσω,  το μακρινό 1992,  διάβασα το βιβλίο της Ρόζαμουντ Πίλτσερ,  ''ψάχνοντας για κοχύλια''.
Η συγγραφέας του  μας άφησε,  πλήρης ημερών,  νομίζω στα 95 της χρόνια πριν λίγες μέρες.  Έχοντας την ανάγκη να ξαναδιαβάσω κάτι ελαφρύ,  το θυμήθηκα αυτό το βιβλίο,  καθώς και το υπέροχο συναίσθημα που μου είχε αφήσει τότε,  το οποίο διατηρήθηκε μέσα στα χρόνια που πέρασαν.  Το πρότεινα κατά καιρούς σε πάρα πολλούς ανθρώπους,  και δεν έπαυα να ακούω καλές εντυπώσεις.

Πιάνοντας το ξανά στα χέρια μου,  γύρισα πίσω στο καλοκαίρι εκείνο του '92.  Ήμασταν στη Σκόπελο για ολιγοήμερες καλοκαιρινές διακοπές.  Με δυό παιδιά σε μικρή ηλικία,  η κόρη μου γύρω στα 9 κι ο γιός μου στα 3 περίπου.  Δυό μεγάλα μωρά (εμείς),  μαζί με δυό μικρά μωρά (τα παιδιά μας).  Πολλά τα συναισθήματα και μεγάλη η νοσταλγία μιας εποχής που συγκριτικά με τη σημερινή,  σίγουρα ήταν πιο ανέμελη.  Διάβαζα το βιβλιο τα μεσημέρια,  μετά το φαγητό και το μπάνιο,  όταν γυρνούσαμε από τη θάλασσα,  πολλά βράδια που δεν είχα ύπνο και κάποια δροσερά πρωινά,  μαζί με τον καφέ μου στη βεράντα του studio που νοικιάζαμε στο ξενοδοχείο sunrise,  έχοντας μπροστά μου τη θάλασσα αλλά και όλη τη χώρα.

Διαβάζοντας το για δεύτερη φορά,  πολύ προσεκτικά,  θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα βιβλίο πολύ αισιόδοξο.
Οι πρωταγωνίστριες του,  ιδιαιτέρως η μαμά Πενέλοπε και η κόρη Ολίβια,  αγαπούν τη ζωή και περνούν τις μέρες τους,  έχοντας πολλούς φίλους,  κάνοντας ταξίδια,  φιλοξενούνται για μέρες σε γνωστά σπίτια,  διοργανώνουν πάρτυ,  δέχονται δώρα και κληρονομιές και γενικώς κάνουν αυτό που γουστάρουν κι αυτό που τους κάνει κέφι.   Ξεπερνούν αρρώστειες,  θανάτους,  δυσκολίες,  στέκονται όρθιοι και ξαναρχίζουν την ζωή τους με το ίδιο κέφι από την αρχή.

Το βιβλίο αναφέρεται στο 1979,  μια πολύ δυνατή εποχή!  Πρώτα που μπορούσες να ονειρεύεσαι κι έπειτα που υπήρχαν τρόποι να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου.  Εποχή που αν εργαζόσουν έπιανες λεφτά στα χέρια σου.  Αν σκεφτείς ότι ο ιός του aids πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '80,  σκέψου πόσο σεξουαλικά απελευθερωμένη ήταν.  Το φεμινιστικό κίνημα σε έξαρση.  Μια εποχή που τα πάντα ήταν σε εξέλιξη και δυνατά.

