η παρέα

 

''Τί είναι πιο σημαντικό;''  ρώτησε το μεγάλο πάντα,  ''το ταξίδι ή ο προορισμός΄''

''Η παρέα'',  είπε ο μικρός δράκος.

 

Από το βιβλίο ''Το Μεγάλο Πάντα και ο Μικρός Δράκος''

του James Norbury 

το (δικό μου) δάσος

 

Οι ''ερωτήσεις''  με φέρνουν αντιμέτωπη με έναν ολόκληρο κόσμο που είναι το παρελθόν,  άλλες φορές προσφιλής κι αποδεκτός κόσμος κι άλλες φορές δυσπρόσιτος μοιάζει με πυκνό δύσβατο δάσος από κάποιο παραμύθι με δράκους και  με μάγισσες.  Πολλές φορές το αναγνωρίζω αυτό το δάσος δίπλα μου και το αγνοώ κι άλλες πάλι φτάνει στα αυτιά μου ο θόρυβος από τα ψυθιρίσματα των φύλλων που υπάρχουν στα δέντρα του.  Όπως ο άνεμος ανακινεί τις φυλλωσιές έτσι κι εγώ ανακινώ τις μνήμες,  αναπολώ,  ξεσκαρτάρω ότι με δυσαρεστεί από ότι μου δίνει χαρά και προχωρώ.   Ξέρω ότι θα μου μιλήσεις για το παρόν,  συμφωνώ μαζί σου,  μα μερικά κομμάτια μας είναι δύσκολο να τα εξαφανίσουμε μια για πάντα.  Πού και πού ξεπροβάλλουν για να δείξουν την δύναμη τους,  να πουν οπ,  είμαι κι εγώ εδώ!

Συχνά πυκνά!!!

η αξία των πραγμάτων

 

 

 "Η αξία των πραγμάτων δεν είναι στο πόσο διαρκούν, αλλά στην ένταση με την οποία τα ζούμε.  Γι αυτό υπάρχουν αξέχαστες στιγμές , πράγματα ανεξήγητα και πρόσωπα ασύγκριτα." 

Fernando Pessoa

βιβλίο και καφεδάκι

 

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έχει λείψει αυτή η ανεμελιά κάποιων στιγμών,  όπως πχ σήμερα που πήγα και κάθησα σε ένα αγαπημένο καφέ εδώ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης,  αφού πρώτα αγόρασα ένα βιβλίο από εξίσου αγαπημένο βιβλιοπωλείο.  Το ξεφύλισσα,  κουβέντιασα,  απόλαυσα τον γάτο που κοιμόταν δίπλα μου στην πολυθρόνα και ξέχασα για δυό ολόκληρες ώρες όλα όσα με απασχολούν στην καθημερινότητα μου τον τελευταίο καιρό.  Έγινα ένα με το μαξιλάρι,  πάνω στο οποίο καθόμουνα!

*Όπου κι αν βρισκόμαστε,  οποιεσδήποτε κι αν είναι οι συνθήκες,  ο εαυτός μας είναι που κάνει τη διαφορά,  αυτό να το θυμάμαι όταν όλα τα βλέπω γκρίζα και σκοτεινά.

τετάρτη

 

Γίνεται να χαθεί μια μέρα της εβδομάδας;  Κι όταν βρεθεί να νιώθεις ότι κουμπώνει ιδανικά σαν τεταρτημόριο στο στρογγυλό της ζωής σου;  

αυλή / μανόλιες / mon amour / ήλιος / υπαίθρια αγορά / κουβέντες / κελαιδίσματα / ελληνικός διπλός / άνοιξη / απρίλιος / πόνος / χαρά / ανησυχία / γέλια / μακώ / μπροκάρ / μανό / αύρα / πρωινό
 

συνέπεια

 

 

 

Να σπάσουμε τη σιωπή μας,  να ζητήσουμε τη ''συγνώμη'' που δεν προφέραμε στον χρόνο που έπρεπε,  να δηλώσουμε πως ''τόση ήταν/είναι η αντοχή μας'',  τα λυπημένα βλέμματα να γίνουν τρυφερότητα,  φροντίδα και αγκαλιές,  να πάνε να χαθούν τα υπονοούμενα,  τα εννοείται,  τα υποκριτικά χαμόγελα,  τα γιατί εγώ κι όχι εσύ,  τα σφιγμένα χείλια,  το ύφος ''δε με μέλλει''!

