Tuesday, February 26, 2019

ψάχνοντας για κοχύλια






Θεωρώ ότι στη ζωή μου υπήρξα αισιόδοξος άνθρωπος.
Παρ'  όλο που πολλές φορές το αμφισβήτησα,  ιδιαίτερα τις στιγμές που έπεσα στα πατώματα,  ή που μπήκα σε λαβυρίνθους από όπου δεν μπορούσα να βγω,  εκ του αποτελέσματος μπορώ να πω πως πολλά πράγματα ξεπέρασα,  πολλές φορές στάθηκα όρθια και πολλά,  πολλά ρίσκα πήρα.

Τρεις δεκαετίες πίσω,  το μακρινό 1992,  διάβασα το βιβλίο της Ρόζαμουντ Πίλτσερ,  ''ψάχνοντας για κοχύλια''.
Η συγγραφέας του  μας άφησε,  πλήρης ημερών,  νομίζω στα 95 της χρόνια πριν λίγες μέρες.  Έχοντας την ανάγκη να ξαναδιαβάσω κάτι ελαφρύ,  το θυμήθηκα αυτό το βιβλίο,  καθώς και το υπέροχο συναίσθημα που μου είχε αφήσει τότε,  το οποίο διατηρήθηκε μέσα στα χρόνια που πέρασαν.  Το πρότεινα κατά καιρούς σε πάρα πολλούς ανθρώπους,  και δεν έπαυα να ακούω καλές εντυπώσεις.

Πιάνοντας το ξανά στα χέρια μου,  γύρισα πίσω στο καλοκαίρι εκείνο του '92.  Ήμασταν στη Σκόπελο για ολιγοήμερες καλοκαιρινές διακοπές.  Με δυό παιδιά σε μικρή ηλικία,  η κόρη μου γύρω στα 9 κι ο γιός μου στα 3 περίπου.  Δυό μεγάλα μωρά (εμείς),  μαζί με δυό μικρά μωρά (τα παιδιά μας).  Πολλά τα συναισθήματα και μεγάλη η νοσταλγία μιας εποχής που συγκριτικά με τη σημερινή,  σίγουρα ήταν πιο ανέμελη.  Διάβαζα το βιβλιο τα μεσημέρια,  μετά το φαγητό και το μπάνιο,  όταν γυρνούσαμε από τη θάλασσα,  πολλά βράδια που δεν είχα ύπνο και κάποια δροσερά πρωινά,  μαζί με τον καφέ μου στη βεράντα του studio που νοικιάζαμε στο ξενοδοχείο sunrise,  έχοντας μπροστά μου τη θάλασσα αλλά και όλη τη χώρα.

Διαβάζοντας το για δεύτερη φορά,  πολύ προσεκτικά,  θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα βιβλίο πολύ αισιόδοξο.
Οι πρωταγωνίστριες του,  ιδιαιτέρως η μαμά Πενέλοπε και η κόρη Ολίβια,  αγαπούν τη ζωή και περνούν τις μέρες τους,  έχοντας πολλούς φίλους,  κάνοντας ταξίδια,  φιλοξενούνται για μέρες σε γνωστά σπίτια,  διοργανώνουν πάρτυ,  δέχονται δώρα και κληρονομιές και γενικώς κάνουν αυτό που γουστάρουν κι αυτό που τους κάνει κέφι.   Ξεπερνούν αρρώστειες,  θανάτους,  δυσκολίες,  στέκονται όρθιοι και ξαναρχίζουν την ζωή τους με το ίδιο κέφι από την αρχή.

Το βιβλίο αναφέρεται στο 1979,  μια πολύ δυνατή εποχή!  Πρώτα που μπορούσες να ονειρεύεσαι κι έπειτα που υπήρχαν τρόποι να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου.  Εποχή που αν εργαζόσουν έπιανες λεφτά στα χέρια σου.  Αν σκεφτείς ότι ο ιός του aids πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '80,  σκέψου πόσο σεξουαλικά απελευθερωμένη ήταν.  Το φεμινιστικό κίνημα σε έξαρση.  Μια εποχή που τα πάντα ήταν σε εξέλιξη και δυνατά.

