Tuesday, December 31, 2019

2020





Με συγκινεί που από εκείνη τη πρωτοχρονιά που γιορτάζαμε το 2000 έχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια,  δύο ολοστρόγγυλες δεκαετίες.  Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για δαύτες!

Μοναδική ευχή μου να ξυπνάω το πρωί και να πετυχαίνω το καιμάκι και τη νοστιμιά στον καφέ μου.
 Όλα τα άλλα αν είναι να'ρθουν,  θα'ρθουν!

χρόνια πολλά
καλή πρωτοχρονιά


/Χρόνος δεν υπάρχει 
/Μα ως γνωστόν οι άνθρωποι
/Γιορτάζουν πάντα
/Όσα δεν υπάρχουν 
/Τον Άι Βασίλη 
/Τον Θεό 
/Τον χρόνο 
/Και ειδικά 
/Τον έρωτα.

Γιάννης Κυριαζής 

*update:
Ανάμεσα στα τόσα όσα τραγούδια άκουσα σήμερα,  το dance me to the end of love  με συγκίνησε!  Ό,τι πρέπει για ένα όμορφο τέλος και για μια υπέροχη αρχή!





Monday, December 30, 2019

το διήγημα των Χριστουγέννων





Να για κάτι τέτοια όμορφα είναι που αξίζει να υπάρχει το share στο facebook:


Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα.
Ο Σταμάτης Σταματίου (Σταμ Σταμ) δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος στο πολυτονικό της καθαρεύουσας, όπως τον κατέγραψε ο Στ. Σταματίου:

 «-Κι᾿ αὐτά τί να τα κάμω;
Δεν τα θέλετε; Και μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά.
Νόμισα πως ἦταν πιστοποιητικά ἀπορίας.
–Κράτησέ τα, τοῦ εἶπα, ἐμᾶς δεν μᾶς χρειάζονται.
 Ἐσείστηκε, λυγίστηκε ὀλίγο, ἔκανε, σκυφτός νά φύγῃ, ξαναγύρισε.
 –Τότε ἀφοῦ δεν σᾶς χρειάζονται αὐτά, ἐγώ μέ τί δικαίωμα θά πληρωθῶ;
–Δέν πειράζει, ἀρκούμεθα εἰς τόν λόγον σας. Χριστούγεννα εἶναι τώρα.
–Ναί, ἀλλά ἂν δέν πάρετε αὐτά, ἐγώ δέν μπορῶ νά πάρω χρήματα.
–Μά δέν τά παίρνετε ἐσεῖς τά χρήματα, σᾶς τά δίνουμε ἐμεῖς!…
–Έ, τότε, πᾶρτε κι᾿ ἐσεῖς ἐτοῦτα πού μοῦ τά ζητήσατε. Καί τά ἄφησε σιγά καί μαλακά ἀπάνω στό τραπέζι.
Ἐσκέφθηκα, μήπως τοῦ ζήτησε τίποτα πιστοποιητικά τό λογιστήριο.
–Μά τί εἶναι, ἐπί τέλους αὐτά, τοῦ λέω, πού πρέπει ἀπαραιτήτως νά τά πάρουμε;
–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων, πού μοῦ ἐζητήσατε.
–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων… καί ποιός εἶσθε σεῖς;
–Ο Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης!
–Ο ἴδιος;
–Ο ἴδιος καί ὁλόκληρος!
Ἔπεσε τό ταβάνι καί μέ πλάκωσε, ἡ πέννα ἔφυγε ἀπό τέ χέρια μου, ὅλα ἐκεῖ μέσα, εἰκόνες, καρέκλες, βιβλία, ἐφημερίδες, σάν νά στροβιλίσθηκαν γύρω μου καί ἔκανα ὥρα νά συνέλθω.

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αὐτός ὁ πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων λογογράφων, πού τον φανταζόμουνα ἀκτινοβολοῦντα, γελαστόν, ὡραῖον, καλοντυμένον, εὐτυχῆ, γεμάτον ἐγωϊσμόν, ἀέρα καί μεγαλοπρέπεια, αὐτός!… Αὐτός ὁ μαλακός, ὁ καλός, ὁ δειλός, ὁ φοβισμένος, καί τσαλακωμένος ἄνθρωπος, πού στεκότανε μέ συστολή μαθητοῦ ἐπιμελοῦς, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!… Αὐτός, πού μᾶς ἔδωκε γλύκες πνευματικές καί συγκινήσεις ψυχικές, πού ἀνιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ ἐζωντάνεψε, ἐμπρός μας, ἀνθρώπους μακρυνούς κι᾿ ἀγνώστους, πού τούς ἔκαμε δικούς μας, ἐντελῶς δικούς μας, σάν νά περάσαμε μιά ζωή μαζί, αὐτός σέ μιά τέτοια κατάστασι, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!… Τοῦ ἕσφιξα τό χέρι χωρίς νά ἠμπορῶ οὔτε μιά λέξι νά προφέρω. Ἀπό τήν ταραχή μου καί τή σαστιμάρα μου οὔτε τό φῶς δέν ἄναψα. Αἰσθάνθηκα ἕνα τρεμουλιαστό χέρι νά σφίγγῃ τό δικό μου καί τόν ἔχασα μέσα εἰς τό σκοτάδι… Ἔμεινε ὅμως πίσω μιά μοσχοβολιά κηριοῦ πού λυώνει ἐμπρός στίς ἅγιες εἰκόνες, κάτι ἀπό τοῦ καντηλιοῦ τό σβύσιμο, κάτι ἀπό θυμιατοῦ πέρασμα μακρυνό, μακρυνό πολύ…

