Το ότι ψάχνουμε να βρούμε σημεία επαφής, είναι κομμάτι της παράνοιας που μας διακατέχει;
Νομίζω ναι!
''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Το να κάνεις ένα πρόγραμμα, ένα πλάνο, είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να το ακολουθήσεις, να είσαι συνεπής σ'αυτό και εκτός από τον στόχο να έχεις κι ένα πολύ δυνατό κίνητρο. Που θα σε κάνει να ξυπνάς το πρωί χαρούμενος και γεμάτος όρεξη για δουλειά. Και που θα δώσει την συνέχεια!
Όταν έχεις μάθει στον εσωτερικό διάλογο, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις μια εκφραστικά εξωστρεφή κουβέντα με έναν άλλον άνθρωπο, όσο κι αν το θέλεις. Ίσως βέβαια αν μας δινόταν μια πίστωση χρόνου και δεν ειπωνόταν όλα τόσο γρήγορα. Μέσα σε δέκα λεπτά τί να πρωτοπείς και ποιός να σε Ακούσει. Και ποιόν να ακούσεις επίσης!
Σκέψεις χορεύουν γύρω από ένα πιάτο ζεστή σούπα και εικόνες ξεπηδούν καθώς το φρυγανισμένο ψωμάκι φλερτάρει με τη λευκή φέτα δωδώνης..
..τί ωραίο που θα ήταν και λίγο πιπεράκι
μία πολύ πολύ συννεφιασμένη θεσσαλονικιώτικη μέρα!
Αν με ρωτούσες πώς πέρασα σήμερα, θα σου έλεγα πως ήταν μια μέρα που κουράστηκα ηθελημένα πολύ. Τόσο πολύ που από νωρίς το πρωί ως τώρα κατάφερα να μη σκέφτομαι τίποτα. Αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος μου. Να μην προλαβαίνω να κοιτάξω ούτε έξω από το παράθυρο, όπως κι έγινε. Συν το ότι επιτέλους έχω στα χέρια μου ένα ολοκληρωμένο κάτι. Ευτυχία! Λένε πως όταν βλέπεις στον ύπνο σου αίμα σημαίνει πως κάτι θα μάθεις πολύ γρήγορα. Μη μπερδευτείς, ιδέα δεν έχω από όνειρα αλλά σα να θυμάμαι πως μικρή, κάτι τέτοιο είχα ακούσει. Πράγματι, ήρθε ένα νέο λίγο πριν το μεσημεράκι που οριστικοποιήθηκε το απόγευμα. Φαίνεται πως το σπίτι είναι ένας ζεστός και τρυφερός τόπος αναχωρήσεων αλλά και αφίξεων. Μου κάνει εντύπωση που ακόμη και σήμερα βρίσκω ανθρώπους που έχουν τα ίδια όνειρα που είχα εγώ πχ το 1980. Στιγμές στιγμές επιβεβαιώνομαι πως παρόλο που έχουν περάσει πάνω από σαράντα χρόνια, τίποτα στον κόσμο δεν έχει αλλάξει. Ούτε ένα βήμα μπροστά!
Δεν μπορώ να πω πως δεν σκέφτηκα, όταν είδα νωρίς το πρωί μια, δυό, τρεις μαύρες γάτες, Παρασκευή και 13! Ωστόσο δεν πιστεύω στο μάτι ούτε στο ξεμάτιασμα, δεν φτήνω μέσα από την μπλούζα μου, δεν είμαι προληπτική. Έχω υπάρξει όμως πολύ πολύ φοβισμένη και νομίζω πως όσο περνούν τα χρόνια και μεγαλώνω οι φοβίες μου για την προσωπική μου ακεραιότητα γίνονται όλο και πιο έντονες. Το ακμαίο ηθικό, πάνω στο οποίο συμφώνησα πως έχω με τον Σ., υπάρχει από αναγκαιότητα, γιατί πώς αλλιώς; Κοίταζα τον Σ. σήμερα και με κοίταζε, εγώ για να διαπιστώσω (ευτυχώς) πως δεν είχε ανησυχία στο πρόσωπο του, αυτός εμένα για να διαπιστώσει πως το άγχος ήταν ζωγραφισμένο στο δικό μου πρόσωπο.