Κανείς να μην αποκαλύψει κάτι γιατί τίποτα δεν θα έχουμε να κρύψουμε.

Πόσο ειλικρινής μπορείς να είσαι;  Λίγο;  πολύ;  καθόλου;

Έχει μια ελευθερία η αλήθεια,  μα πρέπει και τα δυό να τα λαχταράς.

Το ίδιο και την επαφή!

Ει ψιτ σου ψυθιρίζω όπως όταν είμασταν έφηβοι στο αυτί!  Θέλει συνέπεια, μπορείς;;;

μεταφορά

 

 

Ο έρωτας αρχίζει από μια μεταφορά. Μ’ άλλα λόγια: Ο έρωτας αρχίζει από τη στιγμή που μια γυναίκα εγγράφεται με μια από τις κουβέντες της στην ποιητική μας μνήμη. 

Μίλαν Κούντερα

τα παιχνίδια μας

 

Οι μεγάλες γιορτές,  όπως το Πάσχα και τα Χριστούγεννα,  έχουν μέσα σε όλα και τόσο κόπο,  τόση κούραση,  να μαγειρέψεις κι αυτό και το άλλο με άξονα πάντα να τους ευχαριστήσεις όλους και που τελικά αν υπάρχει επιτυχία και όλα είναι νόστιμα,  λες πως τουλάχιστον άξιζε τον κόπο.  Αν όπως εχθές,  σου τύχει ακόμη και το πέστο βασιλικού  που έβαλες στην σαλάτα με τα ψητά λαχανικά να έχει μέσα τσίλι,  και αν γενικότερα η γιορτή προκύψει πολύ επεισοδιακή,  λες δεν μπορεί κάποιος μας μάτιαξε ή μας κάνει βουντού.  Έχουμε μια ''κακιά''  θεία που τη μνημονεύουμε σ'  αυτές τις περιπτώσεις.  Ωστόσο σήμερα είναι μια καινούργια ημέρα και πάντα υπάρχει δίπλα μας το καλαθάκι με τα απαραίτητα,  ο μικρός μας θησαυρός που μ'αυτόν καταπιανόμαστε όπως όταν είμασταν μικρά και είχαμε γύρω μας τα παιχνίδια μας.  Αυτά τα παιχνίδια μας είναι ακόμη και σήμερα η παρηγοριά μας!

το πάθος της άνοιξης

 

Νιώθω ότι έχω τόσα πολλά μέσα μου μερικές φορές,  κι άλλες πάλι πως όλα αυτά τα πολλά δεν είναι παρά ένα τίποτα.  Θα ήθελα να ήμουν ένα πέταλο παπαρούνας που ο αέρας θα με πήγαινε εδώ κι εκεί,  μέχρι να μαραθώ να είχα γνωρίσει τον κόσμο όλο, ωστόσο κι εδώ που είμαι δεν λέω πως δεν έχει ενδιαφέρον και ομορφιά.  Θα ήθελα να ήμουν ένα μήνυμα,  μια παρόρμηση,  μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι.  Σαν Πασχαλιά.  Σήμερα Λαμπρή.  Το πάθος της Άνοιξης!  

Χρόνια πολλά σε όλους τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν.  Ξέρετε εσείς!!!

καλή ανάσταση

 

Κάπου διάβασα πως

''το παρελθόν δεν είναι εκεί που το έχεις αφήσει''

*

Κι όμως πάντα ανάβω τρία κεράκια,  ένα για το παρελθόν,  ένα για το παρόν κι ένα για το μέλλον!

Εύχομαι καλή ανάσταση,  ανάταση ψυχής.

φωτιά

 

 Κάπου διάβασα πως

"το θέμα δεν είναι να είσαι ευτυχισμένος ή ικανοποιημένος. αλλά να νιώθεις τη φωτιά μέσα σου."

μια τεράστια φούσκα

 

Κάπου διάβασα πως:

"έρωτας σημαίνει να ζεις στη φαντασία κάποιου άλλου." 

