Thursday, March 31, 2022

σύνδρομο


 

Καμμιά φορά,  ακόμη και τώρα,  μου έρχεται στο νου εκείνη η γαλλική ταινιούλα με τη σχολή χορού και το tango,  η φθορά στους τοίχους,  τις γωνίες,  τα παράθυρα,  το φωταγωγό,  γραφική φθορά,  καλλιτεχνική,  και πάντα μια κούπα γεμάτη με ένα ζεστό ρόφημα ακουμπισμένη σε μια άκρη να περιμένει κάποιον ανάμεσα σε δυό δουλειές,  θέλω να επικεντρώνω στα θετικά και να μιλάω μόνο για τα όμορφα μου,  μα δε ξέρω πως κάθε φορά καταφέρνω και βγαίνω μίζερη,  μια εικόνα του εαυτού μου που θέλω να καταστρέψω,  να εξαφανίσω,  με μισώ,  θυμώνω πολύ μαζί μου.  Έμαθα και για αυτό το ''σύνδρομο'' ας είναι καλά το διαδίκτυο.  Το συνδέω με το εμβόλιο.  Ελπίζω να χρειαστώ γιατρό,  εξετάσεις,  διαγνώσεις και φάρμακα ή διαλόγους του τύπου ''δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα''.

σαν ταινία


 

Η μεγάλη δύναμη στα βόρεια της ηπείρου μας.   ζητάει το φυσικό αέριο να πληρωθεί με ρούβλια,  ενώ τρία παιδάκια πάγωσαν το πανελλήνιο,  όλη μέρα σήμερα και  με κάθε τρόπο οι ειδήσεις είναι καθηλωτικές,  είναι τραγικές,  είναι τρομαχτικές.  Ο κάθε άνθρωπος έχει μια σκοτεινή πλευρά που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με κάποιο αρπαχτικό πουλί που ίσως να έπινε αίμα σε κάποιο θρίλερ ενός ικανότατου σκηνοθέτη,  όμως δεν πρόκειται για ταινία,  για την εικόνα της πραγματικότητας πρόκειται.  Της δικής μας πραγματικότητας αλοίμονο!

Wednesday, March 30, 2022

πίτα, ψωμί και κουλουράκια


 

Μπαίνεις στην κουζίνα για να γεμίσεις από τη βρύση ένα ποτήρι με νερό,  φοράς πυτζάμες,  πάντα φοράς πυτζάμες,  στο λαιμό σου έχει απομείνει κρεμασμένος ο ασημένιος σταυρός από το πρωί,  με τις γαλαζωπές πέτρες,   στην ηλεκτρική κουζίνα επάνω αναποδογυρισμένο φρεσκοψημένο ζυμωτό ψωμί,  στο τραπέζι κομμάτια σπανακόπιτας από χθες,  σε ένα πιάτο,  και σε ένα άλλο λίγο μεγαλύτερο,  κουλουράκια που έψησε μόλις πριν λίγο η Πέρσα.  Όλα μοσχομυρίζουν,  χαμογελάς,  δεν θα δοκιμάσεις τίποτα από όλα αυτά αλλά η καθησυχαστική εικόνα τους σου μιλάει και σου λέει πως δε μπορεί παρά όλα να είναι καλά!  Κι αυτό σου αρέσει.  Πολύ!

Στον τοίχο,  ένας πίνακας περίπου σαν αυτόν της φωτογραφίας!

φιλίες


 

Κινδυνεύω να είμαι μελοδραματική αλλά αυτό που μου προσφέρουν οι Τετάρτες του τελευταίου εξαμήνου είναι πρωτόγνωρο για μένα κάτι που γνωρίζω πολύ καλά πως αποτελεί συνήθεια για τους άλλους ανθρώπους,  και πολύ θα ήθελα να το είχα σε καθημερινή βάση και με άλλες φίλες,  όμως όπως έλεγα κι εχθές στον Δ.  ή ήμουν  άτυχη με τις φιλίες της ζωής μου ή δεν ήξερα τον τρόπο να τις διατηρήσω,  εννοώ να έχω φιλίες ζωντανές με ότι συνεπάγεται αυτό.  Γιατί από επαφές τηλεφωνικές έχει χορτάσει η ψυχή μου!

