το δωμάτιο

 

Υπάρχεις παντού στη ζωή μου,  όχι σαν μια ευχάριστη σκέψη,  ούτε σαν μια τρυφερή ανάμνηση,  αλλά υπάρχεις.  Κυρίως σε εκείνο το δωμάτιο που το ξεκλειδώνω όταν μέσα μου μπερδεύομαι περισσότερο από όσο μπορώ να αντέξω.  Χθες,  δεν πρόλαβα να παρατηρήσω το χώρο,  παρά μόνο ότι έλειπε το μαντήλι.  Φοβόμουν να κοιτάξω δίπλα μου μήπως και σε δω να κάθεσαι αναπαυτικά και με χαμόγελο όπως τότε.  Δεν το άντεχα αυτό το χαμόγελο κι επειδή δεν μπορούσα να σου δώσω χαστούκι,  έβρισκα ένα σωρό αθέμιτους τρόπους για να σε κάνω να κλάψεις.  Ήθελα να υπογραμμίσω την αδυναμία σου,  ήθελα να εκραγείς όπως εγώ,  ήθελα να πάρω την ψυχή σου και να την πετάξω στα σκουπίδια κι επειδή δεν είχα τη δύναμη να το κάνω αυτό,  σε κλωτσούσα με χέρια και με πόδια  κι όσο εσύ δεν αντιστεκόσουν κι έμενες ακίνητος τόσο γυρνούσα τις κλωτσιές και τις μπουνιές στον εαυτό μου.  Τα χρόνια περνάνε αλλά οι μελανιές μέσα στον εγκέφαλό μου δεν έχουν ακόμη περάσει.  Περίμενα κάτι,  κάτι πολύ μεγάλο,  που θα λειτουργούσε σαν φάρμακο ή σαν επίδεσμος,  αλλά όταν εμείς οι άνθρωποι κάνουμε σχέδια ο θεός γελάει.  Ούτε κι αυτό λοιπόν.  Μόνο βροχή χθεσινή κι εγώ χωρίς ομπρέλα κάτω από σκοτεινά υπόστεγα.  Το χειρότερο μου είναι,  ότι περνώντας τα χρόνια,  ανακαλύπτω πως εσύ ήσουν που είχες,  όχι το σωστό,  αλλά το δίκιο.  Κι αυτό είναι που πολλές φορές  θέλω να σου το πω με τη φωνή μου αλλά πόσο λυπάμαι,  δεν θυμάμαι πια,  δεν θέλω να έχω σε κάποιο χαρτί,  ούτε το τηλέφωνό σου ούτε κάποιον άλλο αριθμό όπου θα μπορούσα να σε βρω.