Tuesday, January 31, 2017

νοστιμιά





Απουσιάζει η νοστιμιά από αυτές τις μέρες και θέλω να πιστεύω πως για όλα φταίει αυτός ο μονίμως άχρωμος και συννεφιασμένος ουρανός.

Εν τω μεταξύ κατά τη συνήθη βόλτα,  περαστική από το παράθυρο της Α.  συχνά βλέπω φως.
Τα προβλήματα,  μοιάζουν πάντα λίγο πιο μεγάλα τούτο τον καιρό,  μετά
το πέρασμα των γιορτών μένει ένα κενό και μια μελαγχολία που χρειάζονται το χάιδεμα του ήλιου για να αμβλυθούν.  Κι ο Γενάρης,  συνήθως δεν βοηθάει σ' αυτό.

Ίσως όμως οι αλκυονίδες του Φλεβάρη;

Monday, January 23, 2017

σχέσεις








Κι εκεί που λέμε πως να..  κάπως ερχόμαστε πιο κοντά,  με μια κουβέντα η απόσταση επιμηκύνεται.  Οι άνθρωποι εξ ορισμού δεν νοιαζόμαστε για οτιδήποτε άλλο πέρα από το κομμάτι που βλέπουν τα ματάκια μας,  δλδ τον λατρεμένο εαυτούλη μας.  Καίει,  όταν καίγεται το δαχτυλάκι μας ειδάλλως δεν ακούμε,  δεν βλέπουμε,  δεν μιλάμε!

Saturday, January 14, 2017

εκ του ασφαλούς






Τους χειμώνες τους ντύναμε με ένα μαύρο ημίπαλτο που το λέγαμε μοντγκόμερι.  Ήταν ελαφρύ και είχε κάτι περίεργα κουμπιά σε σχήμα ελεφαντόδοντου που τα περνούσαμε μέσα από τις φαρδιές κουμπότρυπες και το κλείναμε ως επάνω,  να μην παίρνει αέρα ο λαιμός.  Τα κασκόλ έφταναν σχεδόν μέχρι το πάτωμα,  ήταν πλεχτά και τα περνούσαμε χαλαρά πίσω από το κεφάλι.
Στις χαμηλές θερμοκρασίες κρυώναμε,  όταν όμως χιόνιζε κρύο δε νιώθαμε.  Ήταν τόση η χαρά,  τόσο που το βλέπαμε να πέφτει,  όσο και όταν βγαίναμε στις πλατείες και ήταν στρωμένο σα λευκό χαλί.  Φορούσαμε γάντια και με τα χέρια μαζεύαμε μπάλες από αφράτο χιόνι,  και τις ρίχναμε στην παρέα,  η δική μου παρέα ήταν τότε η μικρή μου αδερφή,  και η μεγάλη μου ξαδέρφη.
Παρ'  όλο το νεαρό της ηλικίας μου,  είχα μυστική ζωή.
Νομίζω πως ο άνθρωπος,  είναι φτιαγμένος να στήνει φράχτες για να τους πηδάει.  Ένα χοπ και έξω.  Αυτό το έξω μπορεί να ήταν το οτιδήποτε,  τώρα πια μου φαίνεται πως δεν είχε σημασία.  Τότε,  ήταν η κοπάνα από τις καθιερωμένες ώρες του σχολείου.  Το άν περνούσες ή όχι καλά δεν είχε σημασία.  Και όταν λέω ''καλά''  εννοώ αν έκανες κάτι άλλο που να είχε πραγματικό ενδιαφέρον.  Ποτέ δε συνέβαινε αυτό.  Αλλά είχες πηδήξει τον δικό σου φράχτη κι αυτό από μόνο του ήταν μια μικρή επανάσταση.
Επαναστάσεις δεν ζήσαμε.  Αλλά τις παρακολουθήσαμε στις κινηματογραφικές ταινίες.  Τις καταβροχθήσαμε όλες αχόρταγα χωρίς κανένα κίνδυνο τραυματισμού,  ή έστω κάποιας άμυαλης μετατόπισης.  Τις νιώσαμε κατά εκατοντάδες στο πετσί μας,  καθισμένοι σε βυσσινιά καθίσματα τρώγοντας σοκολάτες γεμισμένες με κρέμα φράουλα.  Είπαμε πολλά ''ναι'',  είπαμε ακόμη πιο πολλά ''όχι'',  όλα εκ του ασφαλούς.
Από μια ηλικία και μετά φοβάμαι πως η λέξη ''ασφάλεια'',  αποκτά μια άλλου είδους έννοια.

Saturday, January 07, 2017

κάποια μέρα





Πίσω από το παράθυρο,  κοιτούσε το θερμόμετρο στους -5 βαθμούς.  Η έλλειψη ήλιου,  έδινε στο περιβάλλον μια απόχρωση γκρι.
Μια μέρα,  δυό,  τρεις..
Πήγε κι έβγαλε από τα βάθη της ντουλάπας ένα παλιοκαιρισμένο χάρτη.
Τον άπλωσε στο παχύ χαλί,  το δέντρο,  τα στολίδια,  τα φωτάκια ήταν ακόμη γύρω του.
Σημείωσε κι ονειρεύτηκε τις χώρες εκείνες όπου τα πουλιά δεν θα είχαν την ανάγκη να μεταναστεύουν.  Τις χώρες εκείνες όπου η θερμοκρασία φώναζε πάντα καλοκαίρι.
Κάποια μέρα ίσως να έβγαζε και τα εισιτήρια.

Friday, January 06, 2017

ερωτηματικά





Αυτή τη φορά θα υποβάλλω τις σκέψεις μου υπό μορφή ερωτήσεων:

Γιατί ένα άτομο μπορεί να είναι πέραν του δέοντος καλό απέναντί σου;
Είναι δυνατόν κάποιος να σε χρειάζεται;
Είναι δυνατόν για ένα άγνωστο άτομο να είσαι σημαντικός;
Τι μπορεί να ζητάει από εσένα κάποιος που σε πλησιάζει ζεστά και τρυφερά;

Εμπιστεύεσαι ένα τέτοιο άτομο ή είσαι επιφυλακτικότερος κι από τους επιφυλακτικούς απέναντι στους καλούς τρόπους και την καλοσύνη;



*χρόνια πολλά,  καλή χρονιά,  με υγεία και χαρά
2017 εξαιρετικά όμορφες,  αξέχαστες στιγμές

κουβέντες

  Μιλάς μ' αυτούς που ξέρεις ότι θα καταλάβουν αυτό που θα πεις. Μιλάς μ' αυτούς  που κινείστε στο ίδιο μήκος κύματος..