προτελευταία





Οι αποχαιρετισμοί,  πάντοτε θα πρέπει να είναι δεδομένοι και να μην απασχολούν στενάχωρα.
Θα πρέπει να συνοδεύονται από μεγαλύτερη χαρά από αυτήν της συνάντησης και του ερχομού.
Με γλύκα που περισσεύει να ντύνουμε το ''αντίο''.  Με ευγνωμοσύνη.  Με θάρρος.  Με ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Sunday, December 29, 2019

συμπτώσεις





Όλη μέρα σήμερα,  τριγυρίζει στο μυαλό μου το εξής περιστατικό,  που μπορεί και να το έχω ξανά αναφέρει εδώ:

Ήταν κατακαλόκαιρο και είμασταν σε ένα beach bar,  πολύ νωρίς το πρωί.
Πριν από το καθιερωμένο μπάνιο συνηθίζαμε να κάνουμε την βόλτα μας με τα μαγιώ στην αμμουδιά,  παράλληλα με την άκρη της θάλασσας.
Συνέβησαν δύο πράγματα συγχρόνως:
Μια κοπέλλα,  γύρω στα 40,  έκανε τζόκινγκ πίσω μας,  μας προσπέρασε,  έφυγε μακριά.  Ήταν ολοφάνερο πως είχε κάνει κάποια επέμβαση,  άγνωστο για μένα τι,  απλά διέκρινα ένα δίχτυ από την μια ως την άλλη άκρη του προσώπου της.  Η αλήθεια είναι πως την φαντάστηκα φρεσκοχειρουργημένη και θαύμασα το κουράγιο της και την δύναμη της για πρωινό τρέξιμο.
Είχε κακοκαιρία την προηγούμενη μέρα,   και κάποια σημεία της θάλασσας είχαν υποχωρήσει,  αφήνοντας με απότομα κοψίματα αρκετά κομμάτια της αμμουδιάς.
Εμείς συνεχίζαμε την βόλτα μας, η κοπέλλα που έκανε τζόκινγκ επέστρεφε ώσπου κάποια στιγμή πέρασε και πάλι από δίπλα μας.
Λίγα δευτερόλεπτα πριν,  κάναμε οι δυό μας με τον αγαπημένο μου, κουβέντα για την κακοκαιρία και για την διαφορετική εικόνα που είχε εκείνη τη μέρα η παραλία.
Ακριβώς την ώρα που περνούσε η κοπέλλα από δίπλα μας τρέχοντας ελαφρά,  εγώ είπα:  ''κοίτα κοίτα,  τραβήχτηκε'',  δείχνοντας τα σημεία της αμμουδιάς όπου η θάλασσα είχε ΄΄τραβηχτεί''.
Η κοπέλλα το άκουσε,  νόμισε πως μιλάω για αυτήν,  σταμάτησε και μου έριξε ένα βλέμμα που το θυμάμαι μέχρι σήμερα.
Μέχρι να συνειδητοποιήσω την ''παρεξήγηση''  είχε φύγει.  Ευτυχώς γλύτωσα το /ξύλο/,  ή κάποια λεκτική επέμβαση.  Λυπήθηκα που δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να της εξηγήσω.

Από τότε,  όποτε ακούω ή διαβάζω κάτι που νομίζω πως με καθρεφτίζει σκέφτομαι εκείνη την ''παρεξήγηση''  και το διώχνω μακριά.

*το ποτήρι με τη σοκολάτα το βρίσκω ιδιαιτέρως ελκυστικό και το χαρίζω σε όποιον θα ήθελε να δοκιμάσει.  Εν όψει ενός νέου χρόνου,  να γλυκαθούμε,   χωρίς περίεργες συμπτώσεις και με καθαρό μυαλό!

50/50





Είναι μια επανάληψη και έχει να κάνει με τον χαρακτήρα.
Συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις!
Συχνά,  μια κατάσταση δεν είναι 100% αποδεκτή,  με ότι συνεπάγεται αυτό.  Άλλες φορές δίνει ικανοποίηση κι άλλες πλήξη.  Ξένη από μένα,  αλλά κρίνεται αναγκαία,  κυρίως επειδή θέλω να πιστεύω πως στο τέλος αυτής της διαδρομής,  υπάρχει ένα πράσινο φωτάκι.
Η διαδρομή άγνωστη,  δύσκολη και όχι πάντα ευχάριστη,  όμως δεν έχω άλλο τρόπο,  ή πιο σωστά έχω εξαντλήσει όλους τους υπόλοιπους.
Είμαι λοιπόν κάπου στον μέσο όρο,  στο 50/50 της αποδοχής της.  Βλέπω βέβαια πως ακόμη δεν έχω πιάσει καν το κουβάρι.
Τί μπορώ να κάνω;
Υπομονή και να μου (εμένα)/της (διαδρομής) δώσω χρόνο.
Όσο αντέξω και αν.

