νερό

To νερό, λειαίνει την τρύπα που έχω μέσα μου. Σκοτάδι. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν το καταπίνω άθελα ή αν με αποροφά αυτό.Οι σκέψεις, όταν πληγωθούν λουφάζουν μουδιασμένες σε μιά γωνιά. Πάνε και χώνονται φοβισμένες σ αυτή τη μαύρη τρύπα.

Μία μικρή τετραγωνική επιφάνεια του υγρού στοιχείου, λούζεται στο φως. Όταν δε βρέχει και δεν είναι ο ουρανός γεμάτος από βαριά σύνεφα, σ εκείνο το σημείο, νιώθω και μυρίζω ευτυχισμένες θύμισες. Τρυπώνει το φως στο σώμα μου και φωτίζει μνήμες όμορφες. Τσιτώνει τις φλέβες μου και κάνει το αίμα να κυλάει κάτι παραπάνω από γρήγορα. Τα δάχτυλα μου στο πλάι του λαιμού χτυπούν δυνατά. Η ανάσα είναι βεβιασμένη, μάταια παλεύει να μπει σε ρυθμό.

Παρ όλα αυτά, η αίσθηση ακουμπάει σε σιγουριά. Τουλάχιστον γιά αυτή τη στιγμή. Τόση δα. Σιγουριά μαμαδίστικη. Όπως το κουταλάκι που γυρνάει με το γνωστό χτύπημα στα τοιχώματα ενός πήλινου μπωλ. Όπως η μυρωδιά των ρούχων που περιμένουν να στεγνώσουν.
Όπως τότε, σ εκείνο το ξένο σπίτι, παιδί ακόμη, που είδα γιά πρώτη φορά τουλίπες να σκάνε μύτη μέσα σε ένα σύννεφο από χιλιάδες κόμπους χαλιών.

Γιά μιά στιγμή..
Κι έπειτα πάλι.. δε πιστεύω σε τίποτα..

1) Το αεροπλάνο από την Γερμανία θα έρθει Παρασκευή..

2) Θέλω πάρα πολύ να έρθει η Πρωτομαγιά..

3) Πρέπει οπωσδήποτε να φωτογραφίσω ένα απέραντο λιβάδι παπαρούνες..

4) Ααα ναι, και κάτι γιά την photobienale που λέγαμε.. πότε;;;