Οι αναμνήσεις φίλε μου. Άνοιξε το κουτάκι ''έρωτες ανεκπλήρωτοι''. Μιας εποχής που ούτε το βλέμμα δεν άφηνε να φανεί το ολοκαύτωμα. Κι η καρδιά ακόμη, σιωπηλή. Μόνο ένα ζζζζ, σαν μελισσάκι γύρω από το λουλούδι του. Ολοκίτρινο λουλούδι, στα γενοφάσκια του. Το σώμα καμμιά φορά, τόλμαγε και μίλαγε. Έγερνε ντροπαλά προς την μεριά Του. Σα περισπωμένη γινόταν, κι Εκείνος το ένιωθε.
Και μετά;
Εικοσιπέντε χρόνια μετά του έστειλε αίτημα φιλίας στο facebook.
Την θυμόταν ακόμη. Ήσουν η πιο όμορφη μαθήτρια μου μ' αυτό το όνομα της είπε.
Αυτός που τότε ορκιζόταν πως με το τέλος της χρονιάς δεν θα θυμόταν τίποτα από αυτήν!
Η Δύναμη των πρώτων νεανικών συγκινήσεων και των ερώτων Στέλλα. Διατηρούν ατόφια τη δυναμική τους μέσα στη ζωή μας. Αλήθεια ποιος ξεχνάει τις πρώτες του αυτές στιγμές ; υπάρχει άραγε κανείς ; δεν το νομίζω.
ReplyDeleteΚαλή σου νύχτα κορίτσι μου.
τα πρωτα ερωτικα σκιρτηματα ναι, μενουν στη μνημη, αλλα πολυ φοβαμαι πως ειναι πολυ περισσοτεροι ανθρωποι απο οσους φανταζομαστε που μενουν στην μνημη μας κι αυτο ειναι μεριικες φορες το περιεργο.. το παζλ της προσωπικης μας ζωης, οι εμπειριες μας ακομη κι αν καποιες περασαν ως μηδαμινες
ReplyDeleteΑχ, τι γράφεις τώρα… για ‘κείνα τα χρόνια και ‘κείνα τα υπέροχα πλάσματα, τα πολύτιμα και μονάκριβα… τους έρωτές μας… «Τα ξαναφέρνω στη μνήμη μου να ζωγραφίζουν χαμόγελα…», όπως γράφω στο βιβλίο μου.
ReplyDeleteκαι τι ερωτες! του μυαλου! παρ ολα αυτα τιποτα δεν σβηνει η καρδια :)
ReplyDeleteκαλησπερα Στρατο με τα ωραια βιβλια σου, με τιμα η φιλια σου