τα παιχνίδια

 

Ο καθένας μας νομίζω,  έχει τα δικά του πατήματα,  τα δικά του βοτσαλάκια που τα αφήνει στο διάβα του για να βρει τα σημάδια του όταν χρειαστεί να γυρίσει πίσω.  Περπατάμε,  περπατάμε,  ανακαλύπτουμε δεν ξέρω κι εγώ τί και μετά χανόμαστε,  μοιραία παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για να βρούμε ξανά την ψυχή μας.  Έτσι,  τρία βήματα μπροστά,  δυό πίσω, περνούν οι μέρες άλλοτε με ζέστη και λιακάδα σαν χάδι στην καρδιά κι άλλοτε με κρύο και συννεφιά,  πρόκληση προς ενδοσκόπηση,  ένα ατέλειωτο κι οδυνηρό ταξίδι στα βάθη της ψυχής.  Κανείς δεν αμφισβητεί τις δυσκολίες αλλά και την ομορφιά της ζωής.  Την γοητεία της στιγμής που μαγεύει κι ενώ πολλές φορές ''το πρέπει'' σε καλεί,  δεν θέλεις να σπάσεις τον μαγικό κωδικό της.  Καθένας μας έχει ''τα αγαπημένα του,  τα παιχνίδια του''.  Από αυτά γραπώνεται και μ'αυτά καταπιάνεται για να νοστιμέψει την πεζή καθημερινότητα του.  Με αισιοδοξία κι ελπίδα γιατί πώς αλλιώς,  πολλές φορές περιμένοντας αυτό το ''κάτι'',  αυτό το σπάνιο και πολύτιμο.  Ανεξερεύνητο ακόμη,  ωστόσο υπάρχει ένα αμυδρό του αποτύπωμα,  εκεί στο τέλος του ορίζοντα που όταν ο ήλιος πάει να κοιμηθεί,  τα χρώματα του πάθους αναζητούν πρωταγωνιστικό ρόλο.

*τα πανάκια,  η καρδούλα,  από την προσωπική μου συλλογή

το ασπροκέντι,  από την προίκα της γιαγιάς μου,  με το μονόγραμμα της