μία ανάμνηση

Oκτώβρης 1995

μία ανάμνηση

-Γυναίκες..τς!! μονολογούσε καθώς βημάτιζε πάνω κάτω στο διάδρομο.Έξω από την πόρτα του δωματίου,βαμμένη σε μία ώχρα που είχε από καιρό ξεφλουδίσει,μία σειρά από βάζα και γλαστράκια που πλήθαιναν σε κάθε επισκεπτήριο.

Αυτή,η γυναίκα,ήταν ξαπλωμένη σε ένα κρεββάτι σιδερένιο,με κατάλευκα σεντόνια.Της είχαν ελαφρώς ανασηκωμένο το κεφάλι,περιορισμένες τις κινήσεις των χεριών και πολλά σωληνάκια διάσπαρτα σε διάφορα σημεία του σώματος!Δεν είχε επαφή με το περιβάλλον.Μέσα σε λίγες ώρες ήταν ένα ''σώμα''στα χέρια ανήμπορων ειδικών.Κοιτάζονταν με ερωτηματικά κι έφτιαχναν πηγαδάκι στην είσοδο του δωματίου.Ένας κύκλος από άσπρες μπλούζες και διαγνώσεις!

-Γυναίκες..αν είχαν λίγο μυαλό..ξαναμουρμούρισε κι έφτυσε,ένα σάλιο πίκρα στο απότιστο χώμα της γλάστρας.Πήγε και στάθηκε σε εκείνο το σημείο του διαδρόμου που του επέτρεπε να βλέπει ένα μέρος του σώματος της,πάνω από το μισό.

-Βρες την δύναμη, σκέφτηκε,βρες την δύναμη να το ξεπεράσεις κι αυτό,σε παρακαλωΈκλεισε τα μάτια,υγράθηκαν τα βλέφαρα.Ήταν κι εκείνες οι άσπρες μπλούζες που δεν έδιναν εξηγήσεις πολλές.Πήγε και κάθισε κοντά της.

ο άντρας

Ξημέρωνε,νύχτωνε,μονορούφι ο χρόνος!Ούτε που προλάβαινε να σκεφτεί.Δουλειά.Βιοπάλη.Μεροκάματο.Φύση ανεξάρτητη και το εμπόριο άλλες φορές μήλα κι άλλες φύλλα!Μικροεμπόριο,όσο πατούσαν τα πόδια.Μικρούτσικα ποδαράκια!Το μυαλό να περισσεύει,τα χρήματα ίσα γιά να ζουν καλά.Διεκδικούσε την ζωή,με στόχους,σχέδια και εφαρμογές γεμάτα εγωισμό!

Μέτριος στο ανάστημα,νευρώδης,με λεπτά όμορφα χαρακτηριστικά,θα έκαιγε καρδιές στα νιάτα του,γατίσια γαλανά μάτια και την έπαρση μιάς κρητικής καταγωγής!

Και μία μόνιμη ανασφάλεια μη ξεγελαστεί.Τα κοιτούσε και τα ξανακοιτούσε όλα δυό και τρεις φορές.Κι έφταναν λίγες λέξεις να σε βάλει στη θέση σου,να σου κόψει τον αέρα!

Οκτώβρης 2007

η στιγμή

Κατηφόριζε την οδό Σόλωνος,όταν σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό.Στο βάθος το γκρίζο κτίριο του νοσοκομείου κι ο ουρανός πάντα στην ίδια μπλε απόχρωση αυτής της εποχής!Όπως τότε!Θυμήθηκε τις ημέρες που αγαπημένο του άτομο τον περίμενε εκεί μέσα.Υπολόγισε με το νου τα χρόνια που πέρασαν.Οκτώβρης και τότε στην καρδιά του Φθινοπώρου!Επιτάχυνε το βήμα του,άλλωστε πάντα το βάδισμα του ήταν δυσανάλογο με το άνοιγμα των ποδιών του.Σα να ήθελε να ξεγελάσει!

Να βρεθεί μιά ώρα αρχύτερα στο σπίτι ήθελε.Να την δει.Να μοιραστεί την ανάμνηση μαζί της!!

υ.γ.

στα σεμινάρια αυτη τη φορά,μας ζητήθηκε μία ανάμνηση,η περιγραφή του ανθρώπου που την είχε και ποιά ήταν η στιγμή που τον έκανε να θυμηθεί.

Σε κάθε κομμάτι έχω χρησιμοποιήσει τρεις λέξεις που τυχαία βρήκα σ ένα βιβλίο!

Κάτι σαν το παιχνίδι που παίζαμε με τις λέξεις μεταξύ μας!!

Η ανάμνηση είναι πραγματική!