Η βροχή, τακτοποιεί τις σκέψεις σου, υπογραμμίζοντας πόσο μεγάλος είναι ο εσωτερικός σου κόσμος.
Από απόσταση ο έρωτας μοιάζει τόσο ουτοπικός, τόσο κούφιος, τόσο αστείος.
Σε μια άλλη ζωή, σε ένα άλλο σύμπαν, με τη σημερινή μνήμη, θα ερωτευόμουν μόνο τον εαυτό μου.
Το ''πολύ'' μου δεν το άντεξε κανείς, εδώ που τα λέμε ούτε εγώ η ίδια, ίσως επειδή δεν ήταν μόνο ''πολύ'', ήταν και μπερδεμένο. Ασαφές. Αόριστο. Υπερβολικά συναισθηματικό, σαν χείμμαρος που έρχεται κατά πάνω σου και σου δημιουργεί ανασφάλεια και φόβους πνιγμού. Από παντού άκουγα ένα ''μην πολύ''. Μη φωνάζεις, μη βρίζεις, μη θυμώνεις, μην, μην, μην. Μη νομίζεις ότι πολυκαταλάβαινα πώς τέλος πάντων θα έπρεπε να ήμουν χωρίς αυτό το ''μην πολύ'' και στην τελική ποιά θα ήμουν χωρίς αυτό και ποιό ρόλο θα έπαιζα στους ρόλους μου ως μάνα, ως κόρη, ως σύζυγος, ως φίλη; Έτσι άρχισα να σκέφτομαι ότι είμαι ''λίγη'' , ούτε καλή μάνα, ούτε καλή κόρη, ούτε καλή σύζυγος, ούτε καλή φίλη. Ήμουν ''λίγη'' για πάρα πολλά χρόνια και ανιπεβεβαίωτη γιατί ποιός μπορεί να σε επιβεβαιώσει αν εσύ ο ίδιος δεν επιβεβαιώνεις από την ώρα που ξυπνάς και ως την ώρα που θα κοιμηθείς τον εαυτό σου; Και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός και φτάσαμε στο σήμερα και η μάνα μου μου λέει γλυκόλογα, τα παιδιά μου μου δίνουν αγκαλιές και φιλάκια και το άλλο μου μισό μου λέει ''πολύ καλά το σκέφτηκες όπως το σκέφτηκες και το έκανες''. Σήμερα είναι μια χαρούμενη μέρα, ηλιόλουστη και τρυφερή, και γιορτινή, γιορτάζουν οι μανούλες μας, γιορτάζουμε κι εμείς οι μαμάδες. Σκέφτομαι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να είσαι μαμά..
χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες
χρόνια πολλά και στους πατεράδες που μας έκαναν μαμάδες και στέκονται στο πλάι μας μια ολόκληρη ζωή
Όλο και κάτι τις σκέφτεται το μυαλό που μόλις πατήσω new post, αδυνατεί να το κάνει λέξεις. Αυτό δεν σταματάει ποτέ, ιδιαιτέρως τις βροχερές και σκοτεινές μέρες. Ο ήλιος έχει άλλη δύναμη, την δύναμη να με πετάει έξω από το σπίτι και να στριφογυρίζω σαν μικρή δίνη, στις γειτονιές. Είναι και οι μέρες που ξυπνάς το πρωί κι είναι όλα καλά αλλά το μετά γυρίζει σε κάτι του τύπου ''δεν ξέρω, χάνομαι, τόση πίεση, τόσος πυρετός, κρυώνω, βάλε ζακέτα μαμά, μα φοράω (μια βαμβακερή ριγμένη πάνω στην καρέκλα της), βάλε μια μάλλινη μαμά, τα σήκωσα όλα κορίτσι μου με τη ζέστη που έπιασε (πάει στην κρεββατοκάμαρα και επιστρέφει με μια εσάρπα μάλλινη)''. Πάντα μοντέρνα μαμά!!! Τί καλό κορίτσι αυτό από το εκαβ και τί όμορφα μάτια που είχε. Εμένα μου άρεσε το παληκάρι!!! Τέτοιες κουβέντες.. Ευτυχώς που είναι κι αυτοί και μας βοηθάνε κάτι τέτοια πρωινά που μοιάζουν σαν ατέλειωτο, κουραστικό κολύμπι. Και τί δεν θα έδινα για ένα μαλακό, ροζουλί μαξιλαράκι. Και να ξαναερχόταν πίσω οι λέξεις!