Δεν βρίσκω κάτι που δεν μπορώ να το δώσω εγώ στον εαυτό μου και θα μπορούσε να μου το δώσει κάποιος άλλος. Ο καθένας ζει και υπάρχει για τον εαυτό του και μόνο. Είμαστε πλήρεις και αυτόφωτοι.
Όσα κι αν ζητάς, πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία, η ζωή αυτά που θέλει αυτή θα σου τα δώσει! Και στον χρόνο που αυτή ορίζει!!!
Η άποψη μου είναι πως δεν αντιπαθούν κάποιοι άνθρωποι τα άτομα με ενσυναίσθηση αλλά τα φοβούνται, το έχω δει πολλές φορές στην συμπεριφορά τους.
Μια ωραία ανάλυση εδώ αν θέλετε διαβάστε το!
''Οι άνθρωποι με ενσυναίσθηση είναι κάπως έτσι…
«Δεν ακούω απλώς τα λόγια σου. Ακούω το πώς χρησιμοποιείς τις λέξεις, τον τόνο σου, τις κινήσεις του σώματος σου, τα μάτια σου, τις διακριτικές εκφράσεις του προσώπου σου. Ερμηνεύω την σιωπή σου. Μπορώ να ακούσω όσα δεν λες με τα λόγια.»''
Το απόσπασμα είναι από το truelife.gr
με τίτλο
''η αντανάκλαση της ενσυναίσθησης''
Γιατί ορισμένοι άνθρωποι σας αντιπαθούν αμέσως
*πάντα θα υπάρχουν επιθυμίες πέρα των ορίων μας
*πάντα θα υπάρχουν μυστικά για τα οποία θα ντρεπόμαστε
*πάντα θα φταίνε οι άλλοι
*πάντα θα υπάρχουν σηματοδότες, θα σταματάμε στο κόκκινο και θα ξεκινάμε με το πράσινο
*πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μας γοητεύουν και θα μας απογοητεύουν
*πάντα θα υπάρχουν όμορφα σκυλιά στο δρόμο για να χαιδέψουμε
*πάντα θα υπάρχει μια χαριτωμένη, βελόυδινη γκρι γάτα
*πάντα θα θέλουμε να μας καταλάβουν όταν κάτι τους λέμε
*πάντα θα υπάρχουν συμφωνίες και διαφωνίες
*πάντα θα υπάρχουν ηλιόλουστες μέρες
*πάντα θα υπάρχουν διλήμματα
*πάντα θα είμαστε ερωτευμένοι
*πάντα θα υπάρχουν άσπρα βαρκάκια που θα πλέουν σε γαλάζια νερά
*πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τρώνε νόστιμα
*πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι ακατανόητοι, περίεργοι
*πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα μας επιβεβαιώνουν
*πάντα θα νιώθουμε μίσος, θυμό, απέχθεια
*πάντα θα έχουμε ένα φόβο
*πάντα θα έχουμε ένα στόχο
*πάντα θα υπάρχει παρελθόν, μέλλον, τώρα
*πάντα θα έχουμε μια χαρά
*πάντα θα μπορούμε να βολευτούμε ή να ξεβολευτούμε
*πάντα στο σώμα μας κάτι δεν θα μας αρέσει
*πάντα θα περιμένουμε κάτι από τον άλλον
*πάντα θα πιστεύουμε στα παραμυθιάσματα του εαυτού μας
*πάντα θα ανεχόμαστε και θα συμβιβαζόμαστε
*πάντα για κάτι θα ικετεύουμε
*πάντα θα υπάρχει κάτι που θα θέλαμε και αν είχαμε όλα θα ήταν ιδανικά
*πάντα θα παλεύουμε με τις σκέψεις
*πάντα θα θυμόμαστε πράγματα που δεν θα θέλαμε
*πάντα θα πιστεύουμε πως έχουμε κάνει το καλύτερο που μπορούσαμε
*πάντα θα νιώθουμε το λίγο μας
Καθώς τελειώνουν οι γιορτές, οι χαρές και τα πανηγύρια, τα τραπεζώματα και οι συγκεντρώσεις, επιστρέφει ο καθένας τους στη βάση του κι εμείς απομένουμε οι δυό μας. Η ζωή κύκλους κάνει γιατί κάπως έτσι ξεκινήσαμε την κοινή ζωή μας, έχοντας μόνο ο ένας τον άλλον, μόνο που τώρα όλα είναι τόσο διαφορετικά.