''- Η ευτυχία.  Δεν υπάρχει Γαλάζιο Πουλί,  δεν υπάρχει άκρη στο Ουράνιο Τόξο.  Με λίγα λόγια,  όταν εργάζομαι δεν είμαι απόλυτα δυστυχισμένη,  κι όταν δεν εργάζομαι δεν είμαι απόλυτα ευτυχισμένη.  Καταλαβαίνεις τί θέλω να πω;
- Δηλαδή εδώ δεν ήσουν απόλυτα ευτυχισμένη;
- Αυτοί οι μήνες μαζί σου είναι κάτι διαφορετικό,  δεν μοιάζουν με τίποτα από όσα έχω ζήσει στο παρελθόν.  'Ηταν σαν ένα όνειρο,  κλεμμένο από το χρόνο.  Και δεν θα πάψω ποτέ να σ'  ευγνωμονώ απεριόριστα γιατί μου έδωσες κάτι που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μου πάρει.  Μια ονειρεμένη ζωή.  Όχι απλά μια ευχάριστη,  αλλά μια ονειρεμένη ζωή.  Ωστόσο,  δεν γίνεται να ονειρεύεσαι συνέχεια.  Πρέπει κάποτε να ξυπνήσεις.  Σε λίγο θα αρχίσω να γίνομαι νευρική,  ίσως και ευέξαπτη.  Και θ'  αναρωτιέσαι τι μου συμβαίνει,  όπως θ'  αναρωτιέμαι κι εγώ.  Στο τέλος,  θα κάνω μόνη μου μια μικρή ανάλυση του προβλήματος και θα διαπιστώσω πως είναι ώρα να γυρίσω στο Λονδίνο,  να ξαναπιάσω τα νήματα της ζωής μου,  να συνεχίσω.''

σελ.84
''ψάχνοντας για κοχύλια''
Ρόζαμουντ Πίλτσερ


16 comments:

  1. Δεν ήξερα ότι πέθανε αυτόν τον μήνα. Το είχα λατρέψει κι εγώ αυτό το βιβλίο. Ήταν άλλα τα χρόνια τότε, Φεγγαρένια, πιο ανέμελες εποχές, πιο ρομαντικές κι εμείς...υπήρχε ένα μέλλον "χωρίς βάρος" θα τολμούσα να πω.
    Σήμερα και νέος να είσαι, οι συνθήκες και η κοινωνία σε "γειώνουν".
    Θυμάμαι έντονα τη σκηνή στο βιβλίο, που η κόρη βρίσκει μέσα στην ντουλάπα της νεκρής πια μητέρας της, εκείνο το φόρεμα που αγόρασε η Πενέλοπε με χίλιες δυο θυσίες στα χρόνια του πολέμου και το παραπετάει σαν κουρέλι.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ψάχνω να βρω το γιατί μας άρεσε τόσο πολύ αυτό το βιβλίο melian!
      Και γιατί μου αρέσει ακόμη!
      Κι αν δεν πετούσαμε ρούχα την δεκαετία του '80.
      Τι αξία θα μπορούσε να έχει ένα φόρεμα του μεσοπολέμου, φθαρμένο ίσως, όταν η μόδα άλλαζε κάθε χρόνο και υπήρχαν τα χρήματα για μεγάλες και ακριβές αγορές :)))

      Η έκπληξη, τώρα που διαβάζω το βιβλίο ήταν στην ηλικία της Πενέλοπε. Όταν το διάβαζα στα 32 μου χρόνια, την περιέγραφα σαν μια γιαγιά, με προβλήματα μεν αλλά πολύ δυναμική και αισιόδοξη.
      Τώρα κατάλαβα πως η Πενέλοπε μόνο γιαγιά δεν ήταν, μια νεότατη στην καρδιά, ώριμη γυναίκα 65 ετών..

      Πάει κι η Πίλτσερ melian, μα 95 ήταν, πόσο να φτάσει..

      Την καλημέρα μου :)

      Delete
  2. Καλησπέρα Φεγγαρένια,
    Η συγκίνηση με το φόρεμα, δεν ήταν επειδή το πέταξε ως ασήμαντο, αν θυμάσαι, αλλά επειδή μην γνωρίζοντας την προσωπική ιστορία της μητέρας της, δεν ήξερε πως αυτό φόρεμα ήταν κάτι σαν το "νυφικό" της. Κι ας ήταν από το πιο φτηνιάρικο ύφασμα και μάλλον κακόγουστο από τις περιγραφές.

    Ήταν ένα θαυμάσιο βιβλίο όπως λες κι εσύ και δεν το θεωρώ καθόλου ελαφρύ (άλλωστε δεν με ενδιαφέρει η άποψη της "βαριάς κουλτούρας".... με τόσα που έχω διαβάσει έχω το δικό μου κριτήριo) γιατί είναι τρομερά καλογραμμένο, έχει μια πολύ ωραία ανάπτυξη στην πλοκή του και προσωπικά το θεωρώ και το καλύτερο της πολυγραφότατης Πίλτσερ, από την οποία διάβασα στη συνέχεια αρκετά βιβλία.