Tuesday, March 29, 2022

ο τελευταίος


 

Όταν αισθάνομαι όλο και φτωχότερη ως προς τα βασικά υλικά και πνευματικά,  θυμάμαι αυτό που μου έλεγε η Α.  για τα άτομα που έχουν προσδοκίες,  μεγάλες ή μικρές δεν έχει σημασία,  που αρέσκονται να σκορπιούνται καιαπό  εδω κι από εκει δοκιμάζοντας και ελπίζοντας και προσδοκώντας την επιτυχία χωρίς πάντα το αποτέλεσμα να είναι το ανάλογο για τον απλούστατο λόγο πως ''μέχρι εκεί'' φτάνει ο κάθε άνθρωπος.  Το ''μέχρι εκεί''  του καθενός ποικίλει σε σχέση με του άλλου.  Συμπέρασμα,  αν θέλεις να ανήκεις κάπου οπωσδήποτε,  μπορεί να είσαι και ο τελευταίος των ικανοτήτων του συνόλου στη λίστα. 

ΟΛΑ


 

Νομίζω πως αυτό ακριβώς συνέβει,  με πήρες να κάνουμε μαζί μια βόλτα,  μια βόλτα όσο ένα τσιγάρο δρόμος κι ας είμασταν και οι δύο άκαπνοι,  ένα τσιγάρο,  δέκα όλες κι όλες βαθιές ρουφηξιές που περιείχαν τον κόσμο όλο.   Γη και πλανήτες κι ότι ακολουθεί αυτούς,  όλα δικά μας!

Saturday, March 26, 2022

κραυγές και ψιθυρίσματα


 

Σαν τα κουμπάκια που ενώνουν τα υφάσματα ενώνονται και οι άνθρωποι /  προσπαθούν να επανακτίσουν τα χαμένα  /  μια μικρή,  ελληνική σημαία στα χέρια ενός μικρού αγοριού  λίγες ώρες μετά την παρέλαση  /  ένα σκούρο πορτοκαλί πανί  /  η βελόνα τρυπάει σχηματίζοντας λέξεις που κάνουν την καρδιά να χτυπά δυνατότερα  /  ένα ζευγάρι φτερά αγγέλου ανάποδα τοποθετημένα  /  ποιήματα φτιαγμένα με κλωστή  /  7038010  /  κόκκινο φωτεινό  /  ένας πόλεμος που ανακατατεύει τα σωθικά,  /  φόβος  /  πυρηνικά  /  το χαμηλωμένο βλέμμα είναι κεντημένο σε κάθε συλλαβή της κα-θη-με-ρι-νό-τη-τας  /  πολύτιμο το χάδι του γονιού  /  δυσεύρετο ωστόσο  /  παγωμένα,  ωχρά δάχτυλα σχηματίζουν ένα ερωτηματικό  /  ένα δώρο σε χρώμα ροζ της αγάπης  /  η φωτογραφία των τεσσάρων αδερφών παππούδων  /  οι ρίζες μας σε άσπρο μαύρο  /  παράγκα λευκό,  γιορτινό  /  δύσκολα πια κλίνεται το ρήμα που δηλώνει ''ασφάλεια''  /   η αρχή διαθέτει ναρκισσισμό και το τέλος  μια συγνώμη  /  καμμία άλλη επιλογή από το να ακολουθείς  την ροή  /  καλημέρα,  καληνύχτα  /  όλα τα συναισθήματα σε όμορφες εικόνες  /  συναντήσεις που ήρθαν για να μείνουν  /  επιθυμίες που αργούν πολύ να εκπληρωθούν  /  ο δικός μου κόσμος,  ο δικός σου  /  η σταθερότητα των εποχών στα ραντεβού τους  /  τούτη η άνοιξη που παλεύει για τις πρώτες της ανθισμένες ανάσες  /  -

Thursday, March 24, 2022

καραμέλλες


 