Τί ακριβώς σημαίνει όταν λέμε ''αυτός στάθηκε δίπλα μου στα δύσκολα''; Με ποιό τρόπο σου στέκεται κάποιος; Αρκεί η παρουσία του; Αρκούν τα λόγια; Αρκεί το να πιούμε ένα καφέ; Τί ζητούν οι άλλοι από μας; Συμπαράσταση; Κατανόηση; Αποδοχή; Να τους πούμε πως όσα έπραξες καλώς τα έπραξες, εσύ έκανες το καλύτερο που μπορούσες; Να τους πούμε ναι έχεις δίκιο ή πω πω κρίμα βρε παιδί μου; Να τους δώσουμε οδηγίες κατεύθυνσης; Να παραβρεθούμε όπου και όποτε μας καλέσουν; Ή απλά να δηλώσουμε πως αν σε κάτι μας χρειαστούν είμαστε εκεί; Ή κάθε φορά που μας τηλεφωνούν να έχουμε ένα διαθέσιμο αυτί για αυτούς;
Θυμήθηκα, λόγω κάποιων γεγονότων, πως είχα μια φίλη πολύ κολητή στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου. Την Λ. Ο πατέρας της, συμβολαιογράφος, με τα μέσα του και τα έξω του εκείνη την εποχή, ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο άτομο που την παίδεψε στη διάρκεια της εφηβείας. Η Λ. δεν τολμούσε ούτε σαν μαθήτρια στο σχολείο, να κάνει μαζί με όλους μας αποχή γιατί φοβόταν τον πατέρα της. 1978, 1979, τέτοιες χρονολογίες. Μου παραπονιόταν συνεχώς και μιλούσε για αυτόν με μελανή διάθεση. Είμασταν δεν είμασταν 19 χρονών εγώ και 21 αυτή, όταν μου τηλεφωνεί μια μέρα και μου λέει ο πατέρας μου πέταξε στον ουρανό. Καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Αθήνα.
- Ααα ωραία!!! της απάντησα εγώ. Κι από κει και πέρα θες λόγω του χαρακτήρα μου θες λόγω της ανωριμότητας της ηλικίας μου, δεν είπα τίποτα άλλο. Ούτε στην εξόδιο ακολουθία πήγα, ούτε το ξανακουβεντιάσαμε ποτέ το θέμα. Έτσι κι αλλιώς οι συναντήσεις μας είχαν αραιώσει, δεν είμασταν πια κολλητές, η κάθε μια όπως ήταν φυσικό ακολουθούσε τον δικό της δρόμο.
Χρόνια μετά, πολλά χρόνια μετά, η Λ. μου πέταξε σε ανύποπτο χρόνο.
- Έτσι κι αλλιώς, στα δύσκολα μου δεν μου στάθηκες είπε.