''- Η ευτυχία.  Δεν υπάρχει Γαλάζιο Πουλί,  δεν υπάρχει άκρη στο Ουράνιο Τόξο.  Με λίγα λόγια,  όταν εργάζομαι δεν είμαι απόλυτα δυστυχισμένη,  κι όταν δεν εργάζομαι δεν είμαι απόλυτα ευτυχισμένη.  Καταλαβαίνεις τί θέλω να πω;
- Δηλαδή εδώ δεν ήσουν απόλυτα ευτυχισμένη;
- Αυτοί οι μήνες μαζί σου είναι κάτι διαφορετικό,  δεν μοιάζουν με τίποτα από όσα έχω ζήσει στο παρελθόν.  'Ηταν σαν ένα όνειρο,  κλεμμένο από το χρόνο.  Και δεν θα πάψω ποτέ να σ'  ευγνωμονώ απεριόριστα γιατί μου έδωσες κάτι που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μου πάρει.  Μια ονειρεμένη ζωή.  Όχι απλά μια ευχάριστη,  αλλά μια ονειρεμένη ζωή.  Ωστόσο,  δεν γίνεται να ονειρεύεσαι συνέχεια.  Πρέπει κάποτε να ξυπνήσεις.  Σε λίγο θα αρχίσω να γίνομαι νευρική,  ίσως και ευέξαπτη.  Και θ'  αναρωτιέσαι τι μου συμβαίνει,  όπως θ'  αναρωτιέμαι κι εγώ.  Στο τέλος,  θα κάνω μόνη μου μια μικρή ανάλυση του προβλήματος και θα διαπιστώσω πως είναι ώρα να γυρίσω στο Λονδίνο,  να ξαναπιάσω τα νήματα της ζωής μου,  να συνεχίσω.''

σελ.84
''ψάχνοντας για κοχύλια''
Ρόζαμουντ Πίλτσερ


Saturday, February 23, 2019

πόλη από χιόνι





Ξυπνάς Σάββατο πρωί και βλέπεις την πόλη σου να βουλιάζει στο χιόνι.
Ανοίγεις το παράθυρο,  κάθεσαι ακετή ώρα εκεί,  μισός μέσα,  μισός έξω.
Ο κρύος αέρας παγώνει το ζεστό πρόσωπο σου.
Κάποτε,  τις μέρες που χιόνιζε,  ονειρευόσουν το ''μαζί''.
Πιο μόνος κι από την πιο απόλυτη,  πιο καθαρή,  πιο ατόφια μοναξιά!

/Είναι η πόλη μας τώρα πια φάντασμα. 
Μοιάζει με πίνακα που έχει ξεβάψει. 
Κι έχει απομείνει μονάχα η θάλασσα 
να μου θυμίζει ότι έχω ξεχάσει./

Sunday, February 17, 2019

τα μη ειπωμένα





Θέλω εδώ και καιρό να περιγράψω συμβάντα,  ιστορίες που συνάντησα δίπλα μου,  μπροστά μου,  μέσα μου,  γεγονότα που ίσως θα ήθελα να μοιραστώ,  να τα διώξω από μένα,  να αδειάσω από δαύτα,  να εκτονωθώ.
Όμως,  φοβάμαι πως αυτό που έχω στο μυαλό μου θα λιγοστέψει με την απλοική μου τη γραφή,  πως κάτι μεγάλο θα θέλω να πω,  κάτι μικρότερο θα λέω και κάτι ακόμη μικρότερο θα καταλάβει ο αναγνώστης μου ή έστω ο συνομιλητής μου,  και νιώθω πως με το πάτημα των πλήκτρων,  έχω ήδη αποδομήσει το βάθος της εμπειρίας μου,  την πλάτος της ματιάς μου,  το υπέρογκο συναίσθημα μου.

Σε μια δια ζώσης δε προσωπική εκμυστήρευση,  τα πράγματα δείχνουν χειρότερα.
Ο συνομιλητής μου,  μετά από εμένα,  ελαχιστοποιεί ακόμη μια φορά τα λεγώμενα μου,  αποδομώντας τα,  καθώς χρησιμοποιεί άμεσα το Εγώ του για να αντιδράσει στα δικά μου ειπωμένα λόγια,  συνήθως στην προσωπική μου εμπειρία για την οποία ελάχιστα γνωρίζει και λιγότερα έχει βιώσει.

Όλο αυτό,  με την βοήθεια της τωρινής εποχής που υποστηρίζει την τεχνολογία,  τον γραπτό λόγο,
και αυτό το μεγάλο καφενείο που λέγεται facebook είτε έχω ξεχάσει πως πραγματικά γίνεται το αλισβερίσι της κουβέντας,  είτε λόγω ηλικίας πια,  έχω περάσει στην φάση του ''δεν θέλω να μιλάω,  τα κρατώ μέσα μου''.