Αναρωτιέμαι αν αυτή η επιμονή μου να μπαίνω σε καταστάσεις που ίσως και να μου είναι ξένες,  ίσως και να με στεναχωρούν,  που όμως θέλω να τις κάνω δικές μου,  να τις κατακτήσω,  πηγάζει από την επιθυμία να αποδείξω κάποια ικανότητα μου.

Ίσως όμως να είναι και η ελπίδα (αυτό το πράσινο φωτάκι) που φαντάζομαι στο τέλος αυτής της απάτητης  διαδρομής.




Saturday, December 28, 2019

επιθυμίες







Λένε πως αυτή την εποχή,  οι αναμνήσεις καίνε όπως οι φλόγες των κεριών στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Θα συμπληρώσω πως το ίδιο καίνε και οι επιθυμίες..

Friday, December 27, 2019

το δώρο





Το δώρο,  περιέχει το μοίρασμα,  την προσφορά,  ως προς τον ένα πόλο και την αποδοχή,  την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη ως προς τον έτερο πόλο.
Κι εκεί,  στον αποδέκτη βρίσκεται το λεπτό σημείο.
Το πως!
Ο τρόπος!
Διότι η αποδοχή μπορεί να κρύβει ακόμη ένα σπουδαίο είδος μοιράσματος,  πχ έλα να παίξουμε μαζί μ' αυτό το ωραίο επιτραπέζιο παιχνίδι,  ή έλα να πιούμε αυτό το κρασί που μου χάρισες μαζί,  ή έλα να ακούσουμε αυτόν τον δίσκο παρέα.
Κάπως έτσι καλλιεργούνται οι σχέσεις με αλληλεπίδραση και όχι με την τυπική και αναγκαία ανταπόδοση από γενέθλια σε γενέθλια,  ή από γιορτή σε γιορτή.

ζαχαρωτά





Καμμιά φορά,  όσο ζαχαρωτή κι αν είναι μια κατάσταση αν δεν ταυτίζεται με κάποια από τις παλιές εμπειρίες σου ή λίγο με τα βιώματα σου δεν γίνεται όπως της αρμόζει αποδεκτή.
Και ανάποδα!
Για να γίνει αποδεκτή μια κατάσταση όσο ζαχαρωτή κι αν είναι θα πρέπει με κάποιο τρόπο να σου είναι αναγνωρίσιμη.  Ανιχνεύσιμη.
Άρα πού είναι το καθαρό,  το νέο,  το πρωτόγνωρο συναίσθημα;  Το ατόφιο;
Κι αν στον κάθε έρωτα ψάχνεις εκείνη την πρώτη σου τεράστια αγάπη;
Δεν είναι άδικο;

Thursday, December 26, 2019

έτσι μ' αρέσει





Μ' αρέσει,  ίσως επειδή έτσι έχω μάθει,  από το βράδυ της παραμονής των χριστουγέννων,  το τραπέζι να είναι στολισμένο και γεμάτο καλούδια.
Ως προς το στόλισμα,  τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συντηρητικό και διακριτικό, φέτος αγόρασα ένα runner,  με σουβεράκια και θήκες για τα μαχαιροπήρουνα όλα μαζί 10 ευρώ,  αλλά απίστευτα χαριτωμένα και όμορφα σε λευκό και κόκκινο που για μένα αυτό είναι ο απόλυτος χρωματικός συνδιασμός των χριστουγέννων.
Ως προς το φαγητό,  επειδή κάποτε,  όταν μαγείρευαν άλλοι,  ζητούσα όλο και κάτι καινούργιο,  που όμως δεν ήταν πάντα και τόσο ουάου πετυχημένο,  έχω καταλήξει σε δυό τρία,  τέσσερα πέντε δοκιμασμένα πιάτα για τα οποία όλοι τρελαινόμαστε κι έτσι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι και χορτάτοι.
Νομίζω όμως πως ειδικά φέτος μαγειρέψαμε σαν να μην υπήρχε αύριο,  οπότε δυό μέρες τρώμε και ξανατρώμε και δεν ξεμένουμε από φαγητό,  αυτό δε πολύ μου αρέσει γιατί καθόλου μα καθόλου δεν θέλω να μαγειρεύω ξανά και ξανά αλλά κι ούτε να βλέπω άλλους να μαγειρεύουν.

Γελάω ακόμη με την κοπέλλα στο ταμείο,  στο μαγαζί που αγόρασα τις θήκες για τα μαχαιροπήρουνα,  που μου επισήμανε με έκπληξη πως ήταν μόνο πέντε,  και της είπα ok,  πέντε θέλω!
Καταλαβαίνεις λοιπόν πως στο τραπέζι των χριστουγέννων είμασταν πέντε όλοι κι όλοι αγαπημένοι άνθρωποι και μακάρι να είμαστε καλά να το επαναλάβουμε και του χρόνου.
Την πρωτοχρονιά θα είμαστε πολύ λιγότεροι,  μια που η μαμά μου θα φύγει στην Αθήνα και τα παιδιά,  έχουν προγραμματίσει να περάσουν με τους φίλους τους,  έχει κάθε δικαίωμα ο καθένας μας να βρίσκεται εκεί που θέλει να βρίσκεται και να περνάει όσο το δυνατόν καλύτερα!

