της Δευτέρας

 

1.30 μετά τα μεσάνυχτα και γιορτάζω ακόμη το κύπελο του παοκ,  μετέπειτα,  στο κρεββάτι μου,  σκέφτομαι τον πρωινό καφέ της επόμενης μέρας,  η μαμά κατέβηκε ως το σούπερ μάρκετ,  αγόρασε κουλούρι και το τρώει καθισμένη στην αναπαυτική πολυθρόνα της.  Η μαμά τραβάει και βγάζει το κολιέ της από το λαιμό γιατί ζεσταίνεται.  Ο καφές ψήθηκε στην εντοιχισμένη bosch,  καταναλώθηκε γουλιά γουλιά,  τελείωσε.  Η κουβέντα γύρω από τα μπλουζάκια και τα φορέματα που φορούν οι παρουσιάστριες στα πρωινάδικα.  Μετά,  φεύγω μαμά,  όλα τα όμορφα τελειώνουν μου φωνάζει,  γρήγορα,  προσθέτω εγώ.  Στο γειτονικό σπίτι,  ανοίγουν τα παντζούρια για να καλωσορίσουν την εβδομάδα και για να δουλέψει ο μάστορας την ανακαίνιση.  Στο γραφείο μου βιβλία ανάκατα,  τετράδια,  ημερολόγιο του 2024.  Δυο κουτιά με κοσμήματα που βαριέμαι να τα βάλω στη θέση τους.  Έντεκα μολύβια staedtler HB2. Μαύρες με κίτρινες ρίγες και κόκκινη κορυφή.   Σταγόνες για την ξηροφθαλμία.  Ένα πουγκί υφασμάτινο γεμάτο με σοσόνια που χρησιμεύει για να ξεκουράζει τον αυχένα μου.  Πιεσόμετρο,  ακουστικά!  Στο μπαλκόνι λουλούδια που πεθαίνουν αλλά φως,  πολύ φως.  Και μπόλικη αφρικανική σκόνη.  Ένα τηλεφώνημα που έπρεπε να κάνω κι ένα άλλο που είναι μέσα στο μυαλό μου.  Πάντα πιστεύω πως με ένα τηλεφώνημα μπορεί να αλλάξει ο κόσμος όλος αλλά πάντα κάποιος με διαβεβαιώνει για το αντίθετο.  Μια γάτα που παίζει με ένα κουβάρι και πάνω της ένα ποντίκι.  Μου λέει,  καλά τα πας!  Της απαντώ πως δεν έχω ανάγκη κάποιον να μου το πει αυτό.  Είμαι πάντα εδώ και συγχρόνως δεν είμαι.  Σαν τα λουλούδια που φυτρώνουν μόνα τους στη ζαρντινιέρα και αυτή τη στιγμή πάνε πέρα δώθε από τον άνεμο.  Μ'αρέσουν οι θόρυβοι της Δευτέρας σε αντίθεση με την ησυχία της Κυριακής.