Είχα ανοίξει ένα πλαστικό σακουλάκι γεμάτο με μικρές λευκές καραμέλλες και τις έτρωγα.  Δεν είχαν γεύση μέντας.  Καθώς με θέρμη τις έριχνα στην κοιλότητα του στόματος μου,  σκεφτόμουν πως θα ήταν καλό να φάω μόνο 4-5,   μετά ανέβαζα λίγο τον αριθμό,  μέχρι που θα σταματούσα μόνο αν δεν θα υπήρχε πια καμμία καραμέλλα στο σακουλάκι.  Έλεγα πως θα ήταν το πρώτο και τελευταίο και πως μετά θα επέστρεφα στην πάρα πολύ καλή και όσο το δυνατόν υγιεινή διατροφή μου.  Ξύπνησα κι από τα πρώτα που μου ήρθαν στο νου ήταν αυτό το όνειρο.  Ευτυχώς γιατί μετά από ένα ολόκληρο σακουλάκι καραμέλλες,  αν και θα φοβόμουν ακόμη και την μια,  η εμπειρία μου λέει πως πολύ,  πάραπολύ δύσκολα θα υπήρχε επιστροφή.  Και αυτό δεν είναι καθόλου το δικό μου το ζητούμενο!

Saturday, March 19, 2022

μοναχική παρουσία


 

Δεν μπορεί παρά να είσαι κάπου εκεί,  ψάχνοντας να ζεσταθείς μια παγωμένη μέρα του Μάρτη,  κρατώντας στα χέρια ένα ποτήρι με καυτή σοκολάτα,  ή ζητώντας από το σερβιτόρο ένα δυνατό ποτό.  Επεξεργάζεσαι τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων δίπλα σου.  Ο κάθε ένας τόσο ξεχωριστός!  Περιορίζεσαι στην μοναχική σου παρουσία.  Θέλεις να χαλαρώσεις μέσα στην επιλεκτική μοναξιά σου,  να δώσεις την ευκαιρία στο μυαλό σου να μη σκέφτεται τίποτα,  το σώμα σου να απολαμβάνει μόνο τη ζεστή θερμοκρασία του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκεσαι που ομολογουμένως είναι ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικό.  Έτσι κι αλλιώς οτιδήποτε (πέρα από εσένα όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό)  περιττό μόνο επιβάρυνση θα ήταν.

Monday, March 14, 2022

πού;


 

Αυτά που πια συμβαίνουν είναι μόνο για να αλλάζουν συνεχώς την δική μου ψυχολογία,  ή εγώ δεν μπορώ να δω την ωμή πραγματικότητα;  Εθελοτυφλώ ή απλά αλλάζω με έναν τρόπο αυτιστικό,  καταθλιπτικό,  στριμμένο και ξινό;  Πού είναι ο χαρακτήρας που ονειρεύτηκα για μένα;  

Sunday, March 13, 2022

συζήτηση με τον θεό


 

Εγώ: Γεια σου Θεέ. 

Θεός: Γεια... 

Εγώ: Καταρρέω. 

Μπορείς να με ξανασυναρμολογήσεις; 

Θεός: Δεν θα το προτιμούσα. 

Εγώ: Γιατί; Θεός: Επειδή δεν είσαι παζλ. 

Εγώ: Τι γίνεται με όλα τα κομμάτια της ζωής μου που πέφτουν στο έδαφος; 

Θεός: Άφησέ τα εκεί για λίγο. Έπεσαν για έναν λόγο. Άφησέ τα να είναι εκεί για λίγο και μετά αποφάσισε εάν χρειάζεσαι να πάρεις πίσω κάποια από αυτά τα κομμάτια. 

Εγώ: Δεν καταλαβαίνεις! Διαλύομαι! 

