παπαρούνες

Τέτοιες μέρες, όπου τα πάντα δείχνουν πολύ δύσκολα, ονειρεύομαι παραμύθια, είναι το μόνο από όπου μπορώ να πιαστώ!!!

Και ό,τι κόκκινο, το φυλακίζω βαθιά στην καρδιά μου..
πρωτομαγιά αύριο..

η φωτό από το flickr

τα σπίτια

Τα σπίτια φυτρώνουν και αυτά
σαν τα λουλούδια
Μαραίνονται και αυτά με τα χρόνια,
σαν τα λουλούδια

Άμα παίζαμε το video της ζωής μας γρήγορα,
θα μέναμε εκστατικοί

Μπαίνεις για πρώτη φορά στο σπίτι σου αγκαλιά
στα χέρια, μόλις γεννιέσαι
Βγαίνεις μετά, αγκαλιά
στα χέρια ή με το καρότσι

Μετά με τα παπούτσια σου, τα πρώτα
Μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι και έναν σκούφο μέχρι τα μάτια
Και το άλλο χέρι στο χέρι των γονιών
Μετά κρατάς μία σάκα
Μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ
«Που ήσουνα τόσες ώρες»;
«Άσε με μάνα!»

Και από εκεί και μετά όλο και κάτι κρατάς
Την πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή
Τον πρώτο σου έρωτα, τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου
Μετά κρατάς το παιδί σου,
εσύ και το φέρνεις
Μετά κρατά τους δικούς σου, που μεγάλωσαν
και τους πας όπου θέλουν

Μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό και λες λίγα
Μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις
Όλα από μία πόρτα
Περνάνε, όλα περνάνε
Η ζωή η ίδια είναι ένα πέρασμα
Περνάς καλά; Να περάσεις καλά!

Περαστικά, περαστικός
Περαστικός ήμουν
Έτσι έπρεπε να λέει ο έρωτας όταν έρχεται
και σε βρίσκει
Απροειδοποίητα και εμείς του λέμε περάστε

Λίνα Νικολακοπούλου

αίσθηση

Toν βρήκα σ αυτό ακριβώς το σημείο.
Στην αρχή, ήταν μιά κουκίδα στο βάθος, μιά μικρή μπλε κουκίδα αυτός και μια μεγαλύτερη λευκή το αυτοκίνητο του. Τρόμαξα λίγο. Κοιτούσε πέρα άπό την λίμνη, μακριά, στον ορίζοντα και μιλούσε στο κινητό. Μιλούσε, μάλωνε, ύψωνε την φωνή του, κι όταν με πρόσεξε, αποχαιρέτησε ψιθυριστά και το έκρυψε στην παλάμη του. Είχα την αίσθηση πως θα ήταν ζεστή.

Με καλημέρισε, με κοίταξε φευγαλέα, μου φάνηκε σα να μην ήθελε να με φέρει σε δύσκολη θέση και βαλθήκαμε κι οι δυό να κοιτάμε προς ένα τοπίο όπου κάτω από άλλες συνθήκες θα πρέπει να υπήρχε πολύ νερό, ακόμη και στον βούρκο που αυτή τη στιγμή στεκόμασταν.
Δύο όμορφες βάρκες στο βάθος, καλάμια και αν έστηνες αυτί.. κοάσματα από μιά απειρία βατράχων..
Του ανταπέδωσα την καλημέρα και του έκανα μία δύο ερωτήσεις γιά την στάθμη του νερού, που ολοένα άλλαζε, κι αν θυμόταν το κάποτε παρ όλο που φαινόταν πιό μικρός από εμένα έμοιαζε να ξέρει μα εγώ γνώριζα περισσότερα.

-Μικρή, έκανα μπάνιο σε τούτα δω τα νερά..
-Ααα από αυτά τα μέρη είστε;

Ήταν ξένος. Ένας άγνωστος, μόνος άνδρας που χάζευε τα στερεμένα νερά μιάς λίμνης ανήμερα του Πάσχα του 2010. Απρίλης, 4!
Δεν έχει πέσει ποτέ πασχαλιά πιό νωρίς, κι η ίδια μέρα, ήταν τόσα χρόνια πριν το 1915 και θα είναι άλλα τόοοσα πολλά χρόνια μετά, πέρα από το 2200. Άχρηστες πληροφορίες θα μου πεις..
Τράβηξα αυτή την φωτογραφία κι έφυγα γιά ένα σπίτι όπου με περίμενε αγάπη και ζεστασιά..
Αυτός;

Έχω την αίσθηση πως ακόμη κοιτάει..


η φωτό δική μου, από την λίμνη της Δοιράνης

νερό

To νερό, λειαίνει την τρύπα που έχω μέσα μου. Σκοτάδι. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν το καταπίνω άθελα ή αν με αποροφά αυτό.Οι σκέψεις, όταν πληγωθούν λουφάζουν μουδιασμένες σε μιά γωνιά. Πάνε και χώνονται φοβισμένες σ αυτή τη μαύρη τρύπα.

Μία μικρή τετραγωνική επιφάνεια του υγρού στοιχείου, λούζεται στο φως. Όταν δε βρέχει και δεν είναι ο ουρανός γεμάτος από βαριά σύνεφα, σ εκείνο το σημείο, νιώθω και μυρίζω ευτυχισμένες θύμισες. Τρυπώνει το φως στο σώμα μου και φωτίζει μνήμες όμορφες. Τσιτώνει τις φλέβες μου και κάνει το αίμα να κυλάει κάτι παραπάνω από γρήγορα. Τα δάχτυλα μου στο πλάι του λαιμού χτυπούν δυνατά. Η ανάσα είναι βεβιασμένη, μάταια παλεύει να μπει σε ρυθμό.

