το φιλί

Περνάει κι αυτός χοντρό λούκι.  Όλοι οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι που γνωρίζαμε το περνούν είτε σε προσωπικό επίπεδο,  είτε ως θαρραλέοι υποστηρικτές κάποιου μέλους της οικογένειας.  Είχα καιρό να τον δω,  η συνάντηση έγινε τυχαία στο δρόμο.  Στην ερώτηση ''πως είστε;'' δεν απάντησε,  επέστρεφε από τη λαική,  κάτι μικρό όμως κρατούσε στα χέρια του.  ''Αχλάδια ζητάει'' είπε.  Η θερμοκρασία ακραία,  φαινόταν ιδρωμένος,  ταλαιπωρημένος,  μεγαλύτερος από τα ήδη πολλά χρόνια του.  Μιλούσε γρήγορα και δυνατά,  με πολύ ζωντάνια.  Δεν έκανα ερωτήσεις πέρα από τα πολύ γενικά,  δεν ήθελα να τον πονέσω.  Του ζήτησα όμως ένα φιλί,  ''μπορώ να σας δώσω ένα φιλί;'' τον ρώτησα και μετά από αυτό ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη.  Το μάγουλο του,  ελαφρώς αξύριστο,  μου άφησε ακριβώς αυτό που φαντάστηκα ότι θα έπερνα,  εκείνη την ιδιαίτερη αίσθηση του δέρματος του πατέρα μου.
Επιστρέφοντας στο σπίτι,  μπόρεσα και έκλαψα με δραματικούς λυγμούς,  όμως δεν κατάφερα να φύγει εντελώς από μέσα μου.
Με διέκοψε το τηλέφωνο,  ήταν η μητέρα μου.
Ρουφώντας την μύτη μου της περιέγραψα την καθημερινότητα μου,  το βύσσινο γλυκό που έδεσε σωστά και όμορφα,  την τρέλλα που επικρατεί στην οικοδομή μας λόγω εργασιών.  Απλά πράγματα!