    Η Πενέλοπε είναι από τους χαρακτήρες που θυμάται κανείς :)

    Να έχεις ένα πανέμορφο απόγευμα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα melian
      Πραγματικά, διάβασα μετά τον ''Σεπτέμβρη'' και τον ''γυρισμό'', κανένα δεν μου άφησε το ίδιο συναίσθημα.
      Είχα αγαπήσει πολύ το κομμάτι του βιβλίου με την Ολίβια και τον Κόσμο.
      Μα είναι δυνατόν να κατάλαβε η Ολίβια μετά από 10 μήνες ότι ο Κόσμο δεν είχε τόσα χρήματα όσο νόμιζε;
      Μα κι αυτός να ξεχνά το πορτοφόλι του και να πληρώνει η Ολίβια κάποιες έστω φορές!
      Δείχνει εδώ και την ανεξαρτησία μιας καλοεργαζόμενης γυναίκας εκείνης της εποχής.

      Δεν μ αρέσει που μέχρι τη σελίδα 84 έχει αποκαλέσει την άλλη κόρη την Νάνσυ τουλάχιστον πέντε φορές χοντρή.
      Το θεωρώ πολύ ρατσιστικό.
      Μπορείς να πεις κάποιον μονόχνωτο, ή δυσκίνητο ή άκομψο αλλά χοντρό;;;
      Θα μπορούσε (εδώ φταίει η μετάφραση) να είναι έστω παχουλή, στρογγυλεμένη κλπ

      :)))

      καλό απόγευμα melian

      Delete
  3. Πέντε είναι τα βιβλία που αγαπώ πάρα πολύ και που επιστρέφω-καταφεύγω σ' αυτά, ανάλογα με την ψυχική μου διάθεση.
    Ο Μικρός Πρίγκιπας του Εξυπερύ, Ο Λύκος Της Στέπας του Έσσε, το Ζάχαρη Στην Άκρη της Φακίνου, το Οικογένεια Μπες-Βγες του Ξανθούλη και, φυσικά, το Ψάχνοντας Για Κοχύλια της Πίλτσερ!
    Και την Πενέλοπε την έχω πλέον σχεδόν πρότυπό μου!
    Και λόγω της σκέψης της, αλλά και για την πορεία της και για το πώς αντιμετώπιζε το οτιδήποτε!
    Ε, κι όσο να πεις, η Κορνουάλη είναι ένας τόπος που πάντα θέλεις να επιστρέφεις!
    Καλό απόγευμα Φις Άι!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Χάζευα φωτογραφίες τώρα, πραγματικά όμορφα μέρη, δεν τα ξεχνάς!
      Ποιός δεν θέλει να έχει πρότυπο την Πενέλοπε Αρτίστα μου μου λες;
      Κάτι σαν την Μαίρη Πόππινς ένα πράγμα!!!

      Καλό απόγευμα Αρτιστούλα :)))

      Delete
  4. Το Βιβλίο αλλά και την συγγραφέα Στέλλα μου δεν τα γνωρίζω. Ξέρεις όμως ότι εμπιστεύομαι κάθε επιλογή σου και γνώμη σου για αυτό.
    Πίσω στα 1992 λοιπόν. Που μας πας τώρα ξέρεις ; Όπως περιγράφεις τόσο όμορφα, σε άλλες εντελώς εποχές. Για μένα εκείνη η χρονιά ήταν από τις "μεγάλες" στη ζωή μου. Έκανα την οικογένειά μου.
    Ακολούθησα εικονικά το ταξίδι σου στη μαγευτική Σκόπελο. Με έλουσε ο ήλιος των ημερών, απόλαυσα τη θάλασσα της εποχής, σε "είδα" ανέμελη στην ακρογιαλιά να διαβάζεις το βιβλίο.
    Πόσες όμορφες τέτοιες στιγμές μας έφερες στο νου.

    Το ταξίδι σε αισιόδοξες επιρροές είναι ευλογημένο ταξίδι. Ζωτικό για την ισορροπία μας. Ζηλευτό για εκείνους που το επιδιώκουν και το κατορθώνουν. Πόσο μάλλον αν εργαλείο σε αυτήν την επιτυχία αποτελεί ένα βιβλίο, που τώρα το κρατάς ξανά στα χέρια σου.

    Καλό απόγευμα καλή μου φίλη.
    Πήρα πόσες ανάσες αισιοδοξίας σήμερα εδώ στο σπιτικό σου. Ευχαριστώ.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γειά σου Γιάννη μου
      Μα εσύ δεν τις διαβάζεις τις ιστορίες, εσύ την γράφεις και μάλιστα πολύ ωραία.
      Δεν ξέρω αν θα σου το πρότεινα, θεωρώ ότι είναι ένα ''γυναικείο'' βιβλίο, μπορεί όμως και να κάνω λάθος :)

      Ax η Σκόπελος!!!
      Πόσο την έχω πεθυμήσει, έχω απίστευτες, υπέροχες αναμνήσεις..