Η άποψη μου για τον έρωτα:

Είναι αυτό που μέσα στο κεφάλι σου η παρουσία του άλλου ξεκινάει σα να φυτεύτηκε ένα σποράκι.  Σιγά σιγά μεγαλώνει ώσπου φτάνει σε μια υπερεκτίμηση όλων όσων έχουν να κάνουν με το πρόσωπο αυτό.  Σε μια τεράστια φούσκα δηλαδή.  Με τρομάζει όταν αυτή η τεράστια φούσκα τείνει να γίνει γιγάντια,  έτσι ώστε να καλύπτει κάθε λογική.  Τότε,  συναντάμε ακραίες καταστάσεις που λίγο πολύ τις γνωρίζουμε όλοι μας!

αγάπη!

 

Μεγάλη Πέμπτη κι όσο κι αν ήθελα να πάω μια βόλτα στο κέντρο, ο συννεφιασμένος,  μουντός και βροχερός καιρός καθόλου δεν βοήθησε.  Στο σπίτι ωστόσο διεκπαιρεώθηκαν δουλίτσες που ήταν σε εκρεμότητα,  οπότε όλα καλά.

Σκεφτόμουν δε,  κάνοντας έναν από τους αγαπημένους μου απολογισμούς,  πως ενώ τα δύσκολα και τα δύσβατα μου έδωσαν  μαθήματα στην πορεία της ζωής μου,  αυτό που μου έδωσε μια αστείρευτη πηγή δύναμης ήταν η αγάπη,  η καθαρή σαν κρύσταλλο αγάπη,  που μου δόθηκε με ανιδιοτέλεια από διάφορες πηγές και με οποιαδήποτε μορφή.   

Όπως επίσης και η αγάπη που έδωσα εγώ.  Το νοιάξιμο,  το μοίρασμα της χαράς και της λύπης,  η ανιδιοτέλεια,  η στιγμή εκείνη που ξεδιπλώνεις τον εαυτό σου απέναντι στον άλλον χωρίς να περιμένεις τίποτα αλλά και χωρίς να έχεις ανάγκη από τίποτα,   καθώς κατά ένα περίεργο τρόπο νιώθεις καλυμμένος και χορτάτος!

 Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου και να νιώθεις πως κι ο άλλος χαίρεται με τη δική σου.  Να αφήνεις χώρο στην ψυχή σου για τον άλλον και να σου αφήνει χώρο για να ζεσταθείς στην ψυχή του.  

Πόσο μου αρέσει όλο αυτό!!!

αχ αυτό το μωβ με στοιχειώνει

 

Οι Τετάρτες δίνουν χαρά και στις πιο καταθλιπτικές μέρες,  κι η γλυσίνιες στην οδό Κλ.  νομίζω πως σήμερα με περίμεναν με ανυπομονησία όπως κι εγώ.  Ήταν μια έκπληξη το πόσο μεγάλωσαν και το πόσο φούντωσαν μέσα σε μια εβδομάδα και ήταν σαν να στόλισαν τον ουρανό μου,  εκείνη τη στιγμή με πάμπολλα μικρά μωβ (τίποτα δεν είναι ροζ,  αντίθετα τα πάντα είναι μωβ) αρωματικά πέταλα.  Ήταν σαν να είχα από πάνω μου μια ομπρέλλα από άνθη που είχαν δημιουργηθεί,  πόσο εγωιστικό το παραδέχομαι,  μόνο για μένα,  το αξίζω ωστόσο!

Τοκ τοκ ένα χτύπημα από χέρι στο τζάμι και ήταν ''οι φίλοι''.  Χωρίς καμμία άλλη προσδοκία ούτε και σκέψη χάρηκα που τους είδα και που ήταν καλά κι έπιναν το καφεδάκι τους σε ένα από τα καφέ στην οδό Κλ. η οποία τις Τετάρτες λόγω της μεγάλης λαικής αγοράς έχει ένα ενδιαφέρον.

