Αυτά που πια συμβαίνουν είναι μόνο για να αλλάζουν συνεχώς την δική μου ψυχολογία, ή εγώ δεν μπορώ να δω την ωμή πραγματικότητα; Εθελοτυφλώ ή απλά αλλάζω με έναν τρόπο αυτιστικό, καταθλιπτικό, στριμμένο και ξινό; Πού είναι ο χαρακτήρας που ονειρεύτηκα για μένα;
''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Πόσο κοντα αυτός ο προβληματισμός σου στους δικούς μου! Συχνά αναρωτιέμαι τι έγινε με το μέλλον που περίμενα για μένα;
ReplyDelete