      10 χρόνια πριν ήταν η δική μου μεγάλη χρονιά Γιάννη μου, πρόλαβα να τα κάνω όλα νωρίς νωρίς :)))
      Δεν το μετάνοιωσα, είχα πάντα την αγάπη δίπλα μου

      Καλό απόγευμα να έχουμε

      Delete
  5. Καταπληκτικο το βιβλιο και σιγουρα με πολυ αισιοδοξια!!!!Το εχω διαβασει γιατι το εχει η μητερα μου και ετσι το διαβασα και εγω.Χρειαζονται παντα καλα βιβλια.Καλη συνεχεια να εχεις και καλο μηνα 🌹

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Γιάννη μου
      Ναι, υπέροχο βιβλίο, από αυτά που τα θυμάσαι πάντα πως τα απόλαυσες καθώς τα διάβαζες (που δεν είναι πολλά)! Νομίζω είσαι τυχερός που το βρήκες από τη μαμά σου και το διάβασες..
      Είναι περιουσία το καλό βιβλίο!!!
      Καλό βράδυ σου εύχομαι :)

      Delete
  6. Είναι ένα υπέροχο βιβλίο. Πριν λίγα χρόνια το ξαναδιάβασα. Και σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω στο μέλλον.
    Αλλά ελαφρύ, Γιατί; Μια χαρά είναι το βιβλίο!
    Κι έκανε όσους διαβάσαμε αυτό και τα άλλα της Πίλτσερ να αγαπήσουμε την Κορνουάλη!
    Καλό βράδυ!

    ReplyDelete
  7. Καλησπέρα Μαρία
    Χχμμμ ελαφρύ όταν λέω δεν εννοώ κακό απαραίτητα.
    Αυτή η ασημένια σειρά της Ωκεανίδας κάποτε κάπου είχα διαβάσει πως αντιπροσώπευε τα σημερινά Αρλεκιν.
    Εγώ δεν συμφωνώ μ αυτό, σ αυτή τη σειρά πχ έχω διαβάσει και Αλιέντε.
    Ωστόσο είναι ένα μυθιστόρημα γλυκύτατο, καλογραμμένο, ωραιοποιημένο, είναι εύπεπτο. Υπέροχο και με απόλυτο σεβασμό προς τον αναγνώστη!
    Καλό βράδυ και σε σένα :))

    ReplyDelete
  8. Ρε, παιδιά, ντροπή! Τώρα στα γεράματα, μάθε γέρο γράμματα, να το πάμε, δηλαδή; Αντιστάθηκα με σθένος δεκαετίες στη ζωή μου, αναπαρήγαγα το στερεότυπο πως οι άντρες δεν κλαίνε και πως η ασημένια σειρά της Ωκεανίδας είναι για γυναίκες [και, αχ, η Αλιέντε κι εκείνο το σπίτι των πνευμάτων, φυσάει μου, τι ωραίο], άντεξα τόσον καιρό περήφανα και με το κεφάλι ψηλά
    και τώρα, επειδή εσείς τα λέτε ωραία, δηλαδή, και σας εμπιστεύομαι, ΄
    θα μου γκρεμιστεί το όλον αρσενικόν οικοδόμημα της ζωής μου;
    Άσε που κι αυτή η Κορνουάλη μου έκανε, κι αυτή, ένα κλικ.

    Σε απόγνωση με φέρατε. Θα καλέσω τον κύριο Λι,το Δίδυμο και όλους τους φίλους του σε maxi σύσκεψη κα θα αποφασίσουμε. Πάω τώρα.Πρώτα να μαζέψω τα όπλα μου για τη συνεδρίαση. Μετά .. μάλλον ηττημένος κατά Ψυχογιό μεριά.. Ρε, πού καταντάει ο άνθρωπος!..

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλημέρα Διονύση
      Ο καθένας μας φτιάχνει τον δικό του κόσμο, ξέρω γω, αν σ αρέσει να διαβάσεις Πίλτσερ, διάβασε..
      Εγώ ούτως ή άλλως άσχετη δηλώνω

      Φιλιά

      Delete
  9. Βρε,fish eye, αστειάκια έγραφα πιο πάνω, ελπίζω έτσι να διαβάστηκαν!

    Καλημέρα, καλημέρα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. αστεία αστεία το σπίτι των πνευματων το ειχα δει πριν απειρα χρονια στον κινηματογραφο, πολυ θα ηθελα να το διαβασω :)))

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...