η γραμματέας

Ένα πλατύ χαμόγελο,τράβηξε τις άκρες των χειλιών της ψηλά!Έσβησε τα κεράκια.Τριανταέξι στον αριθμό.Χειροκροτήματα και φιλιά διπλά στα μάγουλα.

Ο Στέφανος την πλησίασε και της έδωσε το δώρο του μαζί με ένα φιλί!Άνοιξε το κουτάκι.Ανάμεσα στα μεταξωτά χαρτιά,ξεχώρισε μιά γραφομηχανή,ίσαμε ένα σπιρτόκουτο.Από κρύσταλλο διάφανο.Έλαμψε στο φως!

-Γιά να σου φέρει γούρι στο βιβλίο που γράφεις..της είπε..

Θόλωσε!Τράβηξε πίσω,δεκαέξι χρόνια μακριά.Μηδαμινές οι αποστάσεις του μυαλού.

Ήταν τότε που απευθύνθηκε σ αυτόν,στον διευθυντή του τμήματος πωλήσεων,ενός μεγάλου εργοστασίου.Του μίλησε γιά τις σπουδές της,προυπηρεσία καμμιά,με σώμα ευθυτενές και άκαμπτο από ντροπή κι ένα παράξενο συνδιασμό από πρώιμη ωριμότητα και νεανική ματαιοδοξία.

Φύση διακριτική,ευγενική,οργανωτική αλλά και κυκλοθυμική,τρυφερή και χαμηλών τόνων.Κοινωνική δεν ήταν,ούτε εξωστρεφής!

Σαν θαύμα της φάνηκε όταν την προσέλαβε.Ιδιαιτέρα γραμματέας!Μετρίου αναστήματος,πολύ θηλυκή,καλοφτιαγμένη και περιποιημένη,ταγιεράκι,τακουνάκι και άψογα λιμαρισμένο και βαμμένο μανικιούρ!

Ατέλειωτη αλληλογραφία πίσω από την γραφομηχανή,τακ..τακ τα πλήκτρα με τα κόκκινα νυχάκια,πρώτη στην ταχύτητα,να σηκώνει τα τηλέφωνα,κι άλλες φορές στο πλάι του στις εξωτερικές δουλειές,δεν άργησε να της μιλήσει γιά την ζωή του,πόσο άτυχος και δυστυχισμένος ήταν στον γάμο του,πόσο υπέφερε που ήταν υποχρεωμένος να ζει με άτομα που δεν τον καταλάβαιναν και πως αυτή ηταν μικρή και αθώα και δεν ήξερε, κι όλα αυτά τα μικρά τρυφερά-κουτά που λένε όλοι οι άντρες όταν θέλουν να ρίξουν μία γυναίκα και που φαντάζουν τόσο μεγάλα στα θηλυκά,λιγομίλητα κι ευαίσθητα,άμαθα μάτια!

Σε κάποιο ταξίδι επαγγελματικό την πήρε μαζί του.Σε ένα άλλο ,χαλαρώνωντας από την κούραση της ημέρας,της έδωσε τα χάδια του!Στρώθηκε χαλί στα πόδια του!Άργησε να σκεφτεί τι σήμαινε αυτό.

Αργότερα πολύ, συνειδητοποίησε τα αδιέξοδα,το κενό,το παράδοξο,την πραγματική εικόνα και την μιζέρια της ψυχής του.Κουράστηκε να γλύφει σαν γάτα τα αποφάγια κι έδωσε τέλος αλλάζοντας ρότα,ψάχνοντας γιά άλλη δουλειά κι άλλη αγκαλιά.Λένε πως αυτός που φεύγει πονάει πιό πολύ,όμως απομακρύνοντας πιά κάθε διάθεση αυτοκαταστροφής από πάνω της,κατάφερε και τον στρίμωξε σε μιά γωνιά της ψυχής της σε μία βελούδινη ακριβή θήκη και δεν ξαναμίλησε ούτε ξανα άκουσε ποτέ γιά αυτόν!

Και σήμερα τι σύμπτωση η μέρα των γενεθλίων της συνέπιπτε με την ημέρα της γνωριμίας τους τότε,σήμερα αυτή η μικροκοπική γραφομηχανή στάθηκε ικανή να ξυπνήσει μέσα της θαμμένες μνήμες.

Ένοιωσε μιά ζάλη στην αρχή ελαφριά κι έπειτα τον κόσμο να χάνεται.

Συνήλθε μουδιασμένη στην αγκαλιά του άντρα της.

Της κρατούσε τρυφερά το χέρι ο γυιός της,δεκατριών χρονών αντράκι πιά!

Αλλά χαιρόταν..αχ ποσο χαιρόταν που ήταν ανάμεσα στους αγαπημένους της!!