Το σκέφτομαι πολλές φορές, την δικιά μου παιδική αλλά τόσο απαράδεκτη συμπεριφορά κι ακόμη χαμογελάω μέσα μου και λέω μα πώς μπόρεσα να πιστέψω πως θα χαιρόταν με το φευγιό του πατέρα της; Πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της φιλίας μας αν της συμπαραστεκόμουν; Και πως ανεξάρτητα με τα δικά της συναισθήματα εγώ θα έπρεπε να ήμουν εκεί!
Σε τρείς μέρες, στις 8 του Γενάρη η Λ. έχει τη γιορτή της. Θα της τηλεφωνήσω όπως κάθε χρόνο και αν το φέρει η κουβέντα ίσως να καταφέρω να της πω για αυτό το περιστατικό. Είμαι σίγουρη πως δεν θα το θυμάται καν.
Ποτέ δεν ξέρεις τί ψέμματα σου ξεφουρνίζει ο καθένας για να δικαιολογήσει δεν ξέρω κι εγώ τί! Κάποιοι μάλιστα θεωρούν ότι επιβάλλεται, το να κρύψουν και το να κρυφτούν.
Αναρωτιέμαι, δεν νιώθουν άσχημα όταν οι άλλοι τους καταλαβαίνουν;
Αναρωτιέμαι επίσης πώς νιώθουν τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους ότι θα τα υποστηρίξουν αυτά τα ψέμματα, αναμφίβολα χρειάζεται πολύ γερή μνήμη.
Κατ' εμέ, από τις πιο όμορφες και τρυφερές σειρές που έχω δει στο netflix. Ισπανική! Σε τρία επεισόδια η ζωή τριών αδερφών σε διάφορα στάδια της ζωής τους, ειδωμένη πάντα μέσα από το πρίσμα των χριστουγεννιάτικων ημερών.
Με παρασύρει η γενική χαρά αυτές τις μέρες, με κάνει να νιώθω πως βρίσκομαι στο έλκυθρο δίπλα στον άι βασίλη και μας τρέχουν δε ξέρω κι εγώ πόσοι τάρανδοι. Είναι μόνο το θετικό συναίσθημα, χωρίς να υπάρχει το πριν και το μετά, είναι το τώρα κι αυτό διασκευασμένο στο πνεύμα των ημερών. Είναι ένα τώρα δίχως -θέλω- -επιθυμώ- είναι ένα τώρα πλήρες. Και η παραμικρή διάθεση για έλεγχο απομακρύνεται γλυκά και απαλά. Νομίζω πως τη φετινή πρωτοχρονιά, αυτό το συναίσθημα ήταν πιο έντονο από ποτέ.
Να είναι καραμελένιο και λαμπερό. Αυτή είναι η ευχή μου για το νέο έτος. Γιατί τί καλύτερο από το να περνούν με γλυκύτητα οι μέρες. Και να έχουν φως. Να συμβαίνουν όμορφα πράγματα και τα άσχημα να ξεπερνιούνται με ευκολία. Να έχουμε χαρά, νομίζω η χαρά είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Η έλλειψη της, είναι έλλειψη υγείας. Και ανθρώπους που να συμπορευόμαστε. Να μπορούμε να μοιραζόμαστε. Να αναγνωρίζουμε τα θετικά και να στρεφόμαστε προς τα εκεί. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να χωράμε παντού. Όχι, χωράμε εκεί όπου αγαπάμε και μας αγαπούν. Να ξυπνάμε το πρωί και να έχουμε έστω ένα λόγο να σηκωθούμε από το κρεββάτι με χαμόγελο. Αυτό, το φτιάχνουμε εμείς. Κανείς δεν θα το κάνει για εμάς, να μην είμαστε στην αναμονή των πραγμάτων αλλά στη δράση ώστε να συμβαίνουν ωραία πράγματα.
Καλή νέα αρχή!!!
Με τί έχεις να παλέψεις ξέρεις; Η απάντηση μου είναι όχι. Έχεις πιάσει το μεσαίο τραπέζι κάποιου ατμοσφαιρικού καφέ και πίνεις το καφεδ...