περίεργες γνωριμίες

Ένα μεγάλο ουράνιο τόξο..ότι θυμόταν από εκείνη τη μέρα.

Δεν είχε βρέξει,απλά ξαφνικά,ήταν στο τέλος της συνάντησης τους,της πρώτης συνάντησης γιατί μετά ακολούθησαν πολλές,πάρα πολλές,γύρισε και είδε εκείνη την καμπύλη στον ουρανό γεμάτη χρώματα!Το είδε σαν θετικό σημάδι.Δεν είναι λίγο στο πρώτο σου ραντεβού να χρησιμοποιεί ο ουρανός τα φτιασίδια του να σε πλανέψει!
Στην πραγματικότητα δεν ήταν πρώτο μα δεύτερο ραντεβού.Αλλά ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή.Να σαν ένα όμορφο παραμύθι.
Όλα ξεκίνησαν λίγα χρόνια πριν.Αυτή πολύ μικρή,ήταν δεν ήταν δεκατρία στα δεκατέσσερα.Μέσα στα παιχνίδια της παιδικότητας,της αθωότητας και της ανωριμότητας της ήταν και η τηλεφωνική συσκευή.Με την πρώτη ευκαρία που έμενε μόνη στο σπίτι,σήκωνε το ακουστικό.Την τελευταία φορά,σχημάτισε ένα νούμερο που της ήρθε στο μυαλό.Νούμερα στην τύχη..234 τα πήρε με τη σειρά κι έπειτα το παιδικό μυαλό θέλοντας να σπάσει τη σειρά πήρε τα επόμενα τρία αλλά ανάποδα..765..και περίμενε.Τουουτ..τουουτ..από την άλλη γραμμή άκουσε την φωνή ενός άντρα.Μμμμ ενδιαφέρουσα της φάνηκε!Αντάλλαξαν κάποιες κουβέντες,αυτός μερικές φορές ακουγόταν λίγο έκπληκτος ή ειρωνικός,προφανώς δεν ήταν στην καθημερινότητα του να μιλάει με άγνωστους στο τηλέφωνο και μάλιστα με ένα κοριτσάκι στην Δευτέρα γυμνασίου.
Τα τηλεφωνήματα επαναλήφθηκαν.Έδωσαν ραντεβού.Δεν κατάφεραν να συναντηθούν.Τα χρόνια περνούσαν,τα τηλεφωνήματα άλλες φορές αραίωναν κι άλλες ήταν πιό πυκνά,θα μπορούσε θα πει κανείς χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.Άλλωστε ο καθένας είχε την προσωπική του ζωή.Η μικρή μεγάλωσε κι έφτασε στην Πέμπτη γυμνασίου.Και μία μέρα τον ξαναπήρε τηλέφωνο αλλά αυτή την φορά είχε σκοπό να εκμεταλευτεί το ότι αυτός φοιτούσε στην μαθηματική σχολή.Θέλω να με βοηθήσεις στα μαθηματικά μου τον παρακάλεσε.Κι αυτός ήρθε.Ναι,αυτή ήταν η πρώτη τους συνάντηση.Σε ένα παγκάκι στην παραλία,αυτός σκυμμένος στο τετράδιο των μαθηματικών της κι αυτή μέσα στη χαρά που θα είχε λυμμένες τις ασκήσεις.Αυτό ήταν όλο,τον ευχαρίστησε και ξαναχάθηκαν γιά ένα δύο χρόνια.
Τέλειωσε και την Έκτη γυμνασίου και μπήκε σε μία ιδιωτική σχολή.Λίγες μέρες μετά το Πάσχα εκείνης της χρονιάς τον ξαναθυμήθηκε.
Σχημάτισε το νούμερο του δειλά αυτή τη φορά,γιατί δεν ήξερε πως θα την αντιμετωπίσει μετά τόσο καιρό.Είπε πως την θυμόταν.Μίλησαν πολύ.Ήταν και οι δύο μόνοι.Μετά από δυό τρεις μέρες έδωσαν ραντεβού.
Μιλούσαν ασταμάτητα.Έδειχναν να ταιριάζουν.Αυτός ήταν πολύ γλυκός,τρυφερός,όμορφος,ερωτικός,και υπομονετικός!Στο τέλος της συνάντησης τους είδε τον ουρανό βουτηγμένο σε μία λωρίδα χρώματα.Γούρι σκέφτηκε,κι από τότε είχε κάνει το ουράνιο τόξο,τυχερό της σύμβολο.Μπήκαν στο αυτοκίνητο κι αυτός της σιγοτραγούδισε..χάρτινο το φεγγαράκι..αυτή του απήγγειλε ένα ποιηματάκι που θυμόταν από τα παιδικά της χρόνια κι έτσι τράβηξε η ζωή τους ίσαμε εικοσιπέντε χρόνια..

Τώρα θα μου πείτε τι θέλω και τα θυμάμαι όλα αυτά..Ε να τις περίεργες γνωριμίες σκεφτόμουν.Αυτές που όλη η πλάση συνομωτεί να σου αλλάξουν την ζωή!!Και μη ρωτήσετε εάν αυτός είναι ακόμη γλυκός,τρυφερός και υπομονετικός..!!