Θεός: Όχι, εσύ δεν καταλαβαίνεις. Υπερβαίνεις, εξελίσσεσαι. Αυτό που αισθάνεσαι είναι πόνοι ανάπτυξης. Ξεφορτώνεσαι τα πράγματα και τους ανθρώπους στη ζωή σου που σε κρατούν πίσω. Τα κομμάτια δεν πέφτουν. Τα κομμάτια τοποθετούνται στη θέση τους. Χαλάρωσε. Πάρε μια βαθιά ανάσα και άφησε αυτά τα πράγματα που δεν χρειάζεσαι πλέον να πέσουν. Σταμάτησε να κολλάς σε κομμάτια που δεν είναι πλέον για εσένα. Άφησέ τα να πέσουν. Άφησέ τα να φύγουν. 

Εγώ: Άπαξ κι αρχίσω να το κάνω αυτό, τι θα μου απομείνει; 

Θεός: Μόνο τα καλύτερα κομμάτια σου. 

Εγώ: Φοβάμαι να αλλάξω. 

Θεός: Σου λέω συνεχώς: ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ! ΓΙΝΕΣΑΙ! 

Εγώ: Γίνομαι, Ποιος; 

Θεός: Γίνεσαι αυτός που σε δημιούργησα να είσαι! Ένα άτομο από φως, αγάπη, φιλανθρωπία, ελπίδα, θάρρος, χαρά, έλεος, χάρη και συμπόνια. Σε έφτιαξα για πολύ περισσότερα από αυτά τα ρηχά κομμάτια με τα οποία αποφάσισες να διακοσμήσεις τον εαυτό σου και στα οποία προσκολλάσαι με τόση απληστία και φόβο. Άφησε αυτά τα πράγματα να πέσουν από πάνω σου. Σε αγαπώ! Μην αλλάξεις! Γίνε! Μην αλλάξεις! Γίνε! Γίνε αυτός που θέλω να είσαι, αυτός που δημιούργησα. Θα συνεχίσω να στο λέω αυτό μέχρι να το θυμηθείς. 

Εγώ: Να, φεύγει κι άλλο ένα κομμάτι. 

Θεός: Ναι. Άφησέ το να είναι έτσι. 

Εγώ: Οπότε ... Δεν είμαι σπασμένος; 

Θεός: Όχι, αλλά σπάζεις το σκοτάδι, όπως η αυγή. Είναι μια καινούρια ημέρα. Γίνε!! Γίνε ποιος είσαι πραγματικά!! " 

Πηγή: Mommycool 

ΓΟΥΟΛΣ ΝΙΛ-ΝΤΟΝΑΛΝΤ - Συζήτηση με τον Θεό.....

Saturday, March 12, 2022

11.07 μμ

 


Σκέφτομαι πως το άγχος μπορεί ακόμη και να σκοτώσει.  Την προσωπικότητα.  Το ίδιο και η χαμηλή ποιότητα ζωής.  Ίσως τελικά να είναι και αλληλένδετα αυτά τα δυό.  Το ένα να προκαλεί το άλλο ή να το θρέφει,  ποιός ξέρει!

τραγουδάκι:  χάντρα στο κομπολόι σου

κι ακόμη ένα:  θά'ταν 12 του Μάρτη

Friday, March 11, 2022

Αchter de wolken


 

 Έβλεπα μια ταινία του 2016 στο netflix,  με τίτλο - πίσω από τα σύννεφα - για την τρίτη ηλικία,  τον έρωτα,  την απώλεια,  την θέληση για ζωή και σκεφτόμουν πως εγώ πχ δεν ξέρω αν θα σε επέλεγα κάτω από τις απαιτούμενες συνθήκες σίγουρα όμως θα έκανα κάποιο βήμα προς την πλευρά σου,  θέλω να πιστεύω πως το ίδιο θα έκανες κι εσύ αν και το τελικό αποτέλεσμα ίσως να φαινόταν ακόμη και γελοίο αντί ας πούμε τρυφερό και ρομαντικό.  Ποιός όμως νοιάζεται όταν προσπαθεί;

τραγουδάκι:  Sometimes I feel like a motherless child

Thursday, March 10, 2022

-τότε πώς;-


 