Οι παλιοί άνθρωποι,  νομίζω πως προσποιούνταν πολύ περισσότερο από εμάς,  πχ την χαρά ή την αποδοχή.  Καμμιά φορά μπορεί να προσποιούνταν και την αγάπη αλλά και τη φιλία στα πλαίσια μια γενικότερης ανασφάλειας απέναντι στην περιθωριοποίηση ή την μοναχικότητα.

Σήμερα απαντάμε με ένα  ''έτσι θέλω'',  ή ''έτσι μ' άρέσει'',  αν μη τι άλλο είμαστε πιο αντικοινωνικοί,  αλλά πιο αληθινοί.

Tuesday, December 24, 2019

αγκαλιές





Η πιο όμορφη παραμονή χριστουγέννων μου,  ήταν όταν πριν πολλά χρόνια,  βρέθηκα σε έναν τόπο,  μαζί με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους,  όσο κοινή ήταν και η μια και μοναδική ανάγκη τους.  Μια ανάγκη που καθώς σιγά σιγά θα καλυπτόταν,  για τον καθένα με διαφορετικό τρόπο θα έδινε ώθηση και κάλυψη και στις υπόλοιπες ανθρώπινες επίσης ανάγκες για την ισορροπία της ψυχής με συνέπεια την ισορροπημένη πορεία της ζωής.
Τότε,  αυτό που θυμάμαι ήταν πως την σκοτεινιά των δρόμων δεν την φώτιζαν μόνο τα άπειρα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου στολισμού εκείνης της πόλης,  αλλά και τα μεταξύ μας χαμόγελα,  τα αγγίγματα και οι αγκαλιές.
Ιδιαιτέρως οι αγκαλιές που έμοιαζαν με σώματα που κούμπωναν το ένα μέσα στο άλλο,  με άφθονη θέρμη,  χουχούλιασμα και τρυφερότητα.
Εκείνη η αλληλεπίδραση ήταν το κάτι άλλο!

Μετά από όλο αυτό,  όλα μου φαινόταν ιδιαιτέρως πιο ζωντανά και πιο όμορφα,  η τρικυμιασμένη θάλασσα,  ο συννεφιασμένος ουρανός κι ο αέρας που λυσσομανούσε.
Η πόλη μου,   το σπίτι μου,  η οικογένεια μου..
Οι ετοιμασίες που είχα να κάνω..  όλα!

Saturday, December 21, 2019

καλά χριστούγεννα





Χριστούγεννα είναι η προσωπική ανάταση του καθενός μας,  η ανίχνευση σημείων χαράς,  η επισήμανση όσων μπορούν να μας προσφέρουν την ηρεμία,  χριστούγεννα είναι το φως,  η υπερβατικότητα,  το θαύμα!

Χριστούγεννα μπορεί να είναι και η άλλη ματιά,  ο άλλος τρόπος σκέψης,  η ενσυναίσθηση,  η βοήθεια με οποιονδήποτε τρόπο,  η σταθερότητα του είμαι εδώ,  για εμένα,  για εσένα,  για όλους μας.

Χριστούγεννα κυρίως είναι το λαμπερό μυαλό και η αγάπη.

Ας είναι μαγικά για όλους μας!!!

Wednesday, December 18, 2019

κλωτσιές





Αν κάποτε ένιωσα να βρίσκομαι βαθιά σε ένα πηγάδι,  με αποτέλεσμα να τα βλέπω όλα σκοτεινά και μαύρα,  εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα νιώθω σαν να κλωτσάω τον κόσμο μου,  ακριβώς όπως η αγελάδα την γεμάτη(?) καρδάρα με το γάλα.
Στην πραγματικότητα έχω μπει σε μια σφαίρα άμυνας,  μια εσωστρέφεια πέραν του δέοντος που ενώ στην αρχή έδειχνε ήρεμη και βολική, δεν βοηθάει να αγαπώ ούτε εμένα ούτε τα πράγματα γύρω μου.
Με λίγα λόγια μου λείπει μια έννοια,  ένα ''κάτι'' που να με κάνει να χαίρομαι και να μ' ευχαριστεί πολύ.  Ένα χειροπιαστό ''κάτι''.
Όσα φωτάκια κι αν βάλεις στο δέντρο σου δεν φτάνουν να φωτίσουν την ψυχή σου λένε κι είναι αλήθεια!