Παρ όλα αυτά, η αίσθηση ακουμπάει σε σιγουριά. Τουλάχιστον γιά αυτή τη στιγμή. Τόση δα. Σιγουριά μαμαδίστικη. Όπως το κουταλάκι που γυρνάει με το γνωστό χτύπημα στα τοιχώματα ενός πήλινου μπωλ. Όπως η μυρωδιά των ρούχων που περιμένουν να στεγνώσουν.
Όπως τότε, σ εκείνο το ξένο σπίτι, παιδί ακόμη, που είδα γιά πρώτη φορά τουλίπες να σκάνε μύτη μέσα σε ένα σύννεφο από χιλιάδες κόμπους χαλιών.

Γιά μιά στιγμή..
Κι έπειτα πάλι.. δε πιστεύω σε τίποτα..

1) Το αεροπλάνο από την Γερμανία θα έρθει Παρασκευή..

2) Θέλω πάρα πολύ να έρθει η Πρωτομαγιά..

3) Πρέπει οπωσδήποτε να φωτογραφίσω ένα απέραντο λιβάδι παπαρούνες..

4) Ααα ναι, και κάτι γιά την photobienale που λέγαμε.. πότε;;;

υποψία (Chloe)

Το πέρασμα των χρόνων σε μία σχέση, δημιουργεί την τριβή, η ρουτίνα κι η καθημερινότητα θεωρούν τον σύντροφο μας δεδομένο κι όλα αυτά ακολουθούνται από μία συνήθως συμβατική κατάσταση που απομακρύνει σταδιακά τον έναν από τον άλλον.
Το ερωτικό ενδιαφέρον δίνει την θέση του στην αμέλεια, η προσοχή αλλάζει με την αδιαφορία.
Η σχέση φτάνει μοιραία σε αδιέξοδο, και τότε έρχονται οι υποψίες. Ένα μήνυμα στο κινητό σε λάθος ώρα, μία φωτογραφία, μία κίνηση μπορούν να προκαλέσουν συναισθήματα ζήλειας και να δώσουν το ερέθισμα γιά περαιτέρω ψάξιμο.
Έχουμε συνηθίσει, σε τέτοιες περιπτώσεις να αναλαμβάνει κάποιος ντετέκτιβ, στην συγκεκριμένη ταινία όμως η Τζουλιάν Μουρ προσλαμβάνει μία όμορφη και νέα κοπελίτσα ελευθέρων ηθών.
Έπειτα, απλά ακούει.. το τι, το πως, οτιδήποτε έχει σχέση με την ερωτικές περιπτύξεις μεταξύ του συζύγου και της Chloe..
Πως αισθάνεσαι άραγε σε μια τέτοια περίπτωση; Απόριψη; Εκδίκηση; Ή απλά επιβεβαιώνεις την άλλη όψη του αγαπημένου σου, του συντρόφου σου που πάντα θα υπάρχει;

Ή μήπως ακόμη και κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες σχέσης, οι άνθρωποι δίνουν το ελάχιστο κομμάτι τους στο έτερον ήμισυ.. τα υπόλοιπα έχουν ή θα λάβουν τους κατάλληλους αποδέκτες εν καιρώ.

''φεύγουμε''

....''φεύγουμε'' μ ένα τρόπο τόσο καθημερινό, όπως ακριβώς κρύβουμε τα σιδερωμένα στο συρτάρι, όπως ψάχνουμε τα ρούχα στην ντουλάπα, όπως δοκιμάζουμε μία καινούργια γεύση, όπως τραγουδάμε στίχους αγαπημένους, όπως αγγίζουμε και κάνουμε έρωτα, όπως πέφτουμε γιά ύπνο, όπως βουτάμε στη θάλασσα, όπως αγαπιόμαστε, όπως μισούμε, όπως πάμε μιά βόλτα ή σινεμά, όπως κάνουμε ποδήλατο, όπως κτυπάμε και γεμίζουμε δάκρυα, όπως μασκαρευόμαστε τις Απόκριες, όπως προσεγγίζουμε, όπως ελπίζουμε, όπως διαβάζουμε βιβλία αγαπημένα, όπως γράφουμε, όπως φωτογραφίζουμε, όπως κάνουμε όνειρα, όπως δουλεύουμε, όπως πίνουμε ένα ποτό, όπως αφήνουμε ένα έντομο να κατακτήσει την παλάμη μας, όπως παρακολουθούμε το πέταγμα μιάς πεταλούδας, όπως χανόμαστε στη θέα μιάς λίμνης στην ομίχλη, όπως ο αέρας παίρνει μακριά τα πέταλα μιάς παπαρούνας, όπως ξημερώνει, όπως γελάει ο ήλιος, όπως ψιθυρίζει η βροχή, όπως χτυπάμε το χέρι στο τραπέζι, όπως φέρνουμε στα χείλη ένα ποτήρι λευκό κρασί, όπως ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, όπως λουζόμαστε στο φως του φεγγαριού, όπως μπαίνουμε σ ένα καράβι με προορισμό κάποιο νησί..

τόσο απλά φεύγει η ψυχή
και ταξιδεύει.. ταξιδεύει..





































δ ε φ ο β ά μ α ι..

_______

Δεν είναι που δεν υπάρχει ''θησαυρός''..
είναι που με κούρασαν οι τόσες καταδύσεις..
σε θάλασσες από σπασμένα γυαλιά!

φως

H Θάλασσα είναι Φως
μου είπες..

η φωτό δική μου