Πάντα θα βρίσκω μουσικές ανακαλύπτοντας νέους κόσμους,  το διαδίκτυο μου το έχει δώσει αυτό απλόχερα,  ποτέ δεν θα μπορώ να πω με την απαιτούμενη ευχέρεια ψέμματα ανάγκης,  θα με ρωτήσεις -τότε πώς;-  θα σου απαντήσω πως τότε,  τα συναισθήματα μου είχαν φτιάξει μια μάσκα τόσο γάντι επάνω μου,  τόσο γάντι,  που για χρόνια μετά ακόμη κι εγώ η ίδια με έψαχνα και μου ήταν αδύνατο να με βρω,   θα μπορούσα να το πω τώρα πια,  πέθανα και ξαναγεννήθηκα,  ψηλάφισα τον κόσμο μου από την αρχή και να που έφτασα εδώ τώρα και σου μιλάω,  ο Μάρτης είναι ο μήνας των γενεθλίων πολλών αγαπημένων μου,  πόσα τεστ περνάει κάποιος για να γίνει ο αξιολάτρευτος σου/μου/του,  ο ένας,  ο μοναδικός και ο αυθεντικός,  ανοίγω τα πρωινά το τηλέφωνο μου και βρίσκω μέσα κλήσεις δεν θα τις πω ανεπιθύμητων προσώπων αφού ούτε πια καν με ενδιαφέρει,  μα σκέφτομαι εκείνη τη μέρα που σου ζήτησα -να την προσέχεις-,  κι εσύ παρεξηγήθηκες,  θύμωσες,  στραβομουτσούνιασες,  γύρισες το πρόσωπο σου αλλού,  μια άλλη μέρα είχες γυρίσει όλο το σώμα σου σε αντίθετη φορά από το δικό μου,  καθόμασταν στις κόκκινες καρέκλες,  μα ούτε ο ένας ούτε ο άλλος έκανε την κίνηση να φύγει κι ας γινόταν αφόρητη η κατάσταση κι ας λιγόστευε ο αέρας,  κι ας βρωμούσε το δωμάτιο άρνηση και τοξικότητα κι αν μπορούσα σήμερα να σου μιλήσω και τα λόγια μου να φτάσουν σε σένα,  πάλι αυτό θα σου έλεγα -να την προσέχεις-  να έχουν οι κινήσεις της ηρεμία και αγάπη,  πόσο σημαντικό αυτό για εκείνη,  για σένα,  για όλους μας!

Wednesday, March 09, 2022

ματιά


 

Τί συμβουλές να δώσεις σε έναν άλλον άνθρωπο πέρα από το να είναι ανοιχτός να μάθει,  σπάζοντας τα μούτρα του;  Ένα πάνω κι ένα κάτω όλα έτσι κι αλλιώς.  Αλλά πρέπει να βάλεις ο ίδιος το χέρι στην πληγή,  να το βγάλεις και να το ξαναβάλεις,  να πονέσεις.  Έτοιμες συνταγές ευτυχίας δεν υπάρχουν.  Την ψάχνεις,  την βρίσκεις,  την κρατάς,  σου φεύγει,  φτου κι από την αρχή.   Εν τω μεταξύ σκορπάς κομμάτια σου για να ξανασυνθέσεις καινούργια.  Ποτέ δεν μοιάζει το πριν με το μετά,  αλλά όλο το ζουμί είναι στο να το απολαμβάνεις.  Ταξείδι είναι που μοιάζει μισό με ποίημα και μισό με σπασμένα φτερά!

Tuesday, March 08, 2022

τσίμπημα


 

Ακούσια,  αναφέρομαι καθημερινά στο όνομα σου,  κάτι που όσο κι αν θέλω,  δεν μπορώ να αλλάξω συνειδητά,  καθώς μια δυσφορία πιέζει το στήθος μου.  Ακριβώς σαν να προσπαθώ να αγνοήσω ένα ενοχλητικό εξάνθημα στο χέρι,  από το τσίμπημα ενός κουνουπιού, που ξεχειμωνιάζει βρίσκοντας ζεστασιά στην καρδιά μου.

