ποιά ηρεμία;

Αγαπητοί μου ψυχολόγοι,  η ζωή των παιδικών μας χρόνων,  μπροστά σε αυτό που περνάμε από τότε που κλείσαμε μισό αιώνα ζωής και πέρα,  μοιάζει με βούτυρο Κερκύρας και μαρμελάδα με φρούτα του δάσους αλειμμένα πάνω σε παντεσπάνι φτιαγμένο από τα χεράκια της μανούλας.
Από ποιόν νου είχε περάσει πως οι χειρότεροι εφιάλτες ή κάποια επεισόδια από τα ''σύνορα της φαντασίας''  θα γινόταν πραγματικότητα;

Εντάξει θα μου πεις πως υπερβάλλω και θα σου πω πως έχεις δίκιο,  όμως είναι η τρίτη μέρα που έχω κάποια ελάχιστα συμπτώματα μιας κάποιας ίωσης,  σε μικρό βαθμό να σημειώσω,  τόσο όσο.
Όχι,  μη τρομάζετε δεν έχω τα συμπτώματα του κορονοιού,  εκτός κι αν περνάει άτυπα,  πράγμα που δεν νομίζω.
Όμως τρομάζω με τα όσα έχουν συμβεί στην γειτονική μας χώρα την Ιταλία,  τρομάζω με τη σκέψη του πώς θα είμαστε και τί θα λέμε σε 10-15 μέρες.

Ο πανικός δεν βοηθάει,  πλένουμε χεράκια,  χρησιμοποιούμε αντισηπτικό,  αποφεύγουμε συναθροίσεις έτσι κι εγώ άφησα για τον επόμενο μήνα τη λέσχη ανάγνωσης αλλά και την αρχή που υποτίθεται ήθελα να κάνω με το κολυμβητήριο (άλλο που δεν ήθελα).
Μια ματιά στα φαρμακεία και δεν βλέπω καμμιά προστατευτική μάσκα,  ούτε πλαστικά γάντια φορεμένα από τους ίδιους τους επαγγελματίες,  δεν ξέρω ίσως και να είμαι υπερβολική,  το είπαμε από την αρχή άλλωστε.
Νομίζω όμως πως έκανα σωστά που δεν πήγα σήμερα σε προκαθορισμένο ραντεβού με τον οφθαλμίατρο στο νοσοκομείο.  Έχουμε καιρό,  θα γίνει κι αυτό!


Πίνω την coca cola μου σιγά σιγά κι εύχομαι όλα να πάνε καλά,  τα 89 κρούσματα στη χώρα μας να μην αυξηθούν,  κι όλοι να συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας υγιείς και γκρινιάζοντες,  διότι ακόμη και η ρουτίνα και η γκρίνια εκτιμώνται ακριβά μόλις εκλείψουν.