Tuesday, December 17, 2019

κόκκινο καρμίνης




//'Έπειτα πλησιάζει το πινέλο στο πρόσωπο της γυναίκας,  διστάζει μια στιγμή,  το ακουμπάει πάνω στα χείλη της και το αφήνει αργά να κυλήσει από τη μια γωνιά του στόματος στην άλλη.  Οι τρίχες βάφονται με κόκκινο καρμίνης.  Εκείνος τις κοιτάζει,  μόλις που τις βυθίζει στο νερό και σηκώνει ξανά το βλέμμα προς τη θάλασσα. Στα χείλη της γυναίκας παραμένει η σκιά μιας γεύσης που την αναγκάζει να σκεφτεί ''θαλασσινό νερό,  αυτός ο άντρας ζωγραφίζει τη θάλασσα με θάλασσα'' --- και είναι μια σκέψη που φέρνει ανατριχίλα.//

από το βιβλίο
Ωκεανός
του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο
σελ.  -15-

Monday, December 16, 2019

16 Ιανουαρίου 2007





Η αλήθεια είναι πως σε τούτο δω το blog,  με κείμενα από το 2006,  σπάνια επέστρεφα και συνήθως ξεχνούσα τί ακριβώς έγραφα.  Ήταν/είναι  ένα ημερολόγιο το οποίο αφορά μιάμιση δεκαετία περίπου,  όπου υπήρχε άλλες φορές καθημερινή κι άλλες αραιότερη γραφή,  μα η σχέση μου μ'  αυτά τα γραπτά έμοιαζε/μοιάζει  με συνάντηση one night stand.
Χαζεύοντας όμως τελευταία τα στατιστικά αυτού,  διαπιστώνω με χαμόγελο διάπλατο ομολογώ,  επισκέψεις σε εκείνα τα χρόνια τα παλιά.  Κι όχι μόνο χαμογελώ,  μα νοσταλγώ κι όλας,  κι ας μην ήταν η περίοδος η καλύτερη μου.
Ένα τέτοιο παλιό κείμενο βρήκα σήμερα να το διαβάζει κάποιος/α,  κάπως έτσι το θυμήθηκα κι εγώ.
Ένα χαμόγελο στο παρελθόν λοιπόν.
Μια που αυτή είναι η γοητεία των blogs,  το κείμενο στη διάθεση όλων σας εδώ

Sunday, December 15, 2019

ταξίδια




Αν είχα την οικονομική άνεση,  θα σε έπαιρνα να φύγουμε!
Μακριά από τη Θεσσαλονίκη;
Οπουδήποτε έχει ήλιο και θάλασσα..

όλο και πιο






Ο κόσμος μου τα τελευταία χρόνια, γίνεται όλο και  πιο μικρός,
κι όλο και πιο μικρός
κι ακόμη πιο μικρός,
τόσος δα
---

Σα να βάζεις τα ρούχα σε λάθος πρόγραμμα στο πλυντήριο,  και καθώς τα απλώνεις αντιλαμβάνεσαι πως στένεψαν.  Πως μπήκαν στο πλύσιμο.
Σκέψου όμως να μην έχεις τη δυνατότητα να αποκτήσεις καινούργια ρούχα.

*

Ωστόσο,  οι μικροί μου συγκάτοικοι θα πρέπει να αναλάβουν τις μεγάλες ευθύνες τους.
Αυτό σίγουρα δεν θα μεγένθυνε τον κόσμο μου μα θα του έδινε μια αναπνοή.



Saturday, December 14, 2019

όλα εδώ





Είναι αλήθεια πως για να ακουμπήσεις στις πλάτες κάποιου,  πρέπει να διαθέτει πλάτες.
Όπως το να πραγματοποιηθεί η επιθυμία σου να γίνεις το φεγγάρι κάποιου,  θα πρέπει αυτός ο κάποιος να διαθέτει ουρανό.
Χθες ή προχθές ήταν η τελευταία πανσέληνος είπαν της χρονιάς αλλά και της δεκαετίας.

Έψαχνα τα ξύλινα κόκκινα αστέρια μου!
Ήταν μια αναλαμπή θύμησης,  καθώς είχα ξεχάσει την ύπαρξη τους,  κι ας τα έχω μέσα στα μάτια μου σα να τα είδα χθες.

Πολύ παλιότερα,  που μάζευα περιοδικά με διάφορες ιδέες,  είναι απίστευτο που θυμόμουν τι και σε ποιό τεύχος θα βρω το κάθε τι.
Για αυτό,  επειδή ξεχνάω,  μια μέρα αποθήκευσα το τηλέφωνο της καρδιάς μου στο κινητό.  Γιατί δεν θέλω,  να θέλω και να μην μπορώ.

Αν το καλοσκεφτείς,  ακόμη κι αυτός ο καημενούλης γλυκύτατος άι βασίλης κάθε χρόνο μόνος,  στο έλκυθρο,  στις καμινάδες,  στο μοίρασμα των δώρων.  Μόνος,  μοναξιά!

Θα ήθελα να ανήκω σε μια πολυμελή οικογένεια,  θα ήθελα μια οικογένεια όπως εκείνη στην ταινία  Φανή κι ο Αλέξανδρος,  με όλες τις ίντριγκες αλλά και όλο εκείνο το τεράστιο πλούσιο σπίτι,  μαζί φυσικά με όλα τα του τα χριστουγεννιάτικα στολίσματα.