Friday, February 15, 2019

χρώματα





Με τόση συννεφιά στον ουρανό,  τόσα γυμνά δέντρα και τόσο αγριεμένη θάλασσα στις βόλτες μου,  την άνοιξη που έρχεται,  γιατί έρχεται δεν γίνεται αλλιώς,  μπορώ μόνο να τη φαντάζομαι.

 Ελαφρύ,  απαλό φορτίο,  στα φτερά μιας μέλισσας,  πάνω σε ένα λουλούδι!

*μ'  έχει κουράσει πολύ αυτός ο χειμώνας,  δεν τον πάω και δεν με πάει, κι είμαστε ακόμη στα μέσα του Φλεβάρη.. πφφφ

Wednesday, February 13, 2019

χωρίς καρδούλες κλπ





Η πιο ΑγιοΒαλεντινοΑγαπησιάρικηΦωτογραφία,  αφιερωμένη στους πρώην,  τους νυν και τους μετά!!!
Όρεξη να έχουμε να ερωτευόμαστε (αμ δε) :)


Αφιερωμένα:

https://www.youtube.com/watch?v=B8ip5C3I8E0  (εκεί στο Νότο)

https://www.youtube.com/watch?v=ihIGI88eqr8  (πεθαίνω για σένα)

Friday, February 08, 2019

θυμός





Ξεκινάει κάπως έτσι:
Θυμώνω πολύ με κάποιον,  εξοργίζομαι.  Για τις πράξεις του,  για τον τρόπο σκέψης του κυρίως,  για το αδιέξοδο στην προσπάθεια του διαλόγου και για όλα τα μυστικά που κρύβει.  Μην μου πεις ότι δεν κρύβει!  Ο καθένας μας το κάνει.
Θέλω να τον ξεσκίσω,  δεν μου φτάνει να του δώσω ένα χαστούκι,  αν μπορούσα θα του έβγαζα τα μάτια.
(Κατά βάθος θα ήθελα πολύ οι αδιέξοδες κουβέντες να γίνουν διεξοδικές,  αλλά μαγικός τρόπος δεν υπάρχει).
Καθώς οι σκέψεις μου είναι μοναχικές,  όλο αυτό στρέφεται εναντίον μου,  από εμένα προς εμένα.
Θυμωμένη και εξαγριωμένη για όσα αδιαφορώντας ανέχτηκα και για άλλα τόσα από εδώ και πέρα.
Θέλω να μου βγάλω τα μάτια!

Sunday, February 03, 2019

κάνε αυτό, κάνε εκείνο





Αυτό που μας εκνευρίζει πολύ,  εμένα και τον γάτο μου,  είναι όταν διάφοροι φίλοι καλοθελητές,  επιμένουν!!!
-  Κάνε αυτή τη δίαιτα,  είναι λίγο δύσκολη στην αρχή,  μα θα συνηθίσεις,  να κοίτα εγώ πως τα κατάφερα.
Το ότι δεν σκέφτομαι καν να κάνω δίαιτα,  ή το ότι με αποδέχομαι όπως είμαι δεν μετράει.
-  Να,  κοίτα,  έχω μια σακούλα μόνιμα στην τσάντα μου,  έτσι δεν αγοράζω πια σακούλες γιατί δεν το κάνεις κι εσύ και τσουπ,  βγάζει ένα μίνι πακετάκι που με έναν μαγικό τρόπο γίνεται μια νάυλον μεγάλη τσάντα.
Το ότι γουστάρω να αγοράζω σακούλες,  γιατί έτσι θέλω βρε παιδί μου έστω κι από αντίδραση,  δεν μετράει.
-  Γράψε ένα διήγημα,  μπορείς!
Το ότι δεν μου περνάει καν από το μυαλό,  το ότι δεν μου λέει κάτι,  δεν με ελκύει,  δεν έχω ταλέντο ή δεν έχω έμπνευση  να γράψω το οτιδήποτε δεν μετράει.
Τα λέω απόψε στον γάτο μου και γελάμε μαζί.  Θυμώνουμε κιόλας αλλά στο τέλος ξεχνιόμαστε με χάδια και παιχνίδια.

