Tuesday, December 29, 2009

της φαντασίας

Έχει σκαλώσει στο παραμύθι του μυαλού μου, με το έτσι θέλω..
Έρχεται τις νύχτες και με τρομάζει στα όνειρα μου και τις μέρες μου αναποδογυρίζει τα φλυτζάνια του καφέ, χύνει το γάλα, τρυπώνει στο ψυγείο.
Γελάει σαρκαστικά. Με πλησιάζει και φοβάμαι, φεύγω μακριά και μετά νιώθω την ανάγκη να πάω να τον βρώ εγώ. Απουσιάζει από τις ανάγκες μου.
Βρίσκεται στο σπίτι μου με το έτσι θέλω, καθισμένος στις βελόνες ενός έλατου, που ζει δε ζει ως την επόμενη εβδομάδα..
Δε βλέπω την ώρα να τον ξανατυλίξω με το λευκό ψιλόχαρτο, και να τον κρύψω στο χρυσαφένιο κουτί του γιά τις επόμενες 365 μέρες.
Αυτόν κι όλους τους μυστήριους που κάνουν πάρτυ στο μυαλό μου το τελευταίο διάστημα..

Την ηρεμία μου μέσα..

η φωτό δική μου

Saturday, December 26, 2009

σκέψεις της εμπειρίας

Oι μέρες περνούν γρήγορα, οι νύχτες είναι μιά ανάσα και τα πρωινά επιβάλονται τυλιγμένα σε ομίχλη και μέλι από τις δίπλες που περίσσεψαν από τα χριστούγεννα. Ο ήλιος φοράει μάσκα φεγγαριού και λάμπει σα πανσέληνος.
Καφές, ελληνικός μέτριος, πηχτός με γεύση αναμονής. Δυό τσιγάρα απανωτά, μυρωδιά υπομονής.
Ραδιόφωνο και silent night. Οι νότες ξεχύνονται από παντού.
Μηνύματα στο κινητό γιά χρόνια πολλά από ανθρώπους που μου είναι παντελώς αδιάφοροι.
Γιά τους υπόλοιπους μάλλον είμαι αδιάφορη εγώ.

Από το αριστερό μου μπράτσο άρχισε να εξαφανίζεται το καρουμπαλάκι του αντιτετανικού.
Ο χάρτης της κοιλιάς μου, θα πάρει σιγά σιγά την φυσιολογική μορφή.
Σήμερα, την ώρα που μου έχωνες την εικοστή πέμπτη βελόνα με ρώτησες πόσες έμειναν ακόμη.
Πέντε σου απάντησα.
Τέσσερις και μία θα λες, μου είπες και γέλασες!

Η ζωή είναι στιγμές, το λέγαμε εχθές, με αφορμή τους στίχους ενός τραγουδιού, θυμάσαι;
Συλλέκτες στιγμών είμαστε όλοι.. τόσο μικρών και τόσο δυνατών όσο η φλόγα ενός κεριού.
Μόνο που μιά μέρα, θα σου πω μιά άλλη αλήθεια..
Τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας..
Στα δύσκολα, την ώρα εκείνη που νιώθουμε πως ίσως είναι η τελευταία, πάνω στο παραλήρημα, δύο είναι οι εικόνες που μας κάνουν συντροφιά.
Η μία είναι, της μάνας μας, της γυναίκας που μας έφερε στον κόσμο, κι η άλλη των παιδιών μας, ό,τι δηλ. εμείς κυοφορήσαμε ως συνέχεια της ζωής..
Τίποτα άλλο σου λέω, μήτε χαρές μήτε λύπες. Ούτε μία τόση δα εικόνα ζωής, από τις μυριάδες τόσες που έζησες. Ούτε μια τόση δα στιγμή!

Σε μελαγχόλησα;)
Μη νοιάζεσαι.. σκέψεις του καναπέ είναι.. και σκέψεις της εμπειρίας.. τίποτα σπουδαίο δλδ..
Καλά Χριστούγεννα σου είπα;
Στην καρδιά μου έχω πάντα ένα χρωματιστό παραμύθι..

η φωτό δική μου

Wednesday, December 23, 2009

ευχές

Kάθε Χριστούγεννα ζω το δικό μου παραμύθι, ό,τι συνθήκες κι αν επικρατούν.
Όσο πιό δύσκολες, τόσο δοκιμάζεται η αγάπη των ανθρώπων δίπλα μου, τόσο κι η δική μου υπομονή όμως αυτό που μένει, ίσως και περισσεύει είναι πως μ αγαπούν, μ αγαπούν, μ αγαπούν και μετά από αυτό, δε ζητώ τίποτα άλλο.
Χτίζω γύρω από την ανασφάλεια μου ένα ολόζεστο κουκούλι και την βάζω σα μωρό και κοιμάται.. κι έτσι νιώθω ευτυχισμένη.. με τον δικό μου τρόπο αλλά σίγουρα ευτυχισμένη..

σας εύχομαι όμορφα Χριστούγεννα
με υγεία
και πολύ πολύ πολύ, ξέχειλη αγάπη..

κι ότι έχει ο καθένας στο πίσω πίσω μέρος του μυαλού του, ακόμη κι εκείνο το τόσο δα ανεπαίσθητο όνειρο, που μας βασανίζει σα μικροσκοπικός κόκκος χρυσόσκονης να γίνει πραγματικότητα..

η φωτό δική μου

Friday, December 11, 2009

γράμμα στον αι βασίλη

Aγαπημένε μου Αι Βασίλη

Φέτος, θέλω να μου φέρεις λίιιιιγη υπομονή, γιατί έτσι και σπάσουν τα νεύρα μου, ποιός είδε τον θεό και δε φοβήθηκε..

Επίσης χρειάζομαι..

Καινούργιους αστραγάλους.
Ένα ζευγάρι πατερίτσες που να μη πονούν τις μασχάλες και να ισοροπούν με μαγικό κι ανώδυνο τρόπο.
Τις στιγμές μου στο κολυμβητήριο.
Τις φωτογραφικές μου διαθέσεις και εμπνεύσεις.
Την χαρούμενη κι αισιόδοξη μου διάθεση.
Μια ψυχούλα γιά τον george.
Ένα τηλεφακό επίσης γιά τον george, υποσχέθηκε να μου τον δανείζει..

Φωτογραφική ευτυχώς δεν χρέιάζομαι, γιατί εγώ μπορεί να διαλύθηκα αλλά αυτή έμεινε ''κυρία'' κι ανέπαφη..
Αλλά ένα macro φακό θα τον ήθελα οπωσδήποτε.. και όχι δεν θα τον δανείζω στον george..

Και κυρίως, θέλω παντού μα παντού χαμογελαστά κι ανιδιοτελή πρόσωπα.. και πρόσεξε, μην κάνεις πάλι λάθος με την υπομονή και μου την κουβαλήσεις με τα κιλά στο σπίτι..
λίγη είπα, να περάσει κι αυτό κι ύστερα όχι άλλο.. ναι;;; ΝΑΙ..

υ.γ. η φωτό από το flickr

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...