Αν κάποιος συνηθίζει να σε παρακολουθεί από απόσταση (ας πούμε στα μουλωχτά),  χωρίς να μιλάει,  χωρίς να ρωτάει και χωρίς να είναι πρόθυμος για μια ειλικρινή (πρόσωπο με πρόσωπο) κουβέντα καλά κάνει όπως το κάνει,  άλλωστε είναι γεγονός πως πολλοί άνθρωποι έχουν το αλάθητο,  τους νιώθω.  Αν μάλιστα οι ίδιοι δεν αμφιβάλλουν για την προσωπική τους ευτυχία ακόμη καλύτερα.

Παρ'  όλο που κάποια στιγμή θέλησα να ξεχάσω,  να κλειδώσω ακόμη και να καταστρέψω κάποια συναισθήματα μου η αλήθεια είναι πως δεν το κατάφερα.  Είναι όλα εδώ,  και είμαι ικανοποιημένη που μπορώ να πω πως τα έζησα ως το μεδούλι


Friday, December 13, 2019

παιχνίδια





Θα μπορούσα να είμαι ένα ξύλινο έλκυθρο,  ένα χάρτινο αστέρι,  μια εύθραστη μπάλα,  μια βελούδινη κούκλα,  ένας γυάλινος χιονάνθρωπος,  ένα χαρούμενο ξωτικό,  ένας πολύχρωμος καρυοθραύστης,  ένας κεντημένος άι βασίλης,  ένας πλαστικός τάρανδος,  ένας πορσελάνινος μονόκερος,  ένας κρυστάλινος πιγκουίνος,  μια μεταλλική καμπάνα,  ένα τσόχινο μπισκότο,  ένας κεραμικός άγγελος,  ένα παιχνιδιάρικο αλογάκι.

Θα μπορούσα να είμαι όλα τα πολύτιμα παιχνίδια που χαζεύεις τις νύχτες στο χριστουγεννιάτικο δέντρο σου,  ανάμεσα στις μικροσκοπικές σπίθες από τα λαμπερά φωτάκια,  καθώς όλα γύρω σου ησυχάζουν.

 Θα μπορούσα επίσης να είμαι τα ζαχαρωτά στο τραπέζι σου και οι ευχές στα όμορφα γλυκά σου χείλη.

Thursday, December 12, 2019

γλυκάκια





Μέσα στις επόμενες 2-3 μέρες,  θα φτιάξω μελομακάρονα.
Έλεγα στον Δ. το πρωί,  πως σκέφτηκα έναν τρόπο να μην τρώω πολλά μέσα στη μέρα,  θα βάζω ένα σε ένα πιατελάκι το πρωί και θα το τρίβω σε ψιχουλάκια,  και θα τα τσιμπάω λίγο λίγο για να έχω την γεύση τους ως το βράδυ.
Γέλασε κι απόρησε ο Δ.,  με ρώτησε αν είμαι πουλί,  και με τη σκέψη αυτού του ''πουλιού''  γελάω όλη μέρα σήμερα.

Ο Σ.  είναι ένα πολύ ευγενικό και γλυκό αγόρι,  που είναι ο κομμωτής μου.  Καθώς με κούρευε το πρωί,  του έλεγα την ιστορία με το μελομακάρονο,  γελάσαμε,  ωστόσο τα λιμπίστηκε σαν ιδέα και σε δυό λεπτά,  πήγε κι αγόρασε.  Όχι μόνο αυτό,  αλλά με κέρασε σε ένα μικρό πιατάκι,  ένα πεντανόστιμο μελομακάρονο από ένα μικρό και άσημο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς,  όμως τελικά εκεί που δεν υπολογίζεις πολλές φορές εκεί βρίσκεται η ποιότητα και η νοστιμιά.

Σκεφτόμουν επίσης πόσο καλό χαρακτήρα έχει ο Σ.,  πόσο ήρεμος και οικείος και ανθρώπινος είναι.  Μετά θυμήθηκα τους γονείς του,  τον πατέρα του μάλιστα τον συνάντησα στο κομμωτήριο σήμερα,  και πως κι αυτοί ήταν κι οι δυό τους ήρεμες δυνάμεις.  Το μήλο συνήθως κάτω από την μηλιά πέφτει και σπάνια ξεφεύγει.  Πώς αγαπιούνται αυτοί οι άνθρωποι και πόσο θετικά τους κρατάς μέσα στην καρδιά σου όσα χρόνια κι αν περάσουν.  Κι ας πέρασαν από τη χρυσή εποχή που το κομμωτήριο τους είχε 5-6 υπαλλήλους.  Συν τα 4 άτομα της οικογένειας που δούλευαν όλα ασταμάτητα.  Τα δε παιδιά,  στο ένα εκ των οποίων πέρασε στα χέρια του η επιχείρηση,  μπήκαν από πολύ μικρά στη δουλειά.  Τότε,  την δεκαετία του '80 - '90,  που η γειτονιά είχε κόσμο πλούσιο και οι εποχές ήταν διαφορετικές λίγο πολύ για όλους πόσο μάλλον για αυτούς,  πέρασαν απίστευτα χρήματα από τα χέρια τους.  Τώρα πια,  αυτό το κομμωτήριο δουλεύει με δυό άτομα.

