κοτόπουλο με δαμάσκηνα

Το να δεις μια καλή ταινία είναι ένα ταξίδι,  κι επειδή είναι χειμώνας μπορείς να φανταστείς ένα ταξίδι προς ένα βουνό γεμάτο χιόνια..  το να δεις μια ταινία που δεν είναι καθόλου στα γούστα σου,  δεν ορίζω το καλή ή κακή γιατί το θεωρώ υποκειμενικό,  είναι σα να έχεις κάνει όλο αυτό το ταξίδι,  έχεις παρκάρει το αμαξάκι σου,  έχεις βγάλει τα σκι,  το ισοθερμικό,  να έχεις ανέβει στο lift και ξαφνικά να χαλάσει ο κυλιόμενος εναέριος διάδρομος κι εσύ να κοιτάς με πίκρα από ψηλά τη χιονισμένη βουνοπλαγιά.
Στην προκειμένη περίπτωση σε λίγα λεπτά όλα μπορεί να βρουν το δρόμο τους,  στην περίπτωση της ταινίας όμως,  είσαι εγκλωβισμένος σε μια θέση στο σκοτάδι και σε μία κατάσταση που δεν πρόκειται να αλλάξει παρά μόνο όταν ανάψουν τα φώτα,  βάλεις το παλτό σου και τα γάντια σου και ξαναβγείς στον πεζόδρομο της Αριστοτέλους,  να σε συνεφέρει το κρύο και η κίνηση.

Αναφέρομαι στο ''κοτόπουλο με δαμάσκηνα''  που παρά τον τίτλο του καθόλου νόστιμο δε μου φάνηκε..  μια παρέα πίσω μου κανόνιζε τσιμπολόγημα μετακινηματογραφικό στο ''κουρδιστό γουρούνι''  τουλάχιστον αυτοί τέλειωσαν τη βραδιά τους με κάτι πραγματικά γαστρονομικό !




Μου έχει λήψει μια ταινία ρε..  μια ταινία σα το ''χορεύοντας στο σκοτάδι''  και ''σα τον άγγλο ασθενή''  σα το ''the piano'' και σα τις ''ώρες''..