Friday, February 01, 2019

καμέλια





Ήταν γύρω στα τέλη του καλοκαιριού,  όταν την είδαν κι ενθουσιάστηκαν.  Ήταν φυτεμένη σε μια μικρή γλάστρα,  με καταπράσινα γυαλιστερά φύλλα και γεμάτη με μπουμπούκια.  Την θέλουμε,  είπαν και οι δυό με μια φωνή,  να μας τη βάλετε παρακαλούμε πολύ σε μια μεγάλη σακούλα.
Οι οδηγίες που πήραν κατά την πληρωμή,  δεν ευνοούνταν από τις δεδομένες τους συνθήκες.  Κατ'  αρχήν,  το φυτό είχε όνομα και λεγόταν καμέλια.  Η καμέλια λοιπόν ήθελε περιβάλλον σκιερό,  και το δικό τους το μπαλκόνι λουζόταν από το πρωί ως το βράδυ στον ήλιο.  Ήθελε περιβάλλον ψυχρό κι αυτοί,  ολόκληρο το καλοκαίρι μα και αρκετές μέρες πριν και μετά,  έσκαγαν από τη ζέστη.  Προβληματίστηκαν μα δεν βρήκαν το θάρρος να την αφήσουν.  Άς την πάρουμε και βλέπουμε είπαν στην πωλήτρια και την κουβάλησαν μερικά μέτρα ως το σπίτι τους.  Βρήκαν το πιο σκιερό σημείο του μπαλκονιού,  κι εκεί την τοποθέτησαν.
Εν τω μεταξύ,  κάθε πρωί την κοιτούσαν.  Λαχταρούσαν να ανοίξουν εκείνα τα μπιρμπιλιαστά,  φουσκωτά,  ολοστρόγγυλα ανθάκια της.  Μάταια.  Χαιρόντουσαν το μπαλκόνι τους με κάθε τρόπο,  μα η καμέλια έμοιαζε να βρίσκεται σε αμηχανία,  έμοιαζε παγωμένη,  σαν να είχε έρθει σε περιβάλλον άγνωστο και περίμενε δεν ξέρω τι για να χαμογελάσει.
Το καλοκαίρι πέρασε,  ήρθε το φθινόπωρο και μια μέρα,  το ζευγάρι μας μάλωσε,  συχνά πυκνά βέβαια μάλωναν,  μα τούτη τη φορά ήταν τόσο πολύ,  που το αγόρι έβαλε τα ρούχα του σε μια βαλίτσα και έφυγε.  Την άλλη μέρα,  μια μεταφορική εταιρεία,  ήρθε και πήρε κάποια έπιπλα.
Το κορίτσι,  έμεινε μονάχο του στο σπίτι,  και μονάχο του χάζευε πια την καμέλια,  που τώρα πια έβγαζε μικρά,  πράσινα φυλλαράκια.
Ήρθε ο χειμώνας βαρύς.  Στις παγωνιές,  το κορίτσι λυπήθηκε την καμέλια,  την πήρε μέσα στο σπίτι,  άρχισε να κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο μαζί της.  Οι κρύες,  σκοτεινές,  μελαγχολικές μέρες,  κράτησαν πολύ.  Όμως όταν κάποια στιγμή,  η θερμοκρασία ανέβηκε,  ο ήλιος ανέτελε λαμπερός,  το κορίτσι πήρε το φυτό και βγήκαν μαζί έξω για να λιαστούν.  Και τότε το είδε..
Ένα πανέμορφο,  ολοστρόγγυλο,  φουσκωτό,  μοναδικό μπουμπούκι.  Τόσο καιρό μετά,  τί χαρά!

''Έλα μια βόλτα από το σπίτι,  θέλω να τη δεις,  η καμέλια μας άνθισε'',  του έγραψε!!!

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...