ψάχνοντας για κοχύλια

Θεωρώ ότι στη ζωή μου υπήρξα αισιόδοξος άνθρωπος.
Παρ'  όλο που πολλές φορές το αμφισβήτησα,  ιδιαίτερα τις στιγμές που έπεσα στα πατώματα,  ή που μπήκα σε λαβυρίνθους από όπου δεν μπορούσα να βγω,  εκ του αποτελέσματος μπορώ να πω πως πολλά πράγματα ξεπέρασα,  πολλές φορές στάθηκα όρθια και πολλά,  πολλά ρίσκα πήρα.

Τρεις δεκαετίες πίσω,  το μακρινό 1992,  διάβασα το βιβλίο της Ρόζαμουντ Πίλτσερ,  ''ψάχνοντας για κοχύλια''.
Η συγγραφέας του  μας άφησε,  πλήρης ημερών,  νομίζω στα 95 της χρόνια πριν λίγες μέρες.  Έχοντας την ανάγκη να ξαναδιαβάσω κάτι ελαφρύ,  το θυμήθηκα αυτό το βιβλίο,  καθώς και το υπέροχο συναίσθημα που μου είχε αφήσει τότε,  το οποίο διατηρήθηκε μέσα στα χρόνια που πέρασαν.  Το πρότεινα κατά καιρούς σε πάρα πολλούς ανθρώπους,  και δεν έπαυα να ακούω καλές εντυπώσεις.

Πιάνοντας το ξανά στα χέρια μου,  γύρισα πίσω στο καλοκαίρι εκείνο του '92.  Ήμασταν στη Σκόπελο για ολιγοήμερες καλοκαιρινές διακοπές.  Με δυό παιδιά σε μικρή ηλικία,  η κόρη μου γύρω στα 9 κι ο γιός μου στα 3 περίπου.  Δυό μεγάλα μωρά (εμείς),  μαζί με δυό μικρά μωρά (τα παιδιά μας).  Πολλά τα συναισθήματα και μεγάλη η νοσταλγία μιας εποχής που συγκριτικά με τη σημερινή,  σίγουρα ήταν πιο ανέμελη.  Διάβαζα το βιβλιο τα μεσημέρια,  μετά το φαγητό και το μπάνιο,  όταν γυρνούσαμε από τη θάλασσα,  πολλά βράδια που δεν είχα ύπνο και κάποια δροσερά πρωινά,  μαζί με τον καφέ μου στη βεράντα του studio που νοικιάζαμε στο ξενοδοχείο sunrise,  έχοντας μπροστά μου τη θάλασσα αλλά και όλη τη χώρα.

Διαβάζοντας το για δεύτερη φορά,  πολύ προσεκτικά,  θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα βιβλίο πολύ αισιόδοξο.
Οι πρωταγωνίστριες του,  ιδιαιτέρως η μαμά Πενέλοπε και η κόρη Ολίβια,  αγαπούν τη ζωή και περνούν τις μέρες τους,  έχοντας πολλούς φίλους,  κάνοντας ταξίδια,  φιλοξενούνται για μέρες σε γνωστά σπίτια,  διοργανώνουν πάρτυ,  δέχονται δώρα και κληρονομιές και γενικώς κάνουν αυτό που γουστάρουν κι αυτό που τους κάνει κέφι.   Ξεπερνούν αρρώστειες,  θανάτους,  δυσκολίες,  στέκονται όρθιοι και ξαναρχίζουν την ζωή τους με το ίδιο κέφι από την αρχή.

Το βιβλίο αναφέρεται στο 1979,  μια πολύ δυνατή εποχή!  Πρώτα που μπορούσες να ονειρεύεσαι κι έπειτα που υπήρχαν τρόποι να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου.  Εποχή που αν εργαζόσουν έπιανες λεφτά στα χέρια σου.  Αν σκεφτείς ότι ο ιός του aids πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '80,  σκέψου πόσο σεξουαλικά απελευθερωμένη ήταν.  Το φεμινιστικό κίνημα σε έξαρση.  Μια εποχή που τα πάντα ήταν σε εξέλιξη και δυνατά.

''- Η ευτυχία.  Δεν υπάρχει Γαλάζιο Πουλί,  δεν υπάρχει άκρη στο Ουράνιο Τόξο.  Με λίγα λόγια,  όταν εργάζομαι δεν είμαι απόλυτα δυστυχισμένη,  κι όταν δεν εργάζομαι δεν είμαι απόλυτα ευτυχισμένη.  Καταλαβαίνεις τί θέλω να πω;
- Δηλαδή εδώ δεν ήσουν απόλυτα ευτυχισμένη;
- Αυτοί οι μήνες μαζί σου είναι κάτι διαφορετικό,  δεν μοιάζουν με τίποτα από όσα έχω ζήσει στο παρελθόν.  'Ηταν σαν ένα όνειρο,  κλεμμένο από το χρόνο.  Και δεν θα πάψω ποτέ να σ'  ευγνωμονώ απεριόριστα γιατί μου έδωσες κάτι που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μου πάρει.  Μια ονειρεμένη ζωή.  Όχι απλά μια ευχάριστη,  αλλά μια ονειρεμένη ζωή.  Ωστόσο,  δεν γίνεται να ονειρεύεσαι συνέχεια.  Πρέπει κάποτε να ξυπνήσεις.  Σε λίγο θα αρχίσω να γίνομαι νευρική,  ίσως και ευέξαπτη.  Και θ'  αναρωτιέσαι τι μου συμβαίνει,  όπως θ'  αναρωτιέμαι κι εγώ.  Στο τέλος,  θα κάνω μόνη μου μια μικρή ανάλυση του προβλήματος και θα διαπιστώσω πως είναι ώρα να γυρίσω στο Λονδίνο,  να ξαναπιάσω τα νήματα της ζωής μου,  να συνεχίσω.''

σελ.84
''ψάχνοντας για κοχύλια''
Ρόζαμουντ Πίλτσερ