Κανένας δεν μας δίνει την ψυχή του, ωστόσο όλοι ζητούν ''ψυχή''. Πρώτα εσύ, θα σου έλεγε κάποιος αν ήταν ειλικρινής μαζί σου. Δώσε μου για να σου δώσω. Υπέκυψε και για υποκύψω.
Οι λιβελούλες νομίζω ότι κουβαλούν λίγη χρυσόσκονη πάνω τους και φέρνουν γούρι.
Όλα πάνε καλά στο τέλος, αλλά το βίσμα το έχουμε φάει.
Στο μυαλό μου τριγυρνούν τα χρόνια που φεύγαμε κι όλο φεύγαμε από σχέσεις. Τίποτα δεν αφήναμε να πέσει κάτω, θυμώναμε και φεύγαμε. Πάντα ο άλλος, μα πώς αλλιώς, ήταν δυνατόν να φταίμε εμείς, ήταν δυνατόν να αναλάβουμε την ευθύνη; Ο άλλος φταίχτης, ψεύτης, χειριστικός, νάρκισσος, εγωκεντρικός, παρτάκιας, ψυχρός. Και πηγαίναμε παρακάτω. Κι άλλος φταίχτης, κι άλλος, κι άλλος. Όλοι χειριστικοί, νάρκισσοι, εγωκεντρικοί, παρτάκηδες, ψυχροί. Κι εμείς; Ποιά ήταν η δικιά μας ευθύνη; Αποφύγαμε, φύγαμε, εξαφανιστήκαμε. Από σχέσεις με βαρύτητα, που δεν θα μπορούσαν να επαναληφθούν. Πχ η σχέση νονάς και βαφτιστηριού. Μεγάλη, σπουδαία. Ιδιαιτέρως όταν μπορείς να την υποστηρίξεις με ψυχή. Με όλο σου το θέλω. Χωρίς μικροπρέπειες. Μπορείς; Μπόρεσες;
Ενας θετικός χαρακτήρας είναι ότι καλύτερο στις σχέσεις μας, ωστόσο οι χαρακτήρες αλλάζουν, αλλά αλλάζουμε κι εμείς. Ας το παραδεχτούμε πως κάποιες φορές δεν φταίει μόνο ο γιαλός που είναι στραβός, αλλά και μεις που στραβά αρμενίζουμε. Όσο για τα βαφτιστήρια, υπάρχουν νονές και νονές. Από υποχρέωση, από καθήκον, από επίδειξη νεοπλουτισμού, από ειλικρινή συναισθήματα, από πραγματική αγάπη. Κάθε μια περίπτωση έχει και τη δική του απάντηση.
ReplyDeleteΚαλή Ανάσταση Στέλλα μου!
Θα έλεγα πως απέναντι από τη νονά στέκονται οι γονείς του παιδιού και ιδιαιτέρως η μητέρα. Μια νονά δεν μπορεί να έχει δέσιμο με το παιδί αν δεν έχει με τη μητέρα. Κι αυτό θέλει δύο.
DeleteΚαλή ανάσταση Αννίκα μου