Μετά,  ένα τραβηγματάκι στη μέση που νιώθω να ψιλοταλαιπωρείται το τελευταίο διάστημα χωρίς να την ταλαιπωρώ εγώ διότι προσέχω πάρα πολύ,  ένα πιάσιμο στον αυχένα που μου προκαλεί πόνο,  θερμοφόρα,  ελληνικό καφεδάκι,  χειροτεχνία,  τηλεόραση η οποία παίζει ένα θέμα που νομίζω δεν θα φύγει ποτέ από τη μνήμη μας.  

Αύριο θέλω να κατέβω στο κέντρο για μικροψώνια αλλά και για καινούργιο βιβλίο.  Ελπίζω να τα καταφέρω.

σκέψεις

 

Όλο αυτό το ''ψυχοπλάκωμα''  της μεγάλης εβδομάδας θα ήθελα να το περάσω σαν γρίπη ή σαν ίωση κάπου σε ένα χώρο σαν μοναστήρι,  στο άγιο όρος ας πούμε που είναι και τόπος απερίγραπτα όμορφος,  με τους μοναχούν να ζουν την καθημερινότητα τους κι εγώ να τους παρακολουθώ με περιέργεια,  να τους ακούω,  να κουβεντιάζω ίσως μαζί τους,  να διαβάζω,  να προσεύχομαι,  να ανακαλώ τις ευγνωμοσύνες μου,  να κάνω βόλτες στη φύση,  να φωτογραφίζω τα μοναστήρια,  να τρώω λιτά ίσως και να συμβάλλω στα μαγειρέματα,  να δένω κόμπους για κάποιο κομποσκοίνι που θα φορούσα για όλη την υπόλοιπη μου ζωή στον αριστερό καρπό,  να ανάβω κεριά και να ακούω ατέλειωτους ψαλμούς.  Νομίζω πως αυτό θα μου πρόσφερε ηρεμία και γαλήνη.  Αλλά πάλι μη έχοντας την εμπειρία μπορεί να φαντάζεται ότι θέλει το μυαλό μου,  ακόμη και να κάνω λάθος,  τα πράγματα εκεί να είναι τόσο διαφορετικά,  να μην άντεχα λεπτό και να έπερνα το δρόμο της επιστροφής με το πρώτο λεωφορείο.

εφημερίδες

 

Κάποτε,  Κυριακή πρωί,  αγοράζαμε εφημερίδες.  Τις ξεφυλλίζαμε,  διαβάζαμε ο καθένας μας αυτό που τον ενδιέφερε ώσπου τέλος η εφημερίδα απέμενε φύλλα χαρτιού αφημένα πάνω σε κάποιο γραφείο,  πολλές φορές ξεχασμένα έως όπου κιτρινήσουν.  

Σήμερα,  οι διάφορες εκπομπές στην τηλεόραση αναλαμβάνουν τον ρόλο όχι μόνο της ενημέρωσης αλλά πολλές φορές όταν το θέμα πουλάει, αναλαμβάνουν την δημοσιοποίηση μηνυμάτων,  διαλόγων,  συνεντεύξεων και λοιπά στοιχείων.  Εκπομπές που θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο για την διασκέδαση του τηλεθεατή,  τελούν χρέη ψυχιάτρων και δικηγόρων σε ένα απόλυτα εξουθενωτικό για το ανθρώπινο μυαλό μπλα μπλα.  

Η αλήθεια είναι πως μ'αυτό τον τρόπο ο πολίτης ξεχνάει τα αληθινά προβλήματα του και όλο αυτό μοιάζει λίγο σαν κάποιος να διαβάζει πχ ένα μυθιστόρημα με πολύ σασπένς αλλά και σα να το ζει συγχρόνως.  

Τα αληθινά προβλήματα ωστόσο,  αυτά τα οποία δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε,  αυτά που συνήθως θέλουμε να ωραιοποιούμε ή να κουκουλώνουμε  με το δίκιο μας καμμιά φορά,  είναι το απόλυτα ειλικρινές, προσωπικό μας  ''θρίλερ'' μυθιστόρημα.  Κι αν το θέμα που αυτές τις μέρες κάνει την τηλεθέαση κάποιων εκπομπών να χτυπάει κόκκινο,  κάποια μέρα θα τελειώσει,  αυτό που αφορά τον καθένα μας προσωπικά,  όσο κι αν δυσανασχετούμε,  θα γράφει -συνεχίζεται- !