Κατεβήκαμε στο κέντρο νωρίς, για να αποφύγουμε την βροχή που μας υποσχόταν το μετεωρολογικό. Περπατήσαμε παραλιακά, όλη η διαδρομή απολαυστική, ο ήλιος, πρωινός και υποφερτός. Μιλούσαμε ωραία μεταξύ μας, πράγμα σπάνιο τον τελευταίο καιρό που όσο μεγαλώνουμε και οι δυό μας παραξενεύουμε. Αγόρασα ένα βιβλίο για να το δωρήσω στη γιορτή της μητέρας στην μητέρα μου και δυό σακούλες δαμάσκηνα από τα μεγάλα, τα καλά της Γαλλίας, με το κουκούτσι από το αγαπημένο μου κατάστημα ξηρών καρπών. Επιστρέψαμε μέσα από τα στενά, στρίβοντας πότε από εδώ και πότε από κει, περνώντας δρόμους με φανάρια, απορρίπτοντας αυτό τον δρόμο κι επιλέγοντας τον άλλον και φτάνοντας με τα πολλά, σε ένα σκοτεινό δρομάκι λίγο πριν βγούμε στην Τσιμισκή, συναντάμε τη Γαλήνη. Χαιρετηθήκαμε, φιλιθήκαμε και ουσιαστικά γνωριστήκαμε αλλά το πώς είναι η ουσία. Θα έλεγα πως δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Σαν να μας είχε προγραμματίσει κάποιος, σα να ακολουθούσαμε έναν νοητό χάρτη και τσουπ να 'σου μπροστά μας η Γαλήνη. Κάπου στα σκοτάδια της Δαγκλή. Δεν ήταν μια ωραία προγραμματισμένη σύμπτωση;
Ένα παραμυθένιο σκηνικό πλεγμένο στο μυαλό μας. Πασχαλιά στο χωριό, πασχαλιά στην πόλη. Η ουσία βρίσκεται στη ψυχική διάθεση με άλλα λόγια στη διάθεση για ζωή. Προσωπικά δεν μου αρέσουν καθόλου αυτές οι μέρες γιατί θέλουν δουλειά πολύ. Προτιμώ το παραμύθι μέσα στο μυαλό μου που γλυκαίνει κάθε ατμόσφαιρα. Προτιμώ την ελευθερία που μου δίνουν οι βόλτες παρά τη δέσμευση των καλεσμάτων και των τραπεζιών. Κατά συνέπεια έξω από τα νερά μου εντελώς, περιμένω την αυριανή και την μεθαυριανή που θα έχει ξεφουσκώσει όλο αυτό το πανηγυράκι.
Κανένας δεν μας δίνει την ψυχή του, ωστόσο όλοι ζητούν ''ψυχή''. Πρώτα εσύ, θα σου έλεγε κάποιος αν ήταν ειλικρινής μαζί σου. Δώσε μου για να σου δώσω. Υπέκυψε και για υποκύψω.
Οι λιβελούλες νομίζω ότι κουβαλούν λίγη χρυσόσκονη πάνω τους και φέρνουν γούρι.
Όλα πάνε καλά στο τέλος, αλλά το βίσμα το έχουμε φάει.
Στο μυαλό μου τριγυρνούν τα χρόνια που φεύγαμε κι όλο φεύγαμε από σχέσεις. Τίποτα δεν αφήναμε να πέσει κάτω, θυμώναμε και φεύγαμε. Πάντα ο άλλος, μα πώς αλλιώς, ήταν δυνατόν να φταίμε εμείς, ήταν δυνατόν να αναλάβουμε την ευθύνη; Ο άλλος φταίχτης, ψεύτης, χειριστικός, νάρκισσος, εγωκεντρικός, παρτάκιας, ψυχρός. Και πηγαίναμε παρακάτω. Κι άλλος φταίχτης, κι άλλος, κι άλλος. Όλοι χειριστικοί, νάρκισσοι, εγωκεντρικοί, παρτάκηδες, ψυχροί. Κι εμείς; Ποιά ήταν η δικιά μας ευθύνη; Αποφύγαμε, φύγαμε, εξαφανιστήκαμε. Από σχέσεις με βαρύτητα, που δεν θα μπορούσαν να επαναληφθούν. Πχ η σχέση νονάς και βαφτιστηριού. Μεγάλη, σπουδαία. Ιδιαιτέρως όταν μπορείς να την υποστηρίξεις με ψυχή. Με όλο σου το θέλω. Χωρίς μικροπρέπειες. Μπορείς; Μπόρεσες;
Η βροχή, τακτοποιεί τις σκέψεις σου, υπογραμμίζοντας πόσο μεγάλος είναι ο εσωτερικός σου κόσμος. Από απόσταση ο έρωτας μοιάζει τόσο ουτ...