Monday, March 07, 2022

χαρταετοί


 Ίσως στις σχέσεις,  να είναι η συνέπεια που φέρνει την εμπιστοσύνη μα αυτός που το λέει είναι από όλους ο πιό ασυνεπής.  Κατά που γέρνει η βάρκα κι όπως μας βολέψει.  Τότε γιατί όταν το βρίσκουμε μπροστά μας μας πληγώνει;  

Οι χαρταετοί όμως ήσαν και αυτή την καθαροδευτέρα συνεπείς,  το ίδιο και οι λαγάνες,  ο χαλβάς και τα διάφορα νηστήσιμα.  

Μια ομορφιά από μικρά χάρτινα κομψοτεχνήματα στολίζει τους ουρανούς!!!

Sunday, March 06, 2022

γενέθλια


 

Γράφω,  σβήνω,  γράφω,  σβήνω,  δεν ξέρω τί από όλα όσα θα ήθελα να συμβούν στη ζωή μου να μου πρωτοευχηθώ,  έτσι κι αλλιώς μέχρι αυτό το σημείο δηλώνω ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.  Δεν έχω μάθει να ζητάω πολλά,  νεράιδες και ξωτικά με μαγικές δυνάμεις δεν υπάρχουν.  Στα βασικά και αναγκαία,  εκεί που θέλει η ζωή εκεί με πάει,  πάντα βέβαια κάνοντας τις δικές μου επιλογές.  Πάντα θα είναι δική μου η επιλογή πχ να βάζω όρια,  να ξέρω τις αντοχές και τις ανοχές μου,  να θέτω το δικό μου μότο.  Να με αγαπώ,  αυτό κι αν δεν είναι η μεγαλύτερη των επιλογών.  Να με αποδέχομαι!  Είμαι άνθρωπος και κάνω λάθη,  πολλά και συνεχώς.  Τρελαίνομαι για την άνοιξη που βρίσκεται μπροστά μας,  χαίρομαι και το πιο μικρό κλαδί που ανθίζει στον δρόμο μου,  κάθομαι και ακούω τα κελαιδίσματα των πουλιών και χαίρομαι σα μικρό παιδί.  Οι παιώνιες είναι το αγαπημένο μου λουλούδι αλλά και ποιό δεν είναι;  Παιώνιες και τούρτα black forest έχω για όποιον περάσει από εδώ σήμερα.  Χρόνια μου πολλά!!!  Να περνάτε όμορφα,  σας φιλώ !!!

 



Saturday, March 05, 2022

φτερά


 

Θέλω να ράψω φτερά στις πλάτες μου & στις πλάτες όλων των ανθρώπων που βρίσκονται σ' αυτή τη γη.  Φτερά ελευθερίας,  καλωσύνης και αγάπης.  

Friday, March 04, 2022

γωνίες


 

Μερικές φορές αναρωτιέμαι,  περνάει ποτέ η εικόνα μου από το μυαλό σου;  Από το δικό μου ναι,  όταν ζορίζομαι κυρίως.  Στις ευκολίες,  έτσι κι αλλιώς όλα δείχνουν να έχουν μια αύρα ανάλαφρη,  δεν σε χρειάζομαι τότε,  στις δυσκολίες όμως όλο το όνομα σου σκέφτομαι,  μετά την φωνή σου,  μετά τα χέρια σου,  το πρόσωπο σου,  οι εκφράσεις σου είναι όλες χαραγμένες στον σκληρό δίσκο που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου.  Θέλω να σχηματίσω το νούμερο του τηλεφώνου σου,  θέλω να σε δω,  θέλω να σε αγκαλιάσω,  όταν η ζωή γίνεται ανυπόφορη,  θέλω να σου γράψω ένα γράμμα καταλαβαίνεις φαντάζομαι,  θέλω να σου φτιάξω έναν ελληνικό καφέ στο μικρό κουζινάκι όπως τότε,  θέλω να σου αγοράσω είδη πρώτης ανάγκης από το σούπερ μάρκετ,  θέλω οτιδήποτε δικό σου που νομίζω πως μπορεί να λειάνει τις γωνίες μου.  