*ώρα για τον απογευματινό μου καφέ,  χωρίς παρέα,  χωρίς τσιγάρο,  με χαμόγελο από καρδιάς

συμβαίνει

 Κάπου διάβασα αυτό:

Μερικοί σε κερδίζουν χωρίς να σε εντυπωσιάσουν κι άλλοι πάλι σε ''χάνουν''  εντυπωσιακά!

ο δυνατός αέρας

 

Οι μέρες που περιέχουν επιστροφές,  είναι τρυφερές και αγαπησιάρικες,  αφού περιέχουν και ανακούφιση,  καθησυχασμό,  μεγάλη χαρά και μια θέληση φροντίδας για τον άνθρωπο που ήταν για λίγες μέρες μακριά και που επέστρεψε,  ακέραιος κυρίως. 

 

Φυσούσε δυνατά,  ένα ανοιξιάτικο πρωινό κρύο τρύπωνε μέσα από το καλά κουμπωμένο παλτό μου κι ο δυνατός αέρας με ανάγκαζε να βάζω περισσότερη δύναμη στα πόδια μου και να κρατάω αντίσταση με το σώμα μου για να φτάσω στη γειτονιά που βρίσκεται στο ύψωμα,  ακριβώς είκοσι λεπτά από το σπίτι μου.  Βιαζόμουν να φτάσω στο σημείο όπου θα συναντιόμασταν,  βιαζόμουν να ζεστάνω τα χέρια μου ανάμεσα στα δικά σου.

[Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα 

Μονάχα οἱ λέξεις δὲ μοῦ ἀρκούσανε 

Σ᾿ ἑνὸς περάσματος ἀέρα 

 ξεγνέθοντας ἀπόκοσμη φωνὴ τ᾿ αὐτιά μου

 φχιὰ φχιοὺ

 φχιού

 ἐσκαρφίστηκα τὰ μύρια ὅσα 

Τί γυαλόπετρες φοῦχτες

 τί καλάθια φρέσκες μέλισσες καὶ σταμνιὰ φουσκωτὰ ὅπου

 ἄκουγες βββ νὰ σοῦ βροντάει ὁ αἰχμάλωτος ἀέρας.]

 

Οδυσσέας Ελύτης 

-Το Φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη Ομορφιά

θάλασσα

 

Νομίζω πως οι στιγμές  δίπλα,  έξω ή μέσα στη θάλασσα δεν αντικαθίσταντai.  Είναι μοναδικές όσο κι αν τις θεωρούμε ειδικά εμείς στην χώρα μας δεδομένες.  Σε μια άλλη χώρα οι μοναδικές στιγμές ίσως να ήταν κάποιες άλλες αλλά εγώ θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος.  Το ίδιο άγχος,  οι δυσκολίες,  οι στόχοι,  τα πράγματα στα οποία είμαι καλή.  Θα πετύχαινα δηλαδή να ισορροπήσω τα συναισθήματα του εσωτερικού μου κόσμου,  το σωματικό μου βάρος,  θα έβρισκα κάποια δουλειά στα μέτρα μου και θα την πάλευα έως τελικής πτώσης.  Το να παλεύεις μαθαίνεται.  Αλλά πρέπει να το λέει η καρδούλα σου.  Να λέει,  εγώ θα το κάνω,  εγώ θα το κάνω,  εγώ θα το κάνω.  Χωρίς εκλογικεύσεις και δικαιολογίες.  Τα έχουμε ξαναπεί.  Το κάθε τι το 100% σου ζητάει.  Μ΄αυτό πληρώνεις και πληρώνεσαι.  Το αν θα πετύχεις είναι άλλο.  Συνήθως αυτοί που είναι απ' έξω δεν μπορούν να γνωρίζουν τον βαθμό δυσκολίας κι αν ήξεραν πόσο εσύ κουράστηκες θα φρόντιζαν να υποτιμήσουν το αποτέλεσμα.  Δεν πάει έτσι.  Άλλο η κούραση κι άλλο οι απολαβές.  Ακόμη πιο άλλο να ζητάς από τον άλλο να σου διδάξει τα βήματα που έκανε.