Ένα συν ένα ίσον δύο. Μπορεί και κανένα, μπορεί και έντεκα. Ίσως και να παραμένει ένα, μοναχικό, γυμνό, αυτόνομο. Χωρίς ενοχές, πέρα από δεύτερες σκέψεις. Δικό του το μήκος και το πλάτος. Αυτό και το σώμα του, οι εσοχές του και οι προεξοχές του. Δικές του κι οι εκρίσεις του. Το ιδιαίτερο άρωμα του ιδρώτα του. Η γεύση του σάλιου του. Η μοναδικότητα του ανεπιρέαστη. Η ανικανότητα της κατανόησης, η μη ενσυναίσθηση. Το δέρμα. Οι ελιές, τα κοκκινάδια, τα βαθουλώματα. Οι φλέβες που διασχίζουν με δύναμη τα χέρια. Σαν μικρά ποτάμια. Ποτάμια μαχαίρια. Εγωιστικά και εγωκεντρικά. Τα δαχτυλίδια στους παράμεσους. Η όζα στα νύχια. Η μπρίκα χιλιομεταχειρισμένη. Το φλυτζάνι ό,τι έχει απομείνει από τα σπασμένα. Το μπλε εμαγιέ στο χρώμα της θάλασσας. Ζέστη υπερβολική! Οι ανεμιστήρες στο φουλ. Γυμνή, Δεν τον περιμένει. Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στην πάρτυ της.
Δικαιωματικά είναι μέρες που είναι αφιερωμένες σε μας. Μέρες βουτηγμένες στην ακρότητα της φύσης που περιγράφεις που ο καθένας μας τις βιώνει με το απόλυτο γυμνό του σώματός μας. Απόλυτα όμως. Να αφουγκράζεται τη δύναμη της αίσθησης. Χωρίς να ενοχοποιεί τις φαντασιώσεις και τις "εκτροπές" στις σκέψεις. Χωρίς να ξενερώνει τη δύναμη του αισθησιασμού υποχρεωτικά με τις αφαιρέσεις του "πνεύματος".
ReplyDeleteΠολύ δυνατό το σημερινό σου θέμα Στέλλα.
Καλό Μήνα.
ξεπερασε το σχολιο το κειμενο Γιαννη.. καλη Κυριακη!
Delete