εξέλιξη;


 

Είναι κι αυτά τα αναμνηστικά του facebook,  ένας χρόνος πριν αυτό,  πέντε χρόνια πριν εκείνο,  δέκα χρόνια πριν  δεν με αναγνωρίζω καν,  σαν μνημόσυνο στιγμών και ηλικιών μου κάνει.  Χώνονται αγκαθάκια στην καρδιά μου και πεταλούδες στο στομάχι μου.  Καμμία σχέση οι χθεσινές με τις σημερινές επιλογές.  Χαώδες το χάσμα.  Άλλου τύπου ανάγκες καλύπτονται.   Ωστόσο αυτό το λέμε -εξέλιξη- γιατί πώς στο καλό αλλιώς θα μας βόλευε να το πούμε;


Thursday, March 03, 2022

αποδοχή


 

Δεν σημαίνει πως αν είσαι σε ένα δωμάτιο με πολλά και έντονα χρώματα και πολύ φως,  τα νέα που θα ακούσεις θα πρέπει να είναι ευχάριστα αλλά ούτε και το αντίθετο.  Μερικά πράγματα τα δέχεσαι όπως είναι γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.  Ένα γόνιμο δέντρο με πορτοκαλιά χρώματα,  τα ηδονικά πόδια μιας γυναίκας  στο φουλ του κόκκινου και ένα κορίτσι τινάζει στον αέρα ένα λουλουδάτο πανί.  Θα ταίριαζε κάπου και κάτι σαν χαερταετός,  να υπονοεί ακόμη περισσότερο τον αέρα της ελευθερίας αλλά άλλο πράγμα το σύμβολο του θηλυκού,  καθώς αποτελεί ιδιαίτερο νόημα για την ιδιοκτήτρια.  Ο ήλιος πάει προς τη δύση του και σήμερα,  μια μέρα με υπερβολικό,  βουβό άγχος που καμμιά χρησιμότητα δεν έχει.  Θέλησα ένα βιβλίο μα δεν έχω ακόμη αποφασίσει,  μόνο καφεδάκι η ώρα 1.30.  Αυτή ήταν όλη κι όλη η υπέρβαση,  η τρέλλα που προκάλεσε το μη επιθυμητό αποτέλεσμα.  Τίποτα άλλο δεν μπορούν να σου προσφέρουν τα λόγια που ψυθιρίζεις παρά μονάχα την στιγμιαία ηρεμία.  Κι αυτό σε ένα 10%.  Η ζωή προχωράει,  πάντα με βελόνα και κλωστή!  Επιμένω στη χρωματιστή!

Tuesday, March 01, 2022

εκμηδένιση


 

Λες πχ βλέπω ταινίες,  αλλά το τί είδους ταινίες  αρέσουν στον καθένα μας είναι υποκειμενικό.

Λες,  διαβάζω βιβλία αλλά τί είδους βιβλία;

Διαβάζοντας πρόσφατα την ''εκμηδένιση''  του Μισέλ Ουελμπέκ,  ξέφυγα τελείως από ότι είχα διαβάσει μέχρι τώρα.  Δεν κατάφερα να ταυτιστώ,  δεν κατάφερα να συντονιστώ,  με κανένα κεφάλαιο του βιβλίου.  Ήταν ένα μυθιστόρημα έξω από εμένα.  Μετά βίας έφτασα ως την σελίδα 450 και μάλλον δεν θα το τελειώσω ποτέ.  Μπερδεμένο με πολλά που περιβάλλουν τον κόσμο μας,  τρομοκράτες,  θρησκόληπτους,  αποκρυφιστικές,  σατανιστές,  σύμβολα,  προεκλογική εκστρατεία κλπ ψυχρό και ανίκανο να μου δημιουργήσει έλξη και συμπάθεια.  Αισθάνθηκα ότι ταλαιπώρησα τον εαυτό μου τόσο πολύ,  μου δημιούργησε τόσο αρνητικό συναίσθημα, που θα ήθελα σύντομα να ξεφυλλίσω κάτι πιο κλασσικό και ρομαντικό,  κάτι ίσως εποχής.  Προς το παρόν δεν θέλω να ξαναδώ βιβλίο μπροστά μου για μερικές μέρες..

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...