Γιατί είναι και κάποιοι άλλοι επιχειρηματίες (και όχι μόνο) που έχουν τόσα αγκάθια πάνω τους και βγάζουν τόσα απωθημένα που αντί να σε κρατήσουν,  σε διώχνουν με τον τρόπο τους!

Wednesday, December 11, 2019

παραμύθι





Αυτό,  είναι το δικό μου παραμύθι,  η δική μου προσωπική διαφυγή.
Ένα περιτύλιγμα θαλπωρής,  τα ξύλα που καίγονται στο τζάκι,  η φωτιά όπου ζεσταίνω τα παγωμένα χέρια μου,  κάθε που επιστρέφω από την σκοτεινιά και το χειμωνιάτικο (?) κρύο.
Ένα ξύλινο παλιό,  παιδικό παιχνίδι,  που ομορφαίνει το κατά τα άλλα αδιάφορο χριστουγεννιάτικο δέντρο μου.
Ο δικός μου παραμυθένιος κόσμος,  το χάιδεμα της δικής μου ψυχής.
Κάπου κάπου,  ανοίγω χαραμάδες και σου επιτρέπω να κρυφοκοιτάξεις.
Θα μπορούσε κι αυτό να είναι ένα είδος έρωτα.
Ενός έρωτα που συντηρείται από αυτή την ίδια την ανάγκη για έρωτα.



Tuesday, December 10, 2019

επιθυμίες





Θα έκοβα τις φλέβες μου για ένα σου βλέμμα.  Ένα βλέμμα όπως θα το επιθυμούσα εγώ.
Θα με λυπούσε ένα βλέμμα σου περιπαικτικό,  παθητικό,  φευγαλέο.
Θα με άφηνε αδιάφορη ένα σου βλέμμα γεμάτο προσποιητή αθωότητα.
Θα μεθούσα ωστόσο με ένα σου βλέμμα λάγνο,  κατακυριευτικό,  υποταχτικό.
Απαλλαγμένο από επιφυλάξεις,  προσχήματα και συντηρητισμούς.
Θέλω ένα βλέμμα σου ποτισμένο στο γεννετήσιο ένστικτο.
Διψασμένο,  ερεθιστικό,  διεγερτικό.

Monday, December 09, 2019

Αν





..μου δινόταν η ευκαιρία να γυρίσω τον χρόνο πίσω,  το μόνο που θα ήθελα να αλλάξω, είναι την νοοτροπία που είχα.
Αυτή την αίσθηση πως κάθε τόσο βρισκόμουν σε μια πίστα και πως θα έπρεπε να την ''περάσω'',  να σπάσω τον κωδικό της,  όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα,  για να ανταμοιφθώ με το δώρο μου,  την επόμενη ανώτερη πίστα.
Αυτή τη ματαιοδοξία του ότι τα πάντα  εξελίσσονται πάνω σε ένα πρόγραμμα όπου επιτυγχάνω αυτό,  για να ακολουθήσει εκείνο.
 


Sunday, December 08, 2019

μαμά




Την συναντώ στην εξώπορτα ντυμένη κομπλέ.  Με το μαντώ της,  τον μαύρο γούνινο γιακά της,  την εντυπωσιακή τσάντα της.  Παπουτσάκι καλογυαλισμένο με ολίγον από τακουνάκι.
-Πού πας μάνα;
-Στην εκκλησία!
-Καλά έτσι θα πας στην εκκλησία;  χαμογελάω.
-Δλδ πώς;  έτσι να πάω;  και δείχνει εμένα (πώς μου φάνηκε απαξιωτικά),  που είμαι με τις πυτζάμες και την μάλλινη ζακέτα.  Που και να ντυθώ πάλι σα να φοράω τις πυτζάμες μου είμαι.  Που όσο κι αν το πάλεψα,  δεν με θέλει η υπερπαραγωγή.
-Έκλεισα εισιτήρια.
-Πού θα πας;
-Ε στην Αθήνα!  όχι τώρα,  μετά τις γιορτές (βλέπει την λύπη στο πρόσωπο μου).
Σιγά σιγά μου σκάει ολόκληρη την αλήθεια.
-Χριστούγεννα εδώ,  πρωτοχρονιά εκεί δεν είπαμε;
Είπαμε;  για να το λέει θα το είπαμε!


Saturday, December 07, 2019

συνάντηση





Μόνο όταν ήρθα μετά από πολύ μεγάλο διάστημα,  και πάλι σε επαφή μαζί του,  κατάλαβα πόσο πραγματικά είχα αλλάξει.
Π.χ. στην ερώτηση του:
-  ζήλεψες;
-  δεν ζηλεύω, απάντησα.  Παλεύω με τόσα δικά μου που δεν έχω το περιθώριο να ζηλέψω τρίτους!

Ωστόσο  η συνάντηση,  ήταν για μένα ένας συγκινητικός χείμμαρος θετικών συναισθημάτων,  τα οποία εκδηλώθηκαν ορμητικά όλα μαζί.


