κόκκινο λοιπόν

Κόκκινο λοιπόν είναι η λέξη που σας δίνω κι εσείς με μιά γραφή,δίχως ανάσα θα πρέπει να γράψετε,μέσα σε πέντε λεπτά ένα κείμενο που μπορεί να είναι οτιδήποτε.Μία ή δύο παράγραφοι,μία εικόνα,μία σκέψη,διάφορες λέξεις ή προτάσεις,ένας διάλογος!

Σκύβω το κεφάλι και γράφω στο moleskine που έχω πάρει μαζί μου,πάντα με μολύβι..αυτό το πράσινο της faber castel Νο 2Β.Ακουμπάω την καλοξυμμένη μύτη στο χαρτί και περιμένω να τραβήξει το δρόμο της..μπααα..τίποτα..δεν υπακούει!Επαναλαμβάνω την λέξη μήπως και πάρει μπρος η μηχανή..αλλά μάλον πάλι ξέχασα να αλλάξω τις ληγμένες μπαταρίες.Κόκκινο,κόκκινο,κόκκινο τραπέζι,αβγό,πάσχα,φαγητά..το νιώθω πως είναι πολύ πεζό κι ανέμπνευστο αλλά συνεχίζω..κόκκινο παραβάν,γκέισα..άλλωστε η συγγραφέας που μας υπόσχεται πως θα μας μάθει να γράφουμε είπε να κάνουμε την άσκηση δίχως ιδιαίτερη σκέψη,ότι μας βγει αυθόρμητα λέει..κραγιόν,κόκκινο φιλί στα χείλη,ζωγραφιές..νάτες πάλι οι ζωγραφιές παρούσες στα καλά καθούμενα..κόκκινο,κόκκινο..προσπαθώ να συντονιστώ με την μουσική που ακούγεται μήπως και βγάλω άκρη,κόκκινο τριαντάφυλλο,αγκάθι..πέταλα..φύλλα..τέλος χρόνου!

Σηκώνω το κεφάλι.Βρίσκομαι κάπου στο κέντρο ενός αμφιθέατρου με άλλους 149 περίπου εν δυνάμει συγγραφείς.Μπροστά και πλάγια, βλέπω το πίσω μέρος από κεφάλια γυναικεία και αντρικά.Πίσω μου άλλοι τόσοι.Χαμογελάω στον εαυτό μου λίγο ειρωνικά.Κοίτα να δεις κόσμος που ασχολείται με την τέχνη λέω.Η κυρία Αλίκη είναι η συγγραφέας.Κλείνει την μουσική.Ας μας διαβάσει όποιος θέλει αυτό που έγραψε..λέει.Χώνωμαι στην καρέκλα μου βαθύτερα.Δεν είναι στον τύπο μου να πάρω το μικρόφωνο στα χέρια και να απαγγέλω..οτιδήποτε.Στο σχολείο,στις εθνικές και εποχιακές γιορτές εγώ ήμουν πάντα ή εξαφανισμένη ή άρρωστη!Και δεν έχω αλλάξει καθόλου από τότε τρομάρα μου!Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που σηκώνουν τα χέρια.Διαβάζουν αυτό που έχουν γράψει..περιμένω να ακούσω κάτι αντίστοιχο με τη δική μου σκέψη..Χα χα!Πόσο γελασμένη είμαι.Τα κείμενα που διαβάστηκαν όχι απλά είχαν συνοχή,εικόνες,χρώμα,διάλογο κλπ κλπ αλλά είχαν και τόσο όμορφη χροιά φωνής οι δημιουργοί τους..ήταν το λιγότερο καταπληκτικά.Μα τι θέλουν αυτοί εδώ σκέφτομαι με περίσσια κακία και ζήλεια μπορώ να πω!

Μέσα στην πίκρα μου κατάλαβα πως μάλλον εγώ ήμουν η παρείσακτη!Οι άνθρωποι ήταν ταλέντα.Για να καταλάβετε η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου,μόνο ποίηση γράφει η καημένη και μόνο δύο ποιήματα της έχουν μελοποιηθεί κι όλας!

Το δίωρο τέλειωσε γρήγορα.Μάζεψα moleskine,μολύβια και σκέψεις έβαλα την ουρά στα σκέλια κι όπου φύγει φύγει λέμε..

Αλλά θα ξαναπάω..την άλλη Τρίτη..!! :)))