*πρωινό Σαββάτου,  κι ενώ ο ήλιος μας έκανε νωρίς νωρίς την τιμή να μας χαμογελάσει,  χαιδεύοντας για λίγο τις επιφάνειες των τραπεζιών,  αφού έπαιξε για δευτερόλεπτα με τις χρυσές τρέσες των κεντημάτων κάνοντας τες υπέροχα να λάμπουν,  αυτή τη στιγμή νομίζω πως έδωσε τη θέση του στην πιο συννεφιασμένη,  στην πιο μουντή,  την πιο σκοτεινή μέρα του χρόνου.

Σημείωσε σε παρακαλώ πως με ταλαιπωρεί εδώ και 4 ολόκληρες μέρες ένα κρυολόγημα,  με καταρροή,  δακρυσμένα μάτια και βήχα και μια επίπονη ευαισθησία στη μέση για να μάθω να μην κάνω άσκοπες και άστοχες περίεργες κινήσεις.
Επίσης,  πριν 5 ολόκληρες μέρες ξεκίνησα ''διατροφή'' (?) μια που ομολογουμένως τα κιλά μου με έχουν κουράσει σωματικά και ψυχικά.
Που σημαίνει πως έχω κάθε δικαίωμα να έχω τις στραβές μου / :) / ωστόσο είμαι πάντα ένας άνθρωπος αισιόδοξος.

Friday, December 06, 2019

τηλέφωνα





Πριν πολλά χρόνια  χτύπησε το τηλέφωνο την ημέρα της γιορτής μου και ήταν ο Μ.  διαδικτυακός φίλος μέχρι σήμερα.
Αυτό που θυμάμαι ήταν πως είχε υπέροχη φωνή.
Εξαιρετική χροιά,  κρυστάλλινη,  τρυφερή.
Χαμηλή ένταση,  σωστή άρθρωση,  όσο πρέπει αργή.
Το ίδιο,  αν και ανάποδα συνέβει και σήμερα με την φωνή ενός ακόμη διαδικτυακού μου φίλου.
Τόσο βελούδινη που θα μπορούσα να την για ακούω ώρες.

:)

Thursday, December 05, 2019

εθισμός







 "Ναι,  ήμουν εθισμένη με σένα,  είμαι ακόμα.
Κανένας δεν μου προκάλεσε φυσικές αντιδράσεις τόσο έντονες.  σε παράτησα γιατί δεν μπορούσα να αντέξω να είμαι ένα περαστικό καπρίτσιο..  πριν χαρίσω το κορμί μου,  πρέπει να χαρίσω τις σκέψεις μου,  το μυαλό μου,  τα όνειρα μου.
Κι εσύ δεν ήθελες τίποτα από αυτά."

από το διαδίκτυο

Wednesday, December 04, 2019

αταίριαστα





Δεν ξέρω τί είναι αυτό,  που οδηγεί μερικούς από εμάς σε σχέσεις με ανθρώπους που είναι αταίριαστοι με τον προσωπικό μας ψυχικό κόσμο.
Όλη αυτή η προσπάθεια να δείξουμε ότι μπορούμε..
Ότι μπορούμε να πείσουμε για την καλή μας πρόθεση!
Τόση χαμένη θετική ενέργεια,  που στην πορεία γίνεται τόσο τοξική.
Και το επαναλαμβάνουμε..
πάλι..
και πάλι..
και πάλι..


..νομίζω είναι αυτό το ελάττωμα που έχουμε,  να τους θέλουμε όλους γύρω μας.  ΟΛΟΥΣ!

Tuesday, December 03, 2019

άκρες





Είναι το δέντρο και τα στολίδια του που βγήκαν για πολλοστή φορά από τα κουτιά τους.  Είναι οι αναμνήσεις που κουβαλάει επάνω του το κάθε παιχνίδι.  Ποιά χρονολογία αγοράστηκε,  πόσα χρόνια πέρασαν,  πώς ήμουν τότε..

Είναι οι άκρες,  οι άκρες των νημάτων που θέλω,  που πρέπει να πιάσω ενώ όλη μου η ζωή είναι ένα πιάνω-αφήνω.

Είναι που σταυρώνω δείκτη και μεσαίο πίσω,  στην πλάτη μου και κάνω ευχές που δεν τολμάω να τις φωνάξω δυνατά,  όχι πριν έστω κάτι λίγο γίνει πραγματικότητα.

Είναι που ο ήλιος του Δεκέμβρη,  δύει κι ανατέλλει τόσο εντυπωσιακά που πληγώνει το μέσα μου από την ομορφιά κι από τα ''μου λείπεις''.

Είναι κι αυτή η άλλη διάσταση,  αυτό το παράλληλο σύμπαν που δεν αφήνουν σημάδια ύπαρξης παρά μόνο στα σύνορα της φαντασίας.

Sunday, December 01, 2019

Δεκέμβρης





Φοράει κόκκινη ρόμπα και περπατάει με κόκκινες χνουδωτές παντόφλες,  σε σπίτια με αναμμένο τζάκι,  στολισμένα δέντρα και μυρωδιές από σπιτικά γλυκά.  Φορτωμένος σακούλια γεμάτα με υπέρ-ευχές,  υπέρ-προσδοκίες,  υπέρ-γιορτινός,  υπέρ-χαρούμενος, υπέρ-υπέροχος,  πιο -υπέρ- κανείς.

Δεκέμβρης!

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...